P29:[{"_33":45,"_35":36,"_37":46},"{\"type\":\"next\",\"value\":{\"data\":{\"author\":{\"displayName\":\"Kevin Headley\",\"image\":\"https://res.cloudinary.com/papieren-helden/image/upload/v1632925237/dyyaryy9ewixygrzg4tp.jpg\",\"imageAuthor\":\"Mike Nanden\",\"id\":\"014e31b3-2142-4e88-80eb-ee0d5f8e932b\",\"slug\":\"kevin-headley\",\"stories\":[{\"id\":\"1a802bfe-bdba-4fab-b076-2e921b57f33d\",\"slug\":\"kevin-headley-kevin-headley\",\"title\":\"Kevin Headley\",\"type\":\"bio\",\"intro\":\"Kevin Headley (1983) is een Surinaamse documentairemaker, journalist en schrijver. Sinds een aantal jaren schrijft hij ook korte verhalen, welke onder andere gepubliceerd zijn in de Surinaamse krant d\",\"htmlContent\":\"

Kevin Headley (1983) is een Surinaamse documentairemaker, journalist en schrijver. Sinds een aantal jaren schrijft hij ook korte verhalen, welke onder andere gepubliceerd zijn in de Surinaamse krant de Ware Tijd en het opinieblad Parbode.

\",\"editionId\":null,\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"241cf049-0220-4e94-a64b-cca7b196ad1e\",\"slug\":\"kevin-headley-de-missie\",\"title\":\"De missie\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Het staren naar het plafond werkt rustgevend voor hem. Hij ziet hoe het langzaam wordt verlicht door de opkomende zon.\",\"htmlContent\":\"

^{(beeld: Desmond Kerk)}

Het staren naar het plafond werkt rustgevend voor hem. Hij ziet hoe het langzaam wordt verlicht door de opkomende zon. Hij voelt zich kalm. Geen stress. Hij is de rust zelve. Hij wordt uit zijn ‘happy place’ getrokken door het geschreeuw van Björn, zijn acht maanden oude zoontje. Hij wil zeker verschoond worden. Zijn partner Amanda tikt tegen zijn dij. Hij staat op en loopt naar de kamer van Björn. Het moment dat hij torent boven het bed van het manneke blijft die even stil. Hij tilt hem op en plaatst hem op de commode. Terwijl hij zijn luier verwisselt, begint die naar hem te lachen. Hij lacht terug. Hij vraagt zich dan even af wat hij in zijn hoofd heeft gehad om Björn in deze wereld vol problemen te brengen. Een harde wereld die steeds meer afzakt in de afgrond. Hij streelt de dunne babyharen op zijn hoofd en zucht. Hij voelt plotseling een hand op zijn schouder en kijkt naar Amanda die naast hem is komen staan. Ze lacht even met hem en kijkt naar Björn.

‘Ik ga me klaarmaken,’ zegt hij.

Ze zoent hem en hun voorhoofden rusten even tegen elkaar. Hij loopt daarna weg terwijl ze Björn optilt en met hem naar de keuken loopt. Ze gaat pap voor hem klaarmaken. Hij gaat onder de douche staan en laat de stralen die uit de stort komen hem opwekken. Hij heeft geen zin om zo de hort op te gaan, maar hij heeft geen keuze. Na het douchen trekt hij zijn kleren aan. Hij plaatst zijn portemonnee in zijn zak alsof het een survival mes is. Hij kijkt in de spiegel naar zichzelf. Je gaat naar buiten, zegt hij tegen zichzelf. Onthou, je komt niet terug zonder alle zaken te hebben gehaald. Je doet het niet voor jezelf. Je doet het voor je gezin. Je doet het voor het voortbestaan van je bloedlijn. Dus ga en maak jezelf trots. Hij slaat op zijn borst. Hij loopt naar de keuken.

Amanda die bezig is Björn met de fles te voeden kijkt op. ‘Ik heb een kopje koffie voor je gemaakt,’ zegt ze. ‘Ik heb het op het aanrecht gezet.’

Hij neemt het kopje en drinkt de warme moed in een teug leeg.

Ze staat op en omhelst hem. ‘Sterkte,’ zegt ze tegen hem. ‘Laat je niet afleiden of afschrikken. Hou je goed en kom snel terug.’

Hij knikt, trekt haar stevig tegen zich aan. Zoent haar voorhoofd. Hij neemt zijn mondmasker en verwisselt de luchtfilters aan de zijkanten. Hij is klaar om te gaan. Hij loopt de deur uit. Hij stapt in zijn wagen en rijdt stapvoets de garage uit. De zandweg is droog. Gelukkig. Normaliter zou hij door water moeten rijden aangezien door zware regens van de laatste jaren de wegen in het land vaker onderlopen. Op de hoek van de straat en de hoofdweg ziet hij een beeld dat hem raakt tot in zijn beenmerg. Zijn hart bonst in zijn keel. Hij probeert naar adem te happen. Zijn handen trillen. Hij wil terug naar huis rijden. Onder zijn deken kruipen en de wereld wegdenken. Maar hij moet verder. Hij moet de file van auto’s die veel weg heeft van een enorme duizendpoot trotseren.

De zon begint haar tanden te pieren. De file gaat stapvoets vooruit. Naarmate hij dichter bij de stad komt ziet hij de verschillende rijen van mensen voor winkels. Hij maakt de autoradio aan. Het lied van Papa Touwtjie 'Sontin' loopt net af. De omroeper kondigt het nieuws aan: “De transmigratie van Paramaribo Noord verloopt moeizaam. De locatie is helemaal ondergelopen als gevolg van de zeespiegelstijging en de bewoners moeten naar een andere plek. De piek van de negentiende golf van de pandemie is nog niet bereikt waardoor de lockdown die nu al een maand loopt, verlengd wordt. Dit samen met de steeds toenemende hittegolven vertraagt het verhuizingsproces. De hoop is dat het aantal besmettingen snel zal afnemen de komende weken, maar deskundigen zeggen dat het nog een poos kan duren.”

Hij maakt de radio uit. Geen energie voor slecht nieuws, denkt hij bij zichzelf. Zijn handen beginnen te beven. Rustig. Rustig. Gewoon focussen op ons doel. Snel erin en snel eruit. Simpel. Niet te veel erover nadenken. Afstand houden van de mensen. Niet te lang treuzelen wanneer je binnen bent en dan zijn we klaar. Adem in, adem uit. Langzaam begint zijn hand minder te trillen. Hij veegt het zweet met zijn zakdoek van zijn gezicht. Hij had liever de airco aangezet, maar hij moet benzine besparen. Hij weet niet of de service stations opengaan vandaag en hij moet zijn benzine goed gebruiken.

Na anderhalf uur komt hij aan bij de winkel in Paramaribo Zuid waar er een rij van ruim negentig mensen staat. Het kolossale winkelpand is helemaal beveiligd met traliewerk en kogelvrij glas. Er is een ingang en de uitgang is aan de andere kant. Zwaar bewapende bewakers houden een oogje in het zeil. Het geheel voelt aan alsof je naar een concert gaat van een grote artiest of de finale van een belangrijke voetbalwedstrijd. Er zijn drie controleposten waar je temperatuur wordt gemeten en je steeds door een scanner moet om te checken of je geen wapens hebt. Er is een ID-systeem om te controleren hoe vaak personen naar de winkel zijn geweest. Hij parkeert een eind verderop van de winkel.

Hij trekt zijn masker aan en stapt uit de auto. Hij loopt terug en sluit aan in de rij. Terwijl hij zichzelf tot rust probeert te brengen vangt hij een gesprek op dat een oudere vrouw voert met de oudere meneer voor haar. De vrouw praat luid.

‘Het wordt steeds erger,’ zegt ze. ‘Nu mogen we maar twee keren in de week onze boodschappen doen. Je moet dan in deze drukte om je inkopen te doen. Straks zeggen ze dat ze het naar een keer in de week willen. Ze worden gek.’

‘Ze zijn de kluts kwijt,’ vult de man aan.

‘Ze denken niet aan de mensen die nauwelijks geld hebben,’ zegt de vrouw verder. ‘Steeds veranderen ze hun maatregelen. Dadelijk mogen we maar een keer naar buiten. Dan ga je zien wat gaat gebeuren. We kunnen het niet langer meer aan.’

De man tegenover haar knikt. ‘We kunnen nauwelijks alles vinden wat we nodig hebben. Ze hebben geen gevoel voor ons.’

‘Maar we hebben het ook zelf gezocht, mevrouw,’ hoort hij plotseling iemand zeggen achter hem. ‘Als we ons aan de regels hielden was de situatie niet zo uit de hand gelopen.’

‘Zij hielden zich ook niet aan de regels,’ zegt de mevrouw. ‘Ik heb gehoord over de grote feesten en bijeenkomsten. Waar iedereen zonder bescherming rond liep. Ze denken dat ze die dingen voor ons kunnen verbergen, maar onze mensen werken voor ze en zien hoe ze bezig zijn.’

Zijn knieën beginnen te trillen. Rustig. Rustig. We zijn erbij. Even volhouden.

Na dertig minuten is het zijn beurt om de winkel in te gaan. De regels worden nog even aan hem doorgespeeld: hij heeft tien minuten om de spullen die hij nodig heeft te nemen van de rekken, maximaal twee per item en altijd afstand houden van de andere shoppers. Hij knikt. De medewerker doet een armband om zijn pols. Het lichtje op de armband begint steeds sneller te knipperen naarmate hij minder tijd heeft. Bij een minuut begint het waarschuwingssignaal af te gaan en als hij niet binnen die tijd bij de kassa is, zal de armband hem een hevige stroomstoot geven. Hij wordt dan buiten gezet. Bewusteloos. Zonder zijn boodschappen. Hij zucht. Hij gaat bij de ingang staan. Zodra hij voorbij de scanner loopt, begint het aftikken. Hij haalt de boodschappenlijst uit zijn zak. De medewerker wenkt dat hij naar binnen mag. Hij loopt langs de scanner. Zijn band begint te knipperen. Hij loopt langs de verschillende rekken op zoek naar de verschillende producten van zijn lijstje. Suiker, aardappelen, pindakaas, blikjeswaren, water. Zijn handen trillen terwijl hij de producten in zijn winkelwagen gooit en snel doorgaat.

Rustig blijven. Je bent er bijna. Adem in. Adem uit.

Hij kijkt naar zijn lijstje en of hij alles heeft in zijn winkelwagen. Het lichtje van zijn armband begint sneller te knipperen.

Ik heb alles, nu naar de kassa. Hij begint rennend zijn wagen te stoten naar de kassa wanneer hij zijn telefoon in zijn broek voelt trillen. Hij neemt het uit zijn zak en zijn ogen worden groot wanneer hij leest dat Amanda hem appt dat hij nog brood moet nemen. Zijn armband begint sneller te knipperen. De rekken met broden zijn aan de andere kant en met de drukte weet hij niet of hij het redt. Hij kan niet te lang nadenken, tijd dringt. Hij gaat ervoor. Hij rent met zijn wagen naar de verschillende rekken met blikjeswaren, koffieproducten en thee, frisdranken en de rekken van de chips, die haast niemand meer koopt. Het licht van zijn armband knippert steeds sneller. Bij de rekken aangekomen ziet hij dat die leeg zijn. Shit. Hij moet naar de kassa. Nu. Snel. Het waarschuwingssignaal van zijn armband gaat af. Hij draait om om weg te rennen wanneer er net een winkelmedewerker aan komt lopen met een kar met brood erop. Hij kijkt naar de kar, pakt snel een pak brood, gooit het in de winkelmand en rent ermee alsof de duivel achter hem aan zit. Net wanneer zijn tijd om is, meldt hij zich hijgend aan bij de kassa.

Rustig. Rustig. Je bent er. Je hebt het gehaald. Het is je gelukt. Je hebt je missie volbracht!

De kassamedewerker wenkt hem om snel te doen.

\",\"editionId\":\"81ba1dd1-2262-49e7-bb52-1be999b21a5e\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"fb29785a-1952-4f38-9bd6-9de6491a1bea\",\"slug\":\"kevin-headley-de-busrit\",\"title\":\"De busrit\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Iedereen wil met Talaash rijden. De bus met de felle kleuren, geel, rood en groen.\",\"htmlContent\":\"

Iedereen wil met Talaash rijden. De bus met de felle kleuren, geel, rood en groen. Met de schilderingen van Amitabh Bachchan en Bob Marley aan de voorkant en op de achterkant zijn naam in koeienletters. Muziek wordt in Talaash altijd op de hoogste volume afgespeeld. Muziek van Reinforcement en GT Connection is favoriet. De bus staat verder bekend om het swingen, de chauffeur manoeuvreert de bus van links naar rechts op de weg. Verschillende bussen op de route Lelydorp naar Paramaribo passeren, maar er wordt gewacht op Talaash. Samen met mij wachten een twintigtal anderen bij de bushalte. Ik moet naar de stad. Een shirt kopen. Gwen wacht ook bij de bushalte. Gestoken in skinny jeans en hemd dat als een pseudo jurk functioneert. Op haar rechterschouder hangt haar Eastpak rugtas nonchalant. Ze heeft haar lange haar los. In de zon vallen haar sproeten nog meer op. Ze staart voor zich uit. Hoe dichter ik bij haar kom, hoe harder de kriebels in mijn buik tekeergaan. Als ze maar eens wist dat ze met haar lach mij morsdood kan maken. We zitten op dezelfde school. Ze zit een klas hoger. In de pauze staat ze altijd bij de fietsenstalling met haar vrienden. Ze neemt alle tijd om haar brood te eten. Wanneer ze tussendoor praat, heeft ze haar hand voor haar mond. Netjes en respectvol. Ze drinkt het liefst rode soft. Uit een zakje. Ze heeft nooit het hoogste woord. Als ik nu erover nadenk, weet ik niet hoe haar stem klinkt. Ik stel me voor dat wanneer ze praat bloemen opengaan en de tijd vertraagt. Ze draagt altijd eenvoudig. Een shirt. Hemd. Met een jeans. Stijlvol. Passend. Niet strak. Je kan wel zien dat ze mooi figuur heeft. Moet wel voor iemand die aan volleybal doet. Haar naam heb ik vaak in de krant gezien. Pata's wisselt ze af met lederen sandalen. Soms is haar haar opgestoken. Soms in een staart. Soms in een bol. En heel zeldzaam los. Ik hoor in de verte Holland ano Paradijs. De groep begint in beweging te komen. Ik zucht. Zo dadelijk begint de strijd om een goede plek te bemachtigen. Als je in het gangpad een plek vindt, moet je steeds opstaan wanneer iemand achter je wil uitstappen. Talaash stopt precies voor Gwen. Om haar heen verzamelt de massa zich. Ik sta er helemaal achteraan. We stappen de bus in. Wanneer ik erin stap is er bijna geen plek. Ik kijk voorin de bus en zie dat er achter de chauffeur nog een plek is. Je moet wel met je benen opgetrokken zitten. Ik ga er zitten en kijk even naar rechts. Nee. Onmogelijk. Naast mij zit Gwen. Ze kijkt uit het raam. Het zweet breekt mij onmiddellijk uit. Ik probeer rustig te ademen, maar het lijkt alsof mijn longen niet genoeg zuurstof krijgen om te verwerken. Mijn knieën beven. Ik weet niet of het komt door mijn zenuwen of door de trillingen van de motor die onder de zitting zit. Ik moet wat tegen haar zeggen. Maar wat. En hoe. Straks vindt ze me een sukkel. Een stalker. Ik concentreer mij op de drukke weg met de verschillende auto's, brommers en fietsers. De zon schijnt fel aan de heldere hemel zonder wolken. Plotseling hoor ik intro van Sontin van Papa Touwtjie. Ik luister naar de woorden van de legendarische profeet. Terwijl ik de woorden meezing instrueer ik de onzichtbare muzikanten met mijn handen. Ik hoor de andere passagiers meezingen als een koor. Talaash pompt het volume en begint te swingen. Ik kijk naar rechts en zie dat Gwen luidkeels meezingt. Ze kent het lied. Ik zit plotseling in theater Thalia. Midden in de zaal. Ik ben alleen. Het is pikdonker. Alle licht schijnt midden op het podium. Daar treedt Gwen op. Ze zingt het lied Sontin onder begeleiding van een pianist. Ze heeft een rode jurk aan met een bloem in haar haar. Een Faya lobi. Haar gitzwarte ogen fonkelen. Haar rode lippen articuleren de woorden van de poku extra. D'r haar waait mee met de wind. Beyoncé, schuif op, er is een nieuwe Queen. Ik ga mee met het ritme. Ze kijkt mij recht in mijn ziel aan. Ik begin te zweven. De galmen in haar stem trekken mij naar haar toe als een magneet. Ik begin schoolslag te zwemmen in de lucht. Ik kom steeds dichterbij. Ik zwem steeds harder. Anthony Nesty kan het goud vergeten, het is van mij. Ik ga haar een stevige brasa geven. Ik word uit de droom gesleurd door de schel van de bus. Talaash stopt. Er stappen twee personen uit. ‘Mag ik langs?’ hoor ik plotseling naast mij. Gwen wil ook uitstappen. Ik trek mijn benen op en laat haar passeren. Ze stapt uit. Ik kijk hoe ze langs de bus loopt die langzaam optrekt. Dan draait ze om en kijkt me aan. Ze lacht. Droom ik weer? Nee, ze lacht. Naar mij. Ik lach terug. Talaash geeft meer gas. Ik draai mij om en kijk haar weer aan. Ze kijkt nog steeds naar mij en maakt een knipoog. Ik ben dood.

\",\"editionId\":\"61dd9451-45f8-469e-9e90-dbf7a15dd8e7\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"d829f4d9-16f7-4da5-a01b-a72aaa6e99c1\",\"slug\":\"kevin-headley-de-barbier\",\"title\":\"De barbier\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Barbier Willem aan de Keizerstraat kan elke haartype bedwingen, maar zijn specialiteit is kroeshaar.\",\"htmlContent\":\"

Barbier Willem aan de Keizerstraat kan elke haartype bedwingen, maar zijn specialiteit is kroeshaar. Daarom is het altijd druk bij hem. Je moet vaak op de bank buiten plaatsnemen en dan langzaam aansluiten. Je bent zeker een twee uren kwijt als je gaat voor een knipbeurt. Niet alleen vanwege de drukte, maar ook omdat Willem veel praat. Hij kent eenieder zijn tori en heeft er geen problemen mee die te delen. Met bevende knieën zit ik buiten zijn zaak dat is gevestigd in een pras’ oso aan de Keizerstraat. Er zitten samen met mij nog twee heren buiten. Een man, van in de zestig en een tiener. Binnen zijn alle zes stoelen bezet. Willem, gekleed in een hemd met bloemenmotief met opgestroopte mouwen en een grijze pantalon is druk bezig met een schaar het kapsel van een Hindoestaanse man bij te werken. Hij beweegt zijn schaar als een dirigent. Het voorwerp gaat als een baton van links naar rechts. Plukjes haar vallen als regendruppels op de grond.

Het haar van Willem, een kleine afro ziet er zoals altijd piekfijn uit. Er komen wel steeds meer grijze draden bij. Zijn ringbaard maakt zijn bruin gezicht af. Hij praat aan één stuk door zonder zijn ogen af te wenden van het kapsel van zijn klant. Hij loopt een beetje mank. Ik slik de brok in mijn keel door. Mijn benen trillen onophoudelijk. Ik kijk naar de auto’s die langsrijden terwijl ik mijn benen probeer te bedaren. Ik haal diep adem en blaas uit. Ik wil vandaag Willem mijn verontschuldigen aanbieden. Maar hoe gaat hij reageren?

Het had de hele middag geregend die dag. In de vooravond waren de straten haast leeg. Willem had toch wat klanten gehad. Samen met maat Rudi volgde ik hem als een aasgier; hoe hij zijn scheer- en knipgerei schoonmaakte, de zaak schoonveegde, daarna dweilde en uiteindelijk afsloot. Hij zong mee op Pompo Lollie van Sukru Sani die op de radio werd afgedraaid. In zijn schoudertas moest zijn dagopbrengst zitten. Ik wilde graag een Super Nintendo.

‘Willem verdient veel en de opbrengst van een dag kan hij wel missen,’ overhaalde Rudi mij. ‘We moeten eten, brada.’

Rudi tikte mijn schouder aan. Het was tijd. We bonden een zakdoek om onze mond en neus en liepen recht op Willem af.

‘Tas, nu!’ riep ik terwijl Rudi het pistool die hij via via had gekocht op Willem gericht hield. Die keek ons met grote ogen aan. Voorzichtig reikte hij mij zijn schoudertas aan. Het was nemen, wegtrekken en wegrennen. Maar bij het trekken liet Willem niet los. Integendeel trok hij mij met tas en al naar zich toe. Ik hield de tas nog stevig vast en probeerde het weer weg te trekken. Maar Willem vertikte los te laten.

Rudi hield nog steeds zijn wapen gericht op ons. Rudi stootte mij naar de grond. Hij trok mijn zakdoek weg, ik hoorde een shot en zag Willem op de grond vallen. Ik pakte de tas en rende richting Rudi. Ik keek nog even om. Ik zag Willem kreunend zijn dij vasthouden. Wat had ik gedaan? Ik wilde naar hem teruglopen. Rudi trok mij mee. Ik keek nog naar Willem en rende toen met Rudi weg. De tas stevig vasthoudend.

De overval was de volgende dag overal in het nieuws en iedereen in de buurt sprak erover. Zelfs mijn moeder. Ik deed alsof ik van niets wist. Elke keer wanneer iemand iets erover zei, keek ik de andere kant op. Ze hebben ons nooit gepakt voor die roof. Rudi werd maanden later voor een andere roof in de gevangenis gesmeten. Een overval op een tankstation.

Ik besloot mijn leven drastisch te veranderen. Ik deed mijn best op school en vond een goede baan. Maar het bleef aan mij knagen wat er die avond was gebeurd bij Willem. Hij had het niet verdiend.

Ik zit inmiddels binnen en kijk naar de posters en foto’s op de muren van verschillende mensen met steeds andere kapsels. Naast mij een tafel met tijdschriften. Ik neem er een en blader erdoor, maar kijk vluchtig naar de plaatjes. Willem heeft het over de voetbalwedstrijd Transvaal en Robinhood. Hij geeft zijn analyse waarom Transvaal heeft verloren. ‘Een zwak middenveld en verdediging. Zonde.’

Ik zucht, zal Willem mij herkennen? Heeft hij mijn gezicht onthouden van die avond? Mijn oliezwarte ogen en mijn kort krullend haar. Hoe gaat hij reageren als ik voor hem sta? Ik zucht. Intussen zit ik binnen. De tiener is voor me. Door me te concentreren op het geluid van de tondeuse kom ik even tot rust. Ik zie Willem nog op de grond kreunen terwijl hij zijn dij vasthield. Ik was bang dat hij dood zou gaan.

‘Wie volgt,’ hoor ik.

Ik kijk om mij heen, ik ben de enige in de ruimte. Ik had niet door dat ik de laatste ben. Ik sta op en ga op de barbierstoel zitten.

‘En jongeman, welk kapsel wil je?’ vraagt Willem terwijl hij een schort om mij heen gooit.

‘Kort,’ zeg ik. ‘Gewoon kort.’

‘Overal gelijk? Of zijkanten platter dan de bovenkant.’

‘Overal gelijk.’

In de spiegel zie ik hem lachend knikken. Hij pakt zijn tondeuse en begint door mijn haar heen te glijden. Over het zoemend geluid heen zegt hij: ‘Mie sabi fu wan presi, ik ken je van ergens. Yep mie even, help me even.’

‘Geen idee,’ zeg ik terwijl mijn benen weer beginnen te trillen. ‘Ik kwam vroeger wel vaak om mijn haren te knippen.’

‘Wie is je vader en je moeder.’

‘Mijn vader ken ik niet. Mijn moeder is Glenda.’

‘Glenda van Charlesburg?’

‘Ja.’

‘Daarom ken ik je ja. Je kwam vroeger vaak. En toen niet meer. Je vond een andere kapper?’

‘Ik kreeg het druk.’

‘Ai, ik kan het begrijpen,’ zegt Willem terwijl hij met de tondeuse die hij in zijn pezige rechterhand houdt, over mijn hoofd schaatst alsof hij schaafijs aan het bereiden is. Het bos op mijn hoofd wordt steeds overzichtelijker. Willem is echt een tovenaar.

‘Waar werk je nu?’

‘Bij Staatsolie.’

‘Mooi.’

‘Woon je nog bij je moeder?’

‘Nee, nu woon ik op Zuid. Samen met mijn vriendin.’

‘Ai, iedereen trekt weg. De buurt is helemaal veranderd. Laatst is baas Chennie van de buurtwinkel overleden. Al zijn kinderen wonen in Nederland en willen niet terug. Ze gaan het pand verkopen. Ik ben benieuwd wat daar komt. Maar haast alle mensen van de buurt zijn weg. Sari tori. Vroeger was het fijn en gezellig hier.’

Ik wil hem zeggen dat het me spijt wat er was gebeurd. Hem zeggen dat we domme tieners waren. En dat het mij spijt. Maar ik blijf stil. Willem heeft de tondeuse ingeruild voor een scheermes waarmee hij mijn haar aan de zijkanten netjes bijgewerkt. Ik kijk af toe naar de grond om oogcontact te vermijden.

‘Klaar,’ zegt hij na enkele seconden.

Ik zie er jonger uit.

‘Ziet goed uit,’ zeg ik en geef Willem een honderd SRD.

‘U mag het kleingeld houden.’

‘Dankjewel,’ zegt Willem.

Ik sta langzaam op. Laatste kans. Maar ik begin te lopen naar de uitgang. Net voor ik de deur uit wil lopen hoor ik Willem achter mij zeggen.

‘Ik ben blij dat je goed terecht bent gekomen. Niet alle jongens uit de buurt hebben wat gemaakt van zichzelf.’

Mijn ogen vullen zich met tranen.

\",\"editionId\":\"ad612996-b1bb-4494-83c1-d45017863cb1\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"4f54083a-b749-49c6-a3ba-836390e46599\",\"slug\":\"kevin-headley-nattigheid\",\"title\":\"Nattigheid\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Ze houdt me vast en laat me los. Ze gooit me alle kanten op en vangt mij daarna op.\",\"htmlContent\":\"

Ze houdt me vast en laat me los. Ze gooit me alle kanten op en vangt mij daarna op. Ze geeft mij ruimte om te ontspannen, maar weigert mij los te laten. Het lukt mij eindelijk los te breken uit haar greep. Ik loop naakt de oliezwarte substantie uit. Het voelt aan alsof ik alle kwelling van mij bij haar achterlaat. De zon begint direct met het drogen van mijn huid. Aan de kant van de rivier wikkel ik een pangi om mijn lichaam en loop mijn zelfgebouwde hut in. Binnen veeg ik de resterende druppels weg die aan de hitte van de zon zijn ontsnapt. Mijn haar bind ik in een bol.

In vergelijking met buiten waar het licht elke plek probeert aan te raken heeft de duisternis alles in zijn greep. Ik vind het niet erg. Ik weet uit mijn hoofd waar alles is. In de linkerhoek zijn verschillende stoffen op elkaar gestapeld zodat ik een bed heb. In de rechterhoek een in elkaar getimmerde tafel waarop er twee potten rusten en een leeg bord. Recht voor mij mijn tas met kleren die ik nauwelijks aantrek.

Ik maak een vuur aan voor de hut en zet een pot soep erop. Het restant van de pindasoep van gisteren. Het vuur verlicht de voorkant van mijn hut en begint de pot te strelen waardoor de brij erin begint te borrelen. De damp die eruit opstijgt, begint mijn neusvleugels te kietelen. Om het proces te versnellen roer ik in de pot. Ik zucht. Mijn maag protesteert. Het rustig houden ervan gaat moeizaam. Ik drink wat water om mijn maag even tot bedaren te brengen.

Ik loop naar de deuropening en kijk naar de zon die steeds meer in de diepte zakt. De duisternis kruipt langzaam uit de hut en begint steeds meer om zich heen te grijpen. Ik vind dit spel altijd humoristisch. De duisternis denkt dat die op een gegeven moment heeft gewonnen. Met het vuur probeer je hem in toom te houden tot de ochtend wanneer het licht hem weer verjaagd. En dan in de vooravond begint het spel opnieuw.

De soep is warm. Ik eet langzaam om het proces zo lang mogelijk te koesteren. Ik weet niet wanneer ik weer pindasoep krijg dus probeer ik van elke hap te genieten. De mannetjeskrekels zijn met hun getjilp begonnen. Af en toe komt een pad in met zijn gekwaak. De bladeren van de bomen ritselen mee. Het lijkt alsof een uil mee wil doen met de symfonie, maar hij is steeds uit de maat. Ik lach. Wanneer ik met de lepel weer graai in mijn bord krijg ik een holle klank terug. Ik kijk erin en zucht. Ik leg het lege bord naast mij neer. Ik loop weer naar de rivier en ga aan de kant zitten. Het water is rustiger dan een zondaar in de kerk en werkt als een spiegel. De volle maan en sterren zijn dubbel zo mooi. De wind streelt mijn huid. Mijn haren gaan rechtop staan. Het bosschage naast mij begint plotseling te bewegen. Ik blijf rustig en met mijn ogen probeer ik goed op te vangen wat eruit kan komen. ‘Ey,’ schreeuwt mijn broer. ‘Je zit weer te niksen. Kom helpen water wegscheppen noh.’

Ik zie hem tot met zijn enkels in water staan. Hij kijkt mij aan alsof hij mij kan wurgen. Ik knik. Ik zit op het terras. In de avond begon het zwaar te regenen tot de vroege ochtend. Toen ik uit mijn bed stapte, stond ik in water. Er was overal water, in de slaapkamers, woonkamer, keuken, het terras en het berghok. Het erf was onder water en de straat stond blank. We hadden er een nieuwe rivier bij. Mijn vader, moeder, broer en ik zijn al twee uren bezig met het water wegscheppen.

‘Doe noh,’ schreeuwt mijn broer. Ik sta op, neem de emmer naast mij en gooi water op het erf. De straat staat nog onder water, maar het water op erf is deels weggetrokken. De nieuwslezer op de radio zegt dat deze wateroverlast in Paramaribo ongekend is.

Ai, is goed, denk ik bij mezelf. Ik schep weer een volle emmer water en gooi het op het erf. In de verte hoor ik de donder.

\",\"editionId\":\"cd988c39-12dc-4f14-93b3-2a4a75deb582\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"18e98f2d-9ea5-40ef-889b-6c53ab21f1b9\",\"slug\":\"kevin-headley-djugu-djugu\",\"title\":\"Djugu djugu\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Zogenaamd moet iedereen plotseling iets kopen of halen. Overal djugu djugu...\",\"htmlContent\":\"

Salarissen zijn gestort, dus zoals gewoonlijk is het ontzettend druk op straat. Zogenaamd moet iedereen plotseling iets kopen of halen. Overal djugu djugu, opschudding.

‘Doe nou, doe nou,‘ zeg ik terwijl ik naar het verkeerslicht kijk dat op rood staat. Met mijn vingers tik ik op het stuur. Mijn trui is helemaal doordrenkt met zweet. Zodra het licht op groen springt, trek ik op. Al snel rijd ik tachtig kilometer per uur. Wanneer ik bij het ziekenhuis arriveer, vind ik snel een parkeerplek.

‘Mi e luku a wagi gi yu, ik let op je wagen,‘ hoor ik een parkeerwachter achter me zeggen terwijl ik naar binnen haast.

Bij de balie meld ik me bij een zuster met een vol figuur.

‘Goedenavond, ik ben op zoek naar mijn vriendin Rachel Mulder. Ze heeft zich een half uur geleden aangemeld, ze moet bevallen.‘

‘Uw naam?‘ vraagt de zuster terwijl ze op haar computerscherm de gegevens van Rachel opzoekt.

‘Frank Waaldijk.‘

‘Ik zie hier dat ze op de tweede etage is. Ze wordt klaargemaakt om te bevallen. U kunt zich bij de zuster op die etage aanmelden.‘

‘Dank je wel,‘ zeg ik terwijl ik naar de lift ren. Eenmaal erin druk ik op cijfer twee. Mijn mobiel gaat over.

‘Waar de fok ben je?‘ vraagt mijn collega Ruben.

‘Ik moest dringend weg.‘

‘We hebben die presentatie voor de investeerders over vijf minuten.‘

‘Mijn notities staan ook in de map, je kunt het echt alleen doen.‘

‘En als ze vragen hebben?‘

‘Dan noteer je ze en beantwoord ik ze de volgende keer.‘

‘Je bent een fokking grappenmaker. Sinds wanneer ben je zo nonchalant geworden? Als we de investeerders niet kunnen overtuigen dat we op schema zijn, trekken ze zich straks terug. Wat is zo dringend dat je zo‘n belangrijke vergadering laat schieten?‘

‘Ik vertel je wel morgen.‘ Ik leg neer en loop op een drafje naar de ruimte waar drie verpleegsters zitten. ‘Mijn vriendin is hier naartoe gebracht? Ze moet bevallen. Rachel Mulder. Ik ben haar vriend.‘

‘U kunt met mij meekomen,‘ zegt een van de drie, een Hindoestaanse.

We lopen een kamer in waar ik Rachel zie. Een andere verpleegster is bezig gegevens van twee banden, een onderaan haar buik en een band aan de bovenkant van haar buik, te noteren. Ik pak haar hand vast.

‘Je hebt het gered,‘ zegt ze. Ze is bezweet, ademt zwaar, maar ziet er nog steeds prachtig uit.

‘Natuurlijk,‘ zeg ik. ‘Ik ben er voor jullie.‘ Ze lacht even en kreunt daarna direct.

De verpleegster die bezig was de gegevens te noteren zegt: ‘De baby is klaar om te komen, maar ligt niet goed. We gaan een keizersnede moeten doen. We gaan u direct naar de operatiekamer brengen. Meneer, u kunt even hier wachten.‘

Ik hou haar hand nog even vast terwijl ze uit de kamer wordt gebracht. Een andere zuster begeleidt mij naar een andere ruimte waar ik een jas aangereikt krijg.

‘Is dit uw eerste kind?‘ vraagt ze.

Ik kijk haar aan en knik.

‘Dan is het spannend.‘

‘Ja, zoiets. Ik wil er voor hen zijn.‘

‘Mooi,‘ zegt ze.

‘Ik ben trots op je,‘ hoor ik een stem naast mij zeggen.

‘Trots op mij?‘ zeg ik. ‘Omdat ik mijn verantwoordelijkheid nakom? Iets dat ik nooit van je heb geleerd.‘ Ik kijk naast me en zie mijn vader naar me kijken met glazige ogen. Ik probeer zijn ogen, neus en lippen in zijn gezicht te herkennen, maar ik zie niets bekends. ‘Je had me met zoveel kunnen helpen, zoals leren hoe ik een das moest knopen of klussen in huis aanpakken. Anderen hebben jouw plaats ingenomen. Ik heb je gemist. Je had er gewoon moeten zijn. Dat wilde ik. Dat je er was. Maar je was er niet. Maar mijn verantwoordelijkheid kom ik wel na, want ik ben niet zoals jij.‘

De verpleegster wordt gewenkt door een ander. ‘Kom, we gaan naar binnen.‘ We lopen de operatiekamer in. Achter een scherm is een arts al bezig. Ik houd haar hand vast. Ze kijkt me aan met haar donkerbruine ogen. ‘Ik hou van je,‘ zeg ik terwijl ik lichtjes druk.

We horen na enkele ogenblikken plotseling geschreeuw. Ik kijk op en zie de arts een baby vasthouden, die hij aan een verpleegster geeft. Die verpleegster geeft hem op haar beurt aan mij. Ik kijk naar hem. Hij is bleek en helemaal geplooid. Zijn oogjes zijn al open. Ik vraag me af of hij mij kan zien. Ik leg hem naast Rachel. Ze begint te huilen terwijl ze hem streelt. Ik streel haar hoofd. Na enkele ogenblikken neemt de zuster hem en vraagt mij om mee te lopen. Ze moeten Rachel nog verder behandelen. In een andere ruimte wordt hij even schoongeveegd, krijgt een luier en wordt in doeken gewikkeld. Ik mag hem weer vasthouden. Ik kijk hem aan en probeer te ontdekken op wie hij meer lijkt, Rachel of mij.

De zuster meldt me dat ze naar de zaal mogen. Daar leg ik hem in het babybed naast Rachel. Ze kijkt naar hem en naar mij en lacht. Ik streel haar hoofd weer. ‘Hoe gaan we hem noemen?‘

‘Edward,‘ zeg ik.

‘Toch nog Edward?‘

‘Naar je overgrootvader.‘

‘U kunt morgenochtend weer komen,‘ zegt de zuster. ‘Je partner en je zoontje moeten nu goed rusten.‘

Ik knik. We zoenen elkaar nog even en ik loop weg. Eenmaal buiten het ziekenhuis koop ik een blik bier bij een supermarkt en drink het in een teug leeg. Ik geef de parkeerwachter twee doni‘s, twintig SRD‘s en vertrek.

Ik blijf nog even in de auto zitten wanneer ik thuiskom.

‘Ze kijkt al de hele avond naar je,‘ zei Mark. We zaten bij ‘t Vat. Hij had gelijk. Ze viel me op vanwege haar strakke figuur, gehuld in een zwarte jurk. Haar krullen hingen los. Ze was met vriendinnen. De hele avond keek Rachel in onze richting. Eerst twijfelde ik of ze naar mij keek, maar nadat we twee keer naar elkaar hadden gelachen, was het duidelijk.

‘Brada, die sma is tranga, sterk. Vraag d‘r nummer. Een beetje djugu djugu kan geen kwaad.‘

Toen ze drankjes ging bestellen bij de bar, liep ik naar haar toe. We maakten kennis, en binnen tien minuten had ik haar nummer. We konden niet wachten. In het toilet hebben we wat djugu djugu gemaakt. En de weken daarna nog een paar keer.

Ik pak mijn trouwring uit mijn zak en trek hem aan. Ik loop het huis binnen en word direct omhelsd door Ilse. ‘Papa, je bent er,‘ zegt de vijfjarige.

Ik geef haar een zoen op haar voorhoofd. Samen lopen we naar de keuken. Helen laat onze zestienjarige Benji proeven of het eten goed smaakt. Ze maakt erwtensoep. ‘Smaakt goed, ma, hoi pa.‘

‘Hey,‘ zeg ik.

Helen kijkt me aan en fronst haar wenkbrauwen. ‘Je ziet er moe uit.‘

‘Ben ik ook,‘ zeg ik. ‘Ik moest nog wat afmaken op kantoor.‘

‘Ga je even opfrissen. Het eten is bijna klaar.‘

‘Is goed,‘ zeg ik.

Ze loopt even naar me toe en geeft me een zoen. Ik loop naar de slaapkamer en ga op het bed zitten. Met mijn hand veeg ik mijn gezicht en begin te huilen.

\",\"editionId\":\"466165df-b3a7-4731-ba64-d03678e27492\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"bdb18d77-7b96-4610-b00b-edbcf7c3840a\",\"slug\":\"kevin-headley-loslaten\",\"title\":\"Loslaten\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Kerkplein is een van de weinige plekken waar je goed kan skaten. \",\"htmlContent\":\"

Kerkplein is een van de weinige plekken waar je goed kan skaten. Op de treden van de Republic bank kan je goed sliden. Op het pleintje voor de achthoekige Hervormde kerk kan je toffe ollies en flips doen. De straat is mooi glad dus kan je lekker landen.

Ik ben er als eerste op zaterdagmiddag. De zon is fel, dus ik neem plaats op een van de betonnen banken onder de boom op het Kerkplein. Het is rustig. Burger King aan de overkant heeft maar twee klanten voor de drive thru. Uit mijn ear phones blaast muziek van de metalband Luguber. Ik bekijk mijn skateboard. Aan de onderkant zijn er verschillende stickers geplakt. Aan de bovenkant moet ik een nieuwe laag griptape plakken. De plank heeft een kleine scheur. De banden moet ik ook vervangen. Ik heb het board als zo'n drie jaar, het heeft al vele stoten en vallen meegemaakt, maar doet het nog goed. Mijn broer kocht hem voor mij in Amerika. Iedereen zegt mij om een andere aan te schaffen. Maar ik kan het niet zomaar aan de kant zetten, al wordt het steeds moeilijker om erop te skaten. Ik probeer zoveel mogelijk in mijn vrije tijd te skaten. Het is een zalig gevoel om op je board te rollen over het asfalt. De wind door je haren. De juiste balans aanhouden op je plank. Voor dat moment vergeet je even alle issues van het leven. Het is jij en je board. Alleen.

Ik zie John en Ronnie vanuit de Lim A Postraat aankomen skaten. John heeft een zwart Metallica-shirt aan met baggy pants, Ronnie een rood shirt met het Flash-logo en een korte cargobroek. Beiden hebben Vans gympen aan.

‘Klaar ervoor?’ vraagt Ronnie terwijl we elkaar onze speciale handdruk geven. John grinnikt en geeft me daarna ook een handdruk.

‘Zeker!’ zeg ik, maar het is een leugen. Ik heb James laatst gezegd dat ik een double kickflip kan. Hij irriteerde me met zijn opschepperij dat hij binnen korte tijd zichzelf een double kickflip had aangeleerd. Hij probeerde zo indruk te maken op Stephanie. Voordat ik het doorhad, schreeuwde ik dat ik ook een double kickflip kan. Hij wilde direct bewijs zien. De bewaker die ons wegjoeg van de plek, redde mij van een schande. Maar James zei dat bij de volgende ontmoeting ik moest bewijzen dat ik het kon. Vandaag dus.

‘Manne, je hebt echt een nieuwe board nodig,’ zegt Ronnie.

‘Deze doet het nog goed,’ zeg ik.

‘Ik ben al bang hoe ik ernaar kijk dat het al uit elkaar valt,’ zegt John.

‘Maak je niet druk,’ zeg ik.

‘Koop gewoon een nieuwe,’ zegt Ronnie.

Ik zie Stephanie aan komen lopen vanuit de richting van de bank in een driekwart jeans, een blauw shirt en een beanie. Ze heeft Etnies gympen aan. Sinds enkele weken vind ik dat ze veranderd is. Niet haar krullend haar of groene ogen of bruin gezicht. Dat is nog steeds hetzelfde. Maar er is iets anders. Als ze met mij praat, borrelt er iets in mijn buik. Mijn handen beven en het lijkt alsof ik niet goed kan ademen. Vreemd. James zijn vader heeft hem een lift gegeven. Ik zie hem uit zijn vaders Rav4 springen bij het parkeerterrein van het reisbureau. Hij komt aanlopen met een nieuw skateboard. Als ik had gedacht dat hij was vergeten wat ik laatst had geschreeuwd, heb ik het mis.

‘Vandaag wil ik kickflips zien jongens!’ zegt hij wanneer hij bij ons is gearriveerd. ‘En die double kickflip van Max.’

‘Yes!’ zegt Ronnie en geeft hem een boks. Ik geef hem een knik.

‘Ik doe helaas niet mee,’ zegt Stephanie. ‘Een beetje last van mijn linkerenkel.’

‘Hopelijk wordt het gauw beter,’ zeg ik. Ze glimlacht.

‘Laten we beginnen,’ zegt John. Om de beurt springen we van het betonnen pleintje naar de straat. De board van John vliegt van zijn voeten in de lucht weg. Ronnie landt maar verliest controle en moet van zijn board afspringen om niet te vallen. James landt feilloos. Ik trek de veters van mijn Converse-gympen wat strakker. Ik adem in. Ik stoot af met mijn board en spring ermee de lucht in. Daar flip ik hem een keer en land op het asfalt. Ik wankel, maar blijf godzijdank op mijn board. Ik blaas uit. Wanneer ik weer bij de anderen ben, zegt James: ‘Doen we nu een double kickflip?’

Ik kijk naar de anderen en dan naar Stephanie. Ze trekt haar wenkbrauwen op. Ik knik.

‘Nice,’ zegt James. ‘Ik zal eerst gaan.’ Hij stoot af, springt van het pleintje en in de lucht flipt hij zijn board, een, twee en landt. Hij wankelt, maar blijft op zijn board.

‘Ready?’ vraagt John en geeft mij een schouderklopje.

Ik zucht en zet af. Ik adem diep in en spring van het pleintje. In de lucht flip ik de board met mijn voeten, een keer, twee keer, ik kan er nog een doen en flip het nog een keer. Ik kom neer op het asfalt en kijk naar de verbaasde gezichten van John, Ronnie en James. Ik kijk naar Stephanie die uitbundig lacht. Dan voel ik hoe mijn bord onder mijn benen wegglipt. Alles gebeurt vertraagd. Mijn benen gaan de lucht in. Iedereen gaat mij uitlachen. Ik probeer iets vast te grijpen. Ik maak mijn ogen dicht. Geef mij over aan het universum. Ik hoor een stem.

‘Ik ga je nu voorzichtig loslaten.’

Mijn broer en ik zijn voor ons huis in de namiddag op de straat die helemaal uitgestorven is. Hij leert me skaten. Terwijl ik op het board balanseer, trekt hij mij rustig mee. Ik kijk naar het board en naar hem. Ik twijfel of mijn benen beven van het balanseren of van de zenuwen.

‘Nee laat me niet los. Ik ga vallen.’

‘Rustig broertje,’ zegt hij. ‘Je kan het en als je valt, is het ook niet erg, dan sta je gewoon weer op.’ Hij laat me langzaam los. Ik ga vooruit, trillend op mijn board. Ik kijk naar hem en lach, ik kijk weer naar mijn board en dan weer in zijn richting, hij is er niet meer.

‘Laat me niet alleen,’ zeg ik.

‘Je hoeft je geen zorgen te maken, je bent niet alleen,’ hoor ik hem fluisteren.

Mijn lichaam raakt het asfalt en komt erop tot stilstand. Ik blijf roerloos liggen. Ik voel iemand mijn hand pakken. Ik maak mijn ogen voorzichtig open. John, Ronnie, James en Stephanie kijken mij aan. Stephanie houdt mijn hand stevig vast.

‘Gaat het?’ vraagt Ronnie.

‘Je bent goed geland, maar toen verloor je controle,’ zegt John.

‘Geen hersenschudding?’ vraagt James.

Stephanie helpt mij overeind. ‘Je liet me schrikken,’ fluistert ze.

‘All good,’ kalmeer ik iedereen.

‘Dat was waanzinnig,’ zegt James. ‘Een triple kickflip. Je durft.’

Ronnie brengt mijn board dat doormidden is gebroken. Mijn ogen vullen zich met tranen. Ik neem het van hem aan. Ik kijk ernaar en zucht. Misschien kan ik het in het midden nog tapen? Of met kleine spijkers vastmaken? Dan is het nog goed. Nee, het kan niet meer gemaakt worden.

‘Je kan mijn oude board overnemen,’ zegt James. ‘Het is geen probleem. Hij is nog goed.’

Ik kijk hem aan en kan nog een kleine glimlach toveren.

‘Kom laten we even zitten op de bank,’ zegt John.

We lopen terug naar het pleintje. Stephanie houdt nog steeds mijn hand vast.

\",\"editionId\":\"553762e3-70f8-44ba-a803-7fc60e36d6a3\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"fc9287f9-6f29-471b-864f-1093493daeb7\",\"slug\":\"kevin-headley-kwie-kwie\",\"title\":\"Kwie kwie\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Bij een minder sterk begroeide plek langs de kreek hebben we post gevat.\",\"htmlContent\":\"

Met zijn duim en wijsvinger woelt hij door de zwarte aarde in het papieren zakje en haalt er voorzichtig een pier uit, zorgend dat deze niet beschadigd raakt. Hij rijgt de pier half aan een haak en geeft mij een teken dat ik mijn haak in het water kan laten zakken. Vervolgens rijgt hij ook een pier aan zijn haak en laat deze in de kreek zakken.

Bij een minder sterk begroeide plek langs de kreek hebben we post gevat. Pa is gekleed in een grijs hemd, blauwe jeans en laarzen. Ik draag een shirt met lange mouwen, een joggingbroek en gympen. Ik heb een pet meegenomen voor het geval de zon fel wordt. Pa draagt een buckethat met een camouflagemotief.

Aan het eind van de kreek staat een enorme Kankantrieboom, die onze verrichtingen gadeslaat als een aasgier. Soms ben je zo bezig met de beslommeringen van de dag dat je vergeet rust te nemen en te waarderen. Vissen dwingt je daartoe. Het vraagt dat je rustig wordt en je omgeving in je opneemt, terwijl je wacht op beet. Je neemt alles in je op en beseft hoe onbelangrijk sommige dingen zijn. Langzaam zien we de zon opkomen. Het geluid van de krekels wordt ingeruild voor dat van de vogels. Ik kan de dauw ruiken, fris en scherp. Pa reikt mij een thermoskan met koffie aan. Ik schenk een kopje in.

Het is al een maand uit tussen Melissa en mij. We hadden meer dan zeven maanden verkering. Op een gegeven moment vond ze me saai. Ze vond dat ik te veel met kunst bezig was en nauwelijks tijd voor haar had. Maar wanneer ik haar vroeg om naar de bioscoop te gaan of naar een expositie, vond ze dat niet interessant. Ik moest weer wennen aan alleen zijn. De eerste dagen na onze breuk kon ik nauwelijks eten. Ik wilde niets doen. Niet tekenen of schilderen. Ik miste haar krullend haar, haar bruine ogen en bolle wangen. Wanneer ze lachte, kreeg ze kuiltjes in haar wangen. Ik zat na school de hele tijd op de bank naar tv te kijken, maar dacht alleen aan wat ik beter had kunnen doen om haar bij me te houden. Mijn moeder vond dat ik in het weekend met mijn vader kon gaan vissen. Dat zou helpen om mijn gedachten van Melissa af te leiden. Eerst wilde ik niet, maar het was of met mijn vader gaan vissen of het hele erf schoonmaken.

Mijn vader gaat elke maand vissen. Vroeger ging hij met zijn vrienden. Ze vertrokken 's morgens vroeg, terwijl wij nog sliepen, en kwamen laat in de avond terug, moe en vies. Maar hij wees dan trots naar de koelbox met de vis die hij had gevangen. En bijna de hele week maakte mijn moeder iets met vis klaar: gebakken vis, gestoofde vis, visballen en vissticks. Na die week kon ik geen vis meer zien of ruiken. Maar toen een van zijn vrienden, Sunil, overleed, stopte de groep met de vistrips. Mijn vader ging toen alleen.

Wij gingen er ook vroeg op uit. Ik moest al om vier uur opstaan. Pa had de avond ervoor alle spullen in de auto klaargezet. We vertrokken om half vijf. We kwamen nauwelijks andere auto’s tegen op de weg naar Saramacca. Op de radio klonk een mix van nieuwe liedjes, de nieuwste van Katy Perry en Taylor Swift, en golden oldies van Freddy Fender en Charlie Pride. De laatste ken ik van mijn grootmoeder, die ze grijs draaide op zondagmorgen. Ik dommelde af en toe in en droomde soms heel even over Melissa; dat we langs de Waterkant liepen om saté te halen bij oom Re. En dan schrok ik weer wakker. Ik betrapte mezelf erop dat ik door wilde met de droom, maar kon dan de slaap niet meer vatten.

‘Je moet opletten. Als je dobber beweegt, trek je langzaam om te voelen of er iets heeft gebeten. En als je lijn strak wordt, trek je hem eruit,’ zegt hij.

Ik trek de lijn uit het water. De pier is deels opgegeten. Ik laat de haak weer langzaam in het water zakken. Het begint warm te worden; ik voel het zweet over mijn lichaam glijden en mijn shirt wordt steeds vochtiger.

‘Hoe gaat het op school?’

‘Het gaat wel.’

‘Je gaat zeker over?’

‘Jawel.’

‘Zonder onvoldoendes?’

‘Tja, natuurkunde bezorgt me wel kopzorgen, maar ik denk dat ik met een afgeronde zeven wel over ga.’

‘Mooi.’

Ik knik.

‘En je wil zeker met kunst verder.’

Ik schud mijn hoofd.

Mijn vader kijkt me even aan en staart daarna naar de verte. Ik weet niet of hij tevreden is met wat ik verder wil doen met mijn leven, maar in elk geval maakt hij er geen probleem van.

Mijn vader deed vroeger veel met mij toen ik klein was. Maar toen ik op de middelbare school kwam, kreeg ik het druk met andere dingen, zoals schilderen. Hij kreeg het ook druk met zijn werk als arts. Soms mis ik die tijd wel, zoals de vakanties waarin we vliegers oplieten of samen zwommen in Torarica. Wij tweetjes alleen. En dan vertelde hij me over zijn studententijd of wat hij meemaakte op de poli.

‘Je dobber, trek, trek!’ Pa wijst naar mijn dobber, die steeds dieper het water in wordt getrokken.

Ik pak mijn hengel en trek de lijn met kracht uit het water. Een joekel van een kwie kwie zit eraan vast. Hij spartelt aan de kant.

Mijn vader pakt hem op en zet hem in de speciale koelbox. ‘Is een mooie,’ zegt hij lachend.

Ik knik.

Zijn hengel heeft ook beet en hij trekt nog een kwie kwie uit het water. Die gooit hij ook in de koelbox, en binnen de kortste keren heeft hij weer pieren aan de haken geregen. We laten ze opnieuw in het water zakken.

‘Mis je het vissen met de anderen?’ vraag ik.

Papa kijkt me eerst aan en dan in de verte.

‘Sunil maakte overal grappen over, behalve over het vissen. Daar was hij bloedserieus over. Tijdens het vissen mochten we niet praten. Als we dat toch deden, ging hij een eind verderop alleen vissen. Maar aan het eind zorgde hij weer voor de gezelligheid.’

‘Mis je hem?’

‘Ik mis onze kameraadschap. Hij was blijkbaar de lijm die ons bij elkaar hield. Want na zijn overlijden wilden de anderen niet meer vissen.’

‘Maar jij wel?’

‘Het brengt me tot rust, merk ik. De wereld om ons heen is chaotisch. We leven in de illusie dat we controle hebben over zaken, maar dat hebben we niet. Tijdens het vissen dwing ik mezelf om te genieten van de rust. Van de omgeving. Van de natuur. Van de frisse lucht. Van de stilte.’

Ik kijk mijn vader aan. Hij ziet er werkelijk kalm uit. Mijn dobber beweegt weer. Ik trek hem eruit. Weer een kwie kwie.

‘Je doet het goed.’

‘Ik doe helemaal niks. Ik zet het aas in het water en trek de vis er alleen maar uit.’

‘Nee, je let op en trekt de vis op het juiste moment eruit.’

Terwijl mijn vader dit zegt, heeft hij alweer een pier aan de haak geregen. ‘Ondanks dat ik als arts elke keer in de poli geconfronteerd word met het vergankelijke, wen ik er nog steeds niet aan. Het maakt mij soms bang. Je moeder, jou, je zusje te verliezen. Soms voelt die angst beklemmend. Maar dan motiveren jullie mij steeds weer om het beste uit mezelf te halen.’

Ik glimlach.

‘Ik kan me herinneren toen je werd geboren, hoe onzeker ik was. Hoe moest ik een vader zijn? Zou ik het wel goed doen? Mijn eigen vader heeft mij niet wegwijs gemaakt. Hij was er niet, dus moest ik gaandeweg gokken of ik zaken goed aanpakte. Ik vraag me nog steeds af of ik het goed doe. Of ik niet meer tijd met jullie moet doorbrengen. Maar alles is duur en ondanks mijn artsensalaris redden we het nog net.’

‘Je doet het goed.’

‘Zeker.’

‘Ja, je bent er.’

Mijn vader kijkt naar me en lacht.

‘Ik weet dat het zwaar aanvoelt, je eerste intense relatie nu verbroken. Maar je zult wel iemand vinden die je accepteert voor wie je bent, en samen zullen jullie het leuk maken.’

‘Het voelt alsof ik gefaald heb.’

‘Het leven is puzzelen. Voor ik je moeder leerde kennen, had ik een vriendin, Priscilla. We hadden vier jaar een relatie. Ik zag een hele toekomst met haar. Maar toen ging ze vreemd met Robert, mijn beste vriend destijds. Ik viel in in zwart gat. Ik werd van de universiteit afgeschreven en woog nog maar vijftig kilo. Toen ontmoette ik je moeder bij een tentoonstelling in het Nationaal Archief Suriname. Ze was deel van de organisatie. Ik weet nog de grap die ze maakte toen ik haar sprak: “Ik hou van geschiedenis, dus onthoud wat je tegen me zegt, want ik kan het in de toekomst tegen je gebruiken.” Ze liet me weer lachen. We hebben het ook niet makkelijk gehad met onze relatie, maar ik kan me niet iemand anders voorstellen met wie ik het leven wil delen. Maar geniet ook van het vrij zijn. In het leven kan je niet alles hebben. En als je wilt praten, ben ik er voor je.’

Mijn dobber beweegt weer. Ik trek eraan en haal weer een stevige kwie kwie eruit. Het wordt vanmiddag kwie kwie met massala.

\",\"editionId\":\"5f8c077e-4644-481e-a85a-140d83263959\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"bef39d6e-0de9-4543-bc6c-bc690a5cbce2\",\"slug\":\"kevin-headley-de-slachter\",\"title\":\"De slachter\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Ik moest even wennen aan het idee om in een kippenslachterij te werken.\",\"htmlContent\":\"

‘Ben je al wakker?’

‘Ja,’ kreun ik nauwelijks verstaanbaar. Oom Ben heeft niet staan wachten op het antwoord. Hij is alweer weggelopen.

Ik sta langzaam op en verwissel mijn slaapkleren met een jeans en een shirt. Ik loop de trap af en bij de wasbak beneden poets ik mijn tanden. Op de keukentafel staan een broodje en een kopje koffie. Oom Ben heeft het klaargezet. De rest van het gezin, tante Joyce, Soraya en Jordi, slaapt. Enkele keren had Jordi meegeholpen, maar hij vond het maar niks. Ik loop na mijn brood te hebben gegeten en mijn koffie te hebben gedronken naar de pick-up waar oom Ben al in zit te wachten.

De kippen die in bakken in de laadbak zitten zijn stil. Eventjes kan je een gepor horen. Misschien bereiden sommigen zich voor op wat zal komen.

Oom Ben bladert even door een schrift, ik denk waarin staat geschreven waar hij later de ladingen moet bezorgen. Hij start de pick-up en rijdt naar achteren, en dan rijden we een twee kilometer verderop, waar de slachterij staat.

Paul heeft al alles klaargezet, de werktafel met stalen blad is schoongeveegd, de messen, waarvan twee slagersmessen zijn erop geplaatst, de machine waar de veren worden weggehaald staat er en de zakken waar straks de kippendelen in moeten worden geplaatst.

Op de achtergrond is muziek te horen die uit de radio komt.

‘Vandaag hebben we best veel te doen, tweehonderdvijftig kippen,’ zegt oom Ben terwijl hij een wit schort omdoet. Ik trek ook een schort aan en blauwe handschoenen.

‘Gewoon even hard door werken,’ zegt Paul terwijl hij naar me knikt. Hij trekt ook een schort aan.

‘A boi fi ne kon?’ vraagt hij.

‘No,’ zegt oom Ben.

‘Jammer dat hij je niet wil helpen,’ zegt Paul. ‘Maar tenminste helpt je neefje je. En a man e wroko tranga.’

Hij kijkt me lachend aan.

Paul werkt al meer dan tien jaar voor oom Ben. Hij is kaal aan de bovenkant van zijn hoofd en heeft wat haar aan de zijkanten. Verder draagt hij een bril. Hij is van Javaanse komaf en woont al zijn hele leven in Lelydorp. Hij weet veel over de plek en kent haast iedereen en ieders verhaal. Hij is het tegenovergestelde van oom Ben, die nog een volledige haardos op zijn hoofd heeft met een snor en een baard en is iemand van weinig woorden die altijd nors kijkt.

Mijn moeder zei vaak dat hij wel gewoon aardig is en leuke verhalen kan vertellen. Van het laatste heb ik niets gemerkt, maar het eerste is wel waar.

Toen ze hem vertelde dat ik op zoek was naar een vakantiebaan, bood hij aan om bij hem te komen werken op de kippenslachterij in Lelydorp. Hij gaf aan dat het wel vroeg opstaan was, vier uur, en dan werken tot de late ochtend. Maar ik zou daarna gewoon vrij zijn en kon dan met mijn nichtje en neefje optrekken. In de weekenden gingen ze meestal ergens buiten zwemmen en kon ik gewoon mee.

Ik moest even wennen aan het idee om in een kippenslachterij te werken. Maar de vakantiebanen zijn niet voor het oprapen en ik heb geen connecties om te werken bij de grote bedrijven.

Voordat we beginnen doet Paul een gebed. Wanneer hij klaar is, maakt hij de machine aan. Ik ga bij de tafel staan. Behendig snijdt hij de kelen van de kippen door en gooit ze in de machine waar het bloed uit wordt gezogen en de veren worden verwijderd. Het is nog steeds eng dat we de kippen doden. Af en toe krijg ik nog koude rillingen. Paul haalt ze eruit en ik snij ze open en haal de ingewanden eruit. Ik snij de kip verder in stukken, borst, bout en soepdelen en plaats deze dan in zakken. Paul helpt mij ook hiermee als de tafel vol is met kippen. Wanneer ik ze in delen snijd, zijn ze warm. Het mes is vlijmscherp, dus moet ik goed opletten hoe ik snij, vooral omdat we snel werken. Een keer had ik mijn duim gesneden door de handschoen heen. Dat deed dagenlang pijn. De kippen worden speciaal gekweekt voor het slachten en zijn veelal verschillend in omvang. Maar als de bouten vrij stevig zijn, noemt Paul ze ‘spange kippen’.

Oom Ben heeft best een groot huis met een perceel van enkele hectare waar hij een paar koeien heeft, legkippen en een paar fruitbomen. De melk, eieren en fruit die hieruit voortvloeien, zijn voor eigen consumptie of worden verdeeld. De verkoop van de kippen is zijn voornaamste bron van inkomen. Sinds ik me kan herinneren is hij hiermee bezig. Ik besefte niet hoe zwaar het was.

De halve maan volgde hoe we bezig waren in de open ruimte met een dak van zinkplaten. Op de radio hoor ik het lied Black Magic Woman van Santana. Op een houten kist is er een thermos met warm water, een fles koffie en een paar kannen. Ook drie pakken beschuit.

‘Ben, baas Chennie is het eindelijk gelukt zijn perceel te verkopen,’ zegt Paul. ‘Na twee jaar. Ik ben blij voor hem, hij kan eindelijk genieten van zijn oude dag. Hij dacht eigenlijk dat hij het perceel niet kwijt zou raken, aangezien het economisch zo slecht gaat in het land.’

‘Uhuh,’ antwoordt oom Ben.

‘Triest wat er is gebeurd met Stanley hè,’ gaat Paul door.

‘Uhuh,’ zegt oom Ben.

‘Dat hij gewoonweg is vermoord in zijn winkel. En hij hielp zoveel mensen. Je kon spullen op rekening bij hem kopen en als hij zag dat je je schuld echt niet kon betalen, schold hij het kwijt. Ik hoor dat het iemand is verderop in de straat. Wat gebeurt er met de samenleving, mensen hebben geen respect meer voor het leven.’

‘Ai,’ zegt oom Ben zonder op te kijken.

‘De dochter van Loes is weer zwanger. Ze krijgt een tweede kleinkind. Ik vraag me af hoe ze het doen met zoveel gezinnen in een huis. Loes en Robby. Haar zoon en schoondochter. En haar dochter en man met al een kind en nu is ze weer zwanger.’

‘Mi no Sabi,’ zegt oom Ben.

‘Waar gaan jullie komend weekend naartoe?’

‘Ik denk Berlijn,’ zegt oom Ben,

‘Ik heb gehoord dat het water laag is.’

Oom Ben zucht.

Ik volg het gesprek alleen, ik heb geleerd niet te bemoeien wanneer volwassenen praten. Mijn rechterhand heeft kramp van het stevig vasthouden van het mes. Eigenlijk wil ik stoppen. Ik ben er moe van om elke dag vroeg te gaan slapen en vroeg op te staan. Ik heb nauwelijks vrije tijd en het is zo hard werken. En mijn oom is altijd zo nors. Maar straks stel ik mijn moeder teleur. We hebben het geld ook hard nodig. Even doorbijten, de vakantie is zo voorbij. Ik schud mijn hand en ga daarna weer door met snijden.

In het begin moest ik wennen aan het snijden bij het kraakbeen. Door bot gaat het niet. Het lukt aardig om het aantal kippen binnen de tijd te slachten, te snijden in delen en te verpakken.

Net voor zonsopkomst zijn we klaar. Kukeleku hoor ik een haan kraaien. De verpakte kippen worden in grote zakken geplaatst waarna ze in grote emmers worden gezet. Paul en ik spuiten de werkruimte schoon en het kippenafval verpakken we in zakken die later bij het vuil worden gezet. Oom Ben laadt de teilen in. Als alles goed schoon is vertrekken oom Ben en ik naar voren om ons op te frissen. Paul gaat met de bromfiets naar huis.

Na het opfrissen vertrekken we richting Paramaribo om de pakken kip te bezorgen. De Indira Ghandiweg is druk. Ik val half in slaap. Wanneer oom Ben bij het eerste leveradres stopt schrik ik wakker. Het is een kippenzaak. We stappen uit en leveren drie zakken met vijftien kippen per zak. Oom Ben wordt direct uitbetaald en we gaan naar de volgende plek. Een restaurant dat ook een zak neemt en een paar zakken levertjes en niertjes. Een andere kippenzaak neemt twee zakken en een paar losse pakken. Bij een ander restaurant worden nog een paar zakken bezorgd en de laatste plek is bij een guesthouse.

De werkdag zit erop. Als we terug zijn thuis wil ik wel een dutje doen. We stoppen nog bij Jalimsingh's Roti Shop, waar oom Ben twee roti's bestelt. We nemen plaats aan een tafel. Af en toe kijk ik naar oom Ben. Hij heeft wallen onder zijn ogen. Zijn gezicht is vol strepen. Zijn haar is grijs met een paar plekken waar het nog zwart is. Zijn handen zijn vol strepen en inkervingen. Maar er straalt een zekere rust van hem uit.

Terwijl we wachten, reikt oom Ben mij een enveloppe aan. ‘Ik betaal om de twee weken uit,’ zegt hij. ‘Je doet je best. Ik ben tevreden met je.’

Er is nog extra SRD 500.

‘Is voor je school. Doe je best. Je bent gedisciplineerd en bent er niet vies voor je handen uit je mouwen te steken, waarborg dat.’

Ik kijk hem aan en knik.

De medewerkster achter de kassa wenkt ons dat de roti’s klaar zijn. Oom Ben kan de roti's met de cola's ophalen. Wanneer hij mijn roti voor me neerzet, kijk ik naar de kip die in de massala ligt. Ik begin te eten. De massala is pittig, maar de peper is net te doen. Ik kijk oom Ben aan en hij knikt naar me.

In deze weken heb ik meer van hem geleerd dan ik ooit in mijn hele leven van mijn vader heb geleerd.

\",\"editionId\":\"b03e4723-e335-4fd2-b498-3bdedb935082\",\"__typename\":\"Story\"}],\"products\":[],\"__typename\":\"Author\"}}}}",["P",46]]