P29:[{"_33":45,"_35":36,"_37":46},"{\"type\":\"next\",\"value\":{\"data\":{\"author\":{\"displayName\":\"Mariëlle Boukens\",\"image\":\"https://res.cloudinary.com/papieren-helden/image/upload/v1643547038/marielle-boukens-pauline-smale.jpg\",\"imageAuthor\":\"Karin Boukens\",\"id\":\"eb8125a5-eafb-4d4f-a27d-808b3c909c64\",\"slug\":\"marielle-boukens\",\"stories\":[{\"id\":\"86bd02e3-0990-46dd-835d-a43988541239\",\"slug\":\"marielle-boukens-marielle-boukens\",\"title\":\"Mariëlle Boukens\",\"type\":\"bio\",\"intro\":\"Mariëlle Boukens (1979) is tekstschrijver en redacteur. Tijdens en na de ziekteperiode van haar zoon hield ze een blog bij dat veel werd gelezen. In 2017 wijdde Noordhollands Dagblad een uitgebreid ar\",\"htmlContent\":\"

Mariëlle Boukens (1979) is tekstschrijver en redacteur. Tijdens en na de ziekteperiode van haar zoon hield ze een blog bij dat veel werd gelezen. In 2017 wijdde Noordhollands Dagblad een uitgebreid artikel aan dit blog.

Mariëlle schrijft korte verhalen, die haar veelzijdigheid als schrijver laten zien. Haar debuutroman is zo goed als af.

\",\"editionId\":null,\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"bf261f53-a050-4856-99d3-e8db9ddf7c2c\",\"slug\":\"marielle-boukens-timothy\",\"title\":\"Timothy\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Op de rand van zijn bureau zit ze, haar billen drukken rimpels in de spreadsheets.\",\"htmlContent\":\"

Op de rand van zijn bureau zit ze, haar billen drukken rimpels in de spreadsheets.

‘Regel jij het dessert, Timothy, dan neem ik het hoofdgerecht mee. Tot morgenavond.’

Zijn huid blijft plakken wanneer ze haar hand van zijn onderarm haalt. Een aangenaam schokje door zijn lichaam.

Hij is niet de enige die kijkt hoe ze de afdeling op loopt. Haar strakke kuiten lijken naadloos over te gaan in de hoge hakken. Acht centimeter, schat hij.

Eén blik achterom, naar hem.

Alleen nog de frambozen, hij moet de beste hebben, de rest heeft hij in huis. Hij neemt de route over de kade, die is rustig.

Stevige golfjes slaan kapot tegen de wand, meerkoeten zitten op hun bewegende afvalbergje. De geur van pek, een man schildert zijn woonboot.

‘Goedemiddag.’

Hij antwoordt niet, sluit zijn jas hoger, verstopt zijn neus in de kraag. De zon breekt door de bewolking. Daar houdt hij niet van. De mensen zijn dan minder alert.

Nog een paar honderd meter. Hij kan de stellingen met gekleurde waar al zien.

Twee jonge vrouwen komen hem op hun rammelende fietsen tegemoet. Ze lachen, rijden buiten het fietspad. Hij doet een stap opzij, boven op een witte straatlijn.

Af.

De dames merken hem niet op.

Hij draait zich om. Dertien grijze auto’s telt hij op weg naar zijn appartement. Het ontspant niet.

Thuis zoekt hij een overhemd zonder kreukels. Hij wrijft drie keer over zijn linkeroorlel, ademt diep in en uit voor hij opnieuw de route over de kade neemt.

Stevige golfjes slaan kapot tegen de wand, meerkoeten zitten op hun bewegende afvalbergje. De geur van koffie, de man zit met een mok op het bankje voor zijn woonboot.

‘Goedemiddag.’

Hij antwoordt niet.

Bezweet arriveert hij bij de speciaalzaak. Heeft hij zijn voordeur wel op slot gedraaid? De aanblik van de roze bijenkorfjes die in het groene bakje op hem wachten kalmeert hem niet zoals hij hoopte.

Met het scherpste mes doorklieft hij de dorre peul. Hij schraapt het merg eruit, tikt het mes op de steelpan. Donkerbruine stipjes vallen in de borrelende room. Hij vist het glibberige transparant uit een kommetje water, knijpt het uit, laat het oplossen in de warme zuivel.

Ondanks de tijdsdruk laat hij het mengsel helemaal afkoelen. Hij verdeelt het over twee vormpjes, krijgt het verlangen om de pan uit te likken. Nee.

Eén haal met zijn wijsvinger, vlak voor het hete kraanwater de pan raakt. Een druppel room valt op zijn borst, een gelige vlek op het witte overhemd.

De puddinkjes komen perfect uit hun mal. Stevig en zacht drillend, als haar borsten. Met precisie drupt hij wat coulis erbovenop. Hij zou een grote hap willen nemen.

Ze kan ieder moment hier zijn. Hij draagt een schoon en gestreken overhemd, zijn oksels ruiken fris. De deur van de slaapkamer gaat dicht. Hij loopt op de gedekte tafel af, ontsteekt de kaarsen alvast, legt een vork recht.

Een hard, schril geluid, hij herkent het niet. Wanneer hij door het spionnetje kijkt ziet hij dat ze er is, een afgedekte schaal in haar handen. Ze draagt een jurkje met bloemmotief. Bohemian style, daar heeft hij over gelezen. Ze lijkt op het model van de abri’s door de stad.

Opnieuw het schrille geluid, hij doet open. Op ballerina’s is ze klein, dat vindt hij fijn.

‘Laat je me binnen, Timothy?’ Ze kust hem op de wang en loopt naar het keukenblok alsof ze hier jaren komt. ‘Wat doen die rekken op het aanrecht? Heb je de vaatwasser schoongemaakt?’ roept ze te luid.

Hij glimlacht als ze naar hem toe komt.

‘Zullen we dan maar?’ zegt ze.

Hij schuift haar stoel aan, schenkt de Pouilly-Fumé in. Hij kent het lijstje met gespreksonderwerpen uit zijn hoofd.

‘Timothy, de schaal,’ lacht ze door zijn woorden heen.

Hij springt op, loopt naar het aanrecht, neemt de schaal om die op tafel tussen de kristallen glazen neer te zetten. Bij het verwijderen van het aluminiumfolie bereikt een muffig zoete geur zijn neus. Het ruikt naar de zondagen die hij bij zijn oma doorbracht. Zijn bord moest altijd leeg.

‘Chili con carne, een geheim familierecept.’ Een knipoog, ze neemt zijn bord en schept te veel op. Er valt iets, een roodoranje vlek op het witte tafelkleed.

Ze draait het zoutvaatje open en strooit de inhoud eroverheen. ‘Zo verdwenen.’

Ze glimlacht, hij vergeet haar te spiegelen.

Hij neemt een hap, probeert de geur en de gedachte aan oma te negeren. Haar blote voet aait vluchtig zijn onderbeen.

Hij slikt, wrijft drie keer over zijn oorlel en veert op. Trekt haar mee naar het keukenblok.

‘Timothy, wat doe je?’ giechelt ze. Haar hand kruipt over zijn flank. Ze beweegt zich dichter naar hem toe, fluistert: ‘Nu is het nog warm.’

Hij tilt haar op het aanrecht.

‘Even geduld, stouterd. Kom.’ Een knipoog, ze springt ervan af.

Hij houdt haar tegen, pakt haar steviger beet.

‘Timothy, je doet me pijn…’

Hij heeft haar stem niet eerder onzeker gehoord. In haar hals bonst een lijn. Haar ellebogen drukken in zijn borst.

Door haar bij de haren te pakken, krijgt hij haar mee. Ze gilt, het verrast hem niet, haar vuisten komen venijnig op hem neer. Daardoor laat hij zich niet afleiden, hij licht haar been, geeft haar een harde klap, duwt haar in het apparaat en vergrendelt de deur. Vandaag kiest hij het intensieve programma.

De kaarsen worden gedoofd. Hij drinkt de glazen leeg, schraapt de borden af, laat de schaal in de pedaalemmer verdwijnen. De rekken verhuizen naar de tafel, met schuurmiddel boent hij het aanrecht. Het gebonk vanuit het keukenblok verstomt – hij geeft de vaatwasser een klopje.

De desserts mogen alvast wat acclimatiseren. Hij neemt het laatste gestreken overhemd uit de kast, dan heeft hij ze verdiend.

In zijn fauteuil bestudeert hij de panna cotta's met frambozencoulis – ze naderen perfectie met een paar losse vruchtjes en het muntblaadje bovenop.

Het mooiste exemplaar mag als eerste. Het fluweelzachte vruchtje rust een tel op zijn tong voor hij het tegen zijn gehemelte drukt. Een siddering als het zuurzoete sap zijn mond vult.

\",\"editionId\":\"6007cc79-e2af-4513-984c-938b468f9736\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"0217b0cb-f585-4e6a-8d12-e3dddee9368b\",\"slug\":\"marielle-boukens-alex\",\"title\":\"Alex\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Alex herkent iets in het ding, ze zijn beiden gevormd door de tegenwind.\",\"htmlContent\":\"

Aan de rand van het terrein, waar het asfalt overgaat in het duinlandschap, staat tussen de doornstruiken een grillige boom. Alex herkent iets in het ding, ze zijn beiden gevormd door de tegenwind. Schuin maar geworteld.

Al zou Alex zich inmiddels liever overgeven aan de zwaartekracht. Zijn vingers roffelen op het bovenblad van de gitaar. Waarom heeft hij de camper hiernaartoe gereden? Ook deze plek zal geen inspiratie brengen.

Hij hoeft geen nieuw album. Alex is niet meer Lex Lopez. Dit doet hij voor Harry. Eén laatste poging voor Harry. Misschien moet hij dáár een nummer over schrijven. De titel komt direct in hem op: ‘Force Majeure’.

Hij duwt de gitaar van zich af, het instrument maakt een pijnlijk vals geluid. De B-snaar staat omhoog.

Achter in het keukenkastje vindt Alex een fles tequila. Hij kruipt in de witleren zetel achter het stuur. Het duurt even voordat de motor start, zijn hart huppelt bij het geruststellende geluid van de ruitenwissers. Alex weet het zeker. Het is niet de afspraak met Harry maar Alex gaat deze kolos verder brengen, ergens waar de zon wel schijnt. Even overweegt hij om nooit terug te keren. Jack dumpt hij ergens onderweg.

Vlak bij de schuine boom beweegt iets, een zwarte vlek. Een rondscharrelend dier, het doorzoekt een vuilnisbak. Alex tuurt, het begint tot hem door te dringen. Het is geen dier maar een kind. Een meisje, gokt hij. Opgedoken als een fata morgana vanuit het grijs.

Het ís een meisje, hij ziet het goed. Ze loopt het asfalt op. Het lege terrein als haar podium, Alex en zijn idiote camper haar publiek.

Hij laat de motor stilvallen, gegrom komt ervoor in de plaats.

‘Jack, klaar!’ Alex krijgt het warm. Niemand mag Lex Lopez met een meisje zien. Maar de motor herstarten lukt ook niet.

Het meisje stopt op een aantal meter van de camper, haar gezicht vervormd door de regen die over de voorruit stroomt.

Dan loopt ze door.

Alex helt iets voorover, zodat haar achterkant in de rechterzijspiegel te zien is.

Ze stopt bij de cabinedeur, klopt kort en zacht. ‘Meneer?’

Jack springt blaffend op. Alex verroert zich niet.

‘Meneer? Ik moet plassen.’

Dit meisje is geen opgever, dat is duidelijk, ze staat al naast hem bij het voorportier. Met een druk op de knop laat hij het raam zakken. De miezer slaat op zijn gezicht.

‘Meneer? Ik moet heel nodig. Mag het bij jou?’

Nee, wil Alex zeggen. Toch draait hij de stoel een kwartslag, loopt naar achteren om de cabinedeur te openen. Jack springt blaffend naar buiten.

‘Klaar!’ roept Alex. Tegen het meisje zegt hij: ‘Dit is Jack the Ripper. Hij doet niets.’ Dat vertelde Harry tenminste.

De herdershond gaat op het natte asfalt liggen, gromt zacht. Het meisje hupt van het ene op het andere been.

‘Snel dan.’ Alex kijkt om zich heen voor hij haar binnenlaat. Het terrein is even leeg. ‘Tot uw dienst,’ mompelt hij als ze de deur op slot draait.

Jack springt de camper weer in. Hij stinkt naar natte hond.

Als het meisje de toiletdeur opent heeft ze een handdoek, zíjn handdoek vast, ze wrijft haar gezicht ermee droog.

Ze slaat de handdoek over haar schouder. Jack blaft opnieuw.

‘Kláár nu!’ Alex had het zichzelf kunnen opdragen.

‘Ik ben Isolde,’ zegt het meisje.

Hij voelt zich verplicht. ‘Alex.’

‘Mag ik hier wachten tot de regen stopt?’ Het meisje hurkt om Jack te aaien. De handdoek belandt op de grond. Jack gaat er languit op liggen, zijn buik naar haar toe.

Uitslover, denkt Alex.

De regendruppels eindigen met meer zwaarte op het camperdak.

Het meisje staat op, loopt naar de gitaar. Haar hand aait de hals. ‘Hij is mooi. Maar kapot.’

‘Ik wilde net snaren gaan kopen. Ik zet je wel thuis af.’ Alex neemt plaats in de zetel. De motor start direct, bij het zachte piepen van de ruitenwissers ontspant Alex zich. Stapvoets rijdt de camper langs de openstaande slagboom.

‘Waar woon je?’

Het meisje komt in de bijrijdersstoel zitten, sluit de gordel, haalt haar rechterarm over de band. ‘Nergens. Ben jij een cowboy?’ Ze draait het volume van de radio hoger.

Hij bekijkt zijn westernlaarzen, daarna zijn bezwete zelf in de achteruitkijkspiegel. ‘Ik ben vogelvrij.’ Zijn stem verdwijnt in de platte dancemuziek.

‘Ik heb honger.’ Ze trekt het dashboardkastje open, vindt een lege pepermunthuls.

Een paar honderd meter verderop staat een viskraam. In een opwelling remt hij. Ze stappen uit, het meisje holt vooruit alsof ze bij elkaar horen, Jack doet met haar mee.

‘Ik wil die!’ Ze wijst naar de verschoten foto van een portie kibbeling met peterseliegroen.

De handen van de visboer openen, kleffe stukken vis vallen in het vet.

‘Voor mij alleen zo’n blikje,’ zegt Alex.

De man pompt witte saus in een frietbakje, vult de rest op met gefrituurde vis. Hij vraagt het meisje hoe het gaat. ‘Ken je hem? Hij lijkt op die gast, je weet wel…’

Alex concentreert zich op de makrelen recht voor zich. Met hun verdwenen ogen kijken ze hem naargeestig aan. Hij neemt een slok bier.

Het meisje voert Jack van de kibbeling. ‘Dat is Alex.’

Hij proest.

De boom staat als een stille getuige aan de rand van het verlaten terrein. Alex parkeert de camper vlak na de slagboom.

‘Mag ik hier blijven slapen?’

Het is donker. Het blijft regenen. Hij kan een meisje dat nergens woont nu niet buiten zetten.

‘Eén nacht – ik vertrek morgenochtend naar Zuid-Europa.’

‘Ik wil naar Spanje!’ Ze slaat haar armen om zijn heupen. Voor hij het weet ligt zijn hand op haar zachte, donkerblonde haren.

Het meisje slaapt in het bed, Jack op de handdoek bij haar op de grond.

Alex zit in de witte zetel. Hij pakt de gitaar. De B-snaar wiebelt er als een dashboardpoppetje bovenuit.

Na een korte riedel legt Alex het instrument opzij. Hij bestudeert het meisje. Haar sleutelbeenderen vormen golvende heuveltjes onder de lichte huid. Haar borst is glad. Hij loopt naar het bed, knielt naast haar. Zijn vingertoppen vegen een lok van haar voorhoofd, volgen de lijn tot de punt van haar neus. Hij vlijt zich naast haar neer op het matras, kust haar, zo beheerst dat zijn lippen haar wang haast niet raken. Zijn hand landt op haar regelmatig op en neer gaande buik. Ze voelt zacht en warm.

Hij draait op zijn rug, staart naar het plafond.

Dit kan niet.

Alex rolt weer op zijn zij. Zijn hand komt terug op haar buik. Hij trekt haar jurk iets omhoog, kriebelt rondom haar navel. Alex begint heviger te ademen. De hand schuift lager, tot die de rand van haar slipje ontmoet.

Jack blaft – één harde kef.

De mond van het meisje smakt, ze beweegt haar armen.

In een poging haar te ontwijken ploft Alex naast Jack op de vloer.

De hond hapt. Zijn tanden drukken in Alex’ hand, drie keer, steeds dieper. Dan laat hij los.

Alex huilt als hij zijn gezicht in het warme hondenlijf plant. Een paar minuten zijn ze verstrengeld, dan staat Jack op om verderop te slapen.

Van het voeteneinde pakt Alex een T-shirt stinkt dat naar zijn zweet. Met hulp van zijn tanden scheurt hij het in repen, wikkelt die om zijn hand. De vrijgekomen handdoek, zíjn handdoek, gebruikt hij om het bloed van de vloer te moppen.

Alex heeft dorst, schenkt vooral naast het glas. Hij opent de cabinedeur, voelt de klamme kou. Jack schiet langs hem om in de nacht te verdwijnen. Alex roept niet.

Met een bonkende pijn in hoofd en hand ontwaakt Alex in de stoel waar de nacht eindigde. In de grijze verte lijkt de boom schuiner te staan.

Alex haalt de repen los. De hard geworden stof weigert zijn hand los te laten. Nieuw rood vult de gaatjes.

Hij kan er niet langer naar kijken. Hij wikkelt de hand weer in, de dreunende pijn blijft. Hij slaat een restje tequila achterover.

‘Ik heb honger.’

Hij schrikt van haar stem.

‘Waar is Jack? Ik droomde dat je huilde.’ Het meisje gaat zitten in de bijrijdersstoel, schuurt daarbij langs zijn arm. Een helse steek schiet door zijn rechterhand omhoog.

‘Je hebt zweet.’ Ze bekijkt zijn voorhoofd, zijn hand.

Hij start de motor. De ruitenwissers zwiepen zacht piepend het vocht van de voorruit. De camper rolt langs de open slagboom, de zeeweg op. Als hij zich blijft concentreren, lukt het.

Het voertuig passeert hoge flats. Aan de overkant glijden tankers door het water, als slakken zonder spoor. Bij een gebouw met Amadore Hotel op de gevel stopt Alex, hij parkeert de camper over vier lege vakken.

‘Je moet gaan.’ Alex laat het raam zakken en inhaleert diep. Hij trilt minder, zijn hart bonst zachter – zeelucht helpt tegen alles.

Het meisje opent de deur en verlaat het voertuig.

Alex kan niet zien waar de zee ophoudt met klotsen en de horizon begint.

Het zou al België kunnen zijn.

\",\"editionId\":\"cfcfa7b5-5f33-4ca3-86de-4abc87d7c8e3\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"e1727e57-64e8-4b0c-8592-c23684786570\",\"slug\":\"marielle-boukens-ewald\",\"title\":\"Ewald\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"De tegenwind deert Ewald niet. Zijn benen duwen hem een richting uit, over het lege asfalt.\",\"htmlContent\":\"

De tegenwind deert Ewald niet.

Zijn benen duwen hem een richting uit, over het lege asfalt. Zijn hart houdt het prima bij, enthousiast pompt het mee. Ewald haalt zijn linkerhand van het stuur en de bidon uit het frame, zonder snelheid te verliezen. Hij speelt met het wegdek, het is nog nat van het buitje dat vanmorgen viel.

Alleen zijn hoofd sputtert tegen. Bij een terras met stoelen van zongebleekt rotan knijpt Ewald in de remmen. Hij moet nadenken.

Nog voor hij zijn helm los heeft en een tafel kan kiezen, vraagt de ober wat het zal zijn.

Een ijskoude pils en een appelgebak met slagroom. Want vandaag, de dag dat Ewald ouder is geworden dan zijn vader, heeft hij het verdiend. Hij sluit zijn ogen, hangt achterover. De gevlochten stoel port in zijn rug.

De ober zegt: ‘Geniet ervan’, Ewald hoort het niet. Het landgoed, na pa’s begrafenis is hij er niet meer geweest. Kan hij het nu bezoeken?

De felle zon beschijnt zijn gezicht, lijkt in een complot met zijn benen te zitten. Ewald drinkt het bier in een paar teugen, het gebak blijft staan. Hij schuift briefgeld onder het bordje, loopt naar zijn fiets.

Waar een bos stond is nu een open veld. Aan de rand liggen boomstammen, in stukken gehakt, geordend. Stompjes als overblijfselen van zijn jeugd.

De jachttoren steekt er als een eenzame getuige bovenuit. Ewald zet de fiets tegen een van de palen, klimt het trappetje op. De geur is onveranderd, muf, lichte dennen. Ewald kruipt naar binnen, gaat op de vloer zitten, zijn benen gekruld, de rugtas op schoot. Hij voelt zich een koekoeksjong, helemaal als in de opening een vogeltje verschijnt. Het fluit, vliegt dan op.

Ewald snapt de uitnodiging, hij moet volgen. Een been op de eerste trede, hij springt en landt op het zachte tapijt van snippers dennenboom.

Zijn hand glijdt over de golving van het zadel. Het lijkt een neb, zoals hij die vroeger wel vond in het bos. Een zachte neb, perfect voor zijn billen. Hij gaat erop zitten en sprint weg.

Zodra hij de boslaan in rijdt, over de grillige boomwortels de gietijzeren poort nadert, voelt hij het. Hij had eerder moeten komen.

De racefiets leunt tegen de linde die hij als kind iedere dag passeerde. Ter begroeting legt Ewald zijn armen om de bast. Die is flink uitgedijd.

Hij doet zijn helm af, hangt die aan het stuur. En betreedt het landgoed door de poort, als een willekeurige bezoeker. Elke stap maakt hem jonger, deze omgeving doet hem wonderwel goed.

Het pad knerpt onder zijn schoenen, de schelpen zijn net gestort. Er zijn paadjes bijgekomen, volgegooid met zee. Ewald drukt zijn hielen om de kalk te laten knappen.

Er fluit een vogel.

‘Waar zit je?’ fluistert hij. Hij stapt van het pad af. Zo liep hij als kind met Justus en hun vader, dwars door het groen.

Eén keer kneep pa even in Ewalds schouders, spreidde zijn armen en draaide om zijn as alsof hij namens alle bomen en dieren sprak. ‘Jij bent de stamhouder, beloof me dat je er goed voor zorgt.’

Met kinderlijke ernst had Ewald geknikt.

De struiken zijn nog vochtig. Zonneharpen piepen door de hoge bomen, Ewald zou ze fotograferen als hij die lokroep niet hoorde. Hij duwt takken opzij, hij móét die vogel vinden.

Weet je wat, hij trekt zijn wielrenschoenen uit, er valt niet op te lopen. Bij deze beuk zet hij ze neer, hij verlost zichzelf ook van de handschoentjes die knellen.

Na honderd meter vindt hij een zwart bolletje op de grond. De omhoog staande pootjes omlijsten het snuitje. Ewald gaat door zijn knieën, pakt het op, voelt het hard geworden, koude, zachte lijfje in zijn handpalm. Zijn linkerhand graaft. Ewald legt het molletje zorgvuldig in de aarde.

Bij een grote boom pauzeert hij. Als een braillelezer volgt Ewald de lijnen op de stam. De weeïge geur van vlier stroomt zijn neus in, de schermen hangen aan de uiteinden van de takken. Ze krijgen gelige puntjes, de aarde is bezaaid met stervormige bloemetjes.

Hij luistert aandachtig en kijkt omhoog. ‘Hier ben je…’

Het beestje zingt nog eens, hupt uit de boom, trekt een worm uit de vochtige aarde. Het eet de kronkelende sliert in stukjes, vliegt dan op om tussen het groen te verdwijnen.

Alleen ruisende bladeren. Een wolkendek verdringt de zon.

Waar heeft Ewald zijn schoenen gelaten? Niets lijkt meer op zijn jeugd.

Had hij het landgoed wel aan de natuurvereniging moeten verkopen toen pa opeens een hartaanval kreeg? Ewald kon geen bos onderhouden, hij startte net aan de universiteit. En Justus was vijftien.

Ewald ontwaart in de verte de potsierlijke tombe, opa’s grootheidswaan. Het graf is als in zijn herinnering, al heeft het nu een groene zweem.

Hij doet een paar passen in de richting van het familiegraf, dan stopt hij.

Ewald draait zich om, het lukt hem de dikke linde te vinden die zijn fiets bewaakt.

De helm bungelt protesterend aan het stuur. Ewald knijpt zijn klamme handen om de zwarte tape. Zijn benen trappen door, stoppen pas bij de uiterwaarden van de lome, meanderende rivier. Het grijsblauwe water steekt af tegen de hemel.

Ewald stapt af waar het gras zand wordt, zijn handen laten los, de fiets raakt de ondergrond harder dan de bedoeling is. In het schemergebied van gras en zand gaat hij zitten, neemt de bidon uit het frame en drinkt lauw water.

Hij grabbelt in zijn rugtas, pakt de vogelencyclopedie eruit. Een veldgids. Voor mijn achtste verjaardag staat er in bibberige letters op het titelblad. Vandaag exact zesenveertig jaar geleden.

Ewald slaat hem zomaar ergens open, leest een paar minuten over de heggenmus. Misschien moet hij de tombe laten restaureren.

Hij sluit het boek. Daarstraks leken ook op het laatste, nog lege graf gouden letters te staan.

Ewald komt rechtop. Zijn hand omsluit de fietsband, hij kneedt even. Er moet lucht bij.

De wolken lijken te groeien. Een opgestoken wind blaast de fiets voor zich uit, toch duurt het langer dan verwacht voor Ewald de dikke linde aan de boslaan passeert. Hij blijft zitten en gaat op zijn doel af, eerst wil hij zien wat er van het huis is geworden.

In strakke parkeervakken wachten grote auto’s. De boom met Justus’ schommel is ingeruild voor een serie rododendrons.

Hij stuurde zijn broertje naar een internaat.

Wat had Justus gezegd? ‘Ook mijn broer leeft vanaf nu niet meer.’ Theatrale woorden van een puber.

Aan de gevel hangt een gouden bord. overveen mediator & advocaat leest Ewald. De grote eiken deur is vervangen door een glazen exemplaar. Ewald kan er zo door naar binnen kijken, de marmeren hal in. Hij ziet een aantal mensen lopen, ze lachen, praten.

Achter de moderne balie verschijnt een vrouw. Ze loopt over het marmer richting glazen deur, opent die aan de lange stalen greep.

‘Kan ik u helpen?’ zegt ze beleefd opgewekt.

Ze vraagt hem niet binnen. Zijn zwarte voeten steken af tegen haar sierlijke vingers die het rvs vasthouden.

Hij draait zich om, snelwandelt zoals een vuurloper de gloeiende kolen neemt. De schelpen pikken venijnig.

De fiets mag nu tegen het met mos beklede hek. Hij doet zijn helm af, houdt deze een tel voor zijn borst. De grafvazen bevatten geen verse bloemen. Natuurlijk niet.

‘Ik heb jullie nooit opgezocht.’ Het gevoel van spijt waar hij bang voor was ontbreekt. Ewalds handen schudden zacht aan de omheining. Een lat breekt af, insectjes vallen naast zijn gloeiende voeten en kruipen weg in het schelpengruis.

Ja, er staan gouden letters op het overgebleven graf.

Zijn naam, volledig uitgeschreven, gebeiteld in het steen. Alleen de datum ontbreekt.

De stamhouder.

Ewalds benen voelen als die van een drukfiguurtje waarin geduwd wordt.

De hemel is donker, het bos houdt zich stil. Justus hield zich aan zijn woorden. Ze zagen elkaar nooit meer.

De eerste druppels spatten zelfverzekerd uiteen. Ewald weet geen andere plek dan de jachttoren.

Wolken beginnen te rommelen. Af en toe flitst een ontlading richting aardoppervlak. De regen valt harder. Hijgend beklimt Ewald het trappetje. Geen tijd om de tas van zijn rug te halen. Hij probeert op de houten vloer te liggen, zijn schouders hangen tegen de houten wand.

Steken onder Ewalds sleutelbeen, ze schieten naar zijn borst.

‘Niet als pa,’ smeekt Ewald tegen niemand en iedereen.

Een flits, een knal, het geluid van krakend hout en de geur van verse houtsnippers. Het lukt Ewald niet om te bewegen. Het enige wat hij kan is luisteren en de scheuten ondergaan.

‘Als ik dit overleef maak ik het goed.’ De woorden verdwijnen tussen de regendruppels die staccato op het dak kletteren. Zijn droge mond moet water.

Ewald staart uit het open gat. De pijn drijft weg met hetzelfde trage tempo als de onweersbui.

De wind gaat liggen, de natuur lijkt onschuldig als altijd. Ergens in het bos begint een vogel te zingen.

Ewald beweegt, schuift zijn lichaam over de rand van het gat. Achterstevoren, als het tweejarige kind dat hij ooit was, neemt hij de treden naar beneden.

De bidon is leeg.

Aan de hemel verschijnt een regenboog. Ewald ziet hem niet.

De rivier stroomt traag, niet van zijn stuk gebracht. In het schemergebied stapt Ewald af. Hij legt zijn fiets neer, gaat languit liggen in het vochtige zand.

Hoeveel tijd er is verstreken als hij komt zitten, weet hij niet. Zijn rug is nat.

In een vakje van zijn portemonnee zit al jaren een dichtgevouwen papiertje. Nu pakt Ewald het, de cijfers die er met balpen op zijn geschreven toetst hij in. Hij brengt het toestel naar zijn oor, wacht tot er een stem klinkt.

‘Just?’ zegt Ewald hees.

‘Ja?’

Ewald denkt aan wat er was, wat niet meer zal komen. Hij verbreekt de verbinding.

\",\"editionId\":\"33a99920-a92b-445e-891c-7fb0db339f24\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"021b983b-8d27-48b6-9b8b-51229cbe7ed3\",\"slug\":\"marielle-boukens-denzel\",\"title\":\"Denzel\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Denzel denkt aan een halfuur geleden en geeft gas.\",\"htmlContent\":\"

De middelste cirkel van het stoplicht licht op, kleurt even oranje als de horizon. Denzel denkt aan een halfuur geleden en geeft gas.

Bij het inladen van de pakketten had de baas iets op te merken. Punctualiteit, dat idiote woord had hij gebruikt. Wacht hier even mee tot de koffie zijn werk heeft gedaan, antwoordde Denzel lachend. Niemand lachte mee.

Hij was inderdaad laat, Mayke had hem vanmorgen niet gewekt en geen ontbijtje voor hem gemaakt.

Dus geen tijd om naar die zonsopgang te kijken. Het is warm, de straten zijn nog niet gevuld. De radio-dj kletst met zijn maatjes. Denzel luistert half, toch herkent hij het volgende nummer aan de stem van de zanger. Háár nummer. De speaker gaat voluit, Denzel knipt met zijn vingers op de maat.

In gedachten scant hij Maykes lichaam, van onder naar boven, haar strakke kuiten, de volle billen, haar borsten, mooiere zijn er niet, het zachte gezicht…

‘Ain’t no sunshine when she’s gone,’ zingt Denzel naar het volgende stoplicht. Als antwoord springt het op groen. ‘Wonder this time where she’s gone – Wonder if she’s gone to stay.’

Denzel draait de muziek zachter. Waarom deed ze zoiets?

Altijd alle shit voor hem moeten oplossen, dat waren haar woorden, maar zo zou hij het niet willen noemen. Hij is goed voor haar, dat moet hij haar zeggen, en nu meteen, ze kan niet anders dan het beamen.

Denzel trekt zijn rechterbil omhoog, peutert de telefoon uit zijn broekzak. De bus slingert licht. Hij kiest contactpersoon: Babe. Zijn duim aait haar foto voordat hij drukt. Ze neemt niet op. Denzel legt de telefoon op zijn bovenbeen, hij zal het zo nog eens proberen. Hij staart naar het lege asfalt voor hem, zijn rechterhand aan het stuur, de linker pulkt aan een korstje op zijn kin.

Hij pakt het toestel, kiest het laatste nummer. Opnieuw gaat het over tot de piep.

‘Verdomme Mayke!’ Denzel mikt het apparaat van zich af. Het vorige week aangeschafte ding stuitert op het dashboard, schuift tussen de lege snoepverpakkingen en niet-thuisbriefjes tot aan de voorruit. Met gestrekte arm kan hij er net bij. De bus neemt een stoeprand mee.

Ze is online.

Kalm blijven, denkt hij voor hij inspreekt. ‘Met wie app je? We kunnen het er toch over hebben? Skattie?’

Een plingel.

Denzel leest, krijgt het warm, belt opnieuw, wacht tot die piep. ‘Jij hebt hier geen behoefte aan?’ lacht hij. Een raar gevoel komt op. ‘Maar ik ben er ook nog.’

In een opwelling remt Denzel. Hij parkeert de bus half op de stoep, half op het fietspad, de alarmlichten aan. Hij stapt uit en negeert de boze blikken van haastige ouders die hun kroost wegbrengen en forenzen die te laat van huis vertrokken.

Denzel loopt de vishandel in, twijfelt of die al open is. De combinatie van chloor en zee bijt in zijn neus, een vrouw dweilt de glanzende tegelvloer. ‘Kijk uit, meneer.’ Hij knikt en neemt als een kind dat het natuurijs checkt voorzichtige stappen naar de vitrine. Hij schraapt zijn keel en zegt dat hij de grootste kreeft moet hebben.

Met een strak gezicht rekent hij af.

De verkoper rolt de kreeft in een oude krant. ‘Houd hem goed vochtig.’ Denzel knikt weer, neemt de kreeft aan, kijkt in het klamme, opgerolde papier en gruwelt bij het idee dat hij dit wezen zal doden. Hij groet en laat de chloorlucht achter zich.

De zomerhitte slaat in zijn gezicht. Denzel stapt in, legt de kreeft op de bijrijdersstoel. De gesloten scharen bewegen boven de pakketjes uit. Met de alarmlichten nog aan manoeuvreert Denzel tussen fietsen en trams. Moet hij dat beest vanavond eerst doorklieven of direct in het kokende water gooien? Hij ziet Mayke ervoor aan dat ze hem vraagt hoe-ie aan zijn einde is gekomen voor ze een hap naar haar mond brengt.

De voicemail is geen teleurstelling meer. ‘Ik heb kreeft, Mayke, voor jou. Kom naar huis.’

Denzel blijft het scherm in de gaten houden. Een nieuw bericht blijft uit, en ze is niet meer online. Hij hoort een tram tringelen. Het geluid van schurend metaal. Denzel draait zijn hoofd naar links, kijkt in het geschrokken gezicht van een oude vrouw, geeft gas en stuurt weg. Een boom komt snel dichterbij, Denzel draait nog eens, hij schampt de dikke stam. In de berm rolt de bus uit tot-ie stilvalt.

Een fietskoerier remt, kijkt aarzelend naar Denzel, stapt weer op. Een taxichauffeur verlaat zijn Mercedes, zijn kostuum even donkerblauw als de opgepoetste auto. De man klopt op het raam. ‘Meneer, gaat het?’

Hij kan doorrijden, gebaart Denzel. Iederéén kan doorrijden.

Misschien moet hij zelf ook doorrijden. Denzel opent het portier. Zijn benen trillen. Zijn hand surft over het ingedeukte blik van de motorkap, tot waar de koplampen beginnen. Over de transparante kunststof loopt een barst. Daaronder ontbreekt een groot deel van de bumper.

Dit kan hij er niet bij hebben. Een golf misselijkheid stroomt omhoog.

Denzel draait zich om. Achter zijn bus, in de met gras begroeide trambaan, ligt een verwrongen stuk dat bumper was. Moedeloos loopt hij eropaf. Het is zwaar en groter dan hij dacht, Denzel sleept het uit het groen. Hij zweet.

Opnieuw getringel, Denzel knikt naar de bestuurder. De tram, een kras onder het venster van de bejaarde vrouw, glijdt over de rails.

Na wat geschuif past het afgebroken deel achterin. Denzel duwt meer pakketten opzij, klimt naar binnen, wringt zich naar voren tot hij achter het stuur zit.

In de verminkte, naar de portier verbogen linkerzijspiegel bekijkt Denzel zijn gezicht. Een donkere druppel is uit zijn voorhoofd komen rollen, over zijn wang, een opgedroogde streep in zijn kielzog. In de rotzooi op het dashboard vindt Denzel een gebruikt servet van een broodjeszaak uit de buurt. Hij houdt hem tegen zijn voorhoofd.

Denzel ziet de verpakkingen, bijna allemaal zijn ze ingedeukt of gescheurd. Over verscheidene loopt een oranje tape met breekbaar. Zijn bezorgschema ligt overhoop. Hij heeft nog geen enkel adres gehad. Zijn bus is zwaar beschadigd. Volgens de pakettenscanner zijn er eenenveertig minuten voorbij. Minuten die als pauze worden geregistreerd.

En Mayke laat hem gewoon barsten.

Voor de dag verder gaat, moet hij haar stem horen. Zij weet altijd wat te doen. Haar boodschap op het bandje kalmeert, de harde piep haalt hem terug naar de werkelijkheid. ‘Bel me alsjeblieft Mayke… Er is iets ergs.’

Een plingel.

Denzel leest, drukt op Babe, wacht af. ‘Maar nu is er echt iets. Mijn bus.’

Hij hangt op voor zijn stem kan overslaan. Hij zou zich met die oranje tape willen omwikkelen.

Zonder richting aan te geven draait Denzel de bus tussen het verkeer. Een scooter toetert, de bestuurder roept iets, Denzel verstaat niet wat. Zijn hoofd bonkt. Zijn buik rommelt.

Dan ziet hij de kreeft op de autovloer. De grote scharen bewegen even. Denzel mindert vaart. Als hij zich tussen stoel en dashboard perst, kan hij erbij. Het dier mag weer op de bijrijdersstoel. Denzel haalt zijn hand over de harde rug, legt de krant losjes, als een dekentje over hem heen.

\",\"editionId\":\"111df4b9-a36e-4e4f-b99c-f72fcd05be08\",\"__typename\":\"Story\"}],\"products\":[],\"__typename\":\"Author\"}}}}",["P",46]]