P29:[{"_33":45,"_35":36,"_37":46},"{\"type\":\"next\",\"value\":{\"data\":{\"author\":{\"displayName\":\"Gijsje Kooter\",\"image\":\"https://res.cloudinary.com/papieren-helden/image/upload/v1635426921/cbs3wf3gnecaplxnyl1n.jpg\",\"imageAuthor\":\"imac op zolder\",\"id\":\"b959df8d-dcee-4b54-a2e0-4868f137fa8d\",\"slug\":\"gijsje-kooter\",\"stories\":[{\"id\":\"204d0c82-66e0-4457-8da0-85d2c3fb7501\",\"slug\":\"gijsje-kooter-gijsje-kooter\",\"title\":\"Gijsje Kooter\",\"type\":\"bio\",\"intro\":\"Gijsje Kooter schreef toneel en misschien in de toekomst ook wel weer. In welke vorm dan ook. Haar stukken worden nog regelmatig gespeeld. Ze richt zich nu op korte verhalen en werkt aan een zo fictie\",\"htmlContent\":\"

Gijsje Kooter schreef toneel en misschien in de toekomst ook wel weer. In welke vorm dan ook. Haar stukken worden nog regelmatig gespeeld. Ze richt zich nu op korte verhalen en werkt aan een zo fictief mogelijke roman. Ze verwaarloost haar blog ik wil je lezen. Ze woont aan het water maar wil eigenlijk zee, en een ezel en een landje of berghelling, nog beter.

\",\"editionId\":null,\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"a59034d6-258c-42a3-81ed-fe99ecc14af2\",\"slug\":\"gijsje-kooter-ben-ik-god\",\"title\":\"Ben ik god?\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"ze gaat op haar fiets/haar leven nog voor zich/ze ziet zichzelf/als/dierenarts\",\"htmlContent\":\"

ze gaat op haar fiets
haar leven nog voor zich
ze ziet zichzelf
als
dierenarts
in een televisieserie
een vrouwelijke dierenarts
die in de Schotse Hooglanden
de dieren redt
maar tegen die tijd zal ze een jeep rijden en geen fiets
nu is ze nog maar negen

Dina redt de dieren, zegt haar moeder
(hier nog niet in beeld)
en het meisje glimlacht
terwijl ze een tekening maakt met lachende paarden

dan zien we een jonge man
met een drukke baan
en een mooi huis waarin zijn huwelijk stukloopt
stukloopt op het verdriet
het verdriet dat niet te delen is

we zien hem schreeuwen
en een jonge vrouw huilen
en we zien dat geen van tweeën echt gelijk heeft
of ongelijk
en ook niet per se gelijk wil hebben
we zien machteloosheid
van twee mensen die echt wel om elkaar geven
ooit van elkaar hielden

vrienden zeggen
ze pasten zo goed bij elkaar
maar ja
zegt iemand
pas je überhaupt nog waar dan ook?
als zoiets verschrikkelijks je deel is?
en de vrienden denken: nee, waarschijnlijk niet
en de vrienden danken het universum
op hun blote knietjes
want in god geloven ze allang niet meer

dan is er een vrouw van middelbare leeftijd
die mensen rondleidt in huizen
een soort makelaar
we zien haar tussen de bedrijven door
zittend in haar auto
geparkeerd op een bouwterrein
of de oprit van een villa
een slokje nemen uit een heupflesje
en we bedenken dat rijden en drinken geen goed idee is

we zien ook de jonge vrouw in een stilstaande auto zitten
ze kijkt naar spelende kinderen op het schoolplein
het meisje komt uit de school rennen
de jonge vrouw zwaait naar haar

we zien de jonge man in zijn auto zitten
we zien een jonge vrouwelijke dierenarts in een jeep zitten
Dina redt de dieren

we zien de vrouw van middelbare leeftijd rijden in haar auto
haar mobiele telefoon gaat af
op de bijrijderstoel

en het is alsof iedereen wacht

de jonge man komt een huis bekijken
het is een mooi huis
en we denken in een flits: wat een mooi huis
want het is echt een mooi huis
en dan: o ja, die zoekt natuurlijk een huis voor zichzelf
die gaat weg bij zijn vrouw
vanwege al die onmogelijke ruzies

wij zien hem binnenkomen
we zien de vrouw van middelbare leeftijd die opendoet
ze laat hem het huis zien
af en toe neemt ze stiekem een slokje
in een stil hoekje
of als hij net met zijn rug naar haar toe staat
en we denken: wat is er toch met dat mens?

dan gebeurt er iets onverwachts
we zien hem de vrouw met zijn ogen uitkleden
en we zien haar blik
die laat merken dat ze dat doorheeft
maar die ook verbazing verraadt
en wij zijn eerlijk gezegd ook verbaasd
wat moet zo’n knappe, sportieve, goed afgetrainde,
door de zon gebruinde jongen van een vrouw als zij?
met haar verlopen gedrag en haar heupflesje
dat ze overigens niet op haar heup draagt of zo hoor
maar gewoon in haar tas

de vrouw van middelbare leeftijd moet dan nog de slaapkamer laten zien
o ja, het is een gemeubileerd appartement
heel hoog in een wereldstad
met een waanzinnig uitzicht

vind je het uitzicht mooi? vraagt ze

hij laat zijn blik over haar borsten glijden
langs haar heupen
naar haar benen

ja, het bevalt me, zegt hij

ze heeft mooie benen, vindt ze zelf ook
dus hij mag best even de ogen op haar benen laten rusten
en ze spant haar kuitspier aan

goed, de slaapkamer dus
de boxspring van hotelkwaliteit
hij mag wel even proberen

ik houd van hotelkwaliteit
lekker anoniem, zegt hij
en nu weet ze vrijwel zeker dat hij haar aan het versieren is

ik neem het, zegt hij
oké, zegt ze

de schoolbel klinkt
het meisje rent
de moeder roept
het is alsof iedereen wacht
op de klap

(lange stilte)

we zien de jonge man in zijn auto zitten
en hij kijkt in zijn achteruitkijkspiegel
waarin hij straks zijn verleden zal zien verdwijnen

we zien de jonge man die het contract tekent voor de flat
de vrouw van middelbare leeftijd heeft duidelijk haar best gedaan
ze heeft een beetje vlinders in haar buik
ze loopt wat lichter dan anders

we hopen echt diep in ons hart
dat het wat wordt
tussen de vrouw van middelbare leeftijd en de jonge man
hoewel we weten dat de logica ons dat verbiedt
maar we zijn een beetje van de vrouw gaan houden

hij geeft haar een onmiddellijk gevoel van intimiteit
ze ziet er goed uit vandaag
ze heeft gister niet gedronken
en vandaag ook nog niet
hij heeft champagne bij zich

hij zegt:
ik heb het gevoel dat onze levens voor altijd verbonden zullen zijn
en haar hart maakt een sprongetje

ze drinken champagne en de blossen staan op haar wangen en ze durft hem uit te nodigen om vanavond met haar te gaan eten, op haar kosten uiteraard, om te vieren dat hij een nieuw huis heeft en dat zij een huis verkocht heeft

hij slaat niet af

misschien hebben ze zelfs seks
maar dat weet ik niet zeker
of dat iets toevoegt
het zou heel harde roekeloze seks moeten zijn
die ons onbehaaglijk in onze stoelen doet wegzinken

’s avonds
beiden opgedoft
restaurant
en het gesprek

- heb jij weleens heel veel van iemand gehouden
- nee, zegt zij
- is je leven weleens geklapt als een luchtballon
- er is in mijn leven iets gebeurd dat me nooit meer loslaat
- zeg het
- ik heb een kind doodgereden
- dat is verschrikkelijk, zegt hij
- dat is het ergste wat je kan overkomen
- ik weet iets wat nog erger is
- wat dan, vraagt zij
- als je de ouder van dat kind bent
- dat is nog erger ja
- ken je die serie, vraagt hij
- welke serie
- van die vrouwelijke dierenarts
- ja, die ken ik
- Dina redt de dieren
- ik wist niet dat die zo heette
- zo noemt mijn vrouw het
- ik wist niet dat je een vrouw had
- ex-vrouw (au)
ze wilde dierenarts worden
- je ex-vrouw, vraagt zij
- mijn dochter
in een jeep
rondrijdend in de Schotse Hooglanden
ze wilde worden zoals die vrouw in die serie

(lange stilte)

de vrouw van middelbare leeftijd rijdend in haar auto
de mobiele telefoon die gaat
de weg waar niet op wordt gelet
de schoolbel rinkelt

(lange stilte)

en dan eindelijk zegt hij:
dat was mijn kind, mijn meisje
dat je doodreed
ik wil dat je me kent
dat is alles
dat je heel goed weet wie ik ben
dat je het verdriet diep in de ogen kijkt

(lange stilte)

wat ben ik voor iemand
die dit wenst
die dit verzint
die ouders zoiets aandoet
wie denk ik wel niet dat ik ben
ben ik god?

\",\"editionId\":\"61dd9451-45f8-469e-9e90-dbf7a15dd8e7\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"2d4a7b97-7a06-4025-a445-ee4fdd715d23\",\"slug\":\"gijsje-kooter-way-of-life\",\"title\":\"Way of life\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Het huis staat te koop want er is niemand meer over om het te bewonen. \",\"htmlContent\":\"

Het huis staat te koop want er is niemand meer over om het te bewonen. Alles is leeggehaald, door onszelf, onder toeziend oog van de stylist van de makelaar.

‘Mensen kunnen zich nu beter een voorstelling maken hoe ze er zelf zullen wonen,’ zegt de stylist. Er wordt veel gelachen met- en om de stylist. Hij draagt een modieuze bril en is zelf heel goedlachs. We staan in een zielloos huis.

Het kruis boven de slaapkamerdeur, de joodse kandelaar op mijn moeders kamer, de koran en het meditatiekrukje moeten allemaal weg. Alles wat aan religie doet denken. Ik probeer nog uit te leggen dat boeddhisme geen godsdienst, maar een way of life is. Waarom ik het in het Engels zeg, weet ik niet, maar op de een of andere manier ontlokt de stylist deze uitspraak aan mij. En waarom mag de verzameling bijbeltjes wel blijven staan?

‘Een verzameling is iets anders dan een bijbel op zichzelf,’ zegt de stylist.

De kale vensterbank in mijn moeders kamer heb ik afgenomen met een sponsje. Zelfs een vensterbankhoekje heeft schoonheid.

De vele boekenplanken zijn leeg. Alle foto’s weg. In de badkamer zijn de handdoeken opgerold. Er ligt een kleedje dat niet van ons is op de eetkamertafel. Het gaatje in het plafond is er nog wel.

Niemand weet dat de geest van mijn moeder nog door dit huis waart. Misschien spookt sinds kort ook mijn vader rond maar die heeft zich nog niet als zodanig gemanifesteerd. Geen lage onverklaarbare stem en geen klopjes op de vloer van boven.

Op de slaapkamer staat het witte beeldje van de man en vrouw die elkaar vasthouden, waar een kaarsje bij werd aangestoken door mijn vader of mijn moeder als ze zin hadden in de ander. Ik weet niet waarom dit mij ooit verteld is en of ik dat wel wilde weten maar dat gebeurt soms dat mensen je dingen vertellen die je liever niet had willen weten. En je krijgt ze nooit meer uit je hoofd.

Het mag blijven staan van de stylist.

Het huis staat nog geen dag op funda of er wordt ingebroken. Er is niks te halen, net als toen.

In mijn ouderlijk huis zitten de sleutels in de deuren, gaat de deur van de garage alleen ’s nachts op slot. Het is een familietrek om bewust slordig met dat soort dingen om te gaan. Ik stop vaak opzichtig wat briefgeld in mijn zak en ik ben nog nooit gerold. En nee, wij vragen er niet om. Het is een soort afdwingen van goed gedrag door enorm vertrouwen te tonen. Dat mijn vader nu meer op zijn hoede zal zijn, ook al doet hij stoer, vind ik jammer.

Mijn vader komt thuis en treft zwarte voetstappen op het kleed. Hij checkt alles, maar er is niks weg. De spullen van mijn vader, totaal oninteressant voor een dief.

‘Waarom breekt iemand dan in,’ vraagt mijn zus zich af in de familie-app.

‘Het juwelenkistje van je moeder lag omgekeerd op het bed, maar ook daar was niks uit,’ zegt mijn vader.

Leefde mijn moeder nog maar. Die had wel raad geweten met zo’n dief. In het jaar dat ze stierf, vertelde ze dat er zo werd ingebroken in hun buurt. En dat zij droomde dat ze de inbreker te lijf ging.

‘We hebben zo’n verticuteerhark waar je het gras mee open kan rijten en die gebruik ik dan. Ik haal zijn hele gezicht open en dan gooi ik hem de trap af, doe hem door de voordeur en leg hem in de goot.’

‘O, je legt hem helemaal in de goot zelfs?’ Ik zie voor me hoe mijn moeder het toegetakelde lichaam de oprit afsleept.

‘Kun je je voorstellen, ik die dat allemaal doe, met mijn zwakke gestel? Ik leg hem daar als voorbeeld voor andere inbrekers. Dan moet ik nog zien of ze nog zo graag komen.’

Ze vertelt dat ze een man tegenkwam op straat. Zij met haar nordic walking stokken en hij achter een rollator.

‘Daar schuifelen we dan door het leven, meneer,’ had ze gezegd.

Ze vertelt dat ze iedereen die oud is, aanspreekt. ‘Ik ga ook bij mensen langs. Mensen waarvan ik weet dat ze eenzaam zijn, omdat ik nu weet wat het is.’

Ze noemt een rijtje namen van mensen waar ze al langs is geweest. ‘En ze vinden het allemaal erg leuk dat ik kom.’

Ze had zeker bij mijn vader aangeklopt, hoewel hij niet eenzaam was, ook al zei hij vaak van wel. Je kunt je kennelijk eenzaam voelen, ook als er honderdzesennegentig mensen op je begrafenis komen. Maar misschien werkt dat wel net als op zo’n uitverkocht zomerfestival, dat we na al dat binnenzitten zo blij zijn om elkaar weer te zien.

\",\"editionId\":\"ad612996-b1bb-4494-83c1-d45017863cb1\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"9f24de01-2366-4266-9da9-8fb4cf7d4a2a\",\"slug\":\"gijsje-kooter-andere-wereld\",\"title\":\"Andere wereld\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Als we op bezoek komen, zeg je dat het lijkt alsof wij uit een andere wereld komen.\",\"htmlContent\":\"

De ochtenden hiervoor heb je geprutteld als het espresso-potje waarmee ik thuis koffie zet. Je laatste levende nacht slaap je heel diep.

Je bent, met je vergeetachtigheid en je dikke benen en je onmetelijke moeheid, nog steeds mijn moeder. Je bent zoals je nu bent, precies goed.

‘Zal ik ooit nog de oude worden?’ vraag je vaak.

‘Nee, maar wel ouder,’ zeg ik dan. En dan grijnzen we naar elkaar. Je bent een mooi verhaal dat ergens moet eindigen.

‘Wie had dat nou ooit gedacht?’ zeg je. We liggen lepeltje-lepeltje op de bank.

‘Wat gedacht?’ vraag ik.

‘Dat ik zo jong zou sterven.’

‘Hoe jong denk je dan dat je bent, mam?’

Je denkt na en je buik begint te schudden. ‘Nou ja, ik ben natuurlijk eigenlijk al hoogbejaard.’

We moeten zo hard lachen dat pappa vraagt wat er aan de hand is.

Op je sterfbed kijk ik naar je buik, die steeds verder naar weerskanten uitzakt en daardoor steeds groter lijkt.

We rijden wat af met je. Pappa achter het stuur en ik achter jou en dan leg ik mijn hand op je schouder en je legt je hoofd tegen mijn hand en ik streel je wang. Je bent knuffelig de laatste tijd. Elke keer als je naar het ziekenhuis moet, is het een uitje en we moeten vaak, want elke keer sluiten ze iets uit wat je niet hebt, maar wat je wel hebt, vinden ze nooit. Je hebt geen hernia, geen botkanker, geen spierreuma.

‘Ik vind deze weg altijd zo mooi.’

De weg naar het ziekenhuis gaat deels door de duinen. Dit is ons landschap. Dit is waar ik vandaan kom. Boterhammen aan zee in de pauze. Daarna weer naar school. Ik herinner me niet anders.

Je bent een tijdje opgenomen op de afdeling geriatrie, waarvan de deur alleen opengaat als je je het huidige jaartal weet te herinneren. Dat is de code die de deur ontgrendelt. Als we op bezoek komen, zeg je dat het lijkt alsof wij uit een andere wereld komen. Ik vraag naar jouw wereld.

‘Ik ben gewoon hier,’ zeg je.

‘Wat denk je nou de hele dag?’

‘Ik zou het niet weten.’

Stilte.

‘Ik denk de hele tijd: wat moet ik nou denken? Wat heb ik nog te denken?’

Je voelt je eenzaam en ontredderd, zeggen de artsen. Vooral als je alleen in een kamer bent en er niemand om je heen is. Dan doet je leven er niet zoveel meer toe. Zolang mensen zich met je bezighouden, ben je vrolijk. Altijd een gezelschapsdier geweest. Je vindt het heerlijk om weer naar huis te gaan.

Thuis blijf je met je rollator op de drempel staan. Ik bots bijna tegen je op. ‘Dag huis,’ zeg je, ‘ik had niet verwacht jou nog terug te zien.’

Pappa gaat boodschappen doen. En hij moet ook nog een rolstoel gaan halen, zodat we naar het strand kunnen want je kan nog maar kleine eindjes lopen. Ik schrijf in het schrift wat er allemaal besproken is in het ziekenhuis. Je bent stil en ik ben ook niet erg spraakzaam nu ik schrijf. Als ik naar je kijk, zie ik dat je ogen dichtvallen. Ik vraag of je moe bent.

‘Ja, dat ik toch steeds zo moe ben hè,’ zeg je.

‘Vind je de tuin niet prachtig?’ vraag ik.

‘Prachtig ja.’ Je kijkt de tuin in alsof je iets zoekt. Als het een tijdje stil is, vallen je ogen weer dicht.

‘Mam, neem maar een slokje van je thee,’ zeg ik.

‘O ja,’ en je tilt het kopje op en blaast in de koude thee.

‘Ik denk dat ik maar weer even ga liggen.’

‘Dat is goed, mam, dan roep ik je zo weer.’

‘Vind je het niet ongezellig?’ vraag je.

‘Nee hoor, ga maar lekker even liggen. Lukt het alleen?’

Even later kijk ik om het hoekje en zie je liggen op de bank. Je hebt zelf je schoenen uitgetrokken. Na ongeveer tien minuten kom je alweer met je rollator naar je stoel gelopen. En je hebt je schoenen weer aan.

‘Lekker geslapen, mam?’

‘Heerlijk.’

‘Zullen we even gaan wandelen?’

‘Ik geloof niet dat ik daar zin in heb.’

Ik weet van de buurvrouw die iedere dag met je wandelt, dat ik je gewoon moet overhalen. ‘Ik denk wel dat het goed is hoor.’

‘Zou je denken?’

‘We kunnen het proberen en zien wel hoever we komen. Ik ga je jas wel even halen.’

Ik trek je jas aan en we gaan via de garage de oprit af, het straatje in. Je loopt voorover gebogen en bent kortademig.

‘Rechtop, doe maar of je aan een draadje wordt opgetrokken,’ zeg ik.

Na iedere twee stappen sta je stil. Ik pluk een bloemetje van een struik in de tuin van de overburen en houd het voor je neus.

‘Lekker,’ zeg je. Ik bedenk dat aromatherapie wel iets voor je zou zijn. Prikkeling van de zintuigen om je eenzaamheid te lijf te gaan.

Die middag laat ik je de aardappels schillen. We moeten je meer betrekken in het dagelijkse leven. Ik pak de mand met aardappels, leg de dunschiller erin en het aardappelmesje voor de pitten. Precies zoals je vroeger deed. Ik zet een pan water op het tafeltje naast je, om ze in te doen. Terwijl ik de boontjes dop, de zalm zout en een salade maak, zie ik je verbeten schillen, met de tong uit je mond.

Als pappa thuiskomt, laat ik hem de aardappels zien. ‘Kijk, heeft mamma geschild.’

‘Echt waar? Heb jij die geschild?’ vraagt hij.

‘Welnee,’ zeg je.

\",\"editionId\":\"fdedf813-b31c-44b2-b0fe-166325f030b8\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"bbab5b7b-78e0-4202-86ce-1b4abc82196b\",\"slug\":\"gijsje-kooter-waar-we-waren-waar-we-zijn\",\"title\":\"waar we waren waar we zijn\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Is er nog een weg terug. Kunnen we terughalen in onze herinnering wat het was. Zoals het ons voor ogen stond. \",\"htmlContent\":\"

Is er nog een weg terug. Kunnen we terughalen in onze herinnering wat het was. Zoals het ons voor ogen stond. Wat we nu schreeuwen. Klopt dat nog. Nu we niet meer een tuin inlopen, waar een tafel, onder de vlierbloesem die de veranda overwoekert (zonder ergernis daaraan, integendeel), uitgeschoven is en uitgeschoven is, waar vrienden aangeschoven zijn en blijven aanschuiven, waar we luisteren naar een stilte die we niet meer kennen als zodanig. Waar alleen de vogels de zonsondergang onderbreken. Onze stilte, die nu stil is want geen vogels meer.

Kan ik dat nog: de merel nafluiten hoog in de boom in de achtertuin van mijn ouderlijk huis met het vogelbad op het terras. Ik hou van vogels. Was er een paradijs waar de een al dan niet uit de rib van de ander of andersom natuurlijk. Willen we terug naar die onwetendheid, die gemoedstoestand waarin je niet nadacht over waar je nu wel over nadenkt. Over moet nadenken.

Ik wil de laatste tijd alleen nog maar thuis zijn, blij met mijn muren. Mijn meubels. Mijn beeldscherm waarop ik bekijk wat er buiten gebeurt.

Waar ik nu zie hoe daar hele gevels uit huizen geblazen zijn, van binnenuit gefilmd, het huis dat geen huis meer is. En de traag bewegende slang die Kyiv nadert.

Kunnen we die slang in zijn eigen staart laten bijten. Waar is het ook alweer allemaal begonnen. Weten we dat nog. Is dat nog te herleiden. Hebben we wel broodkruimels gestrooid. Dit zijn geen vragen maar een mantra. Doet het ertoe. Waar zijn die mensen die liefde vrijheid geen dictatuur riepen. Waar zijn ze nu.

Wat is nu. Is het de boer die vertelt dat er op klaarlichte dag zomaar lichamen uit de hemel vallen. Ik geef het vaak als opdracht: verzin een onverwachte gebeurtenis en dan geef ik als voorbeeld: er valt een man uit de hemel, een katalysator. Hier wordt het drama in gang gezet. En gebruik details: een op de schuur, een ander in onmogelijke houding op het land. Later een vliegtuigonderdeel.

Of moeten we verder terug. Het Oekraïne-referendum. Denk jij ook dat dat gaat over of we gedwongen kip moeten importeren uit de Oekraïne en dat terwijl we hier kippen genoeg hebben (verontwaardiging ten top). Op dit moment weten we zeker dat we hier genoeg kippen hebben. Dit is voor de vogelgriep geloof ik. Er is een tijdje schone lucht. Er is een tijd dat astmapatiënten eindelijk kunnen ademen in de stad. Er is iemand die verzint dat er een grote herverdeling moet komen en onmiddellijk loopt rechts ermee weg als een bloedhond. Waar zijn die mensen die zo hard liefde vrijheid geen dictatuur riepen in die eindeloos lange demonstratie die met politie vechten alsof hun leven er vanaf hangt. Met hartjes en gele parapluutjes.

De traag bewegende slang die Kyiv nadert. Wanneer stopt het stukmaken. Waar is de pauzeknop.

Kijk jij nog wel eens iemand aan in de tram. Er komt een man naast me zitten in de driezitter helemaal achterin. Hij neemt zijn ruimte. Hij slaat zijn arm bijna om me heen terwijl hij die, hij kan beweren dat hij die, dat die arm daar gewoon op de leuning van de stoelen van de openbare ruimte van de gemeentelijke tram dat hij dus eigenlijk openbare ruimte in beslag neemt, zo kan hij zich verdedigen. Later. Mag dat nodig zijn. Voor een buitenstaander zit daar gewoon een stel. Als iemand al kijkt. Terwijl de vrouw (ik), daar twee haltes eerder heeft plaats genomen (ik begeef mij in de wereld soms), zich afvraagt of zijn nek voorover zal groeien, zijn blik voor altijd gericht op zijn beeldscherm en dat hij behalve lichamelijke ruimte ook nog eens auditieve/visuele ruimte inneemt omdat hij (de man) zijn filmpjes, kort, met schreeuwen, met martelen, op zijn scherm bekijkt en hardop lacht dat je bang van hem wordt, zo iemand waar je instinctief bij uit de buurt blijft. Maar ja. Zijn arm dus ligt achter mijn rechterschouder en ik kijk naar zijn hand en ik kijk naar zijn knieën die mijn kant op wijzen en ik kijk naar zijn kromme nek en ik bekijk, ik kijk wat af, hem helemaal van top tot teen, wat voor schoenen, wat voor broek, wat voor mogelijke nationaliteit. Is de man schuin tegenover hem zijn vriend, die ook op een scherm kijkt maar minder luidruchtig swipet. Komen zij iemand vluchtig vergiftigen in deze stad die niet de hunne is en waar die vrouw (ik) die achterin de tram zit. Hè zat er een vrouw achterin de tram. Nou ja, als ik (de man) het moet beschrijven, kan ze er wat mij betreft net zo goed niet zitten. Onderdeel van een decor. Zoals alles hier. Zullen we haar weghalen. We halen haar weg. Er is geen vrouw achterin een tram. Er is geen tram.

Wij moeten van A naar B of Z (hoewel wij niet bestaan). Op missie, hebben instructies (van hen die niet gezien willen worden maar anderen sturen om gezien te worden). Daar en daar stap je uit, om zo en zo laat en daar en daar smeer je het, laten we het gif noemen (of vloeibaar zenuwgas), op een deurklink van een huis van een advocaat diplomaat dubbelspion politicus (zo achterhaald politiek). En bewust onder die en die camera lopen zodat de hele tijdlijn is te herleiden. Dit is ons verhaal en dan wij thuis in ons vuistje lachen. In onze wereld valt er al weinig te lachen. Wij lachen om dode mensen. Ons ooit is een ander ooit dan jullie ooit. Ons ooit verschilt niet zoveel van ons heden. Er staat bij ons nog steeds enkel een pot augurken op tafel. En als je geen humor hebt. Hoe kun je dat leren. Naar welke school ga je dan. We maken de wereld zo dat wij er ook in passen

kleine witte mot маленькая белая бабочка vlak humorloos gas baboesjka novichok шлюха

(wij komen ook jouw wereld binnen)

\",\"editionId\":\"950ebbc9-54be-4731-a344-98132ab60419\",\"__typename\":\"Story\"}],\"products\":[],\"__typename\":\"Author\"}}}}",["P",46]]