P29:[{"_33":45,"_35":36,"_37":46},"{\"type\":\"next\",\"value\":{\"data\":{\"author\":{\"displayName\":\"Cornelieke Boot\",\"image\":\"https://res.cloudinary.com/papieren-helden/image/upload/v1683644732/gjtaz5nyunnev87scfx0.jpg\",\"imageAuthor\":\"Lize Labuschagne\",\"id\":\"e83b3b87-8312-4371-83c1-cb54768a9e51\",\"slug\":\"cornelieke-boot\",\"stories\":[{\"id\":\"daa7de5b-d7e8-4430-9ba0-2e30b7ea00ed\",\"slug\":\"cornelieke-boot-het-komt-goed\",\"title\":\"Het komt goed\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"In mijn maag zwom een rat en zijn staart die langs mijn buikwanden zwiepte, heen en weer, maakte me misselijk.\",\"htmlContent\":\"

Wat je doet is wat telt en om een boom kan je niet heen. Ik startte de auto, de radio, en reed de stad uit. In mijn maag zwom een rat en zijn staart die langs mijn buikwanden zwiepte, heen en weer, maakte me misselijk. De zon stond al laag en ik kneep de wereld fijn tot een smalle streep. De rat zoog aan mijn adem. De stem van de nieuwslezer kwam uit zijn neus en het onheil van de dag werd afgemeten in afgeronde getallen. Wanneer noem je dat een neurose, dacht ik, de realiteit terugdringen in eenheden die je kunt tellen? Ik zette de radio uit.

En ik zette de rat uit en de week, de papierwinkel die ik blad voor blad moest verkopen aan mijn rode pen, de lessen die ik moest geven en die er nog niet waren, het waren er achttien volgende week, en de papierwinkel was honderddrieëntwintig en de datum tien november.

Uit, zei ik hardop en ik verzon twee gouden handen die mijn hersenhelften van elkaar draaiden, zoals je een avocado losdraait van de pit diep binnenin en het avocadogeel diep binnenin mengde zich met het knijplicht in mijn ogen en zo viel de zon bij mij naar binnen, echt naar binnen en ik begon ervan te lachen. En van het lachen begon ik te denken dat ik op reis ging, wat in omgekeerde zin ook zo was. Ik haalde een land in mijn huis, twee landen eigenlijk, en het voelde als een wereldreis. Misschien zou Tine dat begrijpen, dacht ik.

De rode lichten voor mij dwongen me te remmen. Het was vrijdagmiddag en iedereen wrong zich het weekend in. In het stadscentrum, had Nico gezegd, ik woon in het stadscentrum. En: kom je ze halen, of zal ik ze brengen? Halen, had ik gezegd, ik kom ze halen. Het ging niet meer, had Nico ook gezegd, ik zoek een andere plaats, en dat ze vriendelijk waren, heel vriendelijk. Hij had de woorden van zijn buren erbij gevoegd om me gerust te stellen. Ook als je niet vriendelijk bent, dacht ik, moet je geholpen worden, dat was iets wat ik vond.

We stonden nu echt stil. Naast mij hield de vrachtwagenchauffeur een telefoon aan zijn oor. Achter mij stak een man een vinger in zijn neus. Hij droeg een zwarte zonnebril. De vrachtwagen schoof een plek op en ik kreeg nieuwe buren: een vrouw met een hoofddoek in een auto van het gele kruis met twee kinderen achterin die druk in gesprek waren. Straks zou mijn auto ook vol zitten en anderen zouden zien dat mijn auto ook vol zat en ik voelde de warmte van het vol zijn al gloeien.

Met je armen in de lucht ben je net een boom. De zin had wortel geschoten. Ik reed hier, ik reed naar de Afghanen en straks zou ik in omgekeerde richting rijden, mijn auto zou drijven op de tijd en samen zouden we het beste ervan maken en het leven zou ons helpen om deze geschiedenis tot een goed einde te brengen.

Hoe dichterbij ik kwam, hoe meer ik de rat voelde, die er nog lag, maar dat was normaal, zei ik tegen mezelf. Met mijn blik op de navigatie, op de weg, op mijn spiegels, kroop ik naar het adres waar ik moest zijn, een statig herenhuis aan een doorgaande weg. Ik parkeerde mijn auto en viel stil. Met mijn handen op het stuur geklemd zat ik daar. Ik keek naar het herenhuis. De vitrage schemerde, er zat een kat op de stoep, een kinderfietsje lag in het gras. Toen ik de deur van de auto opendeed leek ik te vallen, maar mijn voeten vonden asfalt en dat hield me recht. Het was de rat, toen ik over het tegelpaadje naar de voordeur liep, hij probeerde zich door mijn slokdarm te wurmen, maar ik stopte even, slikte en nam de laatste drie stappen naar de voordeur met ferme passen en belde aan.

Toen de deur openging en Nico mij binnenliet, ontmoette ik de drie in de woonkamer. Ze stonden rechtop en gaven me een hand. Ze stelden zich voor en het leek alsof alles in de kamer stond. De lamp stond op het bijzettafeltje, de gordijnen stonden tegen de muur, Nico stond, ik stond, de drie stonden en zo stonden we en Nico zei, dit zijn ze dus, en zie je het zitten.

Wil je thee? vroeg de kleinste, en ik knikte, geraakt door het gebaar in een vreemde woonkamer te staan en thee aangeboden te krijgen, als iets volstrekt normaals, wat me troostte. Thee. Ze keek me recht aan, onderzoekend.

Ga maar zitten, zei ze en we gingen zitten. De langste liep naar de keuken om thee te zetten en ik hoorde keukengeluiden die me zeiden wat ik wel al wist: je bent in een woonkamer, je bent op visite, je drinkt thee. Nico haalde een stoel uit de eetkamer voor zichzelf en hij ging tegenover ons zitten, zijn ene been over zijn knie. Nico vroeg wat ik deed en ik zei dat. Ik vroeg waar zijn vrouw was en hun kind, maar die waren er niet. Ik vroeg naar wat de drie deden. De procedure moest nog opgestart worden en op dit moment konden ze nog niet zoveel.

Fawad droeg zijn haar half over zijn gezicht. Ik probeerde in het ene oog te kijken. Het keek me niet aan. Hij deed me denken aan een van de modellen die ik kende, in de eerste plaats mooi, in de tweede plaats man of vrouw, als het al een van beide wilde zijn.

Wat doen jullie dan? vroeg ik.

Engels leren, zeiden ze, we leren Engels en soms doen we iets in huis.

Engels? vroeg ik en ik dacht: dat is geen Nederlands.

Dat is belangrijk, zei de kleinste en ik vroeg me af of ze ook de jongste was.

Nico schudde zijn hoofd. Dat wachten, zei hij, dat is het ergste. En hij bleef zijn hoofd schudden terwijl hij naar de drie keek en zijn lippen op elkaar perste. Het werd stil.

Hoe lang gaat het duren? vroeg ik, en ik keek voorzichtig rond. De woonkamer was precies wat je van een woonkamer verwachtte. Er stonden een driezit en een tweezit, een salontafel, een bijzettafeltje met een lamp. Er hingen gordijnen, er was vitrage en het was schoon.

Twee weken, misschien, zei Nico, en hij wreef langs zijn neus, drie misschien, wie zal het zeggen? Als het druk is drie, en hij bleef erbij. De afspraken met de advocaat staan al gepland, zei hij, die liggen vast.

De kleinste knikte. De advocaat is belangrijk, zei ze.

Ik knikte. Ja, de advocaat is belangrijk. De broer en de zus zaten op het puntje van de driezit en keken af en toe naar mij. Ik keek af en toe naar hen. Dit zijn ze dus, dacht ik, en ik was verbaasd over hun Aziatische trekken. Afghanistan is ook Azië, dacht ik, ik bleef verbaasd.

Rana, zo heette ze, kwam terug met de thee. De thee was geel en rook naar zoete plantenwortels.

Nico lachte. Saffraanthee, zei hij, daarmee hebben ze mij verpest. Hij legde zijn handen op zijn knieën. Dure grap, maar ze weten daar, en hij wees met zijn duim over zijn schouder, ze weten daar wel wat goed en lekker eten is. Hij nam de theepot over en schonk mij een glas in. Ik keek naar het narciswater en deinsde terug voor de gekte in het glas, maar ik liet me niet kennen en rook aan de thee. Ik deed mijn ogen dicht. Was Tine maar hier, dacht ik, die wist hoe ze met dit soort dingen om moest gaan en ik nam een slok.

Heb je een auto? vroeg Marwa, en ik knikte.

Zie je het zitten? vroeg Nico en hij keek me aan.

Ik haalde mijn schouders op.

Ja, zei ik. Ik had begrepen dat hij echt naar een nieuwe oplossing zocht, omdat ze al zes weken bij hem waren.

Jullie spreken al een beetje Nederlands, zei ik en ik keek vragend naar Fawad.

Die knikte. Ja, zei hij, we waren al anderhalf jaar hier, in een centrum, maar we kregen een negatief. Toen zijn we naar Zweden gegaan. Maar we zijn teruggestuurd en nu zijn we hier.

Hoezo teruggestuurd? vroeg ik.

Je vingerafdruk, zei Marwa, de vingerafdruk is hier. We mogen alleen hier een procedure doen.

Maar die was negatief, zei ik.

Marwa keek me aan en haalde haar schouders op. We moeten het nog eens doen, zei ze.

Nieuwe informatie, zei Nico, met een goede advocaat maken ze nu een kans, en hij knikte de drie bemoedigend toe. Het komt goed, zei hij, het komt goed.

\",\"editionId\":\"ec11d389-ad59-4a51-b872-70d09e972879\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"6d9e967d-271b-43d7-9563-30867afb1da0\",\"slug\":\"cornelieke-boot-w88888888\",\"title\":\"W88888888\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"De stad hing binnenstebuiten op stoeltjes met een glas in de hand, een dekentje over de benen. \",\"htmlContent\":\"

De stad hing binnenstebuiten op stoeltjes met een glas in de hand, een dekentje over de benen. Donderdagavond, koopavond. De terrassen op het plein zaten vol. Warmtelampen gloeiden oranjerood onder parasols. De weerkaatsende gesprekken een geluidswal om het plein. Ik brak erdoorheen.

Mijn ogen zochten Erik en ik zag hem, samen met Henk en Maud, en nog een paar mensen die ik niet kende. Ze liepen al de hele dag over het plein, rugzakken op hun rug. Een kudde makke actievoerders. Met kinderkrijt hadden ze een pleingrote acht getrokken over de klinkers. Ik liep op Erik af. Hij zag me, groette nauwelijks. Dat hoefde ook niet. Ik zag zo wel dat hij moe was en ik dacht aan de chocoladereep onderin mijn rugzak die ik hem zou geven en die hij misschien zou weigeren en dan zou ik aandringen.

Hé, zei ik, en mijn voeten zochten zijn tempo, de dikwitte krijtstreep, het gelijk dat we hadden. Hoe moeilijk dat ook te begrijpen viel, uiteindelijk was het eenvoudig. Voet voor voet volgde ik de cirkellijn die in het midden van het plein de tweede cirkel kruiste en voor ik het wist zaten mijn voeten vast in de route waaraan geen einde meer kwam.

Mijn ledematen waren opgelucht dat ze uitgelaten werden na een werkdag en ik moest ze vasthouden, ze vastbinden aan het tempo van Erik, van de anderen, die al een nacht en een dag gelopen hadden en vertraagden. Nog een paar uur.

Mijn bijdrage telde niet, vond ik, die paar avonduren. Niet komen, had ik gedacht, kom gewoon maar niet. Dan word je ook niet gezien door collega’s, die na het vergaderen soms neerstrijken op een terras. Loop vierentwintig uur, had ik gedacht, een dag niet gaan werken, tenminste echt iets doen. Impact hebben. De kracht van de actie voelen en de eenvoud van het gelijk dat rechtsprak.

Al wilden de mensen die op de terrasjes hingen daar niets van horen. Dan moeten ze maar zien, had Erik gezegd, en hij had acties bedacht die in de ogen van mensen bleven haken, die twee gedachtes duurden in plaats van een, die aan de hartspier konden morrelen.

Maud kwam naast me lopen.

Dat mensen naar je vloeken, zei ze, en ze rolde met haar ogen. Ondanks de pijn aan haar voeten had ze nog woede voor ergernis.

De krant halen, zei ze, dat is toch iets, en dat is gelukt. Ik hoefde geen woorden meer vuil te maken, ik knikte. Ik knikte tegen de woorden die ik had geschreven voor Maud, waarvan ik flarden in het nieuwsbericht had teruggelezen. Waarvan ik wist dat ze een nacht en een dag zouden blijven liggen en dan zouden ze bedolven worden. En toch hadden een paar mensen in het nieuwsbericht het verhaal van het wachten van Zohre gelezen en wie weet waartoe dat zou leiden.

Linkervoet. Rechtervoet. Mijn schoenen volgden de witte streep. Erik hijgde.

Je bent moe, zei ik. Hij zei niets. Hem de reep aanbieden, dacht ik. Ik wachtte. Probeer het, zei ik tegen mijn handen. Ik keek opzij. Zijn gezicht was van albast. Zijn kaken muurvast. De zachte plekken onder zijn ogen poreus en donker. Het vuur in zijn ogen was nat geworden. Je moet naar bed. Mijn moeder – ze was er ook. Ik zuchtte. Nu keek hij op, alsof hij me zag, hij trok aan zijn kaken, spotte met zijn ogen.

Ik sloeg mijn ogen neer.

We cirkelden over het plein. Daar was de boekwinkel weer, met de kerstlichtjes al over de etalageboeken gedrapeerd, ze konden knipperen. Het bruine café met de opgezette marter boven de toog. Langs de vrouw met de vuurrode lippen waar af en toe een sigaret tussen stak. Voorbij de prullenbak die je vooral rook, voorbij het bankje waarop de man zat die er altijd zat, met zijn sigaar in zijn mondhoek en zijn altijd voortmurmelende zelfspraak. Voorbij de tafeltjes waar het gelach boven de glazen hing, het geluid zinderde door de elektrische hitte erboven. De bloembak waar voorbijgangers hun kauwgom aan vast plakten. Mijn ademhaling werd rustig en regelmatig, de werkdag droop weg tot ik helemaal in en op het plein was en Erik naast me kon voelen denken.

Dat hij zich afbeulde omdat er werd afgebeuld. Dat hij zichzelf vastbond in de tijd omdat er mensen werden vastgebonden in de tijd. En dat hij tegen selectief weten was. Dat hij vond dat iedereen die niet in cirkels liep selectief dacht. En dat hij wat hij wist als een mes in al het alcoholische gelach wilde steken en dat mes wilde ronddraaien tot het bloed spoot. En dat dat niet kon en dat hij dat mes in zichzelf stak, in zijn spieren, in zijn gestel. En dat wat hij wist ook gewoon in de krant had gestaan en dat maakte hem woedend.

Een terrasgrap stuiterde over het plein. Ik keek op, keek in de toegekeerde gezichten waarvan de monden open stonden, soms een hand ervoor. Zohre, dacht ik, focus op Zohre. Ik kneep mijn ogen bijna dicht tot ik nog net de krijtstreep vast kon houden en de beelden in mijn hoofd kon projecteren op het krijt, waar ze hoorden. Van het ene land naar het andere land. Van het ene papier naar het andere papier. Van de ene les naar de andere les. Van de ene plek naar de andere plek. Van de ene taal naar de andere taal naar de andere taal. Het lange haar. Het gezicht. Het bestaan. Het onverwoestbare bestaan. Vlees. Glinsterende ogen. Hoop na wanhoop. Van een nog niet naar een nog niet naar een nog steeds niet naar alweer niet naar verwacht er maar niet te veel meer van naar een niet naar een nee. Naar een alweer niet, nog steeds niet, in geen twee jaar niet, naar een nee. Naar nieuwe informatie helpt ook niet, nog steeds niet en wacht maar tot een volgende niet, tot een nog steeds niet, nog steeds niet, een nee.

Henk kwam naast me lopen. Goede tekst, zei hij. Hij keek me aan. Ik zag de acht in zijn ogen, mijn tekst en Zohres wachten in de krant.

Dank je, zei ik. Alsof het helpt, dacht ik bruusk, en ik trok de uren die ik niet gelopen had er vanaf, evenals het trotse vonkje over het goede van de goede tekst.

En, vroeg ik, hoe was het vandaag?

Een paar wandelaars, zei hij, een paar rondjes, soms een uur. En de krant dus. Ik keek naar de passanten die naar ons stonden te kijken. Iemand filmde ons. Niemand van de kijkers liet zich vastdraaien in de acht. Het was ook sluitingstijd. Lichten in winkels gingen uit. Het terraspubliek verjongde.

Mijn voeten werden moe en ik werd draaierig in de vissenkom die het plein geworden was. Om gek van te worden. En dat een nacht en een dag en ik zei het niet tegen Henk en dacht: plak de acht in je ogen, plak gewoon die acht in je ogen.

Af en toe hield Erik er toch mee op om iets te drinken. Ik voelde mijn knieën. Ik voelde Zohre in mijn ogen, waarmee ik over het plein keek. Een café ging dicht. Nog een café ging dicht. De geluidswal brokkelde af. Nog een half uur. We kunnen ook stoppen, dacht ik, geen haan die ernaar kraait. Maud zei niets meer. Henk ook niet. Onze voeten deden het. Als je maar voeten hebt, dan kan je wachten, dacht ik, en dat het een goede zin was.

Onze tocht doofde als een kaars. Toen het middernacht was, gingen we zitten in de acht. Niemand had nog behoefte om iets te zeggen. Ik legde even mijn hand op Eriks hand. Die was steenkoud.

De titel komt uit Kurt Schwitters’ muurgedicht in Leiden.

Het verhaal was er eerst of Infinity Way van Iman Rezaee was er eerst, ik weet het niet meer.

Ze hangen aan elkaar als de buiken van een 8. walk-of-shame.eu

\",\"editionId\":\"929dd56b-14a0-42d1-b8d3-2208ca46d1f6\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"c5cbd0fe-c5f0-448b-aca9-065a753a8dea\",\"slug\":\"cornelieke-boot-cornelieke-boot\",\"title\":\"Cornelieke Boot\",\"type\":\"bio\",\"intro\":\"Cornelieke Boot (1987) schrijft teksten waarin ze uitzoekt wat het betekent om (niet) te vluchten. Ze studeerde Nederlandse Taal en Cultuur en volgt een opleiding aan SchrijversAcademie in Antwerpen. \",\"htmlContent\":\"

Cornelieke Boot (1987) studeerde Nederlandse Taal en Cultuur in Utrecht en volgde de SchrijversAcademie in Antwerpen. Ze vindt schrijven een (mooie) vorm van vluchten, al duikt de werkelijkheid toch altijd weer op en taal spiegelt meer dan water. Ze vraagt zich voornamelijk af wat je ziet als je kijkt en wat je ziet als je schrijft.

\",\"editionId\":null,\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"91179d1c-37ff-4d51-9221-cc933e1857ad\",\"slug\":\"cornelieke-boot-twaalf\",\"title\":\"Twaalf\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Alweer twaalf doden, zeg ik, vier kinderen en een baby. \",\"htmlContent\":\"

Alweer twaalf doden, zeg ik, vier kinderen en een baby. Ik leg de krant op tafel en de getallen komen los en gaan op de rand van de broodmand zitten. Tine zegt niets en leest verder. We zitten in Le Pain tussen ontbijtende gezinnen. Kinderen roeren in confituurpotten en ouders in de koffie. Jazz verzacht de lichtinval en een razende koffiemachine improviseert ermee.

Twaalf, zeg ik, op hoeveel zitten we dan? Tine kijkt op.

Houd je het bij, vraagt ze, en ze slaat de krantenpagina met veel geritsel om.

Ik probeer me voor te stellen hoe dat voelt: zinken in de Egeïsche Zee. Mijn mond hapt naar lucht. Om mij heen zie ik mensen vallen in de lichtbundels die door de ramen vallen. Zittend op houten stoelen zinken de man en de vrouw naast ons met hun twee kinderen door de houten vloer met me mee. De kinderen zoeken een dolfijn, de man en de vrouw proberen met hun ogen houvast te vinden en vinden het niet. Het water draagt ons naar beneden en kabbelt over ons, streelt ons en zal ons blijven strelen tot al het vlees verteerd is en onze botten als een vergaan scheepswrak in de bodem zinken.

Ik schud met mijn hoofd de film eruit. Het gezin naast ons, waarvan het meisje een boterham met confituur op de grond heeft laten vallen, heb ik langzaamaan verdronken. Ze staan op, het brood plakt aan de vloer.

Tine kijkt me aan.

Het is oneerlijk, zegt ze, en dat is de wereld. Ze legt haar krant op tafel, neemt een croissant en smeert er boter op.

Ik zeg niets. Ik zink.

Vanuit het zoute zeewater kijk ik naar ons. Hier zitten we dan. Na een werkweek strijken we neer in een café om op een trage ochtend samen te ontbijten. We delen de wereld een lange morgen in de week met dit verschil dat Tine de krant leest en de krant mij. De nieuwsletters vreten onze verontwaardiging. De krantenkoppen grazen in ons en gek genoeg kalmeer ik ervan en Tine laadt op. En van het opgeladen zijn gaat ze reizen. Ze reist elk seizoen wel ergens naartoe en neemt verhalen mee terug waarmee ze de feiten uit de krant nuanceert of er kleur en vlees aan geeft door te vertellen over de taxichauffeur die ze heeft ontmoet, die een leven heeft onder het regime waar de krant van kotst.

Er valt een croissantsnipper naar beneden, groot genoeg om opgegeten te worden, wat Tine ook doet, door hem weer op de croissant te leggen voor ze een nieuwe hap neemt. Ze luistert naar de jazzsprongen en dat kan ik zien omdat ze met haar hoofd de saxofoon volgt.

We hadden plannen gemaakt om naar een Grieks eiland te vertrekken en een zomer lang iets te doen, gehoor te geven aan de getallen die uit de krant bleven rollen. Maar we hadden niets gedaan.

Wat ga je vanavond doen, vraag ik.

Tine veegt met haar hand een croissantsnipper van haar wang, de getallen van de broodmand, de doden van tafel.

Naar de schouwburg, zegt ze. Er is vanavond een Syrische pianist die muziek heeft gemaakt in de kapotgeschoten straten van Yarmouk, tot zijn piano werd vernield. Toen is hij hierheen gekomen. Heb je de beelden gezien?

Ik knik. Ik zie de vier meisjes voor me die zingen zoals meisjes zingen, zoals ik zelf gezongen had in de klas. De meisjes zingen de wereld aan elkaar. Ze worden aangestaard door de holle ogen van gedode gebouwen die schedel aan schedel in de straat waren blijven staan luisteren, de muziek danst erdoorheen, de pianist wil vreugde brengen omdat het niet zo vrolijk is en iedereen honger heeft.

Ach, wat zijn dit voor tijden

Ik kan niet meer slapen, mijn maag knort te hard

Ach, wat zijn dit voor tijden

Ik kan niet meer slapen, o jee!¹

De gil is eerst, dan de klap van het uit elkaar vallende aardewerk, daarna de seconde waarin iedereen het gesprek staakt en de gevallen cappuccino plaatst waarna alles weer wordt zoals het is, alsof er niets is gebeurd. En er is ook niets gebeurd.

Ga je mee, vraagt Tine.

Ik schud mijn hoofd.

Te veel werk, zeg ik, en ik denk aan de meisjes met wie de pianist had gezongen.

Tine haalt haar schouders op.

Jij altijd met je doden en je werk, zegt ze, een beetje muziek zou je goeddoen.

Ik sta op.

En jij altijd met je muziek en je reizen, denk ik, en ik zeg het niet omdat ik Tine niet onverschillig vind.

1) Aeham Ahmad, De pianist van Yarmouk, Amsterdam/Antwerpen 2017, p. 205-206.\",\"editionId\":\"49105d23-7a83-45eb-a984-74e7654c4a8d\",\"__typename\":\"Story\"}],\"products\":[],\"__typename\":\"Author\"}}}}",["P",46]]