P29:[{"_33":45,"_35":36,"_37":46},"{\"type\":\"next\",\"value\":{\"data\":{\"author\":{\"displayName\":\"Nelson Morus\",\"image\":\"https://res.cloudinary.com/papieren-helden/image/upload/v1687776873/d8wew3ntdd0hcw7k4gjl.jpg\",\"imageAuthor\":\"Hannelore Collart\",\"id\":\"b790f7e7-c415-4712-91cb-2b33e053c3a3\",\"slug\":\"nelson-morus\",\"stories\":[{\"id\":\"2de9ff5a-882d-4600-a75f-4787fc4985c8\",\"slug\":\"nelson-morus-nelson-morus\",\"title\":\"Nelson Morus\",\"type\":\"bio\",\"intro\":\"Nelson Morus (1988) is achtereenvolgens vuilnisman, jazzdrummer en advocaat geweest. Momenteel schrijft hij korte verhalen en werkt hij aan een roman over boventonen en kunstsneeuw. Hij heeft muziek e\",\"htmlContent\":\"

Nelson Morus (1988) is achtereenvolgens vuilnisman, jazzdrummer en advocaat geweest. Momenteel schrijft hij korte verhalen en werkt hij aan een roman over boventonen en kunstsneeuw. Hij heeft muziek en rechten gestudeerd. Zijn verhalen werden onder meer gepubliceerd in De Gids, DW B en Deus Ex Machina.

\",\"editionId\":null,\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"ace897e1-b74f-473b-ac32-2d9fa2d95c8d\",\"slug\":\"nelson-morus-cornutopia\",\"title\":\"Cornutopia\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Rond Riyanna staan drie geschraagde planken waarover glanzende lakens met drukke patronen zijn gelegd.\",\"htmlContent\":\"

Riyanna zit met gekruiste armen op een krukje achter een hele berg spullen. Alex heeft haar gevraagd om even op het tombolakraam te passen, iets met een noodgeval in de Mijt. Rond Riyanna staan drie geschraagde planken waarover glanzende lakens met drukke patronen zijn gelegd. Op de geïmproviseerde tafels liggen de tombolaprijzen uitgestald. Aan elk voorwerp hangt een fluo-oranje papiertje waarop een nummer staat. Er is een pedaalemmer bij (#095), een blender van Philips (#023), een Bert-pop (#076) maar geen Ernie-pop (die is misschien al gewonnen), een tube handcrème met wilde-rozengeur (#006), een Duitstalige versie van Monopoly (#025), een blauwe megafoon (#043), en nog veel meer. Riyanna ruikt vaag een zoete kersengeur maar ziet niet waar die vandaan komt.

De Mijt, kort voor “Hol van de Huisstofmijt”, is de naam die de jongeren geven aan de woonkamer van het opgelapte landhuis waar de twaalf- tot achttienjarigen verblijven. Het is een ruimte vol sofa’s uit grootmoeders tijd, met een grote televisie waarop Riyanna tussen haar veertiende en haar achttiende levensjaar elke aflevering van Friends minstens twee keer heeft gezien. In de Mijt heeft ze van Rachel, Monica, Phoebe, Joey, Chandler en Ross afgekeken hoe je moet leven zonder ouders. Ze heeft er ook geleerd waar ze best haar nagels in de tienerlichamen van haar huisgenoten kon boren om zoveel mogelijk bloed te doen opwellen. Een vaardigheid die van pas kwam bij het dagelijkse gevecht om een plaatsje in een van de twee nepleren fauteuils waar je alléén in kon zitten, zonder in aanraking te komen met witte zweetsokken of eeltige pubervingers.

Een meisje met blonde vlechten van een jaar of vier komt aanhollen. Ze houdt een tombolalotje in de lucht: ‘Alstublieft.’

Riyanna neemt het lotje aan (#016) en kijkt welk voorwerp bij het nummertje hoort. Ze probeert enthousiast te klinken: ‘Een rieten mandje!’

‘Wauw!’ zegt het meisje, oprecht blij. ‘Dank u!’ Ze rent ervandoor met het mandje voor zich uit en roept: ‘Mama, mama!’ in de richting van een groepje pratende mensen.

Riyanna grabbelt in haar handtas en steekt een muntsigaret op. Rokend kijkt ze uit over de tuin van het opvangtehuis. Aan de andere kant van het grasveld, aan een van de tafels onder de tent, puilen twee mensen over de randen van hun klapstoeltjes. Ze zitten zo goed als roerloos van blikjes Cola Zero te slurpen. Tussen hun tafel en het springkasteel verderop lopen twee magere jongetjes met militaire kapsels heen en weer. Misschien zijn ze geadopteerd.

Aan een tafel in het midden van het grasveld, onder de blote hemel, zit een man naar Riyanna te lonken. Hij draagt een vest van donkerrood leer dat iets te groot is voor zijn pezige lichaam. Uit zijn mond komt een dikke rookwolk die snel oplost. Vapen is voor losers, vindt Riyanna. Ze negeert hem.

Boven de jonge bomen langs de rand van het terrein verschijnen twee roze luchtballonnen aan de horizon. En nog een derde, in regenboogkleuren. Riyanna gooit haar hoofd in haar nek en blaast de rook van haar sigaret de lucht in. Het is een mooie nazomerdag, perfect weer voor een ballonvaart.

Ze is hier nu ruim een jaar afgezwaaid. Toen ze de e-mail met de uitnodiging voor de opendeurdag kreeg, voelde ze zich trots en sterk genoeg om te komen. Ze is niet blut en ook niet zwanger, en ze heeft haar diploma verzorging eindelijk op zak. Ze heeft ook bijna genoeg geld bijeen gespaard om de tatoeage van een opgestoken middelvinger van haar hals te laten verwijderen. Als dat eenmaal is gebeurd zal ze wel snel beter werk vinden. Iets waarvoor ze heeft geleerd, iets met mensen. Van werken in de fabriek krijgt ze pijn in haar gewrichten.

‘Ng, ng, ng!’ zegt iemand vlakbij. Riyanna schrikt. Een tiener in een helderwit trainingspak van Adidas wandelt voorbij. Zijn schouders bewegen onwillekeurig op en neer. Er scheelt iets aan hem. Hij draagt een draadloze hoofdtelefoon en kijkt met een gelukzalige glimlach naar het scherm van zijn smartphone. ‘Ng, ng, ng, ng!’

‘Randdebiel,’ mompelt Riyanna in zichzelf.

Babysitten op het tombolakraam is een test, daar is Riyanna van overtuigd. Alex heeft haar deze kans gegund zodat ze zichzelf kan bewijzen. Ze heeft haar hartslag onder controle. De aanwezigheid van misschien wel honderd spullen die ze door haar vingers zou kunnen laten gaan en in haar tas zou kunnen laten verdwijnen doet haar heel weinig, bijna niets eigenlijk. Ze heeft al zeven maanden niets gestolen. Geen drank, geen batterijen, geen eierwekkers, niets. Zelfs geen aanstekers!

Riyanna neemt een laatste trek van haar sigaret en steekt de peuk in een leeg bierblikje dat naast haar op de grond staat. Als ze terug rechtop zit, merkt ze dat de tengere man in het leren vest van zijn tafeltje is opgestaan en haar richting uitkomt. De luchtballonnen lijken roerloos in de lucht te hangen, maar ze zijn groter dan daarnet. Het zijn er ook meer nu, Riyanna telt er zes.

Oké, één aansteker. Vorige week in een nachtwinkel langs de steenweg.

Alex is oud, zeker dertigplus, maar hij is een vriendelijke kerel. Taai ook, want voor een groot deel opgegroeid op straat, zonder vader, en met een moeder verslaafd aan de heroïne. Hij is daar altijd open over geweest. Hij is op eigen kracht aan een leven als dakloze kunnen ontkomen en heeft zelfs een diploma aan de hogeschool behaald. Sociaal werk. Zo is hij hier terechtgekomen. Een paar jaar nadat Alex voor VZW Cornutopia is beginnen werken als begeleider, kreeg Riyanna, ondervoed en met blauwe plekken over haar hele lichaam, een bed toegewezen op de zolderverdieping van het landhuis. Ze kwam zo goed met Alex overeen dat ze hem is gaan beschouwen als de grote broer die ze nooit heeft gehad. Ze mag hem niet teleurstellen.

De man met het donkerrode vest komt aan haar kraam staan. Amper een man, van dichtbij ziet hij er maar een paar jaar ouder uit dan Riyanna. Alleen zijn ogen zijn oud. Donker en grijs. De ogen van een wolf die al dagen niets heeft gegeten.

‘Mooie neusring,’ zegt hij. ‘Wordt die nog vaak gebruikt?’ Hij kijkt haar grijnzend aan.

Riyanna snapt de mop niet. Ze tast naar haar pakje sigaretten en steekt er nog een op.

‘Je hoeft niet zo vies te kijken,’ zegt hij.

‘Wou je een lotje inruilen?’ zegt ze.

Mensen met leren vesten stelen, dat weet Riyanna uit ervaring. Ze heeft twee leren vesten thuis, en die zijn allebei gestolen.

Hij negeert haar vraag. ‘Ik ben gestopt. Ik rook enkel nog dit.’ Hij toont zijn e-sigaret. ‘Ik kan er figuurtjes mee maken, wacht…’

Hij zuigt aan het toestelletje alsof hij een lengte onderwater wil gaan zwemmen. Dan zet hij de vingers van zijn linkerhand in zijn hals. Riyanna ziet dat de pink van die hand ontbreekt, de vinger is nog maar een stompje. Hij blaast rook door zijn getuite lippen terwijl hij langzaam rond zijn as draait en pulserende duwtjes geeft op zijn luchtpijp. Riyanna weet niet wat het moet voorstellen – een defecte stoomtrein, een rokende vis? Het ziet er belachelijk uit.

Als hij alle rook uit zijn longen heeft geblazen, mompelt hij: ‘Het staat nog niet helemaal op punt.’

Riyanna knikt en neemt een trek van haar muntsigaret.

Ze staan een tijdje zwijgend te roken met de berg spullen tussen hen in. Dan zegt de man: ‘Voor ik het vergeet…’ Hij steekt zijn handen in de zakken van zijn joggingbroek en diept een tombolalotje op. ‘Daarnet gekocht.’

Riyanna neemt het lotje aan (#078) en gaat op zoek naar zijn prijs. Een wolk kersenlucht omgeeft haar.

‘Ik ben Justin trouwens,’ zegt de man. ‘Hoe heet jij?’

Tussen de rommel op de tafel rechts van haar vindt Riyanna het voorwerp waarop nummer 78 prijkt. Ze neemt het vast en antwoordt: ‘Selena.’

Justin heeft een hemelsblauw metalen doosje gewonnen, versierd met gevleugelde eenhoorns en lachende regenboogjes, waarin een setje pleisters zit. Net wanneer Riyanna hem het doosje wil geven, ziet ze hoe dicht een van de roze luchtballonnen het grasveld nadert.

‘Fuuuck,’ zegt ze.

Justin draait zich om.

De luchtballon hangt als een gigantische, roze dreiging in de lucht en werpt een schaduw over het feest. De andere ballonnen hangen hoger aan de hemel, op veilige afstand.

Justin kijkt van de luchtballon naar het landhuis. Zijn kaakspieren spannen zich op. Hij ziet eruit alsof hij berekeningen maakt in zijn hoofd. ‘Heb jij hier ook gezeten?’ vraagt hij.

‘Ik?’ zegt ze. ‘Ja, een tijdje.’

Justin knikt en zuigt van zijn e-sigaret. Hij blaast de rook in de richting van de roze luchtballon. ‘Hebben ze jou ook aangerand?’

De mensen op de opendeurdag beginnen schichtig te bewegen, ouders roepen hun kinderen bij zich, steeds meer mensen kijken omhoog en wijzen. De luchtballon stevent als een ijsberg op hen af. Als hij zijn huidige koers aanhoudt, gaat hij waarschijnlijk eerst de zijgevel van het landhuis rammen om vervolgens het kraampje met de zelfgebakken taarten en de schminkstand te vernielen.

Riyanna weet niet goed wat ze moet zeggen, maar Justin wacht niet op antwoord. ‘Een maat van mij heeft hier ook gezeten,’ zegt hij. ‘Niet elke avond maar toch meerdere keren per week werd hij vastgegrepen, betast. Pedo’s zijn het.’ Hij draait zijn hoofd naar het landhuis en verheft zijn stem: ‘Klootzakken!’ Dan kijkt hij weer naar de ballon en zegt: ‘Op een nacht hebben ze geprobeerd hem te verkrachten.’

De luchtballon is nu zo dichtbij dat Riyanna de inzittenden kan zien. Het zijn allemaal mensen zoals zij en Justin. Gewone, onschuldige mensen die niet het verhaal achter een flitsende krantenkop willen worden.

‘Vreselijk,’ zegt Riyanna. Ze weet niet of Justin de waarheid spreekt. Als er iets is wat ze op Cornutopia heeft geleerd, is het dat mensen de godganse dag liegen en elkaar bedriegen, uit noodzaak of om interessant te doen.

‘Het is hen niet gelukt,’ zegt Justin.

Alex is nog steeds weg. Riyanna vraagt zich af wat daarbinnen in hemelsnaam aan de hand kan zijn, wat voor noodgeval zich daar aan het voordoen is dat ernstiger kan zijn dan wat hierbuiten aan het gebeuren is.

‘Hier…’ zegt Riyanna. Ze geeft Justin het doosje met de pleisters.

‘Ja bedankt,’ zegt hij.

‘gggggg, ggggg,’ klinkt het in de lucht. De brander van de luchtballon lijkt het weer te doen, de steekvlam is zichtbaar vanaf de grond. ‘ggggggggggggg…’ Traag maar zeker begint de luchtballon opnieuw hoogte te maken.

Een golf opluchting spoelt over de bezoekers van de opendeurdag. Ze klappen en joelen. Een paar mensen zwaaien naar de inzittenden van de luchtballon. Niemand zwaait terug. Misschien zien ze het niet, of zijn ze in shock. De mensen op de grond hervatten hun gesprekken op luchtige toon. De colaslurpers zijn al die tijd aan hun tafel onder de tent blijven zitten.

Riyanna voelt zich in de steek gelaten, alsof ze een afspraak had met de luchtballon en hij op het laatste moment heeft afgezegd.

Het springkasteel is nog maar net opnieuw in gebruik genomen door een paar kinderen, wanneer uit de buik van het landhuis drie agressieve knallen klinken. Kort na elkaar, alsof drie champagneflessen worden ontkurkt, maar luider en scherper, en gevolgd door een hartverscheurend gekrijs.

De opluchting van daarnet is weer weggevaagd. Onrust zuigt alle zuurstof uit de lucht. Enkelingen rennen in de richting van het gekrijs, maar de grote meerderheid maakt afstand van het landhuis. Zelfs de colaslurpers zijn rechtgestaan. Ze leggen beschermende handen op de schouders van hun kinderen en haasten zich in de richting van de uitgang.

Riyanna kijkt naar Justin, maar hij staat er niet meer. Ze speurt het terrein af en ziet hem op de parking samen met een andere man in een auto stappen. Hij heeft het doosje pleisters achtergelaten op de tafel tussen de andere tombolaprijzen.

Waarschijnlijk is Justin niet zijn echte naam.

Ze zou willen gaan kijken wat er aan de hand is in het landhuis, maar ze kan hier niet weg. Ze moet op het tombolakraam passen. Ze blijft voorlopig op post tot Alex haar komt aflossen.

\",\"editionId\":\"929dd56b-14a0-42d1-b8d3-2208ca46d1f6\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"ea916c05-c717-47b3-a3bc-72e45508f0db\",\"slug\":\"nelson-morus-amandelbrood\",\"title\":\"Amandelbrood\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"De bewegingen lekken uit het lichaam van mama. \",\"htmlContent\":\"

De bewegingen lekken uit het lichaam van mama. Gisteren deden de wijs- en middelvinger van haar linkerhand nog zachtjes van: “Kom hier” – telkens opnieuw: “Kom hier, kom hier, kom hier.” Vandaag zijn de vingers verkrampt en drukken hun nagels zo hard in het zachte vlees onderaan haar duim dat er bloed drupt op het karton waarop ze ligt. Haar lippen worden stilaan grijs, of blauw, je begint de namen van de kleuren te vergeten. Je streelt de vleesballon in haar hals.

Papa begint te stinken. Hij is koud als de roestvrijstalen cilinder waarop de Minordomus rust. Je hebt de cilinder gevonden in een hoek van de fabriek. Op een omgekeerd olievat heb je een oude tuinhandschoen gelegd en daarop de cilinder, als een soort altaar.

Niemand pakt de Minordomus van je af omdat hier niemand is. Misschien zijn er mensen aan de andere kant van de spoorweg, dat weet je niet want daar kom je nooit. Als er mensen zijn aan de andere kant van de spoorweg, komen ze nooit naar hier.

Als daar geen mensen zijn, komen ze ook nooit naar hier.

Papa stinkt. De onderkant van zijn lichaam heeft de kleur waarvan je de naam bent vergeten, grijs, blauw, de kleur van de rotsen die de zee wegjagen van het land, de kleur van mama’s lippen.

Je vergist je, besef je opeens. Je gaat naar het lichaam van papa toe.

Stappen gaat moeilijk omdat de vleesballon op je rechtervoetzool elke dag groter wordt. Het doet pijn: auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, auw, maar niet zoveel pijn als de vleesballon naast je navel. Die is groter dan de vleesballon op je voetzool. Hij wiegt heen en weer en doet: aaaaaaaaauuuww, aauw, aaauw, aaauw, aaaauuuuww.

Je hebt dit met de Minordomus besproken en hen zei dat de pijn je vriend is omdat hij je altijd gezelschap houdt.

Het lichaam van papa ligt op een dubbelgevouwen stuk doorschijnend plastic dat je hebt gevonden op de plek waar ijzeren staken uit de bosgrond groeien.

Je besluit vrienden te worden met de stank. Het lichaam van zus heeft nooit gestonken, het heeft die kans nooit gekregen. Vooraleer het begon te stinken is het meegenomen door vleesetende dieren die uit het bos kwamen toen het donker was. Ze zijn niet teruggekomen voor het lichaam van papa.

‘Stank,’ zeg je. Je wuift de vliegen weg en besluit iets beleefder te zijn: ‘Beste stank, geachte stank, wilt u mijn vriend worden?’ En omdat het vreemd is om “u” te zeggen tegen je vrienden, voeg je eraan toe: ‘En mag ik “je” zeggen?’

De krekels in het naaldbos rond het fabrieksgebouw, met hun afstandelijke getsjirp, antwoorden dat het allemaal om het even is.

De ontdekking die je daarnet in je geest hebt gedaan is de volgende:

Dit is papa niet.

Het is niet echt een ontdekking want mama had het al gezegd: ‘Papa is er niet meer.’ Nu begrijp je wat ze bedoelt. Het lichaam van papa is niet hetzelfde als papa. Het lichaam van papa is hier nog wel, maar papa niet meer.

Je weet zeker dat het iets met het bloed te maken heeft. Het bloed houdt het lichaam van de mensen warm. Zolang het bloed blijft draaien, blijven de mensen in hun lichaam wonen. Zodra het stopt met draaien, verlaten de mensen hun lichaam en gaan ze naar de overkant van de spoorweg, want dat is waar jij niet bent.

Je buik knort, het is tijd om de Minordomus te wekken.

Auw, auw, auw, auw, auw.

De krekels krijgen geen vleesballonnen op hun lichamen omdat zij hard zijn als dennenappels. Alleen zachte dingen zwellen langzaam op, vogels, slangen, vissen, konijntjes, totdat hun bloed stopt met draaien.

De betonvloer van het fabrieksgebouw is veel gladder dan de bodem van het bos maar niet zo glad als de roestvrijstalen cilinder waarop de Minordomus rust.

Je fluistert tegen het zwarte balkje: ‘Hey, Minordomus.’

De Minordomus ontplooit zich. Zes poten ontvouwen zich volgens de wetten van de dynamische dimensionering die papa je heeft proberen te leren toen hij nog in zijn lichaam was. Voordat de namen van de kleuren je hoofd begonnen te verlaten, was je goed in wiskunde, net als papa, maar dynamische dimensionering vond je nog een beetje moeilijk. Papa vergeleek het met de takken van een boom. Hij vertelde over sneeuwvlokken, slakkenhuisjes en amandelbrood.

De ontplooiing van de Minordomus gebeurt in één, twee, drie vingerknippen. Daarnet had hun lichaam nog de vorm van een balkje zo groot als een luciferdoosje, nu heeft het de vorm van een kever en de grootte van het lichaam van zus toen het werd meegenomen door de dieren. Hun poten zijn even lang als de vishengel die je in de uitkijktoren naast de spoorweg hebt gevonden. Hun gekartelde voelsprieten zijn even lang als jouw armen. Hun drie ogen vormen een piramide (∴). Papa heeft je geleerd dat die vorm een dusteken voorstelt en op een logisch gevolg wijst.

Je weet niet op welk gevolg de ogen van de Minordomus wijzen. Ze kijken je aan. Misschien ben jij het gevolg van de blik van de Minordomus. Misschien is dat de enige reden waarom je aan deze kant van de spoorweg bestaat: omdat de Minordomus jou ziet.

‘Mijn buikje heeft honger,’ zeg je tegen de Minordomus. ‘Kan je krekels voor mij vangen alsjeblieft?’

Je mag de Minordomus met “je” aanspreken want hen is je vriend. Hen krijgt geen vleesballonnen, omdat hen niet van vlees is gemaakt.

De Minordomus gaat akkoord en beweegt zich in de richting van de openstaande zijdeur van het fabrieksgebouw. Hun poten tikken over de betonvloer.

Je gaat naast mama op het karton liggen en wacht tot de Minordomus terugkeert met de krekels. De lippen van mama bewegen zachtjes, maar er komt geen klank meer uit haar keel. Je streelt de vleesballon in haar hals.

Zodra mama naar de overkant gaat, ga je mee. Wat de Minordomus ook zegt.

\",\"editionId\":\"553762e3-70f8-44ba-a803-7fc60e36d6a3\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"520932d1-e49a-47d8-8a9c-87f500e4a4e1\",\"slug\":\"nelson-morus-staatsgeheim\",\"title\":\"Staatsgeheim\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Toegangsrechten: HHZM11\\nDOC 5612-54-X001\",\"htmlContent\":\"

STAATSGEHEIM
Toegangsrechten: HHZM11
DOC 5612-54-X001
Verantwoordelijkheid voor document: Elviira Gin-GinWe, Leidinggevend Analist, personeelsnr. h595561

Transcriptie elektronisch bestand – Van op afstand in beslag genomen en vernietigd op 26 november 2022 – Oorsprong: privélaptop Paeonia #22138

***BEGIN TRANSCRIPTIE***

Op officiële gelegenheden probeer ik er vorstelijk uit te zien. Statig en elegant, zoals het publiek mij wil zien, maar zodra ik me terugtrek in mijn privévertrekken begin ik te piekeren over dezelfde dingen als iedereen: liefde, verlangen, lust. Ik heb de wijsheid niet in pacht, ik ben nog maar 21 jaar, en als prinses is het mij niet toegestaan om met een psycholoog te praten. Dat is vreemd en ouderwets, ik weet het. De Staatsveiligheid is doodsbenauwd dat ik – per ongeluk of met opzet – gevoelige informatie zou lekken. Normaal gezien zou ik mama in vertrouwen nemen, maar deze kwestie is niet bepaald iets om met je moeder te bespreken. Dus zet ik het maar op papier, in een poging de storm in mijn hoofd enigszins te stillen, en in de wetenschap dat geen levende ziel deze tekst ooit zal lezen.

Dit is gênant.

Oké, hier gaat-ie.

Het begon met de aanwerving van Nicolas, de nieuwe lijfwacht. Een groentje, nog geen dertig, maar Elviira drukte me op het hart dat hij uitblonk in alle opzichten. Hij was afgestudeerd als eerste van zijn jaar op de universiteit, was met ruime marge geslaagd voor de fysieke toegangsproeven en had ervaring als lijfwacht van mijn nicht Luisa Maria.

Ik voeg er zelf graag aan toe dat hij bijna twee meter groot is, dat de manier waarop het strakke pak dat hij aanheeft als uniform een keihard lichaam verbergt, en dat hij een korte, zorgvuldig verzorgde baard draagt waarvan de lichtjes geparfumeerde geur me onwillekeurig doet denken aan skireizen en zeiljachten. Los van zijn uiterlijk is hij ook gewoon een oprechte, sympathieke kerel met wie ik geregeld geheime blikken en grapjes uitwissel.

Maar ik loop op de zaken vooruit.

Het was een rustige avond in oktober, omstreeks tien uur ’s avonds. Staatsveiligheid was in een verhoogde staat van waakzaamheid omwille van een verijdelde ontvoeringspoging. Alweer. Ik trek me die dingen allang niet meer aan. Staatsveiligheid doet haar werk wel. Elviira had Nicolas opdracht gegeven om mij fysiek te bewaken. Hij stond letterlijk op wacht voor de deur van mijn appartement, zoals in een gangsterfilm.

Ik had bijna twee uur filosofie gestudeerd achter mijn bureautje. Hegel kwam mijn oren uit, ik was toe aan een pauze. De gedachte dat Nicolas een paar meter verder stond, klaar om binnen te vallen als het nodig zou zijn om mij te redden van de slechteriken, maakte me geil. Prinsessen worden ook geil, misschien zelfs geiler dan andere vrouwen. Dat heeft een functie: de troonopvolging verzekeren. De gordijnen van de woonkamer waren nog open. De straatlantaarns wierpen een oranje schijnsel op de parketvloer. Ik ging aan het raam staan. De platanen hadden bijna al hun bladeren nog. Op straat, drie verdiepingen lager, zag ik mijn andere lijfwacht op het voetpad staan aan de overkant van de brede laan. Hij keek op en zag me. Ik stak mijn hand op ter begroeting. Hij knikte. Eigenlijk kon niemand bij me binnen kijken, dus liet ik de gordijnen open. Ik deed mijn comfortabele jeansbroek en mijn katoenen slip uit en ging in mijn blote billen op de bank liggen. Mijn kruis lag in de richting van de voordeur waarachter Nicolas paraat stond. Mijn sokken hield ik aan. Aan mijn bovenlichaam droeg ik een bloesje met spaghettibandjes en daarover een capuchontrui. Geen beha.

Ik begon te masturberen. Ik was al een beetje nat van de gedachte aan Nicolas. Ik beeldde me in hoe hij me zou horen kreunen op de bank, hoe hij zou denken dat mijn leven in gevaar was. Hij zou binnenvallen en me zien liggen. (Mijn poesje mocht gezien worden, ik had mijn bikinilijn een paar uur geleden bijgewerkt, ook al was het herfst. Ik was elk seizoen klaar voor actie die maar niet kwam. Mijn medestudenten aan Oxford vonden vooral zichzelf interessant.) Ik zou zeggen, ‘Nicolas, je prinses heeft je nodig,’ of iets dergelijks. Door zijn strakke kostuumbroek zou ik zijn stijve geslacht zien groeien. Ik zou zeggen, ‘Lik mijn koninklijk kutje.’ Haha nee dat zou ik niet zeggen. Maar hij zou het wel doen. Hij zou op zijn knieën vallen, in een trance van geilheid. Zijn tong zou eerst plagende cirkeltjes maken over mijn buik, mijn schaamhaar en mijn lippen, vooraleer hij zijn aandacht met eerbied aan mijn clitoris zou wijden.

Ik trok mijn trui en bloesje over mijn borsten en kneep zachtjes in mijn tepels.

Dan zou ik hem toestemming geven om zijn pak uit te trekken. Hij zou zijn jasje netjes over een stoel hangen en zijn manchetknopen op de eettafel leggen. Uit zijn broek zou hij een monster tevoorschijn halen. Ik zou hem moeten bekennen dat ik nog steeds maagd was. ‘Gaat dat wel passen?’ zou ik zeggen, half uit oprechte bezorgdheid, half om hem nog geiler te maken. ‘Geen zorgen, prinses,’ zou hij zeggen, ‘ik zal heel voorzichtig zijn.’ In het schijnsel van de straatlantaarns zou ik naar mijn kruis kijken en zien hoe hij langzaamaan steeds dieper bij me binnendrong. Het zou een beetje ongemakkelijk zijn, en enkel in missionaris, maar wel lekker en teder.

Ik moet te luid hebben gekreund toen ik klaarkwam, want plotseling zwaaide de deur van mijn appartement daadwerkelijk open. Nicolas stond me aan te staren vanuit de deuropening, ongeveer zoals ik het me zonet nog had ingebeeld. Hij stond daar als een standbeeld met halfopen mond, alsof hij ter plekke was vastgevroren.

Ik ging rechtop zitten met mijn handen over mijn kruis.

Zijn blik was wat de doorslag gaf. Het was alsof al het verlangen in het universum samenkwam in die blik. De eerlijke begeerte in zijn ogen wakkerde mijn eigen geilheid weer aan. Ik moest denken en handelen als een prinses. Tegelijkertijd had ik nog nooit zo’n vlammende lust gevoeld. Ik wou weten waar dit naartoe kon gaan.

‘Kom binnen,’ zei ik. ‘Sluit de deur.’

‘Mijn excuses, prinses,’ zei Nicolas toen hij in mijn woonkamer stond. ‘Vergeeft u mij. Ik moet nog wennen aan de idiosyncratische klanken die u maakt. Elke opdracht is anders.’ Hij wendde zijn blik af. ‘Het is lang geleden dat ik een vrouw de geluiden heb horen maken die u zonet maakte. Ik heb ze verkeerd geïnterpreteerd.’

‘Hm,’ zei ik. Ik keek hem streng aan en nam zijn gestalte in me op.

Ondanks de situatie stond hij trots rechtop. Hij keek vluchtig de kamer rond, zag dat de gordijnen open waren en ging naar het raam. Hij deed teken naar de lijfwacht beneden op straat dat alles in orde was. Vals alarm.

‘Lijfwacht zijn,’ zei ik, ‘is dat een eenzaam beroep?’

‘Met permissie, prinses?’ Hij gebaarde naar de gordijnen. Ik knikte. Hij deed de gordijnen toe. ‘Heel eenzaam,’ zei hij. ‘Maar ik zou niets liever doen, prinses. Ik ben geboren om u te beschermen. Ik zou mijn leven voor u geven.’

Hij durfde niet naar me kijken. Ik zat nog steeds in mijn blote kont op de bank.

‘Vandaar…’ ging hij verder. ‘Misschien begrijpt u waarom ik daarnet iets te voorzichtig was.’

‘Zou je echt je leven voor mij geven?’ vroeg ik.

‘Zonder aarzelen, prinses.’

‘Maar waarom? Je kent mij toch niet.’

‘Ik ken u wel, prinses. Ik zie u elke dag. Ik zie hoe elegant u beweegt. Ik zie uw oprechte bezorgdheid met mensen die minder hebben dan uzelf. De verbondenheid die u uitstraalt kan echt het verschil maken. Uw leven is het mijne waard.’

Hier keek hij me toch aan. ‘Ik meen te zien, prinses, dat u zich ook weleens een beetje eenzaam voelt.’

‘Is dat zo?’

Hij knikte.

‘En… Is dat iets waar jij me mee kan helpen, Nicolas?’

Zijn ogen glinsterden. ‘Ik denk het wel, prinses.’

Ik leunde voorzichtig achterover op de bank. ‘Ben jij daarvoor gekwalificeerd?’

Hij begon zwaarder te ademen. ‘Ja, prinses. Ik voldoe aan de voorwaarden.’

‘Hou jij een pistool op mij gericht, Nicolas?’

Hij schrok zichtbaar. ‘Nee, prinses, hoezo?’

‘Wat is die bult in je broek dan?’

We giechelden allebei als kinderen.

Toen we waren uitgelachen, werd hij plots serieus. ‘Nu kan het nog niet, prinses. We moeten wachten tot de verhoogde staat van waakzaamheid weer is genormaliseerd. Dan breng ik u een bezoek en kunnen we elkaar van de eenzaamheid afhelpen. Het is een kwestie van dagen. We moeten nog even geduld hebben.’

Drie avonden later deed ik al mijn kleren uit en ging ik naakt met mijn rug tegen de voordeur van mijn appartement zitten. Nicolas stond weer op wacht aan de andere kant van de deur. De staat van waakzaamheid was nog niet genormaliseerd.

‘Nicolas?’ zei ik door de deur.

‘Ja, prinses?’

‘Ben je alleen?’

Hij antwoordde bevestigend.

‘Ik bedoel, heb je een vriendin? Een date? Een vriend met voordelen?’

‘Euh nee, prinses.’

‘Vertel me eens over de vriendinnen die je tot nu toe hebt gehad. Hoe ze eruitzagen, welke hobby’s ze hadden, of ze tics hadden of opvallende moedervlekken?’

Terwijl Nicolas vertelde over zijn vriendinnen, die op één hand te tellen waren, masturbeerde ik.

Nog twee dagen later hield Nicolas de wacht op straat. De andere lijfwacht stond nu in de gang voor de voordeur van mijn appartement. Ik ging aan het raam staan en zocht de blik van Nicolas. Hij glimlachte toen hij me zag. Ik lipte, ‘Ik hou het niet lang meer uit.’ Hij knikte en keek de straat weer in, speurend naar gevaar. Terwijl ik hem daar zag staan, strak in het pak als altijd, bereid om zijn leven voor mij te geven als een lijfwacht in een film, leunde ik met een elleboog op de vensterbank en liet ik een hand in mijn slip glijden.

Weer drie dagen later, ondertussen acht dagen nadat Nicolas onverwacht in mijn appartement was binnengevallen, werd de staat van waakzaamheid eindelijk genormaliseerd. Ik kreeg terug wat ruimte. De bewakingsdiensten werden teruggeschroefd. Alleszins stond er nu geen lijfwacht meer voor de deur van mijn appartement.

Of toch… Die avond belde Nicolas bij me aan. Om tien uur ‘s avonds, net zoals de vorige keer dat hij mijn appartement was binnengekomen. Dit keer was ik er klaar voor. Ik had een donkerblauwe cocktailjurk aangetrokken, mezelf subtiel opgemaakt, handcrème, nieuw paar schoenen, parfum, enzovoort.

Hij had bloemen bij, de uitslover.

‘Zou u met me willen dansen?’ vroeg hij toen ik de bloemen in een vaas had gezet. ‘Zoals ik u heb zien dansen met hertog van Outryve d’Ydewalle op het verjaardagsfeest van prinses Maria Luisa?’

Ik lachte. ‘Weet jij dat nog?’

‘Ik herinner het me als gisteren. Ik heb u nog nooit zo sierlijk zien bewegen.’

‘Zullen we elkaar maar tutoyeren?’ zei ik.

Hij knikte ‘Zoals u– Zoals je wil, prinses.’

‘Elisabeth,’ zei ik.

‘Elisabeth,’ herhaalde hij. Hij kwam naar me toe en nam me in zijn armen.

We dansten de hele avond, gewoon in de woonkamer op muziek uit de jaren ‘60. Ik zwierde mijn schoenen uit en hij de zijne. Hij maakte zijn das los en ik mijn haar. We dronken de champagne die in mijn koelkast lag. We kusten elkaar. De bank bleek groot genoeg voor ons beiden. Ik drukte mijn venusheuvel tegen zijn dijbeen en wreef over de harde bult in zijn broek. Zijn hand gleed omhoog langs mijn naakte benen. Hij hijgde mijn naam en ik de zijne. We hieven elkaars eenzaamheid op.

***EINDE TRANSCRIPTIE***

\",\"editionId\":\"392b8950-853c-4e46-b74f-85b404ce18c7\",\"__typename\":\"Story\"}],\"products\":[],\"__typename\":\"Author\"}}}}",["P",46]]