papieren helden

STAATSGEHEIM
Toegangsrechten: HHZM11
DOC 5612-54-X001
Verantwoordelijkheid voor document: Elviira Gin-GinWe, Leidinggevend Analist, personeelsnr. h595561



Transcriptie elektronisch bestand – Van op afstand in beslag genomen en vernietigd op 26 november 2022 – Oorsprong: privélaptop Paeonia #22138

***BEGIN TRANSCRIPTIE***

Op officiële gelegenheden probeer ik er vorstelijk uit te zien. Statig en elegant, zoals het publiek mij wil zien, maar zodra ik me terugtrek in mijn privévertrekken begin ik te piekeren over dezelfde dingen als iedereen: liefde, verlangen, lust. Ik heb de wijsheid niet in pacht, ik ben nog maar 21 jaar, en als prinses is het mij niet toegestaan om met een psycholoog te praten. Dat is vreemd en ouderwets, ik weet het. De Staatsveiligheid is doodsbenauwd dat ik – per ongeluk of met opzet – gevoelige informatie zou lekken. Normaal gezien zou ik mama in vertrouwen nemen, maar deze kwestie is niet bepaald iets om met je moeder te bespreken. Dus zet ik het maar op papier, in een poging de storm in mijn hoofd enigszins te stillen, en in de wetenschap dat geen levende ziel deze tekst ooit zal lezen.

Dit is gênant.

Oké, hier gaat-ie.

Het begon met de aanwerving van Nicolas, de nieuwe lijfwacht. Een groentje, nog geen dertig, maar Elviira drukte me op het hart dat hij uitblonk in alle opzichten. Hij was afgestudeerd als eerste van zijn jaar op de universiteit, was met ruime marge geslaagd voor de fysieke toegangsproeven en had ervaring als lijfwacht van mijn nicht Luisa Maria.

Ik voeg er zelf graag aan toe dat hij bijna twee meter groot is, dat de manier waarop het strakke pak dat hij aanheeft als uniform een keihard lichaam verbergt, en dat hij een korte, zorgvuldig verzorgde baard draagt waarvan de lichtjes geparfumeerde geur me onwillekeurig doet denken aan skireizen en zeiljachten. Los van zijn uiterlijk is hij ook gewoon een oprechte, sympathieke kerel met wie ik geregeld geheime blikken en grapjes uitwissel.

Maar ik loop op de zaken vooruit.

Het was een rustige avond in oktober, omstreeks tien uur ’s avonds. Staatsveiligheid was in een verhoogde staat van waakzaamheid omwille van een verijdelde ontvoeringspoging. Alweer. Ik trek me die dingen allang niet meer aan. Staatsveiligheid doet haar werk wel. Elviira had Nicolas opdracht gegeven om mij fysiek te bewaken. Hij stond letterlijk op wacht voor de deur van mijn appartement, zoals in een gangsterfilm.

Ik had bijna twee uur filosofie gestudeerd achter mijn bureautje. Hegel kwam mijn oren uit, ik was toe aan een pauze. De gedachte dat Nicolas een paar meter verder stond, klaar om binnen te vallen als het nodig zou zijn om mij te redden van de slechteriken, maakte me geil. Prinsessen worden ook geil, misschien zelfs geiler dan andere vrouwen. Dat heeft een functie: de troonopvolging verzekeren. De gordijnen van de woonkamer waren nog open. De straatlantaarns wierpen een oranje schijnsel op de parketvloer. Ik ging aan het raam staan. De platanen hadden bijna al hun bladeren nog. Op straat, drie verdiepingen lager, zag ik mijn andere lijfwacht op het voetpad staan aan de overkant van de brede laan. Hij keek op en zag me. Ik stak mijn hand op ter begroeting. Hij knikte. Eigenlijk kon niemand bij me binnen kijken, dus liet ik de gordijnen open. Ik deed mijn comfortabele jeansbroek en mijn katoenen slip uit en ging in mijn blote billen op de bank liggen. Mijn kruis lag in de richting van de voordeur waarachter Nicolas paraat stond. Mijn sokken hield ik aan. Aan mijn bovenlichaam droeg ik een bloesje met spaghettibandjes en daarover een capuchontrui. Geen beha.

Ik begon te masturberen. Ik was al een beetje nat van de gedachte aan Nicolas. Ik beeldde me in hoe hij me zou horen kreunen op de bank, hoe hij zou denken dat mijn leven in gevaar was. Hij zou binnenvallen en me zien liggen. (Mijn poesje mocht gezien worden, ik had mijn bikinilijn een paar uur geleden bijgewerkt, ook al was het herfst. Ik was elk seizoen klaar voor actie die maar niet kwam. Mijn medestudenten aan Oxford vonden vooral zichzelf interessant.) Ik zou zeggen, ‘Nicolas, je prinses heeft je nodig,’ of iets dergelijks. Door zijn strakke kostuumbroek zou ik zijn stijve geslacht zien groeien. Ik zou zeggen, ‘Lik mijn koninklijk kutje.’ Haha nee dat zou ik niet zeggen. Maar hij zou het wel doen. Hij zou op zijn knieën vallen, in een trance van geilheid. Zijn tong zou eerst plagende cirkeltjes maken over mijn buik, mijn schaamhaar en mijn lippen, vooraleer hij zijn aandacht met eerbied aan mijn clitoris zou wijden.

Ik trok mijn trui en bloesje over mijn borsten en kneep zachtjes in mijn tepels.

Dan zou ik hem toestemming geven om zijn pak uit te trekken. Hij zou zijn jasje netjes over een stoel hangen en zijn manchetknopen op de eettafel leggen. Uit zijn broek zou hij een monster tevoorschijn halen. Ik zou hem moeten bekennen dat ik nog steeds maagd was. ‘Gaat dat wel passen?’ zou ik zeggen, half uit oprechte bezorgdheid, half om hem nog geiler te maken. ‘Geen zorgen, prinses,’ zou hij zeggen, ‘ik zal heel voorzichtig zijn.’ In het schijnsel van de straatlantaarns zou ik naar mijn kruis kijken en zien hoe hij langzaamaan steeds dieper bij me binnendrong. Het zou een beetje ongemakkelijk zijn, en enkel in missionaris, maar wel lekker en teder.

Ik moet te luid hebben gekreund toen ik klaarkwam, want plotseling zwaaide de deur van mijn appartement daadwerkelijk open. Nicolas stond me aan te staren vanuit de deuropening, ongeveer zoals ik het me zonet nog had ingebeeld. Hij stond daar als een standbeeld met halfopen mond, alsof hij ter plekke was vastgevroren.

Ik ging rechtop zitten met mijn handen over mijn kruis.

Zijn blik was wat de doorslag gaf. Het was alsof al het verlangen in het universum samenkwam in die blik. De eerlijke begeerte in zijn ogen wakkerde mijn eigen geilheid weer aan. Ik moest denken en handelen als een prinses. Tegelijkertijd had ik nog nooit zo’n vlammende lust gevoeld. Ik wou weten waar dit naartoe kon gaan.

‘Kom binnen,’ zei ik. ‘Sluit de deur.’

‘Mijn excuses, prinses,’ zei Nicolas toen hij in mijn woonkamer stond. ‘Vergeeft u mij. Ik moet nog wennen aan de idiosyncratische klanken die u maakt. Elke opdracht is anders.’ Hij wendde zijn blik af. ‘Het is lang geleden dat ik een vrouw de geluiden heb horen maken die u zonet maakte. Ik heb ze verkeerd geïnterpreteerd.’

‘Hm,’ zei ik. Ik keek hem streng aan en nam zijn gestalte in me op.

Ondanks de situatie stond hij trots rechtop. Hij keek vluchtig de kamer rond, zag dat de gordijnen open waren en ging naar het raam. Hij deed teken naar de lijfwacht beneden op straat dat alles in orde was. Vals alarm.

‘Lijfwacht zijn,’ zei ik, ‘is dat een eenzaam beroep?’

‘Met permissie, prinses?’ Hij gebaarde naar de gordijnen. Ik knikte. Hij deed de gordijnen toe. ‘Heel eenzaam,’ zei hij. ‘Maar ik zou niets liever doen, prinses. Ik ben geboren om u te beschermen. Ik zou mijn leven voor u geven.’

Hij durfde niet naar me kijken. Ik zat nog steeds in mijn blote kont op de bank.

‘Vandaar…’ ging hij verder. ‘Misschien begrijpt u waarom ik daarnet iets te voorzichtig was.’

‘Zou je echt je leven voor mij geven?’ vroeg ik.

‘Zonder aarzelen, prinses.’

‘Maar waarom? Je kent mij toch niet.’

‘Ik ken u wel, prinses. Ik zie u elke dag. Ik zie hoe elegant u beweegt. Ik zie uw oprechte bezorgdheid met mensen die minder hebben dan uzelf. De verbondenheid die u uitstraalt kan echt het verschil maken. Uw leven is het mijne waard.’

Hier keek hij me toch aan. ‘Ik meen te zien, prinses, dat u zich ook weleens een beetje eenzaam voelt.’

‘Is dat zo?’

Hij knikte.

‘En… Is dat iets waar jij me mee kan helpen, Nicolas?’

Zijn ogen glinsterden. ‘Ik denk het wel, prinses.’

Ik leunde voorzichtig achterover op de bank. ‘Ben jij daarvoor gekwalificeerd?’

Hij begon zwaarder te ademen. ‘Ja, prinses. Ik voldoe aan de voorwaarden.’

‘Hou jij een pistool op mij gericht, Nicolas?’

Hij schrok zichtbaar. ‘Nee, prinses, hoezo?’

‘Wat is die bult in je broek dan?’

We giechelden allebei als kinderen.

Toen we waren uitgelachen, werd hij plots serieus. ‘Nu kan het nog niet, prinses. We moeten wachten tot de verhoogde staat van waakzaamheid weer is genormaliseerd. Dan breng ik u een bezoek en kunnen we elkaar van de eenzaamheid afhelpen. Het is een kwestie van dagen. We moeten nog even geduld hebben.’

Drie avonden later deed ik al mijn kleren uit en ging ik naakt met mijn rug tegen de voordeur van mijn appartement zitten. Nicolas stond weer op wacht aan de andere kant van de deur. De staat van waakzaamheid was nog niet genormaliseerd.

‘Nicolas?’ zei ik door de deur.

‘Ja, prinses?’

‘Ben je alleen?’

Hij antwoordde bevestigend.

‘Ik bedoel, heb je een vriendin? Een date? Een vriend met voordelen?’

‘Euh nee, prinses.’

‘Vertel me eens over de vriendinnen die je tot nu toe hebt gehad. Hoe ze eruitzagen, welke hobby’s ze hadden, of ze tics hadden of opvallende moedervlekken?’

Terwijl Nicolas vertelde over zijn vriendinnen, die op één hand te tellen waren, masturbeerde ik.

Nog twee dagen later hield Nicolas de wacht op straat. De andere lijfwacht stond nu in de gang voor de voordeur van mijn appartement. Ik ging aan het raam staan en zocht de blik van Nicolas. Hij glimlachte toen hij me zag. Ik lipte, ‘Ik hou het niet lang meer uit.’ Hij knikte en keek de straat weer in, speurend naar gevaar. Terwijl ik hem daar zag staan, strak in het pak als altijd, bereid om zijn leven voor mij te geven als een lijfwacht in een film, leunde ik met een elleboog op de vensterbank en liet ik een hand in mijn slip glijden.

Weer drie dagen later, ondertussen acht dagen nadat Nicolas onverwacht in mijn appartement was binnengevallen, werd de staat van waakzaamheid eindelijk genormaliseerd. Ik kreeg terug wat ruimte. De bewakingsdiensten werden teruggeschroefd. Alleszins stond er nu geen lijfwacht meer voor de deur van mijn appartement.

Of toch… Die avond belde Nicolas bij me aan. Om tien uur ‘s avonds, net zoals de vorige keer dat hij mijn appartement was binnengekomen. Dit keer was ik er klaar voor. Ik had een donkerblauwe cocktailjurk aangetrokken, mezelf subtiel opgemaakt, handcrème, nieuw paar schoenen, parfum, enzovoort.

Hij had bloemen bij, de uitslover.

‘Zou u met me willen dansen?’ vroeg hij toen ik de bloemen in een vaas had gezet. ‘Zoals ik u heb zien dansen met hertog van Outryve d’Ydewalle op het verjaardagsfeest van prinses Maria Luisa?’

Ik lachte. ‘Weet jij dat nog?’

‘Ik herinner het me als gisteren. Ik heb u nog nooit zo sierlijk zien bewegen.’

‘Zullen we elkaar maar tutoyeren?’ zei ik.

Hij knikte ‘Zoals u– Zoals je wil, prinses.’

‘Elisabeth,’ zei ik.

‘Elisabeth,’ herhaalde hij. Hij kwam naar me toe en nam me in zijn armen.

We dansten de hele avond, gewoon in de woonkamer op muziek uit de jaren ‘60. Ik zwierde mijn schoenen uit en hij de zijne. Hij maakte zijn das los en ik mijn haar. We dronken de champagne die in mijn koelkast lag. We kusten elkaar. De bank bleek groot genoeg voor ons beiden. Ik drukte mijn venusheuvel tegen zijn dijbeen en wreef over de harde bult in zijn broek. Zijn hand gleed omhoog langs mijn naakte benen. Hij hijgde mijn naam en ik de zijne. We hieven elkaars eenzaamheid op.

***EINDE TRANSCRIPTIE***