P29:[{"_33":45,"_35":36,"_37":46},"{\"type\":\"next\",\"value\":{\"data\":{\"author\":{\"displayName\":\"Lucia van den Brink\",\"image\":\"https://res.cloudinary.com/papieren-helden/image/upload/v1605633351/mmq77946hclxf3hzdg3j.jpg\",\"imageAuthor\":\"Ruud Pos\",\"id\":\"521b1b51-32d7-4859-8cb2-2ea193cda44d\",\"slug\":\"lucia-van-den-brink\",\"stories\":[{\"id\":\"9d5dc968-2acb-4dfa-b0d4-94935bb76938\",\"slug\":\"lucia-van-den-brink-geweld-is-een-schone-zaak\",\"title\":\"Geweld is een schone zaak\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Ik zit opgesloten in een Salamander en er staat een man achter de deur die me binnenhoudt.\",\"htmlContent\":\"

Ik zit opgesloten in een Salamander en er staat een man achter de deur die me binnenhoudt. Ik weet wat hij van me verwacht en zet de deur op een kier, leg de lege boodschappenkrat van vorige week ernaast en haast me terug naar de kamer. Buiten hoor ik het busje stoppen; vandaag is het Boodschappendag. Zien doe ik het busje nooit, want de ramen van deze ruimte zijn afgeplakt met vuilniszakken.

Eén oog durf ik de hal in te laten kijken. De deur wordt opengeduwd en de boodschappenbezorger tilt een gevulde krat over de drempel. Daarachter staat de man die me binnenhoudt. Hij overziet alles. We spelen dit normaal-doen-spel: als ik me gedraag, doet hij dat ook.

Bovenop de krat ligt toiletpapier en aan de zijkant steekt een komkommer uit. Dit is het beste moment van de week. Tenminste, zolang alleen de boodschappen naar binnen komen.

‘Dankjewel!’ roep ik naar de bezorger, en hoop dat de deur snel weer dicht kan. Soms vraag ik me af of de bezorger doorheeft in wat voor situatie ik me bevind, en of hij me misschien kan helpen, maar ook vandaag trekt hij de deur achter zich dicht. Ik hoor hoe de man die me binnenhoudt zijn forse gewicht tegen buitenkant van de deur laat rusten. Hij is nooit ver weg.

Ik wacht even, want tussen veilig en onveiligheid staat alleen de deur, en ik wil zien dat die dicht blijft, of nee, ik moet mezelf ervan overtuigen. Pas daarna breng ik de boodschappenkrat naar de kleine koelkast in de hoek van de kamer. Die koelkast houd ik spic en span. Eigenlijk houd ik alles aan deze kleine, donkere ruimte spic en span. Ik dweil, ik sop. Iedere dag doe ik iets. Er ligt geen stofje te veel. Het is een van de weinige dingen waarna ik me goed voel, want wat ik doe heeft zin, het verandert iets, en dan kan ik geloven dat ik mijn leven onder controle heb.

Ik werp een blik op mijn provisorische keukentje: een gasstel op een tafel, een oude gootsteen. Daarboven het enige wat ik niet schoonmaak: een spinnenweb. Ik trek een zak brood tussen de boodschappen uit, open het plastic en gooi een broodkruimel het web in. De spin snelt erop af. ‘Zo blijven we samen in leven, toch mevrouw Spin?’ zeg ik hardop. Iedere dag spreek ik alleen tegen haar. Mevrouw Spin wikkelt haar prooi direct in, maar eet nooit gelijk.

Tussen de boodschappen vind ik geen broodbeleg. Wel koffie, maar geen melk. Wel maandverband, maar geen tampons. En komkommer. Weer komkommer. Altijd die flutgroente. Net niets, en vooral water. Als ik zelf weer in een supermarkt kan staan, dan laad ik mijn hele mandje vol met de overweldigende kleuren uit het groente- en fruitschap. Ik zal alles pakken waarin ik zin heb en gerechten bereiden die ik nooit gegeten heb.

Als de krat uitgepakt is, maakt de gedachte aan de komkommer me woest. Die nutteloze, voedingstofloze komkommer. Ik pak hem uit de koelkast en smijt hem op de grond, zo hard als ik kan.

‘Mag ik de volgende keer eens een tomaat?’ roep ik naar de man achter de deur. Ik heb geen idee of hij luistert, maar ik probeer het. Het hoeft ook niet per se een tomaat te zijn, maar het zou fijn zijn eens iets anders te hebben. Anders eet ik iedere week en iedere dag precies hetzelfde, omdat de man achter de deur dat nu eenmaal zo wil.

Het blijft stil. Hij zal het wel niet gehoord hebben. Soms antwoordt hij wel.

In de eerste week dat hij me opsloot, vroeg ik: ‘Waarom doe je dit?’

‘Je ging met de verkeerde types om,’ zei hij. ‘Ik doe dit voor jou, uit liefde.’

Het werd me duidelijk dat hij me al langer achtervolgde. Ik werd toen misselijk van zijn antwoord, nu snap ik het beter. Ik zie zijn liefde. Zijn vorm van liefde. Ik had liever een andere vorm gehad. Eén die me niet binnenhoudt en overmeestert.

Het is maar goed dat hij niet reageert. Het was nogal uitdagend van me om zo naar hem te roepen. Ik weet niet waar mijn lef ineens vandaan kwam – over het algemeen ontbreekt dat me.

Ik draai me om naar Mevrouw Spin. Ze zit in het midden van haar web te wachten totdat ze weer iets vangt. Je kunt zolang kijken als je wilt, maar ze beweegt niet en zo vergeet je dat ze er is. Dat stilzitten heeft ze over voor haar prooi.

Dan hoor ik de deur opengaan. Dat had ik niet verwacht. Ik ga aan het einde van het halletje staan. Mijn adem houd ik in, dat gebeurt automatisch, alsof mijn lichaam halt houdt.

Ik zie zijn verschijning. Erachter is het licht groot en overweldigend. Het is zo fel dat ik zijn gezicht niet kan zien.

Ik moet hier weg, maar ik verstijf. Er komt een muffe lucht binnen. De man ruikt even opgesloten als ik ben.

‘Op je knieën,’ beveelt hij. Zijn lichaam is zeker twee keer zo groot als dat van mij. Hij lijkt in omvang te groeien. Hoe langer de deur dicht blijft, hoe groter hij wordt.

Ik val op mijn knieën, maak me klein, dat is wat hij wil.

‘Je zou me goddomme dankbaar motten wezen,’ brult hij. ‘Dat ik die boodschappen voor je in de gaten houdt. Elke week, hè! Dat ken ook anders. Die deur ken ook dicht blijven. Zou ’t niet beter voor je zijn? Ik ziet heus wel hoe je naar me kijkt.’

Ik probeer ‘sorry’ te zeggen, maar er komt geen geluid uit mijn keel. Ik schud mijn hoofd als alternatief.

Een seconde geleden was alles nog goed. Waarom heb ik dit laten gebeuren? Waarom heb ik naar hem geroepen? Waarom kan ik niet gewoon tevreden zijn? Het is maar een komkommer. Het is beter dan niets. Het houdt me in leven.

Hij komt naar me toe en vouwt zijn handen om mijn nek. Zijn adem ruikt naar die van mijn vader – bijtende alcohol, als een stevig schoonmaakmiddel. Ik denk aan rennen, maar kan mijn grote teen nog niet bewegen.

‘Wie denkt je niet dat je bent?’ Hij probeert zijn handen naar elkaar te schuiven, mijn nek wordt dichtgeknepen.

‘So - sorry,’ weet ik uit te brengen. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar de deur, alsof die me zal komen redden.

Ik weet waar dit naartoe gaat en kan alleen maar hopen dat het snel voorbij is. Ik maak mezelf zo klein als ik kan. Voorheen gilde ik, vocht ik terug, maar dat heeft nooit zin, het put me alleen maar uit.

Ik probeer aan schoonmaken te denken, maar het lukt niet. Ik vertrek naar een plek ver weg in mijn hoofd waar het rustig is. Morgen, als dit voorbij is, maak ik weer schoon.

Ik kijk naar de afgeplakte ramen. Soms hoor ik het waaien en dan denk ik dat het herfst is. Soms hoor ik de regen op de ramen tikken en dan lijkt het ook alsof het herfst is. Regelmatig wordt het overdag heel warm, alsof iets deze ruimte opstookt. Zomer is het nog niet, dat weet ik zeker, want de dagen zijn kort. De dagen zijn kort en de nachten lang. De nachten duren lang omdat ik me afvraag of de man me komt bezoeken als ik slaap, de nachten duren nog langer als dat ook echt gebeurt.

Ik kan maar beter aan andere dingen denken, afleiding zoeken. Meer dan iets wil ik internetten of een film kijken, iets nieuws ervaren, maar de man achter de deur staat me zulke dingen niet toe. Te gevaarlijk, zegt hij.

Om fit te blijven doe ik wat oefeningen die ik uit mijn hoofd ken. Squats, jumping jacks. Ik buig me voorover om mijn hamstrings te rekken.

‘Meg?’ hoor ik.

Ik maak een sprongetje en verlies mijn houding.

‘Wou je dat ik je ken vrijlaten?’ Zijn stem klinkt minder zwaar dan normaal.

Ik loop naar de deur toe en leg mijn hand op het hout.

‘Ja, natuurlijk,’ zeg ik. Ik denk aan wie ik was, voordat ik hier opgesloten zat. Ik ging naar cafés met vrienden. Ik had een carrière waarbij ik op podia sprak, werd als specialist gezien en reed overal naartoe in mijn auto – het stuur in mijn handen. Ik ging dagelijks naar de supermarkt, omdat ik dan precies kon bepalen wat ik wilde eten die dag, en díe vrijheid, die viel in mijn gerechten te proeven.

Het ging mis toen ik een nieuw vriendje kreeg. Een vriendje dat teveel dronk, een vriendje dat me aan iemand deed denken.

‘Ze kennen me te pakken krijgen.’ De man achter de deur haalt zijn neus op. ‘Ze sluiten me op en gooien de sleutel weg en dan komt ik nooit meer vrij.’

Het is alsof hij het over mijn situatie heeft. ‘Tja,’ zeg ik. ‘Dat is voor niemand de beste optie.’

Ik hoor hem sniffen aan de andere kant van de deur. Zou hij emotioneel zijn? Wellicht is dit mijn kans.

‘Dus daardoor ken ’t niet. Snap je?’

‘Oké.’

‘Het is niet dat ik ’t niet wilt. Het ken g’woon niet.’

‘Oké.’ Ik zak met mijn rug tegen de deur naar beneden. ‘En wat nou als er niets verandert met je? Wat nou als alles terug gaat naar hoe het was: leven zonder elkaar in de weg te zitten?’ vraag ik.

Er komt geen reactie terug.

Ik denk aan mijn ouderlijk huis in Schiedam. Daar woonden we nadat mama was vertrokken. Het was het ergst op dagen dat de Salamander brandde. De Salamander was een kleine haard met een deurtje ervoor, waarin papa brandhout stopte. Hoe donkerder het buiten werd, hoe meer we binnenzaten met de Salamander aan.

Binnenzitten betekende dat papa sneller boos werd.

Erna was er niets van te zien. Niemand zag er iets van. Meestal hield ik er geen blauwe plekken aan over. Van een hersenschudding valt ook niets te zien. Behalve toen ik op school moest overgeven en ziek naar huis werd gebracht door de meester. Zijn auto rook naar bloemetjes, de geur van een moeder, en dat vond ik gek. Hij was geen moeder.

Ik vertelde hem over de Salamander. Niet alles; dat papa soms boos werd vertelde ik niet, omdat de meester dan ook zou inzien dat ik een slecht kind was. Nee, ik vertelde alleen dat er steeds een vogeltje door de schoorsteen viel als het hout in de Salamander niet brandde. Als ik het deurtje opende, kon de vogel naar buiten vliegen. Papa zwaaide dan woest met een bezem. Onderweg naar buiten poepte zo’n vogeltje in het huis. Van die natte, bange poep.

Vaak had ik ook natte, bange poep, maar dat zei ik niet.

‘Hoe ziet de bovenkant van de schoorsteen eruit?’ vroeg de leraar. Hij reed erg rustig. Zeker vergeleken met mijn vader, die liet de auto altijd boos grommen.

‘Als een klein huisje. Er zit een dakje op zodat er geen water in de schoorsteen valt.’

‘Die ken ik.’ Hij lachte. ‘Dus de vogels komen binnen omdat ze denken dat ze er een nestje kunnen bouwen. Dat het veilig is.’

Daar moest ik even over nadenken. ‘Soms gaan ze dood, weet u? Door de val.’

Hij parkeerde de auto voor ons huis. De struiken in de voortuin waren hoog en de ramen waren vies, zo verstopten papa en ik onszelf. Wij hielden niet van mensen, zei papa altijd.

‘Dat is natuurlijk niet de bedoeling.’ De meester trok de handrem omhoog en dat maakte een grappig geluid. ‘Je ziet er wit uit kind, ga lekker je bed in. Je vader wacht op je.’ Hij knikte naar het huis. Er kwam geen rook uit de schoorsteen en er zou een vogeltje kunnen vallen.

‘Ik wil niet,’ mompelde ik.

‘Als je er een netje omheen spant, gebeurt het niet meer,’ zei de meester toen.

‘Hmm?’ Ik draaide mijn hoofd naar hem om en het duizelde me even.

‘Dan vallen er geen vogels meer in.’

Ik bedankte hem en stapte uit.

Die avond vertelde ik aan mijn vader over het netje om de schoorsteen. ‘Mot ik niks van weten,’ zei hij.

Jarenlang bleven er vogels vallen.

Mijn telefoon gaat. Ik ren ernaar toe. Ik weet niet hoe het kan dat het toestel ineens geluid maakt, hoe het überhaupt aanstaat. Dat mag niet, dat zegt de man achter de deur vaak genoeg. Wij houden niet van mensen.

Ik druk snel op het knopje om het volume te verlagen, dat doe ik zo onhandig dat het toestel op de grond valt. Gespannen kijk ik naar de deur. Wat als hij komt?

Direct ruik ik mezelf. Mijn kleding riekt permanent naar zweet en nu komt er weer nieuw laagje bij. Hoe vaak ik mijn kleding ook was in de gootsteen: het doet er niet toe. Doodsangst kun je niet uitgummen. Het slijt diep in de vezels van je kleding, zoals het in jezelf slijt.

Voor de meeste mensen is angst een plek die ze bezoeken. Ze kopen een kaartje en rijden een ritje mee, gillend de looping door, tevreden uitstappend.

Mijn angst is een man die me bezet houdt, mijn lichaam is zijn grondgebied. Ook nu weer. Hij wil mijn lichaam opvouwen tot een klein propje en verstoppen in het donkerste hoekje van deze kleine ruimte.

Allemaal door zoiets simpels als het geluid van een apparaatje.

Pas veel later durf ik naar mijn telefoon te kijken: Denise. Hoe lang zal het geleden zijn dat ik haar sprak? Dat ik haar een knuffel gaf? Ik kan tegen Denise zeggen dat er een man voor mijn deur staat en dat ik niet kan. Dat ik door de schoorsteen ben gevallen, op zoek naar een plek voor een nest en het heb overleefd. Dat dit nu mijn nest is, maar niemand het deurtje opendoet?

Ik doe een stap naar de deur. Hij moet mijn lichaam kunnen ruiken. Dat eerste signaal, waarna de rest volgt. Voor ik het weet staat zijn hele verschijning voor mijn neus – zijn vorm groter dan ik aankan.

Hij had net zo goed een olifant kunnen zijn, daar dacht ik nog aan toen ik de vuilniszakken voor de ramen plakte. Toch is het geen dier, want een man vind ik enger en dan kan ik me daarop focussen in plaats van hetgeen dat de man echt is.

Mijn vinger ontgrendelt mijn telefoon. Denise is zo dichtbij.

Ik voel een kramp in mijn buik. Nog even en ik moet naar het toilet rennen voor natte, bange poep. Dat komt door de man achter de deur, die dus net zo goed een olifant had kunnen zijn, of een bezem wellicht. De bezem waarmee mijn vader de vogel de eerste keren naar buiten joeg. De bezem kan de deur ook dichthouden. Of niet. Het kan de vloer vegen, een schoon pad voor me maken voor wanneer ik naar buiten stap.

‘Ik wil eruit,’ zeg ik tegen de man achter de deur.

‘Ik hebt toch niet voor niks een netje om je schoorsteen gedaan?’ klinkt de stem van mijn vader. Ik heb zijn stemgeluid verrassend goed in mijn geheugen opgeslagen. Angst maakt scherp, en daardoor herinner ik zijn stem precies, ook al heb ik hem jaren niet gezien. Niet na wat hij heeft gedaan.

‘Zo werkt het niet. Het was al te laat,’ zeg ik. ‘Ik was er al ingevallen.’

Er komt geen antwoord.

Verdomme.

De meeste vogels die in onze Salamander terecht kwamen vlogen zichzelf kapot tegen de wanden. Van papa mocht ik ze niet meer vrijlaten, die natte poep wilde hij niet meer zien. We aten ons avondeten met hun stervende gefladder als achtergrondmuziek. Na precies acht dagen haalde ik elke gevallen vogel eruit, dan waren ze dood en uitgedroogd. Ik deed dat als papa in de douche stond. De vogels begroef ik in de voortuin tussen de hoge struiken. Het hoge onkruid plantte ik over de omgewoelde grond terug. Dat was als kind de enige manier waarop ik de gevallen vogels kon helpen.

Inmiddels is dat alweer twintig jaar terug. Ik leg mijn hand op de deurklink. Mijn hart klopt snel. Dat zijn de zenuwen. Geen angst, niet die grote vorm ervan. Niet weer, niet nu. Die gestalte moet wegblijven, ver weg, want ik wil er niet door overmeesterd worden.

Ik focus me op het beeld van een bezem. Angst is een bezem. Die veegt de vloer voor me schoon. Dan duw ik door, ik voel de weerstand van de deur, en zet mijn gewicht in. De deur gaat open, op een kier.

Buiten ruikt het fris.

\",\"editionId\":\"0f32b641-bbdf-4dd0-b0e2-ca581290c0a8\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"2176fa98-72c9-4f75-b9c1-d718a5690414\",\"slug\":\"lucia-van-den-brink-vulkaan\",\"title\":\"Vulkaan\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Ik beklim deze vulkaan anders dan wie dan ook. Dat komt omdat ik weet wat het grootste gevaar is.\",\"htmlContent\":\"

Ik beklim deze vulkaan anders dan wie dan ook. Dat komt omdat ik weet wat het grootste gevaar is. Bij een vulkaaneruptie kunnen er zoveel zwaveldeeltjes de atmosfeer ingeblazen worden dat er geen zonlicht meer doorheen komt. Daarmee verandert de dag in de nacht en kan de temperatuur op aarde zodanig dalen, dat al het leven sterft.

De zon schijnt fel. Ik zie zwarte vulkanen, donkere kraters en soms een rood glooiende berg. Het maanachtige landschap knerpt onder mijn schoenen. Ik baan me een weg tussen de vijgen- en druivenstruiken die aan de voet van de vulkaan zijn geplant. Je zou het op het eerste oog niet zeggen, maar vulkanische grond is ontzettend vruchtbaar. De takken van de struiken strijken langs mijn kuiten en maken lichte krassen op mijn huid.

Het is niet voor het eerst dat ik deze vulkaan beklim. Aan de andere kant van de vulkaan ligt het meest bewandelde pad omhoog dat ik de vorige keer nam. Destijds dacht ik dat het de gemakkelijkste route zou zijn. Er is veel veranderd in die paar jaar sinds ik student was en naar de top wilde om een selfie te maken. Ik zou via Instagram laten zien dat ik zo’n klim kon maken, en dan zou iedereen weten dat ik een sportieve doorzetter was én heel happy single mijn bucketlistitems afstreepte. Ik hoopte op de bevestiging van hartjes en brandende vuurtjes.

Ik kijk voor me. Mijn blik is kort, slechts een paar centimeters vooruit, naar de volgende steen. Die kan wegslippen en mijn enkel verzwikken. Iedere stap hier betekent gevaar. Falen is op eigen risico.

Als ik buiten adem raak, stop ik even. De druivenstruiken heb ik inmiddels achter me gelaten, hierboven groeit alleen nog wat mos op losliggende stenen. Honderden gele vlinders lijken de berg af te rollen. Ze vliegen langs me heen, tussen mijn benen door en sommige strijken voor een milliseconde over mijn huid.

Vanaf het hoofdpad nam ik vorige keer een olifantenpaadje. Het liep steil omhoog en zag er gevaarlijk uit, maar ik zou sneller boven zijn. Dat het pad bestond, betekende dat het vaker belopen werd. Eenmaal daar zag ik ze meteen. Ze zaten in de schaduw van de enige struik op deze hoogte. De takken waren dor en droog. Hun Spaanse g klonk hard en onprettig. Er lagen blikjes bier op de grond. Ze dronken niet omdat ze het lekker vonden, maar om dronken te zijn — ook dat zag ik meteen. Ik lachte vriendelijk en liep de drie mannen voorbij, mijn blik op de top gericht.

Toen ik voetstappen achter me hoorde, legde ik mijn hand op de broekzak waarin mijn portemonnee zat, beschermde wat ik toen dacht dat het waardevolst was.

Ik hield mijn adem in. Handen grepen mijn heupen. Van schrik schreeuwde ik iets in het Nederlands. Er kwamen meer handen bij. Ik trapte naar achteren en raakte niets. Gelach. Een stoot in mijn maag. Ik klapte dubbel en zakte door mijn knieën. Ze tilden me weer omhoog. Ik moest doen wat zij wilden. Ik zag de grote handen op mijn lichaam, vreemde handen die gingen over alles wat me een vrouw maakte. Ik bleef wrikken, bewegen, worstelen, totdat ik me los rukte en zo hard als ik kon de berg afrende. Achter me klonk hun gejoel. De zwaartekracht hielp, ze liet me vallen, ik hoefde alleen maar de spieren in mijn hiel te gebruiken om me af te zetten. Ik vloog de vulkaan af. Mijn lippen braken, mijn mond was droog en mijn piepende adem sneed door mijn keel. Ik weet niet meer hoelang het duurde om beneden te komen, maar ik rende tot ik terug was op het hoofdpad en volgde dat naar de voet van de vulkaan. Tussen de druiven- en vijgenstruiken zakte ik door mijn benen. Naar de top keek ik niet meer.

De diepte duizelt me. Als ik achter me kijk, lijkt mijn route steiler dan ik kan beklimmen, maar ik sta er toch. Ik weet niet of ik de top ga halen, maar ik moet het in ieder geval proberen.

Er landt een vlinder op mijn schouder. Die sluit zijn vleugels en rust uit. Ik houd halt, omdat ik het dier niet weg wil jagen. Ik doe dit alleen, maar ben niet de enige op deze plek.

Eenmaal terug in Nederland vroegen mijn huisgenoten of ik het leuk had gehad. Ik liet een foto zien van de omgeving. Daarna aten we samen aan tafel, zoals we vaker deden, en ik probeerde zo normaal mogelijk te doen om aan mezelf te bewijzen dat er niets aan de hand was. Toch kreeg ik mijn bord niet leeggegeten, alsof die stoot nog in mijn maag zat. Na het avondeten kroop ik onder mijn winterdekbed, ook al was het augustus.

Het duurde een maand totdat ik het mijn moeder vertelde. Daarna vertelde ik het aan mijn huisgenoten. Ze reageerden allemaal anders, maar toch voornamelijk hetzelfde.

Was je daar alleen?

Komt het door je blonde haar?

Of misschien doordat je vriendelijk keek?

Met hun woorden overtuigden ze zichzelf dat dit hen niet zou overkomen: ze hoefden alleen maar aan hun voorwaarden te voldoen. Het duiveltje op mijn schouder had deze vragen ook gesteld: als ik een reden vond, dan kon ik geloven dat de wereld geen gevaarlijke plek was, maar een logische plek van oorzaak en gevolg. Niet een plek waar dit zomaar kon gebeuren — en meer.

Onderweg naar de universiteit zag ik gevaar in ieder paar grote handen, iedere blik op straat. Ik was vaker een slachtoffer dan dat ik mezelf was. Ik kwam alleen buiten in een grijze joggingbroek en een XL-hoodie. Ik deed mijn haar strak in een staart en trok de capuchon over mijn hoofd. Zo kon niemand zien dat er een vrouw in mij verborgen zat.

Ik sta stil. Dit moet de hoogte zijn waarop het gebeurde, aan de andere kant van de vulkaan, op het olifantenpad. Ik sluit mijn ogen en voel hoe het vulkanische as mijn knieën schaaft na mijn val. Ik zie hoe de knoopjes van mijn shirt plots open zijn, terwijl ze toch echt dicht hadden gezeten. Grote handen, harde Spaanse g’s. Lichaamsdelen worden tegen me aangeduwd. Mijn handen maken geen schijn van kans tegenover die van hen. Er gaat ruw spijkergoed tegen mijn wang, er wordt aan mijn hoofd getrokken om het in de juiste positie te zetten, zodat het functioneler voor hen is.

Door de eruptie worden er zoveel zwaveldeeltjes de atmosfeer in geblazen, dat er geen zonlicht meer doorheen gaat.

Ik ben nu verder gekomen dan de vorige keer. Tot nu toe gaat alles onwaarschijnlijk goed. Soms zakt mijn voet weg in een lading zwart grind en dat maakt een happend geluid, alsof de as mijn voet wil opeten.

Een vriendin zei dat kickboksen me goed zou doen. En goed, ik ging. Daarbij hield ik mijn hoodie aan. Ik beeldde me in dat ik na de les zelfverzekerd zou zijn, maar ik verstijfde bij het zien van iedere paar dreigende handschoenen. Daarna lag ik dagenlang in mijn hoodie onder mijn winterdekbed. Yoga probeerde ik ook. ‘Strengthens your muscles. Connects body and mind,’ vertelde de digitale begeleider. Bij mij versterkte er niets, behalve het idee dat mijn lichaam ver, ver weg was, achtergebleven op die vulkaan. Daarom belde ik een halfjaar later eens naar slachtofferhulp, maar na het doen van mijn verhaal bleef ik alleen achter met de telefoon in mijn handen en de details vers in mijn geheugen.

Dit keer, deze wandeling, volg ik geen paden. Ik haal moed uit het idee dat ik de vulkaan op mijn manier beklim. En zo ga ik vandaag de top halen, één voet voor de andere.

‘Zou je dit nou wel doen?’ vroeg mijn moeder toen ik haar vertelde dat ik de vulkaan opnieuw wilde beklimmen.

‘Het moet,’ zei ik. ‘Afmaken waaraan ik begonnen ben.’

‘Alleen?’ Ze keek me aan alsof ik gek was.

‘Alleen.’ Ik trok de capuchon van mijn hoofd en haalde het strakke elastiek los dat mijn haar bij elkaar hield. Ik had er genoeg van. Dit was ik niet.

Omdat mijn moeder me wilde helpen kochten we ter voorbereiding goede wandelschoenen. Grove halfhoge bruine met diepe profielen in de zolen. De schoenen druisten in tegen het ideaalbeeld dat ik had van de klim, maar het leek nog niet zo’n slecht idee: alleen de schoenen dragen.

Dit is het engste dat ik ooit gedaan heb, maar de vlinders vliegen met me mee. Een druppel zweet glijdt over mijn lichaam naar beneden: vanuit mijn nek, over mijn sleutelbeen, tussen mijn borsten door, linksaf bij mijn navel, over mijn lies, mijn been op. Ik ruik mezelf. Mijn huid ruikt naar zoetig zweet en herinnert me eraan hoe dichtbij mijn lichaam is. Het zonlicht raakt mijn huid op plekken waar het nooit eerder is gekomen. Mijn borsten zwiepen bij iedere stap, eronder zweet het een beetje. Voor het eerst in mijn leven voel ik de wind door mijn schaamhaar. Het driehoekige bosje beschermt alles wat eronder verborgen zit.

En ik zie iemand. Daar, op de top van de vulkaan.

Hij schrikt. Kijkt weg. Kijkt toch terug.

Ik begrijp het. Dit is de kracht van mijn lichaam. Mijn lichaam brengt me naar de top. Niemand pakt het dit keer van me af. Nog een paar stappen, links, rechts en iedere keer vooruit. Dat zijn de bewegingen die ik kies. Het laatste stuk ga ik sneller lopen, raken mijn kuiten meer verzuurd, raak ik dieper buiten adem en spannen mijn bovenbenen zich strakker aan.

Er zijn hierboven geen vlinders meer. Ik doe het alleen.

De man verdwijnt uit het zicht. Hij daalt af. De top is van mij. Ik zet de laatste stappen. Dan sta ik stil. Vanaf dit hoogste punt zie ik het hoofdpad, de man daalt erop af. Met mijn ogen traceer ik de weg die ik zelf heb afgelegd; het is veel steiler, en bij sommige stukken vraag ik me af hoe het me gelukt is. Ik lach met harde stoten, alsof mijn opluchting eruit moet. Uit mijn schoen haal ik mijn telefoon. De top van de vulkaan is hoog en de wind blaast mijn telefoon bijna uit mijn handen. Ik zet de camera op selfiemodus en steek mijn arm uit. De zon schijnt zo fel dat ik mijn ogen dicht moet knijpen.

\",\"editionId\":\"2280cc62-6f93-486d-b72b-017de966d9cc\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"26099887-d5dd-4b8f-909b-97017b74a00b\",\"slug\":\"lucia-van-den-brink-lucia-van-den-brink\",\"title\":\"Lucia van den Brink\",\"type\":\"bio\",\"intro\":\"Lucia van den Brink is schrijver. Haar debuutroman 'Niemand zoals hij' verscheen in 2020 bij uitgeverij Ambo|Anthos en is genomineerd voor de Hebban Debuutprijs. Ze publiceerde kort werk in diverse li\",\"htmlContent\":\"

Lucia van den Brink is schrijver. Haar debuutroman 'Niemand zoals hij' verscheen in 2020 bij uitgeverij Ambo|Anthos en is genomineerd voor de Hebban Debuutprijs. Ze publiceerde werk in diverse literaire tijdschriften en een vertaald verhaal verscheen in The Los Angeles Review. Van den Brink deed mee aan EK’s en WK’s karate en werd ooit derde van Nederland.

luciavandenbrink.nl

\",\"editionId\":null,\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"ec850885-754c-4d1c-aa65-021e34186a8e\",\"slug\":\"lucia-van-den-brink-soms-ging-honger-niet\",\"title\":\"Soms ging honger niet\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"\\nLees hier het eerste hoofdstuk uit De geur van mijn moeder dat op 20 juni 2022 verscheen. Je kunt dit boek winnen!\",\"htmlContent\":\"

Toen ik acht jaar was veranderde alles. Ik herinner me het geluid van mijn moeders gegil in de woonkamer, hard en paniekerig. Ik zat boven, wist niet goed wat ik moest doen en focuste mijn aandacht op mijn lievelingsding: de slaapkamerdeur. Het was een makkelijk ding om te tekenen. Fijne rechte lijnen. In knutselwerken en tekeningen kwam die deur al jaren terug en het beste van alles was dat een deur dicht kon.

Ik zat op bed, tussen mijn knuffels in, pakte mijn wollen deken en trok die tot mijn neus op. Ondertussen keek ik naar de deur. Die was nog altijd dicht.

Het geschreeuw van mijn ouders kwam van beneden. Ik fantaseerde een slot op de deur waarvan ik de sleutel omdraaide. Daarna dacht ik aan wegvliegen, het liefst zou ik naar het bos aan de andere kant van de stad gaan, de grootste boom opzoeken en me onder de bladeren verstoppen. Als het mooi weer was zwom ik daar in het meer. Dan hield ik mijn hoofd zo lang mogelijk onder water, zodat mijn oren zich vulden en ik niets hoefde te horen, want als kind had ik al oren als een vergrootglas.

Ik had honger, weet ik nog, en wilde een boterham pakken.

Dat ging niet. Soms ging honger niet.

De stemmen van mijn ouders werden luider en luider, ik duwde mijn neus dieper in de deken, totdat hun geschreeuw plots stopte, er voetstappen de trap op kwamen en mijn deur met een zwiep openging alsof ik er nooit een slot op gefantaseerd had. In mijn moeders gezicht was elk spiertje aangespannen. ‘Zíj!’

Mijn vader verscheen ook in de deuropening. ‘Lentl!’ Hij zei mijn naam scherp, alsof ik nu moest opletten omdat hij iets belangrijks ging uitleggen.

Mijn moeder had rode vlekjes in haar nek. ‘Dat kutwijf!’

Zelfs nu ik er aan terugdenk lijkt dat woord een hand om mijn keel te leggen en te knijpen. Het heeft waarschijnlijk ook iets verstikt, iets in de relatie tussen mijn moeder en mij, die eerste relatie die een leven lang mee hoort te gaan.

‘Als jij er niet was, dan waren we mensen met een leven, geld en vrienden. Door jou zit ik hier steeds alleen in dat verrotte huis.’ Het was me destijds al vaker opgevallen dat mama zei dat ze alleen was, ook al was ik bijna altijd bij haar. Ik telde niet mee, dat had ik op die leeftijd heel goed door.

‘Laat nou maar.’ Mijn vader legde een hand op haar schouder.

Ik vraag me af wat mijn moeder van mij verwachtte, terwijl ze daar zo in die deuropening stond. Wat verwachtte ze van een kind van acht jaar? Het enige wat ik op dat moment kon doen was alles langsgaan wat ik mogelijk fout kon hebben gedaan. Had ik mijn sokken ergens laten slingeren, mijn schooltas niet opgeruimd, ergens rommel gemaakt of de afwas niet gedaan?

Mijn moeder draaide zich om. Blijkbaar had ze gedaan wat ze wilde, gezegd wat ze wilde zeggen. Soms moesten papa of mama hun energie kwijt en daarna werd alles beter, zo begreep ik dat als kind.

Ik bleef achter op mijn bed, kijkend naar de slaapkamerdeur die wijd openstond. Met mijn ogen traceerde ik de deurpost: hoe groot die eigenlijk was en hoeveel mensen er wel niet tegelijkertijd doorheen pasten.

Dit is het eerste hoofdstuk uit de roman De geur van een moeder van Lucia van den Brink, Ambo|Anthos uitgevers.\",\"editionId\":\"ad612996-b1bb-4494-83c1-d45017863cb1\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"a83ba8da-80c8-43e7-98bf-9d13d1a1bf8f\",\"slug\":\"lucia-van-den-brink-de-kooi\",\"title\":\"De kooi\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Er stond een jonge vrouw met korte mouwen en ze had haar armen vol tatoeages. \",\"htmlContent\":\"

De ruiten van de bus waren beslagen en ik wist een zitplek te bemachtigen. Er stond een jonge vrouw met korte mouwen en ze had haar armen vol tatoeages. De tatoeages stonden haar bijzonder goed.

Ik lachte naar haar. Ze lachte niet terug, voldeed niet aan andermans verwachtingen. Eén tatoeage trok mijn aandacht: een vogel die een kooi uit vloog. De kooi was erg gedetailleerd, met bloemen en gevaarlijk ogende doorns. Daar leek de focus op gelegd te zijn, de vogel had slechts een simpele vorm, en zo vertelde haar huid me een verhaal.

Vijf minuten later stopte de bus en stapte ze uit.

Wat een tof wijf, dacht ik.

Dat wilde ik ook. Die kracht. En toch ook: iets doen met die pijn, die kooi, in al zijn details. Thuis zocht ik op het internet naar een manier om mezelf te tatoeëren. Ik had voorlopig geen geld voor nog een tatoeage, omdat al mijn geld naar schoolboeken was gegaan, maar ik voelde wel dat ik het nodig had. Ik vond de stick-and-pokemethode, prentte de stappen een voor een in mijn hoofd en ging de volgende dag naar een hobbywinkel om een potje Oost-Indische inkt, naald en draad aan te schaffen. Met het tasje tegen mijn buik geklemd liep ik de winkel weer uit.

Diezelfde avond zat ik aan tafel met mijn vader. Voor ons een bord bonen uit blik. Ik dacht aan de naald die ik had gekocht. Hoe ik de draad eromheen zou draaien, precies zoals ik dat online had geleerd. Vervolgens zou ik die naald in de inkt dopen en de scherpe punt op mijn huid zetten, doorzetten en prikken.

Ik wilde goed nadenken over welk woord ik zou kiezen, want er waren zoveel woorden waar ik vanaf wilde, namen die me nageroepen waren en scheldwoorden die mijn vader me had toebedeeld, en veel ervan kwamen te pas en te onpas door mijn oren suizen.

Die avond vertelde mijn vader opnieuw de dingen die ik al wist; wat er mis aan me was; dat ik een rotkop had. Dat die kop alles in de war had geschopt, zijn leven, haar dromen, en…

‘Kan je niet eens ophouden?’ vroeg ik.

Hij haalde zijn schouders op.

Ik bestudeerde zijn gezicht. De kleur was eruit getrokken, niet nu, maar al jaren. Er waren plekken op zijn hoofd waar zijn haren waren uitgevallen. Zijn wangen lagen ingevallen in zijn gezicht. Zijn lichaam was een leegstaand pand geworden. Hij bewoonde het als een antikraker die er niets om gaf, die allang blij was ergens in te kunnen huizen, te kunnen overleven.

‘Ik heb dit genoeg gehoord.’ Ik stond op en liep van tafel weg.

‘Kleine teringlijer.’

Ik bevroor. Het was al jarenlang zijn koosnaampje voor mij. Maar dit keer was er iets anders. Dit keer droeg ik de schuld op mijn borst. Het klinkt misschien gek, maar als ik eraan terugdenk geloof ik dat de tatoeage precies op die dag genezen is.

‘Grote teringlijer,’ verbeterde ik hem met een strak gezicht. Hij moest toch ook zien dat ik bijna volwassen was. Ik grijnsde. Op mijn borst gloeide de tatoeage. Doordat ik die woorden had overwonnen, had ik iets terug durven zeggen.

Hij stond op en deed een stap naar voren, diezelfde afstand stapte ik naar achteren. De afstand tussen ons was een geoefende dans, ik kon die tot op de centimeter nauwkeurig behouden. Zijn hand ging omhoog. De spieren in zijn gezicht spanden aan. Zijn hand kwam dichterbij.

Ik had het zelf uitgelokt. Mijn ogen bleven vastgelijmd aan die geheven hand, aan die dreiging van geweld. Door mijn oren suisden de woorden die hij zojuist tegen me had gezegd.

De trap op. Ik moest de trap op. Ik rende omhoog. Deed de deur van mijn kamer dicht. Leunde er met mijn rug tegenaan. De ladekast rechts kon ik voor de deur schuiven, mocht hij komen – de deur op zichzelf had zijn waarde jaren terug verloren, die hield hem niet tegen.

Ik probeerde op adem te komen. Beneden hoorde ik bierflesjes van elkaar rollen in de koelkast.

Gelukkig. Hij dronk gewoon door.

Ik ging aan mijn bureau zitten en staarde naar de inkt, naald en draad in het plastic tasje voor mijn neus. Het waren spullen die ik met mijn keuzes en mijn geld gekocht had, als ik daaraan dacht voelde ik me erg volwassen.

Maar was ik zojuist niet weggerend als het kind dat ik ooit was? Ik balde mijn vuisten. Ik haatte het kind dat ik geweest was, en dat soms nog uit me wist te kruipen.

Ik nam me voor het goed aan te pakken, trok de lade van mijn bureau open en haalde er een vel papier uit. De leegte van het papier stoorde me. Het moest gevuld worden. Door mij, met iets wat ik zou maken, iets wat me zou helpen, iets wat mijn leven zou vormen, verbeteren.

Met een potlood begon ik te schetsen. Even dacht ik terug aan de blondine in de tatoeageshop. Zij had ook eerst een schets gemaakt. Was dit respectloos tegenover haar? Tegenover iemand die echt tatoeëerde? Het was net alsof ik zelf tatoeageshopje speelde. Wie dacht ik wel niet dat ik was om te gaan tatoeëren? Een artiest?

Ik was niemand, dat wist ik ook wel. Ik was een rotkop, een kutwijf, ik was een teringlijer. Precies daarom had ik niets te verliezen. Alle fouten die ik zou maken vielen in het niet bij de fout die ik was. Het enige wat ik kon doen, was deze realiteit dragen.

Ik keek naar de woorden die ik geschetst had. De naald hield ik in de vlam van een aansteker om hem te ontsmetten. Ik dacht aan mijn klasgenoten van het mbo die ook aanstekers hadden, voor hun sigaretten, af en toe een joint, maar niet hiervoor. Dit was alleen voor mij.

Ik doopte de naald in de inkt. De letters kwamen naast het witte litteken van het woord help te staan. Naaldpunt voor naaldpunt stak ik de woorden kleine teringlijer in mijn arm. Het waren veel letters, het was veel werk, het kostte me dagen, maar dat was niet erg, want er leek niets belangrijkers in de wereld dan dit.

Het was alsof deze nieuwe woorden uit de oude letters groeiden die ik met het stanleymes had gemaakt, en daarmee was het de perfecte plek voor mijn vaders favoriete koosnaampje. Ik moest meerdere keren over de letters gaan om ze goed zichtbaar te laten zijn. En hoewel de woorden me als kind pijn hadden gedaan, kon ik er nu trots naar kijken: zo noemde mijn vader me nu eenmaal.

En ik, ik kon daartegen.

\",\"editionId\":\"55ede65b-2bc4-4735-bc05-935d7633259c\",\"__typename\":\"Story\"}],\"products\":[{\"id\":\"1f4ff0e3-4798-475c-8a93-bf0c96713afd\",\"productId\":\"9789026354779\",\"type\":\"book\",\"provider\":\"bazarow\",\"__typename\":\"Product\"},{\"id\":\"18c63b92-8086-435e-a671-348d99b07d6d\",\"productId\":\"9789026347573\",\"type\":\"book\",\"provider\":\"bazarow\",\"__typename\":\"Product\"}],\"__typename\":\"Author\"}}}}",["P",46]]