P29:[{"_33":45,"_35":36,"_37":46},"{\"type\":\"next\",\"value\":{\"data\":{\"author\":{\"displayName\":\"Joran Simoens\",\"image\":\"https://res.cloudinary.com/papieren-helden/image/upload/v1632934417/b9teqio79txlep7uwif8.jpg\",\"imageAuthor\":\"random andere kerel\",\"id\":\"8f46a2f5-aa89-4c85-8a82-3642ba0c984f\",\"slug\":\"joran-simoens\",\"stories\":[{\"id\":\"533788eb-f8ce-4330-ac31-1828a043527f\",\"slug\":\"joran-simoens-regen\",\"title\":\"Regen\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Toen de bui begon, keek iemand net naar boven en raakte blind door een druppel die in zijn iris terechtkwam. Daarna durfde niemand nog het hoofd te heffen.\",\"htmlContent\":\"

Buiten regende het lichtstralen. Toen de bui begon, keek iemand net naar boven en raakte blind door een druppel die in zijn iris terechtkwam. Daarna durfde niemand nog het hoofd te heffen. Met dikke paraplu’s liepen mensen doorheen de storm op zoek naar veiligere oorden, soms tegen elkaar botsend omdat ze verlamd door de angst enkel naar de grond wilden staren.

Een van de vluchtelingen eindigde op mijn deurmat. Ze bleef kloppen op de deur hoewel mijn bel perfect werkte. Ik liet ze binnen uit medelijden voor de kapot gewaaide paraplu die ze in haar hand hield. Bibberend ging ze in de zetel zitten, weigerde iets te drinken toen ik het aanbood. Ze moest bekomen van de plensbui buiten, die nu steeds harder naar beneden viel zodat de schreeuwen van wegrennende slachtoffers gedempt werden.

‘Zit er nog iets op mijn trui?’ vroeg ze.

Ik controleerde haar kledij maar zag nergens een spoor van de neergevallen lichtdeeltjes. Ze geloofde me niet en vroeg waar de badkamer was, zodat ze haar kleren kon uittrekken en zelf haar hele lichaam kon nagaan op restanten. Nadat ik haar de juiste weg had getoond, ging ik terug aan het raam staan en zag hoe de regen toenam, zoveel dat het licht de hele omgeving onzichtbaar maakte. Door de felheid ervan haalde ik de rolluiken naar beneden. De hele woonkamer was nu in duisternis gehuld. De lampen stak ik niet aan uit angst de vrouw een inzinking te bezorgen.

‘Ik ben er zeker van dat er een druppel in mijn hals is gevallen.’ De vrouw keerde terug uit de badkamer, nog steeds met de daver op haar lijf. ‘Zou die nu al opgedroogd zijn?’

‘Kan ik iets doen voor u?’ vroeg ik. ‘Moet ik misschien iemand bellen zodat ze niet ongerust worden?’

‘Nee.’ Ze was terug op weg naar haar plekje in de sofa maar bleef na de vraag staan, keek rond zich, alsof ze wilde weten waar alle uitgangen zich bevonden. ‘Misschien Gabriella, mijn vriendin, alleen…’

Ze ging zitten, keek naar de neergelaten rolluiken en leek zich een beetje te ontspannen. Ja, ze wilde nu wel iets drinken. Ik haalde uit de keuken een fles water en een fles porto, zodat ze zelf kon kiezen wat op dit moment een grotere hulp zou zijn. De twee glazen die ik voor haar en mezelf had meegenomen, eiste ze beide op en gebruikte ze om eerst een glas porto achterover te slaan, gevolgd door twee glazen water.

‘Het is hier verdorie warm,’ zei de vrouw. ‘Het lijkt alsof mijn bloed aan het koken is.’

‘Ik zet de verwarming wel even lager,’ zei ik. ‘Heeft u graag wat ijs voor uw hoofd? Of wat frisdrank om u af te koelen?’

‘Gabriella… oh Gabriella.’

‘Uw vriendin? Wilt u toch dat ik even bel en zeg dat alles oké is? Dat u wat later komt?’

‘Nee, we hebben niet afgesproken. We zagen elkaar net, samen iets gegeten, gaan winkelen omdat haar man jarig is, we gingen elk weer naar huis.’ Er vormden zich tranen die bleven hangen, geen enkele viel naar beneden. ‘Dat ik het niet heb gezien…’

Maakte ze zich zorgen om haar vriendin? Liep die nog buiten rond? Ik ging aan het venster staan en probeerde door de kieren van het rolluik iets op te maken uit de situatie. Dat het bombardement doorging, leed geen twijfel. Wie zich nu nog op straat bevond, was een vogel voor de kat. Gabriella zou ook wel voor haar leven gelopen hebben, ze zou ergens onderdak gezocht hebben en daar nu blijven wachten tot de bui voorbij trok. Daar was ik overtuigd van, hoewel ik Gabriella nog nooit had gezien of gesproken en ik niet eens zeker wist welke schade deze regen berokkende – als het al schade berokkende.

‘Ech…’

Ik draaide me om en zag dat de vrouw was gaan liggen en er nu erbarmelijk uitzag. Het zweet liep van haar voorhoofd, toen ik dichterbij kwam voelde ik hoe heet haar huid aanvoelde. Waar ze daarnet met de schrik leek vrijgekomen, lag ze nu op het punt te sterven. Ik draaide haar hoofd om haar hals te inspecteren, maar zag nergens een wonde. Waaruit bestond het licht precies? Waren het lichtkogels die de zon afvuurde en die binnendrongen om de organen in vuur en vlam te zetten?

‘Rustig blijven, mevrouw. Ik haal u snel een pijnstiller.’

De vrouw nam mijn hand beet en kneep er zo hard in dat haar nagels door mijn huid boorden.

‘Ik zie haar ook graag,’ zei ze. ‘Gabriella. Ik hou ook van haar. Als ik de kans had, zou ik altijd bij haar blijven.’

Ik moest mijn eigen hand lostrekken vanwege de temperatuur die ze bereikte. Als een kachel bleef ze opwarmen tot ik zag dat alle stuiptrekkingen ophielden en ze levenloos op de zetel achterbleef. Eerder dan panikeren over wat ik nu met een lijk in huis moest aanvangen, dacht ik aan Gabriella, die misschien drie straten verder dezelfde bekentenis aan een andere weldoener aflegde en op hetzelfde moment haar laatste adem uitblies.

Buiten hield de regen niet op. In de keuken opende ik het kleine venster en luisterde naar hoe de lichtstralen de grond raakten. Ondanks alles twijfelde ik even om toch mijn hand uit te steken, gewoon, om te weten hoe het zou voelen.

\",\"editionId\":\"4841094e-71f9-421a-a95e-e3b2c074e8b0\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"57c807cc-b993-467a-b4ba-c2da88e74094\",\"slug\":\"joran-simoens-joran-simoens\",\"title\":\"Joran Simoens\",\"type\":\"bio\",\"intro\":\"Joran M.C. Simoens is een afgestudeerde Journalist & Diplomaat, maar heeft zijn opleiding toch vooral gevonden in de boeken van José Saramago en Fernando Pessoa. Hij heeft als doel 10.000 korte verhal\",\"htmlContent\":\"

Joran M.C. Simoens is een afgestudeerde Journalist & Diplomaat, maar heeft zijn opleiding toch vooral gevonden in de boeken van José Saramago en Fernando Pessoa. Hij heeft als doel 10.000 korte verhalen te schrijven voor zijn dood, waarvan sommigen ondertussen verschenen bij Tijdschrift Ei, De Optimist en Op Ruwe Planken.

\",\"editionId\":null,\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"2f34232d-068a-477a-8ebd-360b6b86ba51\",\"slug\":\"joran-simoens-hoogdag\",\"title\":\"Hoogdag\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Vandaag was een hoogdag. Maandenlang hadden ze gespaard voor het nieuwe spelsysteem en vandaag zouden ze het eindelijk kopen.\",\"htmlContent\":\"

Vandaag was een hoogdag. Maandenlang hadden ze gespaard voor het nieuwe spelsysteem en vandaag zouden ze het eindelijk kopen. Tijdens de autorit naar het winkelcentrum werd er luid gelachen. Op het dashboard lag de folder zodat ze de winkelbediende perfect konden tonen wat ze precies wilden. Terwijl moeder reed nam vader het boekje in zijn handen en somde op wat je er allemaal mee kon doen - een eindeloze lijst! Het zou een nieuwe wereld voor hen openen, hun dagen zouden er vanaf nu helemaal anders uitzien. Ze werden zo’n gezin als in reclamefilmpjes.

In de winkel droegen ze de doos samen naar de kassa. De kinderen haalden hun enveloppe boven en gaven alle biljetten erin aan de kassierster. Vader verraste zijn kroost nog door twee extra games op de bandrol te leggen en die uit eigen zak te betalen. Ze vielen hem in de armen en bleven hem bedanken. Moeder gaf hem een kus. Samen deelden ze een knuffel.

Voordat ze terug naar huis reden, gingen ze nog iets eten bij een goedkope pizzatent. Moeder hield de doos stevig tussen haar benen gekneld zodat niemand het zou kunnen stelen. De kinderen aten razendsnel en wilden meteen naar huis gaan. De ouders gingen voor één keer akkoord met de ongeduldigheid, gooiden hun overschot weg en liepen dan samen met de kinderen naar de auto.

Onderweg hielden ze zich niet aan de snelheidslimiet. Vader hield de doos op zijn schoot. De kinderen smeekten om de doos te openen, maar vader wilde wachten. Met gevouwen handen bleven ze hun smeekbedes herhalen. Uiteindelijk scheurde vader de doos open en stak hen de gebruiksaanwijzing toe. Enthousiast namen de kinderen het fascinerende boekje aan en bladerden doorheen alle talen om te zien wat er allemaal gezegd werd over het apparaat dat ze vanaf nu elke dag zouden gebruiken, wat heel hun leven van plezier zou voorzien. Ze waren nog jong, maar daar op die achterbank, terwijl ze naar de Poolse veiligheidsvoorschriften staarden, wisten ze precies hoe de toekomst er zou uit zien. Het hele gezin zou ‘s avonds samen op de console spelen. Hun vriendjes en vriendinnetjes zouden smeken op bezoek te komen. En bovenal: nooit meer zouden ze verveling kennen. Ze zouden zich nooit meer moeten afvragen wat ze in godsnaam met hun tijd moesten aanvangen. Dit loste alles op.

Thuis botsten ze op de limieten van de gebruiksaanwijzing. Ze hadden alle kabels van de console op de televisie aangesloten, maar alles bleef zwart, er kwam geen bevestiging van connectie. Iedereen verenigde de krachten om naar een oplossing te zoeken. Vader probeerde alle kabels te herpositioneren, moeder zocht antwoorden op het internet, de kinderen gebruikten hun verbeelding om voorstellen aan te reiken. Er was een simpele fout waar ze overkeken, zoveel wisten ze wel, het was alleen kwestie die domme fout te vinden, dan kwam alles wel in orde.

Maar het probleem bleef aanslepen. De console werkte niet. Er kwam een scherm dat hen er constant aan herinnerde dat er een fout was opgetreden. Vader begon hoe langer, hoe meer te roepen en te vloeken. De kinderen zaten op de zetel en durfden niets te zeggen. Moeder zei dat de mensen in de winkel hen hadden moeten waarschuwen hiervoor, wat vader nog kwader maakte. Ze maakten ruzie. Op het einde liep vader weg en sloeg de deur hard dicht. De kinderen begonnen te huilen. Moeder ging naar de keuken en belde iemand op.

Ondertussen was het buiten donker geworden. De dag liep ten einde. Zoals alle dagen ervoor had ook vandaag het verleden de strijd om het heden van de toekomst gewonnen.

\",\"editionId\":\"81ba1dd1-2262-49e7-bb52-1be999b21a5e\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"fecb51a9-88ad-4a51-b269-c41341854195\",\"slug\":\"joran-simoens-het-cafe-op-de-hoek\",\"title\":\"Het Café op de Hoek\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Danielle woonde in Linkeroever en werkte in het centrum van Antwerpen. \",\"htmlContent\":\"

Danielle woonde in Linkeroever en werkte in het centrum van Antwerpen. Elke dag legde hij het traject met de fiets af. Op woensdagen en vrijdagen werkte hij van acht tot vier en als hij dan naar huis reed passeerde hij de drukke terrassen vol vermoeide shoppers die promoten met hun nieuwste aankopen.

Eén café hield hij meer in het oog dan alle anderen. Het was het café waar hij steeds langs de tafeltjes reed wanneer hij afdraaide richting de Grote Markt. Dat café bezat het grootste mysterie van allemaal. Op een of andere manier zat het terras altijd vol met uitsluitend knappe, hippe mensen. Nooit zat er één iemand tussen die er gewoontjes uitzag. Het waren altijd de types met een gezicht dat aantrok, dat je niet meteen toeliet om weg te kijken. Danielle brak er zijn hoofd over tijdens de tocht naar huis. Het was toch onmogelijk dat de eigenaren iedereen die er niet zo knap uitzag weigerden te bedienen?

Het hield hem zo bezig dat hij op een dag om zeven uur begon en om drie uur zijn jas nam. Hij reed naar de Grote Markt, parkeerde er zijn fiets en liep door naar het café om er buiten plaats te nemen. Naast hem zaten alle figuren die hij in de maanden ervoor enkel had begluurd tijdens het voorbijfietsen. Hoorde hij nu bij hen? Accepteerden ze hem in hun midden? In deze bubbel voelde hij zijn zelfvertrouwen toenemen. Daar kwam een fietser aan, een jonge kerel zoals hij vijf jaar geleden. Net zoals hij keek de fietser naar het hele plaatje van het café. Danielle voelde zich na zovele maanden nutteloze toeschouwer plots hoofdrolspeler in zijn eigen scène.

Cem huurde een studio op het Zuid en was uit Turkije hier op Erasmus om Business Management te studeren. Ook hij nam telkens de fiets naar school en passeerde elke dag het café op de hoek als hij richting de Grote Markt wilde rijden. Voor hem was het café bevangen van geheimzinnigheid. Hij had er geen verklaring voor hoe het kwam, maar elke keer als hij er langsreed zat er altijd één zielig figuur voor zich uit te staren. Hoe was zoiets mogelijk? Huurden de uitbaters elke dag iemand anders in om als triestige plant het terras te bezetten?

\",\"editionId\":\"111df4b9-a36e-4e4f-b99c-f72fcd05be08\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"bd2980e8-5f0c-4ff5-9330-801d0fa4dd1f\",\"slug\":\"joran-simoens-levis-kudde\",\"title\":\"Levi’s kudde\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Levi had een superkracht: hij kon zichzelf eindeloos kopiëren.\",\"htmlContent\":\"

Levi had een superkracht: hij kon zichzelf eindeloos kopiëren. Elke ochtend vormde hij een kudde van duizenden identieke exemplaren en gaf hen allemaal een opdracht mee. De ene moest de hele dag gitaar leren spelen, de ander Italiaans oefenen, anderen trokken naar salsaklassen, duikscholen, fitnessen en kung fu trainingen. Hij had genoeg kopieën van zichzelf om elke dag zijn grootmoeder in het rusthuis te bezoeken. En om te flirten met alle aantrekkelijke vrouwen in de wereld, zelfs om met honderden tegelijk een relatie te hebben. En elke avond kwamen al die kopieën terug bijeen en smolten samen in Levi. Alle individuele ervaringen van die dag vouwden zich samen tot een collectief. De wereld gevat tussen hart en ziel kon Levi gerust gaan slapen. Hij voelde zich compleet.

Er kwamen steeds meer kopieën, meer opdrachten. Levi wilde alles uit het leven halen. Alles weten, alles kunnen. Zijn versies doorzochten de wereld op zoek naar alle kennis. Maar met de uitdijing van duplicaten groeiden ook de risico’s. Een Levi met de taak om psychologie aan de universiteit te studeren bleef te lang in het café met zijn vrienden hangen. Hij moest zich terug naar Levi’s huis haasten om op tijd terug te zijn. Met het geloof dat een rood licht enkel voor auto’s geldt schoot hij een kruispunt op. Enkel zijn voorwiel haalde de overkant, de rest belandde onder de wielen van een 4x4’er.

Die avond was de eerste keer dat niet alle kopieën in Levi samensmolten. Aan het gevoel van compleetheid kwam voorgoed een eind.

Het ontbreken van die ene replica zette iets in gang dat Levi niet kon stoppen. Hij voelde zich rustelozer worden, verloor alle focus. De kopieën die verschenen gaf hij geen opdracht, hij zei dat ze moesten verdwijnen, hij wou alleen zijn, ze moesten zich maar bezighouden tot de nacht viel. Dus trokken ze allemaal de straat op en dwaalden rond, niet wetend wat ze nu moesten, waarvoor ze dienden.

’s Avonds keerden ze terug. Ze moesten met z’n allen de deur naar de slaapkamer forceren om Levi terug te vinden. Hij zat op bed voor zich uit te staren, levenloos, niks leek tot hem door te dringen. Maar toen ze allemaal weer een geheel werden gebeurde dat wel: Levi voelde plots niet alleen zijn eigen leegte, maar ook die van zijn duizenden kopieën, hun verlorenheid, hun onzekerheid, de existentiële jeuk van oneindige versies van zichzelf.

Hij schreeuwde het uit, bonkte zijn hoofd tegen de muur in de hoop de gedachten daarmee te stoppen. Hij kwam zo dicht bij het eindpunt dat hij een mes tegen zijn eigen keel zette, maar hij durfde niet, hij was bang de wond met zijn trillende hand niet dodelijk genoeg te maken.

In het midden van de nacht forceerde hij alle duplicaten uit zichzelf. Hij hield niet op bij duizenden, hij sommeerde er miljoenen, miljarden. Hij beval ze nooit meer terug te keren. Wat ze ook deden, ze moesten hem met rust laten. Hij wilde nooit meer iets met hen te maken hebben.

Alle kopieën verspreidden zich over de wereld, even hulpeloos en verloren als voordien. Met niets anders om te beginnen, plooiden de meesten zich terug op hun originele taak en bouwden daarrond hun leven. Ze gingen gitaar spelen, salsa dansen, vrouwen versieren… Degenen die nooit een taak hadden gekregen, de miljoenen en miljarden die pas erna waren bijgekomen, sloten zich aan bij een van deze originelen en probeerden via hen dichter bij iets van een doel te geraken. Als groep bleven ze sterker overeind dan alleen. Hoewel ze ’s avonds nooit meer samensmolten tot een gemeenschappelijke vorm.

Die langdurige scheiding begon te wegen op iedereen. Er ontstonden breuken in de samenhang. De afgestudeerde Levi’s begonnen neer te kijken op de gitaarspelende Levi’s omdat ze niets anders wilden doen dan muziek tokkelen, de kung fu Levi’s vonden de rest maar zwakkelingen en de vrouwenversierder Levi’s waanden zich superieur omdat zij als enigen iedereen in bed konden krijgen. Wat als groepen begon, kreeg meer en meer de vorm van clans die vanuit hun bastion de doelen en waarden van alle anderen bestookten met spottende verachting.

Er kwamen gevechten van, oorlog zelfs. Hoeveel Levi’s er ook crepeerden, dichter bij vrede kwam niemand. De doden bleven zodanig vallen dat er steeds minder duplicaten waren die wisten hoe vroeger alles één geheel werd bij het vallen van de nacht. Het kleine kransje overlevenden probeerde met hun wijsheid de mensheid te bekeren. Maar de evolutie die zich van de Levi’s meester had gemaakt zag geen waarde erin: de strijd was begonnen, nu kon die pas ophouden wanneer er één winnaar overbleef.

En de oorspronkelijke Levi? Niemand wist waar hij zat. Of zelfs of hij nog leefde. Sommige groepen zagen hem als een God die hen het leven had geschonken, anderen beschouwden hem als de Duivel, voor al het leed dat hij had veroorzaakt. Maar uiteindelijk was zijn situatie onbelangrijk. Het is niet dat hij iets aan de chaos kon veranderen. De harmonie tussen alle Levi’s was gestorven op het moment dat hun eerste broeder niet meer thuiskwam.

\",\"editionId\":\"57979ddc-7ffb-45f9-9aef-6c0082ea2f7d\",\"__typename\":\"Story\"}],\"products\":[],\"__typename\":\"Author\"}}}}",["P",46]]