papieren helden

Vandaag was een hoogdag. Maandenlang hadden ze gespaard voor het nieuwe spelsysteem en vandaag zouden ze het eindelijk kopen. Tijdens de autorit naar het winkelcentrum werd er luid gelachen. Op het dashboard lag de folder zodat ze de winkelbediende perfect konden tonen wat ze precies wilden. Terwijl moeder reed nam vader het boekje in zijn handen en somde op wat je er allemaal mee kon doen - een eindeloze lijst! Het zou een nieuwe wereld voor hen openen, hun dagen zouden er vanaf nu helemaal anders uitzien. Ze werden zo’n gezin als in reclamefilmpjes.

In de winkel droegen ze de doos samen naar de kassa. De kinderen haalden hun enveloppe boven en gaven alle biljetten erin aan de kassierster. Vader verraste zijn kroost nog door twee extra games op de bandrol te leggen en die uit eigen zak te betalen. Ze vielen hem in de armen en bleven hem bedanken. Moeder gaf hem een kus. Samen deelden ze een knuffel.

Voordat ze terug naar huis reden, gingen ze nog iets eten bij een goedkope pizzatent. Moeder hield de doos stevig tussen haar benen gekneld zodat niemand het zou kunnen stelen. De kinderen aten razendsnel en wilden meteen naar huis gaan. De ouders gingen voor één keer akkoord met de ongeduldigheid, gooiden hun overschot weg en liepen dan samen met de kinderen naar de auto.

Onderweg hielden ze zich niet aan de snelheidslimiet. Vader hield de doos op zijn schoot. De kinderen smeekten om de doos te openen, maar vader wilde wachten. Met gevouwen handen bleven ze hun smeekbedes herhalen. Uiteindelijk scheurde vader de doos open en stak hen de gebruiksaanwijzing toe. Enthousiast namen de kinderen het fascinerende boekje aan en bladerden doorheen alle talen om te zien wat er allemaal gezegd werd over het apparaat dat ze vanaf nu elke dag zouden gebruiken, wat heel hun leven van plezier zou voorzien. Ze waren nog jong, maar daar op die achterbank, terwijl ze naar de Poolse veiligheidsvoorschriften staarden, wisten ze precies hoe de toekomst er zou uit zien. Het hele gezin zou ‘s avonds samen op de console spelen. Hun vriendjes en vriendinnetjes zouden smeken op bezoek te komen. En bovenal: nooit meer zouden ze verveling kennen. Ze zouden zich nooit meer moeten afvragen wat ze in godsnaam met hun tijd moesten aanvangen. Dit loste alles op.

Thuis botsten ze op de limieten van de gebruiksaanwijzing. Ze hadden alle kabels van de console op de televisie aangesloten, maar alles bleef zwart, er kwam geen bevestiging van connectie. Iedereen verenigde de krachten om naar een oplossing te zoeken. Vader probeerde alle kabels te herpositioneren, moeder zocht antwoorden op het internet, de kinderen gebruikten hun verbeelding om voorstellen aan te reiken. Er was een simpele fout waar ze overkeken, zoveel wisten ze wel, het was alleen kwestie die domme fout te vinden, dan kwam alles wel in orde.

Maar het probleem bleef aanslepen. De console werkte niet. Er kwam een scherm dat hen er constant aan herinnerde dat er een fout was opgetreden. Vader begon hoe langer, hoe meer te roepen en te vloeken. De kinderen zaten op de zetel en durfden niets te zeggen. Moeder zei dat de mensen in de winkel hen hadden moeten waarschuwen hiervoor, wat vader nog kwader maakte. Ze maakten ruzie. Op het einde liep vader weg en sloeg de deur hard dicht. De kinderen begonnen te huilen. Moeder ging naar de keuken en belde iemand op.

Ondertussen was het buiten donker geworden. De dag liep ten einde. Zoals alle dagen ervoor had ook vandaag het verleden de strijd om het heden van de toekomst gewonnen.