papieren helden

Levi had een superkracht: hij kon zichzelf eindeloos kopiëren. Elke ochtend vormde hij een kudde van duizenden identieke exemplaren en gaf hen allemaal een opdracht mee. De ene moest de hele dag gitaar leren spelen, de ander Italiaans oefenen, anderen trokken naar salsaklassen, duikscholen, fitnessen en kung fu trainingen. Hij had genoeg kopieën van zichzelf om elke dag zijn grootmoeder in het rusthuis te bezoeken. En om te flirten met alle aantrekkelijke vrouwen in de wereld, zelfs om met honderden tegelijk een relatie te hebben. En elke avond kwamen al die kopieën terug bijeen en smolten samen in Levi. Alle individuele ervaringen van die dag vouwden zich samen tot een collectief. De wereld gevat tussen hart en ziel kon Levi gerust gaan slapen. Hij voelde zich compleet.

Er kwamen steeds meer kopieën, meer opdrachten. Levi wilde alles uit het leven halen. Alles weten, alles kunnen. Zijn versies doorzochten de wereld op zoek naar alle kennis. Maar met de uitdijing van duplicaten groeiden ook de risico’s. Een Levi met de taak om psychologie aan de universiteit te studeren bleef te lang in het café met zijn vrienden hangen. Hij moest zich terug naar Levi’s huis haasten om op tijd terug te zijn. Met het geloof dat een rood licht enkel voor auto’s geldt schoot hij een kruispunt op. Enkel zijn voorwiel haalde de overkant, de rest belandde onder de wielen van een 4x4’er.

Die avond was de eerste keer dat niet alle kopieën in Levi samensmolten. Aan het gevoel van compleetheid kwam voorgoed een eind.

Het ontbreken van die ene replica zette iets in gang dat Levi niet kon stoppen. Hij voelde zich rustelozer worden, verloor alle focus. De kopieën die verschenen gaf hij geen opdracht, hij zei dat ze moesten verdwijnen, hij wou alleen zijn, ze moesten zich maar bezighouden tot de nacht viel. Dus trokken ze allemaal de straat op en dwaalden rond, niet wetend wat ze nu moesten, waarvoor ze dienden.

’s Avonds keerden ze terug. Ze moesten met z’n allen de deur naar de slaapkamer forceren om Levi terug te vinden. Hij zat op bed voor zich uit te staren, levenloos, niks leek tot hem door te dringen. Maar toen ze allemaal weer een geheel werden gebeurde dat wel: Levi voelde plots niet alleen zijn eigen leegte, maar ook die van zijn duizenden kopieën, hun verlorenheid, hun onzekerheid, de existentiële jeuk van oneindige versies van zichzelf.

Hij schreeuwde het uit, bonkte zijn hoofd tegen de muur in de hoop de gedachten daarmee te stoppen. Hij kwam zo dicht bij het eindpunt dat hij een mes tegen zijn eigen keel zette, maar hij durfde niet, hij was bang de wond met zijn trillende hand niet dodelijk genoeg te maken.

In het midden van de nacht forceerde hij alle duplicaten uit zichzelf. Hij hield niet op bij duizenden, hij sommeerde er miljoenen, miljarden. Hij beval ze nooit meer terug te keren. Wat ze ook deden, ze moesten hem met rust laten. Hij wilde nooit meer iets met hen te maken hebben.

Alle kopieën verspreidden zich over de wereld, even hulpeloos en verloren als voordien. Met niets anders om te beginnen, plooiden de meesten zich terug op hun originele taak en bouwden daarrond hun leven. Ze gingen gitaar spelen, salsa dansen, vrouwen versieren… Degenen die nooit een taak hadden gekregen, de miljoenen en miljarden die pas erna waren bijgekomen, sloten zich aan bij een van deze originelen en probeerden via hen dichter bij iets van een doel te geraken. Als groep bleven ze sterker overeind dan alleen. Hoewel ze ’s avonds nooit meer samensmolten tot een gemeenschappelijke vorm.

Die langdurige scheiding begon te wegen op iedereen. Er ontstonden breuken in de samenhang. De afgestudeerde Levi’s begonnen neer te kijken op de gitaarspelende Levi’s omdat ze niets anders wilden doen dan muziek tokkelen, de kung fu Levi’s vonden de rest maar zwakkelingen en de vrouwenversierder Levi’s waanden zich superieur omdat zij als enigen iedereen in bed konden krijgen. Wat als groepen begon, kreeg meer en meer de vorm van clans die vanuit hun bastion de doelen en waarden van alle anderen bestookten met spottende verachting.

Er kwamen gevechten van, oorlog zelfs. Hoeveel Levi’s er ook crepeerden, dichter bij vrede kwam niemand. De doden bleven zodanig vallen dat er steeds minder duplicaten waren die wisten hoe vroeger alles één geheel werd bij het vallen van de nacht. Het kleine kransje overlevenden probeerde met hun wijsheid de mensheid te bekeren. Maar de evolutie die zich van de Levi’s meester had gemaakt zag geen waarde erin: de strijd was begonnen, nu kon die pas ophouden wanneer er één winnaar overbleef.

En de oorspronkelijke Levi? Niemand wist waar hij zat. Of zelfs of hij nog leefde. Sommige groepen zagen hem als een God die hen het leven had geschonken, anderen beschouwden hem als de Duivel, voor al het leed dat hij had veroorzaakt. Maar uiteindelijk was zijn situatie onbelangrijk. Het is niet dat hij iets aan de chaos kon veranderen. De harmonie tussen alle Levi’s was gestorven op het moment dat hun eerste broeder niet meer thuiskwam.