P29:[{"_33":45,"_35":36,"_37":46},"{\"type\":\"next\",\"value\":{\"data\":{\"author\":{\"displayName\":\"Joost Vormeer\",\"image\":\"https://res.cloudinary.com/papieren-helden/image/upload/v1713705362/joost-jungsik-vormeer-portret-750.jpg\",\"imageAuthor\":\"Keke Keukelaar\",\"id\":\"bbcb410f-7749-4ab6-ba32-7f3d0ec42f00\",\"slug\":\"joost-vormeer\",\"stories\":[{\"id\":\"fcbd5502-387a-4c93-8103-85827c4a7df2\",\"slug\":\"joost-vormeer-de-secondant\",\"title\":\"De secondant\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"De handschoen kwam in een doos van Hermès, boodschapper van de goden.\",\"htmlContent\":\"

De handschoen kwam in een doos van Hermès, boodschapper van de goden. Het leer zag er voller uit dan normaal, alsof er nog een hand in zat, en iedereen zweeg. Lucian had nog nooit afgehakte ledematen ontvangen maar we keken nergens meer van op. Een Deense rapper had vorig jaar nog een voet in zijn zwembad gevonden. We roken niets vreemds. Voorzichtig pakte Lucian de handschoen op bij de vingers en hij verschrompelde. Er stroomde as uit die terug in de doos viel, as en botresten en haren, en we deinsden terug, niet omdat we vies waren van menselijke overblijfselen maar omdat we wisten wie de afzender was. Het briefje viel als laatste uit de handschoen. Een datum, een tijdstip en het adres van een snackbar in Zuid.

Lucian nam me apart in de grote hal tegenover zijn privélift. Op de marmeren tegels lag een jaguarvel. Hij fluisterde, nog onder de indruk van de stijlvolle manier waarop hij net was uitgedaagd. ‘Een duel. De armoedzaaier daagt me uit voor een duel. Nu heb ik een secondant nodig.’

We zaten in zijn appartement met vrienden van hem, jongens die hun best hadden gedaan om al die jaren bij hem in de buurt te blijven. Ze raakten niet uitgepraat over de handschoen, die tussen de wietzakjes op tafel lag, maar ze durfden hem niet aan te raken. Ik keek naar de rij platenhoezen aan de muur van de hal met rechts Lucians laatste album, God is goed. Hij lag op een opgeblazen flamingo in een roze pak met badende nimfen om hem heen, modellen die hij uit Londen had laten komen. Tijdens de shoot voor de albumhoes had Mario Testino hem vriendelijk wat lijntjes aangeboden met in zijn ogen de suggestie dat hij nog iets anders kon geven, maar Lucian had net zo vriendelijk geweigerd. De recensenten waren een keer voorzichtig positief en het album verkocht boven verwachting. Ik was tevreden. In het eerste deel van God is goed etaleert Lucian zijn succes in tracks als ‘Toerisme’ en ‘Mercedes’ maar vervolgens moedigt hij zijn fans aan om op het rechte pad te blijven, geen drugs te gebruiken en zich niet met criminelen in te laten. ‘Schaamteloos moralistisch’, schreef een recensent maar ‘hij rapt met de flow en de zelfgenoegzaamheid van een Amerikaanse televisiedominee en dat werkt wonderbaarlijk goed’. Gewapend met zijn nieuwe status als moralist trok Lucian de wijken in om voorlichting te geven op scholen. De grote radiostations draaiden hem steeds vaker.

‘Ik denk niet dat een duel bij je nieuwe imago past’, zei ik.

Hij schudde zijn hoofd. Acht jaar geleden stond hij voor de deur van de platenmaatschappij, een magere jongen met kort haar en flaporen en een USB-stick in zijn hand. Hij droeg een mohairwollen trui, een pantalon en zwarte schoenen, alsof hij verwachtte dat hij meteen een video kon opnemen. Ik werd zijn manager en na een paar jaar wisten we allebei dat hij altijd een middelmatige rapper zou blijven, maar ik had de indruk dat we daar allebei mee konden leven.

‘Te laat, man, ik heb de handschoen al opgepakt. En iemand in dit land moet het kwaad bestrijden.’

‘Als je secondant heb ik de taak – nee, de plicht – om een duel te voorkomen.’

‘Dus rijd je overmorgen naar die snackbar. Ik trek me alleen nog terug als hij zijn laatste album van de streamingdiensten haalt. Spotify, Apple Music, YouTube, alles. Geef dat maar door aan zijn secondant.’

We wisten allebei dat de Un/touchable dat niet zou doen.

Maar als je naar een snackbar in Zuid gaat kun je niet met de auto, vond ik, en dus nam ik de metro. Net als bij zoveel anderen ontstond mijn liefde voor hiphop in het openbaar vervoer op weg naar school met een rugzak en een koptelefoon. En ik kan nog steeds genieten van de rit, hoe de metro nu eens een tunnel in duikt en dan weer een paar meter boven de grond zweeft in een landschap met autowegen, loodsen en parkeerplaatsen. Een ritme dat nooit verveelt. Onderweg streamde ik het enige album van de Un/touchable, Alles is goed. Op de hoes een foto van een Indiase sadhoe die een menselijke schedel in zijn linkerhand vasthoudt. Zodra je op play drukt val je midden in de track, de enige, want Alles is goed duurt precies zestig minuten en de delen vloeien in elkaar over. En als de plaat eindigt, ben je weer bij het begin, de verkondiging van de volmaaktheid van alles op aarde en dat tegenstellingen illusies zijn. Het album is een ode aan alles wat mensen smerig vinden, maden in een vuilnisbak op een zomerdag of de ingewanden op de tegels van een slachthuis. Boven de beats uit hoor je soms het ruisen van een doorspoelend toilet. De plaat dijde uit in de hoofden van de fans, als een onbekende bacterie die zich tegoed doet aan chemisch afval onder de grond, en telkens als ik hem opzette liet ik me meevoeren door de ijle stem van de Un/touchable. Eerst dacht ik dat zijn filosofie was geïnspireerd door het Amerikaanse transcendentalisme. Maar een recensent ontdekte dat de man op de albumhoes een Aghori is, Hindoeïstische asceten die leren dat Shiva volmaakt is, alwetend, almachtig en alomtegenwoordig, schepper van alles en dat daarom alles in het universum volmaakt moet zijn. Alle tegenstellingen zijn illusies – goed en kwaad, mooi en lelijk, schoon en vies, strepen in de hoofden van mensen. Later zag ik op National Geographic een documentaire over deze asceten. Ze streven naar verlichting door zich aan de absolute volmaaktheid over te geven en ‘smerigheid’ te omarmen in rituelen. Sommigen drinken urine uit schedels of bedekken zich met de as van verbrande lijken langs de Ganges. Vroeger waren ze als een van de weinigen op het subcontinent bereid om de Dalit aan te raken en te verzorgen.

Lucian had daar allemaal geen boodschap aan. Alles is goed verscheen precies zes maanden na God is goed en hij beschuldigde de Un/touchable van plagiaat, vond bovendien dat die de gek met hem stak door zijn boodschap aan jongeren om op het rechte pad te blijven zo te verhaspelen. Dit is geen plagiaat, probeerde ik hem duidelijk te maken, en de verwijzing in de titel is misschien een compliment, maar hij zinde al op wraak.

Het regende toen ik uitstapte. Ik probeerde me er niet aan te storen en dacht aan de lange douche die ik ’s ochtends had genomen. De snackbar bevond zich op een plein tussen een Halal-slager en een belwinkel. Precies voor de ingang lagen twee zwervers naast elkaar in paarse slaapzakken, maar ze sliepen niet en waren druk in gesprek. Voorzichtig stapte ik over hen heen. Ze was de enige klant, zat aan een tafel bij het raam en zwaaide, dus ik ging tegenover haar zitten.

Toen ik mijn hand uitstak, liet ze haar vette vingers zien, en zei: ‘Jij bent Lucians secondant zeker. Ik heet eigenlijk Esmée, maar je mag me ook Sheila noemen. Luister. Ik vind dit gesprek onzin, maar het is nu eenmaal verplicht. Voor elk officieel duel moeten de secondanten bij elkaar komen.’

Ze was ongeveer even oud als Lucian. Haar kauwgom had ze tegen de rand van het plastic bakje geplakt dat was volgepropt met patat, kebab en een vijandige lading knoflooksaus. Af en toe roerde ze erin met haar vingers en ze at terwijl ze sprak, wat ik altijd zo onsmakelijk vind – vooral als vrouwen het doen – maar toen bedacht ik dat de Un/touchable mijn lichte walging juist zou afwijzen, net als de eetgewoonten waarmee ik ben opgevoed en ook de manier waarop mannen naar vrouwen kijken, als hogere wezens die schoner en netter zouden zijn. Allemaal illusie.

‘Ken je de Un/touchable persoonlijk?’, vroeg ik.

Ze schoot in de lach. ‘Natuurlijk ken ik hem. Hoezo vraag je dat?’

Achter de toonbank stond een knappe jongen van een jaar of achttien, gekleed in een smetteloze witte bies, alsof hij een kok in een Michelin-restaurant was. Misschien was hij wel de Un/touchable.

‘Nou, omdat niemand echt weet wie hij is. Net als bij die Italiaanse schrijver, Elena…’

Ze zuchtte en haalde haar schouders op.

In juni zouden we Lucians zogenaamde rivaal voor het eerst ontmoeten. Lucian was de hoofd-act van een festival totdat ik op het laatste moment het bericht kreeg dat de organisatie de onbekende rapper had kunnen boeken. Of Lucian niet een uur eerder kon optreden? Toen ik Lucian belde, was hij opvallend gelaten.

Een loods aan de rand van het park diende voor de gelegenheid als backstage. Lucian en de band waren nog wat nummers aan het doornemen, totdat er een bleke jongen binnenkwam, gevolgd door een paar oudere mannen in de zwarte T-shirts die vaak bij geluidstechnici of producers horen. Hij droeg een witte kaftan en de ruimvallende zelfverzekerdheid van een scholier die voor het eerst de zalen van het hoger onderwijs betreedt. Twee vrijwilligers van het festival wezen naar hem.

‘Dat is ‘em’, zeiden ze verrukt. ‘De Un/touchable.’

Toen we naar buiten liepen om langzaam richting het hoofdpodium te wandelen, stond de Un/touchable wat verderop bij een vuilnisbak een sigaret te roken zonder zijn entourage. Lucian liep op hem af en even dacht ik dat hij gewoon wilde kennismaken. De fluim was hard en raak. De jongen veegde het verbaasd af. Ik was verbijsterd. Niemand had het gezien.

‘Waarom deed je dat nou’, vroeg ik later in de auto.

‘Als alles volmaakt is, dan ook mijn speeksel. Dit is zijn filosofie, niet de mijne.’

Terwijl hij dit zei, had hij een gepijnigde uitdrukking op zijn gezicht, alsof hij het slachtoffer was.

De volgende ochtend las ik in de krant dat de jongen een uur lang had geplaybackt. Pas toen de Un/touchable op andere festivals verscheen in de gedaante van een transgender vrouw, een man van Vietnamese afkomst en een tienermoeder, zich eindeloos splitsend en transformerend tot verschillende avatars, begreep ik het. Is de laatste grote tegenstelling in onze samenleving niet die tussen artiest en publiek, zender en ontvanger, principaal en secondant? ‘De Un/touchable maakt kunstenaars van ons allemaal’, schreven de recensenten. Iedereen kon op het podium staan om de boodschap te verkondigen. We zijn allemaal de Un/touchable.

Daarom wilde ik dit duel voorkomen. Met één man duelleren is nog overzichtelijk, maar niet met zoveel manifestaties.

Sheila schoof het plastic bakje in mijn richting met de helft van het kebabslachtveld nog onaangeroerd. Ik bedankte en ze haalde weer haar schouders op.

‘Is een duel ook niet een illusie en een tegenstelling, twee mannen die tegenover elkaar staan en zich klaarmaken om de ander te verwonden? Laten we stoppen met deze onzin. Namens Lucian bied ik mijn excuses aan voor dat incident in juni.’ Ik zag aan haar gezicht dat ze geen idee had waar ik op doelde. ‘Excuses’, fluisterde ik nog een keer.

Ze schudde haar hoofd en boog zich naar voren alsof ze een geheim openbaarde: ‘Luister. Zaterdag 14 januari in het zestiende arrondissement van Parijs. De Un/touchable heeft twee adressen in de Avénue Victor Hugo gehuurd, nummer 25 en nummer 38. Vanaf half zeven staat de buitendeur van nummer 25 op een kier. Loop de trap op naar de eerste etage. Daar vinden jullie een deur die niet op slot zit. Jij stelt je op voor het raam aan de straatkant en precies om zeven uur gaat het licht aan in het appartement ertegenover. Dan zien jullie mij, de secondant van de tegenpartij. We openen beiden tegelijk de balkondeuren. Het licht gaat bij ons uit en weer aan, exact driemaal. Bij de derde keer staat de Un/touchable voor het raam en moet Lucian gereed zijn om te schieten. Met een pistool, het type en kaliber maken niets uit. Moge de beste winnen.’

III

Het bord gaf aan dat we over tien kilometer in Nazareth zouden zijn. Ik parkeerde de auto bij een tankstation. Lucian had Benji meegevraagd en een jongen uit Roethenië met een moeilijke naam die we allemaal de Roes mochten noemen en die zijn streetwise Nederlands combineerde met restjes Esperanto, zijn moedertaal. De jongens waren hun tocht naar Parijs aan het streamen en hielden niet op over het aanstaande duel en hoe het klassieke tweegevecht overal in Europa weer populair was geworden. Ze spraken over de legendarische confrontaties van de afgelopen jaren tussen rappers alsof het kickbokswedstrijden waren. Ook lieten ze het wapen zien aan de volgers, een Glock 9mm, precies hetzelfde type dat Osama Bin Laden bij zich had toen de Amerikanen zijn schuilplaats vonden. Pas toen ik de blikjes Red Bull afrekende had ik door dat het al de hele tijd regende. Langzaam liep ik naar de auto terug en er ging een schok van heimwee door me heen. Hoe vaak had ik niet vroeger met mijn ouders op zulke parkeerplaatsen gestaan tijdens vakanties? Toen ik op school zat, wilde ik een rapper worden, en toen dat niet lukte zocht ik de nabijheid op, de gloed van het succes van anderen. Lange tijd was ik tevreden met mijn rol als secondant, maar nu dacht ik aan het burgerlijke leven van mijn ouders, en vroeg ik me af of ik niet beter naar hen had kunnen luisteren door mijn opleiding accountancy af te ronden. Dan stond ik vandaag niet op een regenachtige parkeerplaats ergens in Vlaanderen, op weg naar een onzinnig duel waarvan niemand iets goeds kon verwachten.

De jongens werden stiller toen we door Parijs reden. Benji keek nerveus naar de Glock op zijn schoot, maar Lucian had een gelukzalige glimlach op zijn gezicht. We hebben geen bewoners nodig, fluisterden de paleizen van het zestiende arrondissement. Leegstand maakt ons onbereikbaar en volmaakt. Lucian zei dat hij genoeg geld had om hier een hôtel particulier te kopen. Ik vroeg mij af of de architecten en bouwmeesters van de zeventiende eeuw hadden kunnen bedenken dat jongens als Lucian ooit de stadspaleizen zouden komen opeisen. Met een slecht voorgevoel parkeerde ik de auto in een ondergrondse parking aan het einde van de Avénue Victor Hugo. Het was warm voor de tijd van het jaar. Lucian wilde plotseling naar de Starbucks, maar het was al vijf voor half zeven en de Glock – net geladen door de Roes - zat in Benji’s rugtas. Daarom leek het me beter om zo snel mogelijk naar het adres te lopen, dat zich in een rustiger deel van de straat bevond. De buitendeur stond inderdaad op een kier. In het trappenhuis hing de geur van allesreiniger en goedkope hotels en de loper was versleten. Voorzichtig opende ik de deur van het appartement op de eerste etage en stak mijn hoofd naar binnen. We liepen de krappe gang door naar de woonkamer en het eerste wat ik zag was de zuil van glas die van de vloer tot aan het plafond reikte, donkerblauw verlicht in de hoek naast het raam.

‘Er zwemmen fiŝoj in’, riep de Roes, die naast me stond. Hij schudde zijn hoofd: ‘Heb je zoveel monon, ga je vissenkom kopen.’

Het was inderdaad een aquariumzuil en hoewel er enorm veel water in moest zitten hadden de vissen voor mijn gevoel nog steeds weinig ruimte. De Roes draaide aan een paar knoppen en de twee kroonluchters gingen aan die zowel de ornamenten aan het plafond als de tapijten op de vloer verlichtten. In een kabinet stonden Chinese vazen en boeken uit een antiquariaat. Dit alles ging aan Lucian voorbij. Hij sprong heen en weer met de Glock nu in zijn linkerhand, alsof hij zich oplaadde voor een concert.

‘Waar ga je heen, frato?’, riep de Roes plotseling.

Lucian was al weg. ‘Buiten sigaret roken’, zei Benji in zijn plaats. ‘Schiet wel op’, riep hij hem na.

Ik schoof de gordijnen opzij. In het appartement tegenover ons was het nog donker. Samen met Benji verplaatste ik een bank, zodat Lucian veilig opzij kon duiken als het nodig was. Om vijf voor zeven was hij nog niet terug en de Roes liep nu ook naar beneden om onze principaal op te halen, de held van dit verhaal. Precies om zeven uur ging het licht aan in het andere appartement terwijl ik voetstappen hoorde op de gang.

Benji zuchtte: ‘Daar zijn ze eindelijk. Nu kunnen we beginnen.’ Hij pakte zijn telefoon en begon te filmen.

Voorzichtig opende ik de balkondeuren en leunde tegen het hek. Het licht in het andere appartement bleef aan, maar geen spoor van Sheila. Iemand tikte op mijn schouder, ik sloot mijn ogen en ik zat weer in het Olympisch Stadion naast mijn vader op een zonnige dag in april, zo lang geleden dat de hardlopers in mijn herinnering witte kleding droegen zoals in de jaren twintig van de vorige eeuw. Ze stonden klaar om weg te rennen en de starter hield het pistool in de lucht, maar het duurde zo lang en de stilte kroop over onze hoofden naar beneden. Iedereen wachtte op het schot. In de avenue en ook in het appartement was het plotseling donker en ik realiseerde me dat ik opgelucht was toen ik mensen hoorde schreeuwen. Dit is een ramp van menselijke proporties. Opletten en adem halen, gewoon in leven blijven. Maar terwijl ik mijn telefoon pakte om de zaklampfunctie in te schakelen begon het aquarium te zoemen, eerst zacht, alsof het mechanisme automatisch op noodstroom overschakelde, en vervolgens steeds luider. Een oorverdovende knal, geluid van brekend glas en gillende mensen op straat, Benji die iets riep, het startsein in het stadion dat nu in deze straat klonk en ik zette me schrap om achter Benji aan weg te sprinten. Het aquarium, nu gaat het gebeuren, maar toen ik me omdraaide bij de deur naar de hal was de zuil nog heel. De vissen zwommen onverstoorbaar verder. In het trappenhuis stommelde ik naar beneden.

Buiten stonden mensen in groepjes bij elkaar als na een aardbeving. Overal lagen scherven van ramen. Sirenes loeiden, maar de Eiffeltoren in de verte was nog steeds verlicht. Ik kon Benji en de Roes nergens vinden. Wat verderop, in de richting van de Arc de Triomphe, stonden een aantal gebouwen in brand. Maar niemand was in paniek en mensen begonnen elkaar uitgelaten te omhelzen. Er was een ramp gebeurd, maar toch leek alles zo volmaakt.

De deur van het appartement tegenover nummer 25 stond open en ik aarzelde geen moment. Op de tast vond ik de trap die precies aan dezelfde kant zat als in het andere gebouw en mijn schoenen maakten een piepend geluid toen ik naar boven liep. Er lag water op de trap. Met de zaklampfunctie vond ik op de eerste etage de deur die hier ook op een kier stond. Eenmaal binnen zwaaide ik de lichtstraal in paniek rond. Het appartement was donker en leeg. Geen aquariumzuil in de hoek, geen kast met Chinese vazen, geen kroonluchters. En toch wist ik dat ik niet alleen was. Hij zat op de grond tegen de muur, zijn armen om zijn benen en de Glock in zijn linkerhand. Naast hem een lege houten kom. De vloer was nat, alsof het water van het aquarium in het andere appartement door de lucht naar deze kamer was gestroomd.

Lucian keek op. ‘Ik wilde het weten’, zei hij. ‘Ik dacht ik dat ik bij hem in de buurt kon komen door dit duel, maar toen gebeurde er van alles en nu weet ik nog minder.’

‘Zat je hier al de hele tijd?’, vroeg ik.

Nu pas zag ik dat zijn hand onder het bloed zat. De ruiten van dit appartement waren gesprongen. Ik begreep er niets van.

Hij glimlachte en gaf het pistool aan mij. ‘Ik ken Sheila al jaren. Zij heeft de doos met de handschoen verstuurd en de as was van haar hond. Een duel leek me gewoon zo mooi, zelfs als het niet echt is.’

‘Maar Sheila is nu hier, in Parijs?’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik weet alleen dat de Un/touchable even in deze kamer was, in deze stad, en dat hij me iets heeft laten zien. Ook het onderscheid tussen daad en gedachte is een illusie en mijn wens om hem te verwonden, misschien zelfs te doden, was al het duel. Maar ik heb alleen mezelf verwond.’

Zwijgend ging ik naast hem zitten en legde het pistool in de kom. En daarna leek het alsof de kom wegdreef naar een andere hoek van de kamer, mee met de stroom van een rivier.

\",\"editionId\":\"81ba1dd1-2262-49e7-bb52-1be999b21a5e\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"da96d43a-d2f9-43b1-af83-ed6aaf5b84f1\",\"slug\":\"joost-vormeer-joost-vormeer\",\"title\":\"Joost Vormeer\",\"type\":\"bio\",\"intro\":\"Joost Jung-shik Vormeer is schrijver, journalist en webredacteur. Hij publiceerde verhalen in (online) tijdschriften als Kluger Hans, Liter en Hard//hoofd. Met poëzie trad hij op in Perdu en bij Dicht\",\"htmlContent\":\"

Joost Jungsik Vormeer is schrijver, journalist en webredacteur. Hij publiceerde verhalen in (online) tijdschriften als Kluger Hans, Liter en Hard//hoofd. Met poëzie trad hij op in Perdu en bij Dichters in de Prinsentuin.

In de reeks vasthoudverhalen van Papieren Helden verscheen van zijn hand Oorlog in een ambassade.

\",\"editionId\":null,\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"543ea933-4ed7-4563-ae8e-26dfab920828\",\"slug\":\"joost-vormeer-acapulco\",\"title\":\"Acapulco\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"In het vliegtuig zat Mansik tussen zijn ouders in, een beetje als een klein kind, want Marjon wilde graag bij het raam.\",\"htmlContent\":\"

In het vliegtuig zat Mansik tussen zijn ouders in, een beetje als een klein kind, want Marjon wilde graag bij het raam. Ivo keek naar oude afleveringen van 7th Heaven. Ergens boven de Atlantische Oceaan schrok Mansik wakker. Een steward liep langs en knikte naar hem, nodigde hem uit om iets te vragen, thee, koffie, milk of human kindness, een arm om hem heen of informatie over de reis, maar hij glimlachte alleen en de steward stond nu stil en glimlachte ook. Daarna lukte het weer om in een wolk te verdwijnen.

Als hij had geweten dat dit hun laatste gezinsvakantie was, had hij er meer van kunnen genieten. Als hij had geweten dat op luchthaven Benito Juárez zijn koffer niet op de bagageband zou verschijnen, had hij niet zoveel meegenomen. Hoe langer ze stonden te wachten, hoe schaamtelozer medepassagiers naar hen keken. Ze voelden het. Er was iets aan de hand met dat gezin.

Bij het loket voor zoekgeraakte bagage begon een man meteen te bellen. Mansik vulde een paar formulieren in. Marjon hielp hem met zijn Engels, spelde woorden voor hem uit die hij zonder haar hulp ook had kunnen opschrijven. Ondertussen zocht Ivo buiten naar een rokerspaal.

In het hotel leende Mansik een schone onderbroek van Ivo, maar hij was te groot en zakte af. Naakt liet hij zich op het tweepersoonsbed vallen. Zo bleef hij liggen, luisterend naar de vreemde geluiden. De kamer was krap, maar er stonden toch twee bedden in en het plafond leek te hoog. Misschien zakte de vloer ongemerkt steeds een paar millimeter.

De volgende ochtend stond zijn broer voor de deur van zijn hotelkamer. ‘Welkom in Mexico Stad, broertje,’ zei Wouter en hij gaf Mansik eerst een hand voordat hij hem naar zich toe trok. ‘Ma vertelde het van je koffer, dus ik heb een weekendtas voor je meegenomen met oude kleren. Ik pas ze niet meer.’ Maar toen Mansik omgekleed uit de badkamer verscheen, zei Wouter: ‘Weet je, in de buurt van het hotel zit een C&A.’

Op straat had Mansik moeite om zijn broer bij te houden. Hier in Mexico-Stad leek hij langer, zijn schouders breder en zijn heupen soepeler. Alleen zijn wipneus was nog jongensachtig. Mansik kocht broeken, overhemden, T-shirts, onderbroeken en sokken. Wouter nam alles aan en betaalde met zijn creditcard. De kleding van de Mexicaanse C&A paste perfect. In dit land waren de banden eens niet te wijd, de pijpen en mouwen niet te lang en de overhemden vielen mooi om zijn lijf, alsof kleermakers ze voor hem op maat hadden gemaakt. Misschien moet ik ook naar Mexico verhuizen, dacht hij. Net als Wouter.

Die middag liepen ze met zijn vieren over het grote plein voor de kathedraal waar hun vader tot ergernis van hun moeder een sombrero kocht van een vrouw in Azteekse klederdracht. Marjon haalde Ivo over om hem niet op te zetten, maar hoewel het ’s ochtends koel was geweest, scheen de middagzon fel en droeg ze hem later zelf om geen hoofdpijn te krijgen. Op de binnenplaats van het Nationaal Paleis stonden ze stil voor een geschilderd portret van de conquistador Cortés met naast hem La Malinche, de inheemse vrouw die haar volk in de steek had gelaten door zijn maîtresse te worden. De man met de baard hield de hand van de vrouw stevig vast. Wouter maakte een foto. Toen trok hij Mansik achter een zuil. Hij glimlachte. ‘Dit is geen vakantie, toch? Pa en ma zijn hier met een missie. Mij terug naar Nederland halen.’

Mansik haalde zijn schouders op. Hij liep weer naar de mural. Terwijl Cortés daar zat als een overwinnaar, zag hij op het gezicht van de vrouw naast hem geen enkele emotie.

Pas op hun vierde en laatste dag in Mexico-Stad stelde Wouter Tara voor. Ze zaten in een Koreaans restaurant aan de Hamburgostraat. Door het raam keek Mansik naar de rijen palmbomen in het midden van de boulevard. Telkens verscheen er een stoet auto’s in beide richtingen, stapvoets rijdend, en jongens liepen ertussendoor om op verzoek van een enkele bestuurder een raam te wassen. Wouter bestelde een hete kippensoep met ginseng voor Tara, japchae voor Ivo en bibimbap voor de anderen.

Tara sprak goed Engels. Ze studeerde psychologie, maar op de vraag van Marjon wat haar specialisatie was, antwoordde ze dat ze later iets met dieren wilde doen. Zwerfhonden het liefst. Ze was opvallend lang en blond, leek door haar uiterlijk net als Wouter niet helemaal thuis in dit land, maar haar familie woonde al generaties in Mexico-Stad. Die middag was ze eenvoudig gekleed in een spijkerbroek en oversized sweatshirt en Mansik dacht dat hij begreep waarom Wouter verliefd op haar was geworden. Ze deed hem denken aan een actrice die zich op een zondagmiddag slonzig kleedt om buiten niet meteen herkend te worden.

Tara wees op de kleurrijke tekeningen aan de muur van het restaurant. ‘Ik vind ze zo mooi.’

Het waren landschappen met een dieprode zon tussen grillige bergen, moerbeibomen, kraanvogels, tijgers en schildpadden. Mansik had zulke tekeningen ook in Korea gezien. Twee jaar geleden had hij via een Nederlandse organisatie voor geadopteerden zijn biologische vader in Korea gevonden. Alleen Marjon was mee naar Seoul gegaan. Wouter was toen onmisbaar bij de studentenvereniging en Ivo had een reorganisatie op zijn werk.

‘Zit er een betekenis in?’ vroeg Tara aan Mansik.

Hij wist het niet.

Wouter vroeg het aan de eigenaar, een man van Koreaanse afkomst. Kijkend naar Mansik begon die in het Koreaans, maar hij merkte snel dat hij het niet verstond en stapte over op het Spaans. Wouter vertaalde het naar het Engels. ‘Ik weet niet of ik het goed uitspreek, maar hij zegt dat het minhwa is, traditionele volkskunst. De tijgers symboliseren macht en de kraanvogels een lang en voorspoedig leven.’

‘Een lang en voorspoedig huwelijk,’ verbeterde Tara.

Ze zei het zo zacht dat alleen Wouter en Mansik het hoorden.

Op de parkeerplaats met bussen die naar alle hoeken van het land reden, nam Wouter afscheid van Tara. Mansik zat al met zijn ouders in de touringcar. Een kwartier later reden ze door de bergen. Overal werd het gras onderbroken door planten met lange grillige bladeren, die alle kanten op wezen. De randen waren gekarteld en ze liepen uit in scherpe punten. Later, in Nederland, leerde Mansik dat het de Aloë Vera was. Ze daalden af en na elke bocht verdorde het landschap. Na een uur stopte de bus. Verkopers met manden op hun rug en voor hun buik stapten in en liepen langs de passagiers. Ivo kocht Marsrepen en blikjes Cola, terwijl Marjon een laatste poging deed om naar Wouters toekomstplannen te vragen.

‘Je kunt toch niet zomaar met je studie in Nederland stoppen? Wat voor carrière kun je nu in dit land maken, hoe goed je Spaans ook is.’

‘Dit land, is Mexico soms niet goed genoeg voor me?’

‘Het is een ontwikkelingsland met veel problemen.’

‘Mexico-Stad is even welvarend als Portugal.’

‘Als je halsoverkop naar Lissabon was verhuisd, had ik me ook zorgen gemaakt. Neem een voorbeeld aan je broer. Die is wel serieus met zijn toekomst bezig.’

Ivo stootte Mansik aan en wees op de stalletjes langs de berm. Flessen water hingen in grootverpakkingen aan het golfplaten dak, bungelend tegen de buitenmuur. In een van de stalletjes bladerde een man door een tijdschrift. Hij zat op een kruk voor een partij plastic gieters, opgestapeld tot aan het plafond.

Wouter had twee kamers geboekt in een van de oudste hotels van Acapulco. Terwijl hun ouders de koffers uitpakten, stonden de jongens op het grote balkon naast de eetzaal en keken uit over de baai. Langs de kustlijn stonden overal toeristenflats en daarachter de stad zelf, eerst het centrum en verderop de woonwijken die met hun witte uitlopers in de bergen van het achterland grepen.

‘Vanuit deze baai vertrokken de Spaanse schepen over de Stille Oceaan naar het westen,’ zei Wouter. ‘Vol geroofd zilver, natuurlijk.’ Hij rookte een sigaret en leunde even met zijn onderarm op Mansiks schouder. ‘En na de Spanjaarden kwamen de Amerikanen. In de jaren ‘50 was Acapulco een resort voor filmsterren en socialites. Die tijd is wel voorbij. Op dit moment zijn de meeste Amerikanen in de stad studenten op Spring Break. Voor hun feestjes huren ze complete hotels af. Kunnen we ook eens naartoe gaan.’

Op het balkon stonden ronde tafels, gedekt met lichtroze tafelkleden en een witte vloot van ceremonieel gevouwen servetten, hun zeilen licht wapperend in de wind naast het zilveren bestek. Wouter had gelijk. Dit was een hotel voor rijke Mexicanen, maar de internationale beroemdheden kwamen hier niet meer. Ze hingen alleen nog op zwartwitfoto’s in de lobby. Terwijl Wouter incheckte, liep Mansik erlangs, Jackie Kennedy en haar man, Elizabeth Taylor, Brigitte Bardot en Johnny Weissmuller. De man achter de balie keek nieuwsgierig naar Wouter, toen naar Mansik en hun ouders, die allebei vermoeid op de stoelen waren gaan zitten, alsof ze naar Acapulco waren komen lopen. De receptionist vroeg iets in het Spaans aan Wouter terwijl hij naar Mansik keek.

‘Sí, es mi hermano’, antwoordde hij zelfverzekerd. Voor Wouter was het de normaalste zaak dat zijn broer was geadopteerd en anderen pasten hun beeld maar aan. Hij stond er nooit bij stil. De receptionist schoof de sleutelkaarten over de balie.

Terwijl Marjon Ivo naar de stad meenam voor de klifduikers, het fort of de kathedraal, bleven Mansik en Wouter bij het hotel. Het zwembad was tegen de steile met struiken en palmbomen begroeide kust gebouwd en werd alleen door een tegelrand van het blauwere water van de baai gescheiden. Na elke twee of drie banen trok Wouter zich op en ging zitten, met één voet op de tegels en de andere nog in het water. Zo leunde hij iets naar achteren. Twee tienermeisjes op ligstoelen hielden hem in de gaten.

Een paar dagen later deden ze iets wat ze als gezin nog nooit hadden gedaan: met zijn vieren naar de bioscoop. Ze namen een taxi naar het centrum en keken in een Cinépolis naar een Hollywoodfilm die niet was nagesynchroniseerd. Door de airconditioning was het fris in de lege zaal en ze zaten op de eerste rij met ieder een volle bak popcorn op schoot.

Na de film ontdekten ze in een zijstraat een witte cirkel, deels op de weg en deels op de stoep. Er stond een bord bij en Wouter las hardop voor: ‘Veilige plek tijdens aardbevingen. Biedt ruimte aan vijftig mensen.’

De ronde gedekte tafels in de eetzaal waren te groot voor een Westers kerngezin. Eigenlijk stonden ze er voor de Mexicaanse families die in het weekend naar dit hotel in Acapulco kwamen. Fluweelgroene gordijnen sierden aan weerszijden een podium dat ruimte bood aan een strijkorkest, maar waarop die avond alleen een piano stond. Een jonge vrouw speelde bekende suites. Toen vertelden ze het: Ivo had een boerderij gekocht in Groningen.

‘Dus jullie gaan uit elkaar’, concludeerde Wouter met volle mond.

‘Nee, voorlopig gaan we onze eigen weg.’ Marjon maakte een cirkel met haar handen. ‘We verlaten allemaal de aarde. Zweven als astronauten onze eigen ruimte in. Zo moeten jullie het zien.’

De pianiste sloeg een bladzijde om.

‘Ik heb altijd al op het platteland willen wonen. En Marjon wil terug naar Parijs, waar ze vroeger zo gelukkig was. Mansik gaat straks ook studeren. Het huis zetten we te koop.’

De ober boog zich iets over Mansik heen om zijn aandacht te trekken. Op het zilveren dienblad stond een ouderwetse telefoon. Alle mensen in de zaal keken even naar hun tafel en Marjon glimlachte tevreden. Ze hield van zulke ceremonies. Mansik luisterde in de hoorn naar een medewerker van de luchtvaartmaatschappij. De koffer was terecht.

Terwijl Mansik de zware hoorn op de telefoon legde, keek Wouter hun ouders aan: ‘Zijn jullie nou helemaal naar Mexico gekomen om dit aan ons te vertellen? Ik dacht dat het doel was om mij naar Nederland te ontvoeren.’

Die avond namen Wouter en Mansik een taxi naar een resort aan de andere kant van de baai. In de lobby zette Wouter een Amerikaans accent op, betaalde in dollars en ze liepen door naar het terras waar een dj de seizoenknallers van de college radio draaide. Wat onwennig stonden ze op hun slippers tussen groepen gebruinde en gespierde studenten en voor het eerst in twee weken zag Mansik dat Wouter zijn verlegenheid van vroeger niet helemaal was kwijtgeraakt. Dus haalde Mansik de eerste biertjes bij de bar, terwijl Wouter aan het zwembad ging zitten. Voordat ze een slok namen, sloegen ze hun flesjes tegen elkaar. Wouter boog zich naar zijn broer, wilde iets zeggen over hun ouders, maar Mansik verstond alleen flarden.

‘Zei je nou dat je het al zag aankomen? Niet?’

Wouter schreeuwde nu in zijn oor, maar hij verstond hem nog steeds niet. Zijn broer leek bleker dan normaal. Bij het strand dansten vrouwen in groene bundels, verdwenen elke keer voor een seconde in het donker en doken dan knipperend weer op. Langs de rand van het bad werd het water azuurblauw verlicht en Wouter zat weer met één voet op de rand, maar hij leunde nu naar voren met zijn hoofd bijna tegen zijn knie. Na het derde flesje verdween hij. Mansik liep naar binnen door een zaal met een donkere parketvloer en stapels stoelen tegen de muren. Achter twee fauteuils vond hij een boekenkast. Hij schoof een titel van Roberto Bolaño uit de rij, een verhalenbundel, en voelde vingers op zijn schouder. Een vrouw schreeuwde in het Engels dat hij ‘Last Evenings on Earth’ moest lezen, want dat verhaal speelt zich af in Acapulco. Voor hij iets kon zeggen, was ze verdwenen. Even luisterde hij naar het gegil van mensen die met kleren aan in het zwembad vielen. Hij pakte zijn telefoon en zag dat zijn broer een bericht had gestuurd. Ben niet lekker en ze hebben me in een taxi naar het hotel gezet. Bel Ivo maar als je niet genoeg geld hebt voor de taxi. Hij blijft wakker en kan de chauffeur betalen.

Verderop zwommen mensen in de baai. Hij kon hen niet zien, maar wel horen. Ze verleidden hem omdat ze iets deden waarvan hij altijd al had gedroomd, zwemmen bij maanlicht. Hij trok zijn slippers uit en stapte het water in.

Twee uur later had hij geen geld meer voor een taxi en in plaats van Ivo te bellen, liep hij terug naar het hotel. Tara had hen in het restaurant in Mexico-Stad op het hart gedrukt om ’s avonds niet alleen door Acapulco te lopen, maar het was zo stil op de boulevard dat Mansik zich eenzaam en onoverwinnelijk voelde. Hij had nog weinig van de stad gezien, die nu met al haar reuzenglimwormen de baai omarmde. Bij een bushalte struikelde hij en eerst dacht hij dat hij te veel had gedronken, maar één van zijn benen was duidelijk te lang of te kort en overal begonnen honden te blaffen. Hij voelde drijfzand onder de stoep. Klapstoelen op het terras van een restaurant verschoven, botsten tegen elkaar aan en autoalarmen loeiden. Mansik ging op de grond zitten, met zijn armen om zijn knieën. Aardbevingen kende hij alleen van het nieuws en hij dacht niet aan veilige cirkels op het asfalt met plek voor vijftig mensen. Wel aan Ivo en Marjon en Wouter, die misschien nu onder de tafel in hun hotelkamers kropen. De glimwormen langs de baai bleven branden. De oceaan sloeg golfjes om als bladzijden. Een auto op de boulevard remde, het portier klapte dicht en de vrouw tuurde eerst een halve minuut naar de grond, voordat ze zich over hem heen boog, iets in het Spaans zei en hem overeind hielp.

‘Little earthquakes. They happen all the time.’ Ze fluisterde het. Met haar handen streek ze zijn haren in model.

Mansik keek haar na, zijn enige getuige. De stoelen voor het restaurant weer keurig in het gelid. Geen mens op straat. Iedereen sliep en de aarde was de schok al vergeten.

\",\"editionId\":\"3b304e23-5d2d-4f41-9fd7-066eebf2b1ca\",\"__typename\":\"Story\"}],\"products\":[{\"id\":\"e6b62c77-3efd-48ad-b606-2ae8cd76fbec\",\"productId\":\"\",\"type\":\"book\",\"provider\":\"papieren helden\",\"__typename\":\"Product\"},{\"id\":\"bc805d74-a1db-4a28-b210-aab29adc5be9\",\"productId\":\"\",\"type\":\"book\",\"provider\":\"papieren helden\",\"__typename\":\"Product\"}],\"__typename\":\"Author\"}}}}",["P",46]]