P29:[{"_33":45,"_35":36,"_37":46},"{\"type\":\"next\",\"value\":{\"data\":{\"author\":{\"displayName\":\"Hazina\",\"image\":\"https://res.cloudinary.com/papieren-helden/image/upload/v1683388450/bu3evj9mcldu7cfv53wr.jpg\",\"imageAuthor\":\"Dani Tulp\",\"id\":\"082110ba-2c64-43c3-a573-6ce6c44cd898\",\"slug\":\"hazina\",\"stories\":[{\"id\":\"05c4be3b-4689-402c-9d83-ca5a4ea63156\",\"slug\":\"hazina-cadmium-free-lemon-en-het-lijk\",\"title\":\"Cadmium-free lemon en het lijk\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"huilen in het donker / met de kille glans van / telefoonschermlicht op je wangen\",\"htmlContent\":\"

Cadmium-Free Lemon

huilen in het donker
met de kille glans van
telefoonschermlicht op je wangen
om al die kleuren
in ieniemienie bakjes
die je zou kunnen kopen
cadmium yellow en
cadmium yellow deep en
cadmium yellow pale
honderacht, honderdelf, honderdachttien
je denkt aan de kleuren er tussenin
scrolt verder
Windsor&Newton hebben nog veel meer
Indian, Napels, Lemon, Bismut,
wat dacht je van
Cadmium Lemon deep
je voelt je hart sneller
het was een lange week
je voelde je ongezien
maar nu denk je
aan hoe geel in al zijn tonen
en dat zelfs nummer tweehonderdzevenenzestig
je ziet het voor je
dat iemand voorovergebogen
aan een bureau
puur gefocust op deze ene
net iets warmer dan Cadmium Lemon
lichter en voller dan
Turner’s Yellow
wordt voorzichtig in een bakje gelegd
krijgt een papieren vest
met het logo, het eigen nummer
en een eigen naam
Cadmium-Free Lemon

Het Lijk

het had nog geen stank
toen ik het voor het eerst zag
alleen nog geur van mens en
een vleug van
het wasmiddel met die beer
in de kleren

een lichaam
lag langs het pad
in het park
vlakbij het fietspad en de weg
de mens was eruit
en niemand anders zag het

die eerste keer
zonk ik op mijn knieën neer
en riep, nee, schreeuwde
had geleerd bij EHBO
dat je niet in het wilde weg moet gillen -
deed het toch
herpakte
maakte oogcontact
ik riep: mevrouw, kijk
alstublieft, dit lijf
is van zijn mens beroofd
belt u alstublieft de politie

de vrouw rende naar me toe
gelukkig had de flexriem
een lange lijn want
de oude labrador bleef achter
ze legde een hand
op mijn schouder, zei
ach kind
het is maar zevenblad
ik wees
ik keek in haar ogen en zag
alleen maar neerbuigend mededogen
met mij, geen schok
de oude labrador kwam eindelijk aangelopen
en had dezelfde blik

ik keek om ons heen
zag een man in overhemd
met opgestroopte mouwen
en een kekke rugzak
meneer, riep ik, help
deze mens is van zijn lichaam afgepakt

en ik keek naar waar ik het over had
de gebarsten lippen
de vlieg die erop zat
handenwringend

ik wilde hem wegwuiven
maar de man pakte mijn hand
vroeg me: wat is er dan
hij keek naar de vrouw bij mijn schouder
alsof die het antwoord had

ik keek naar de ogen zonder vonk
ze stonden open, naar boven
hadden een melkachtige mist
zouden bijna blind en levend lijken
als er niet een ondertoon van grijs
in huid rond de ogen zat

meer mensen verzamelden zich
om ons heen
ze gonsden als vliegen
maar keken langs het drama
en toen de agenten arriveerden
bleken ze alleen geïnteresseerd
in mijn adres en mijn vaders nummer

allemaal, alsof ze hadden gerepeteerd
keken glashard
door het levenloze lichaam
en vroegen me: waar ligt het dan
wijs eens met je vinger
is het hier? ruim een meter naast
ik heb ze me toch maar thuis laten brengen
zon op erkenning

voor die mens met de witte ogen
en fijne doshaartjes op de wangen
die moest toch iemand zijn ontvallen
ik ging terug ’s nachts
met een zaklamp
en tekende het gelaat
maakte de volgende ochtend kopieën
hing ze op alle lantarenpalen
tot de agenten terugkwamen

alleen maar om te praten
over wat ik zag
ze liepen zelfs met me mee
naar waar het lag
maar de geur was omgeslagen
en de oogleden weggevreten
insecten kropen in en uit alle gaten
-de kleine oren, de bijzondere neus
en wat ze zelf verder hadden opengemaakt

met de geur die neusgaten
binnendrong als prikkeldraad
en de vliegen en de vogels
die er niet om logen
wilden de agenten nog
het toneelstuk niet laten varen

dit stukje gras langs het pad
droeg alle symptomen
en toch blijven mensen langslopen
met kinderwagens
langsfietsen en aan de telefoon
praten over levertijden
en te heet gewassen T-shirts

ondertussen is de maagwand gesprongen en vergaan
kijken alleen nog de melkwitte maden
vanuit de oogkassen op naar de wolken
en hún uitgedroogde lichaampjes zullen
als ze niet worden opgepikt
door zwarte snavels
naar de lucht blijven staren zonder te zien
want er is niet veel meer te eten voor ze

en ik, ik die botten een plaats
kan geven in de aarde
bij het andere waar mensen
niet naar kijken
waarvan mensen zeggen dat het rust geeft
ik laat alles liggen
in de hoop dat op een dag
iemand neerzijgt op de knieën
en om dat waar ik aan gewend heb moeten raken
een huiveringwekkende kreet slaakt

\",\"editionId\":\"801009cb-d975-43b0-bdd0-244ece6e62b4\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"3a25bdce-5afe-4f1f-98f4-805fb545e546\",\"slug\":\"hazina-hazina\",\"title\":\"Hazina\",\"type\":\"bio\",\"intro\":\"Hazina (1996) is schrijver en dichter. Haar gedichten hebben in Alice en Hollands Maandblad gestaan. Ze heeft een bachelor rechten, maar het is toch nog goed gekomen: ze werkt in een boekwinkel, en aa\",\"htmlContent\":\"

Hazina (1996) heeft een bachelor rechten, maar het is toch nog goed gekomen: ze is schrijver en dichter. Haar gedichten hebben naast Papieren Helden in Alice en Hollands Maandblad gestaan. In 2023 werd een gedicht van haar opgenomen in de bundel Archipel, van Uitgeverij HetMoet. Nu werkt ze aan haar debuut bij HetMoet. Meer werk is te lezen op hazina.nl.

\",\"editionId\":null,\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"aa2949f9-cac3-41a2-8007-d60136b348d6\",\"slug\":\"hazina-het-derde-hiernamaals\",\"title\":\"Het derde hiernamaals\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"als er drie hiernamaalsen waren / een voor de beste mensen / een voor de slechtsten / en een voor ons\",\"htmlContent\":\"

als er drie hiernamaalsen waren
een voor de beste mensen
een voor de slechtsten
en een voor ons
dan kwamen wij hier
(elk apart, nooit meer samen
zonder wetenschap van die tragedie):
op de bijrijdersstoel
bij een bekwaam bestuurder
die je wel kent
maar niet al te goed
dat je denkt
bijzonder, dat wij naast elkaar
bij zonnig weer
fris, maar genoeglijk
een beetje moe
er zijn nog twee mandarijnen
en wat dropjes
een half pak appelsap
en water
de radio doet het bijna
en je hebt net genoeg ruimte
voor je voeten
de weg is vrij
je kleren comfortabel
je maag aardig vol
je vooruitzicht is
nog twee uur rijden
voor altijd

\",\"editionId\":\"ec11d389-ad59-4a51-b872-70d09e972879\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"70d04847-979e-4852-ab3f-9d268c831668\",\"slug\":\"hazina-vaar-uit\",\"title\":\"Vaar uit\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Onder het riet zwemt de visduivel,\\nde schrik van het dorp van mijn moeder.\",\"htmlContent\":\"

Visduivel

Onder het riet zwemt de visduivel,
de schrik van het dorp van mijn moeder.
Twee meter lang, blind en onzichtbaar
zwemt het in het donker door de modder,
en weigert aan tijd te bezwijken.
Onooglijk is ‘ie, met zes bekdraden.
Zijn huid is een slijmerig grijsbruin.
Vanbinnen bestaat hij uit rijen ruwe tanden.
De helft van zijn lijf is zijn muil.
Toch zwemt mijn moeder elke dag in troebel water.
zegt dat het de kou is, als ze rilt.
Ze wil het wezen niet de nieuwe tijd in praten.
En met haar weigert heel het dorp
halsstarrig de sage
die het desondanks van het monster had gemaakt.

Ze weten niet dat ik hier niet ben

men denkt dat ik achter de kassa een boek sta in te pakken
want ik heb nog niemand verteld dat ik al verhuisd ben
de klant is een man in wielrenpak, fiets aan de hand
hij is er de hele winkel mee door geweest op zoek naar dat ene boek
over de Nederlandse witte man van middelbare leeftijd – nee iets ouder
en de pijn van ons moderne leven
hij maakt een grap over de introweek
denkt dat ik met hem meepraat over alle studenten in de stad
het feest, de drank
het lijkt net of ik vertel over de partytent van de studentenvereniging
tegenover ‘mijn appartement’
alsof ik hier nog ben

een collega komt aanlopen om me over te nemen
want het is tijd voor vijftien minuten zitten en grondwaterkoffie drinken
ze weet niet dat ik niet meer in dit land ben
misschien stuur ik morgen een ansichtkaart om te vertellen wat niemand weet
dat ik weken geleden mijn spullen verkocht
dat ik nu, op dit moment, in Porto op een terras zit
te schrijven, met uitzicht op de Douro, een glas port en een schaaltje pimientos de Padrón
dat ik al een aardig woordje Portugees spreek
eu sou Hazina
obrigada
amo-te

\",\"editionId\":\"466165df-b3a7-4731-ba64-d03678e27492\",\"__typename\":\"Story\"}],\"products\":[],\"__typename\":\"Author\"}}}}",["P",46]]