papieren helden

Visduivel

Onder het riet zwemt de visduivel,
de schrik van het dorp van mijn moeder.
Twee meter lang, blind en onzichtbaar
zwemt het in het donker door de modder,
en weigert aan tijd te bezwijken.
Onooglijk is ‘ie, met zes bekdraden.
Zijn huid is een slijmerig grijsbruin.
Vanbinnen bestaat hij uit rijen ruwe tanden.
De helft van zijn lijf is zijn muil.
Toch zwemt mijn moeder elke dag in troebel water.
zegt dat het de kou is, als ze rilt.
Ze wil het wezen niet de nieuwe tijd in praten.
En met haar weigert heel het dorp
halsstarrig de sage
die het desondanks van het monster had gemaakt.

Ze weten niet dat ik hier niet ben

men denkt dat ik achter de kassa een boek sta in te pakken
want ik heb nog niemand verteld dat ik al verhuisd ben
de klant is een man in wielrenpak, fiets aan de hand
hij is er de hele winkel mee door geweest op zoek naar dat ene boek
over de Nederlandse witte man van middelbare leeftijd – nee iets ouder
en de pijn van ons moderne leven
hij maakt een grap over de introweek
denkt dat ik met hem meepraat over alle studenten in de stad
het feest, de drank
het lijkt net of ik vertel over de partytent van de studentenvereniging
tegenover ‘mijn appartement’
alsof ik hier nog ben

een collega komt aanlopen om me over te nemen
want het is tijd voor vijftien minuten zitten en grondwaterkoffie drinken
ze weet niet dat ik niet meer in dit land ben
misschien stuur ik morgen een ansichtkaart om te vertellen wat niemand weet
dat ik weken geleden mijn spullen verkocht
dat ik nu, op dit moment, in Porto op een terras zit
te schrijven, met uitzicht op de Douro, een glas port en een schaaltje pimientos de Padrón
dat ik al een aardig woordje Portugees spreek
eu sou Hazina
obrigada
amo-te