P29:[{"_33":45,"_35":36,"_37":46},"{\"type\":\"next\",\"value\":{\"data\":{\"author\":{\"displayName\":\"Emma van Hooff\",\"image\":\"https://res.cloudinary.com/papieren-helden/image/upload/v1586100011/ezaix6wknripudko4q8w.jpg\",\"imageAuthor\":\"Emma van Hooff\",\"id\":\"680bd5bd-5224-43ce-a224-24fa59131d33\",\"slug\":\"emma-van-hooff\",\"stories\":[{\"id\":\"c91aa1ce-8a3e-4fc2-a6a5-71c923ae9647\",\"slug\":\"emma-van-hooff-emma-van-hooff\",\"title\":\"Emma van Hooff\",\"type\":\"bio\",\"intro\":\"Emma van Hooff (1997) studeert poëzie en toneel aan de Schrijversvakschool in Amsterdam. Eerder stond ze in de finale van Write Now! en publiceerde ze gedichten in o.a. Het Liegend Konijn, Kluger Hans, Ooteoote en Tijdschrift Terras. Momenteel werkt ze aan haar debuutbundel.\",\"htmlContent\":\"

Emma van Hooff (1997) is dichter en schrijver. In 2021 studeerde ze af aan de Schrijversvakschool in de vakken poëzie en toneel. Ze publiceerde gedichten in onder meer Hollands Maandblad, Kluger Hans, Ooteoote, De Revisor, Papieren Helden en Tijdschrift Terras, en betrad meermaals het podium. In februari 2022 verschijnt haar debuutbundel Placebomens bij Atlas Contact.

\",\"editionId\":null,\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"1a885cbf-9db4-4262-9d26-cf9ccc86c73f\",\"slug\":\"emma-van-hooff-gedichten\",\"title\":\"Gedichten\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"rotsen zijn hard en zwaar\\nde meeste mensen zitten niet op ze te wachten\\nzwijgende beesten waar je flink aan moet trekken\",\"htmlContent\":\"

rotsen zijn hard en zwaar
de meeste mensen zitten niet op ze te wachten
zwijgende beesten waar je flink aan moet trekken
om te weten dat ze beweging in zich hebben

vertel mij wat
een rots uit een rots hakken
doe je vanuit de schouders om blessures te voorkomen
met een innerlijk gebrul een innerlijk gebrul werkt bevrijdend

kijk op naar de galmende man ik zeg dit
als de galmende man
dat stukje uitgehakte rots daar in je hand is jawel jawel
een deel van je leven dat achter je ligt
begraaf of stop in je mond

je kunt pas goed over iets oordelen als je het doorslikt
ik zeg het maar even

zoals alles dat zich gewaardeerd voelt
zal dit zich gaan hechten
aan de maagwand
en je weet hoe rotsen zijn
die ketsen al het geluid af
ook gelukzalig geneurie
blijft galmen galmen

als iemand die je een belangrijke boodschap brengt
maar door de herhaling kun je je hoofd er niet bijhouden
als iemand met zijn hoofd onder een rots
die zo nodig laatste woorden op moet reutelen

vertel mij wat
een enorme rots zien als alle dagen die nog moeten komen
dat besef
daar kun je van gaan huppelen of niet

ik zeg je dat een rots geen ziel heeft je weet
dat een rots geen ziel heeft als je hem van een helling duwt
hoor je plof plof
precies van die plofjes die je met vlakke hand maakt
als je wil dat iemand naast je komt zitten
plof plof

aandachttrekkers
waarmee je jezelf kunt omsingelen
omdat jezelf omsingelen met rots
minder eng is dan omsingeld te zijn met horizon

dat laatste is een gerucht dat ik niet kan bevestigen
menselijke drama’s blijven mij dwarszitten

de oplossingen vaak zo praktisch
mensen zo praktisch
dat de schepper ze uit de schepping wil tillen

je kunt pas goed over iets oordelen als je het opeet
weghaalt

ik kan het weten zeg dit
als de galmende man
lach guitig achter mijn vuistje
alsof het vuistje een rots is
waar mijn mond zich achter verschuilt

straks rolt de rots weg
staat mijn mond op uit zijn graf

mag best voor worden geklapt

beste emma
omdat ik zo uitgehongerd was
heb ik de langgerekte kreet van de laatste mens per ongeluk ingeslikt
wat moet ik doen?

eens per maand verberg ik heel weinig
afgekeken van de maan
het wordt steeds duidelijker
de laatste mens op aarde
verdrinkt over een halfuur
in een glas verleden
niemand in paniek
omdat de langgerekte kreet
van de laatste mens
is ingeslikt
verberg ik heel weinig
gooi onmiddellijk uw glazen leeg
wanneer er wordt gevraagd
naar een steen ter grootte van een hoofd
is dat een slecht teken
blijf uit de buurt van
gerommel in andermans maag
deel dit bericht met al uw vrienden
win de eerste reïncarnatiekeus
dit is beslist geen oplichting
in een ander lettertype
was u allang gaan rennen

je moet geen beweging verwachten
van iets waar je met je volle gewicht
op bent gaan zitten
tenzij dat een blok ijs is om te voelen
hoe de vloer een uitgestoken hand
onder je billen schuift ach mensje
is het niet fijner de verte in te gaan
dan de diepte niet je hoofd in het zand
maar je open mond door de aarde trekken
wie weet haakt er iets van waarde
achter je tanden waar speekselklieren
van gaan werken als ware je een ploeg
en sproeimachine ineen mensje toch
de toekomst ziet korrelig van droogte
en jij wil je laten invriezen nee
je laat je niet leiden door angst
maar je bent er ook niet gemeen genoeg tegen
ooit hakte iemand een bevroren meer voor je open
en zwom je tot je er blauw uitkwam
wat voor sommigen afschuwelijk is
maar jij voelde je verdomme
herrezen
als water dat in een ijslolly verandert
waar iedereen aan wil likken
op een warme dag als deze

terwijl ik me realiseer dat ons gesprek een hutje van takken is
kwetsbaar ding waardoor we gedwongen fluisteren
groeit er een hand uit het hoofd van mijn vriend kijk
een high five
het zal dat fluisteren wel zijn
ontspannen kaken betekent ontspannen bekken
en door ontspannen bekken nieuwe ruimte hop
cellen met aandoenlijke hardloopschoenen
hebben het ervan genomen
wat de evolutionaire bedoeling is weet hij niet
maar ineens moeten we iedere dag de straat op
onbekenden waar hij vroeger moeite mee had
begroeten hem alsof ze net gescoord hebben
het brengt enthousiasme in onze dagen en het hutje groeit met ons

uiteraard kan ik hem nu ook aan zijn high five vastpakken
als een rolkoffer achter mij aan trekken
een flinke vooruitgang

genen
beter bekend als onderdelen
van een kast die heel lang geleden
bij je naar binnen zijn gebracht
beter bekend als dit zet je
één keer in elkaar en
daarna nooit meer
als in
relatietest
als in
de fucking kast past niet
door het trapgat
als in
totale
stress
waar is
de knuffelpuppy
beter bekend als beesten met te kleine snuit om normaal te
ademen
als in
doorgefokt
beter bekend als
kasten uit elkaar gehaald
hier een onderdeeltje weg
daar een onderdeeltje bij
kan best
als in
genoeg spijkers
spijkers
als in
spijker kalmte aan me vast
als in
hang de knuffelpup om mijn hals
als in
happend naar lucht
beter bekend als
hap hap
als in
levend troostvoer
ga ook maar dood
als in
niet hier zijn
als in
dit is een automatisch antwoord ik ben er even tussenuit
als in
datgene waar je aan denkt als je dat magische gevoel wil
opwekken van een trillende vulling
terwijl niemand aan je schudt
trillen
als in
onnatuurlijke beweging
als in
genen
die plots besef
van tijd krijgen

\",\"editionId\":\"3a508c70-79b2-47e9-b589-e5ef81614131\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"f9ee6e8d-ff8b-4d57-8962-63072f0dfbe4\",\"slug\":\"emma-van-hooff-uit-onmacht-ii\",\"title\":\"Uit onmacht II\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"en de vrouw kleit haar evenbeeld en de vrouw zoekt haar zwakke plekken op \",\"htmlContent\":\"

en de vrouw kleit haar evenbeeld en de vrouw zoekt haar zwakke plekken op en de vrouw verliest haar duimen in haar dijen ah daar zijn ze weer! en de vrouw mag pas terug als het kloppend is en de vrouw lacht want het klopt en we halen de jury erbij en de jury is unaniem heeft zelfs geen oogcontact nodig want het klopt niet: de vrouw lacht maar het evenbeeld niet en er klinkt een harde zoem en de vrouw vervormt de mond van haar evenbeeld en het is een geconcentreerd werkje en de spanning lijkt kauwbaar en de klei is al aan het harden en de vrouw werpt een blik op de klok en hier waait haar verstand los als bloesem die de tak verlaat en als de vrouw haar verstand weer te pakken kreeg zou ze wel aan haar eigen lach werken maar de vrouw krijgt haar verstand niet te pakken en de vrouw blijft trekken aan de droge klei en nu breken de lippen af het is geen gezicht en nu staat de vrouw met de lippen van haar evenbeeld in haar handen en de vraag is of ze zich realiseert dat ze niets meer te zeggen heeft en stop de tijd

vlak voor je raam tot stilstand gekomen een openbaring allemaal fel licht en vleugels van katoen een omhelzing waar je niet van zweet en kijk een aureool met de perfecte afmetingen voor jouw hoofd zet het op en je durft zinnen te zeggen met een volume waar de gemiddelde roedelleider jaloers op is

zelfs tegen mensen die hoe dan ook zullen kwispelen roep je ‘naar je kamer’ en kijk ze gaan op hun tenen je verbiedt al het geluid dat geen lied is omdat een lied al een afgesloten kamer is voor geluid zij die tegenstribbelen maak je slap als het speeldoekje van een baby die daar de ganse dag als een bezetene op kwijlt en als ze dan nog niet luisteren bind je de armen vast en geef je ze een vreselijke jeuk op de rug ‘tot ik het zeg’

zo is soms een openbaring allemaal fel licht gebonk op de ruit uit je mond lekt nacht je kunt je hand niet naar het raam strekken zolang je mondhoeken nat zijn dat is onbeleefd en kijk misschien is dit de nieuwe vorm van oplichting je moet gevaar kunnen ruiken ook als het net uit de was komt maar als je daar het raam voor moet openen is het misschien al te laat zal je zien dat die aureool toch te strak zit het bloed afknelt licht in je hoofd maakt en eerst moet je echt iets eten alles wat je nu opent schrik je af door de stank uit je mond

die beestachtig is weet je nog

verder moet je niet denken de tijd in een lichaam te kunnen meten door jezelf als een zandloper op z’n kop te zetten want nadat je speeksel in twee lange draden uit je mond is gaan hangen ziet iemand ze aan voor teugels pakt ze op laat ze vieren in de handen en brengt je met een harde knal tot galop waarna je hinnikt hinnikt een hinnik waarvan het geluid op en neer slaat denk aan een jojo hoe iemand je hinnik aan een touwtje bindt en ermee speelt terwijl je manen worden ingevlochten kippenvel krijg je ervan en ze geven je hooi waar je in stikt maar het is niet het hooi waar je in stikt het is het bloed dat naar je hoofd is gestegen in de korte tijd dat je je verbeeldde een paard te worden van het hele dierenrijk godsamme een beest met een voetafdruk die net niet rond is teleurstellend zoals het meten van de tijd in een lichaam zonder iemand te vragen de stopwatch uit te zetten zodra je stikt kwalijk voor een mens in jouw toestand

\",\"editionId\":\"54b13809-85dc-49c2-9c09-4ed4c899e2b8\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"62e5caf2-4a4b-42d0-a5db-8bbf6ae0453d\",\"slug\":\"emma-van-hooff-placebomens\",\"title\":\"Placebomens\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"... van Emma van Hooff verschijnt op 17 februari 2022 bij Atlas Contact.\",\"htmlContent\":\"

And death seems like long hills, a range
We ride each day towards, and never reach.
Philip Larkin – Collected Poems, 1988

in het hiernamaals aankomen is vreselijk
of het nu lijkt op een berglandschap of niet
of je nu van berglandschappen houdt of niet
in het hiernamaals aankomen is vreselijk misleidend
alsof je op vakantie bent in de alpen
en het enige wat je wil is vogelvoer zijn
zodat de beesten je in hun bek naar de top kunnen brengen
maar er zijn helemaal geen beesten
alleen dit touw dat zich strak om je middel trekt
in het hiernamaals aankomen is vreselijk
met zachte spijt denk je terug
aan de mensen die je van je af wierp
in het hiernamaals wil je je aan ze vastklampen
zoals de poten van een vogel zich aan de tak vastklampen
waar ze door gedragen worden in hun slaap
in het hiernamaals aankomen is vreselijk voor twijfelkonten
kiezen moet je tussen die twee bergen daar
en je hebt geen idee of de linker de hel is en de rechter de hemel
of de linker de hemel en de rechter de hel
vanaf de grond ziet elke top er angstaanjagend uit
in het hiernamaals aankomen is vreselijk
dat was wel duidelijk
maar dan ook nog eens zelf moeten bepalen
hoe zwaar dat hart van je weegt ja vreselijk
de linkerberg lijkt een stuk minder hoog
wat je niet ziet zijn alle rotsblokken
waar je overheen moet klauteren
waardoor je de top niet bereiken zult
voordat je opnieuw alleen in slaap valt
in het midden van de rechterberg zit een lift
met een portiermannetje erin dat je razendsnel naar boven brengt
je hoort het piepen van scharnieren
je zal op jezelf inpraten dat het goed gaat
het gaat goed
tot het mannetje je tepels voor etageknopjes aanziet
ja in het hiernamaals aankomen is vreselijk
en je mist een ander om dat te vertellen
dus noem je beide bergen frank
je vindt frank een vreselijke naam
hoe dan ook
beide bergen hebben sterke armen maar ook een aflopende kant
en jij moet kiezen
de bomen op de ene berg willen al je kleren afrukken
en ontdekken hoelang de krassen die ze maken blijven branden
de bomen op de andere berg willen zich over je heen buigen
zodat niets je raken kan geen zon geen vogels geen lucht geen adem
in het hiernamaals aankomen is vreselijk
vooral omdat de optie ‘bomen die gewoon bomen zijn en soms heen en weer buigen’
niet bestaat en je nu een keuze moet maken
trompetgeschetter ketst tegen de bergwanden
linker-frank fluistert het is een kwestie van wennen
terwijl rechter-frank je in een geil pakje hijst
en je de weg naar het hutje op de top van de berg wijst
in het hiernamaals aankomen is
hoe dan ook
een haard die brandt in het hutje
en het brandt zoals je dacht dat het zou branden
alleen niet gezellig er is geen sfeer
in het hiernamaals
zijn je aardse angsten meegekomen
dat het hutje in de fik vliegt
het leren pakje je wurgt
bergen je een hoge bloeddruk bezorgen
een hoge bloeddruk ervoor zorgt dat je hartproblemen krijgt
en als er iets is dat je nu wil ontlopen
dan zijn het hartproblemen
in het hiernamaals
zou je je daar geen zorgen over moeten maken
hoe dan ook
in het hiernamaals aankomen is
al een hele tijd geen adem kunnen halen
een enorme drang voelen om van deze berg af te springen
en je gaat het doen ook
en alles wat je nu voelt
alles alles
leeft

Dit is een gedicht uit het poëziedebuut Placebomens van Emma van Hooff dat op 17 februari 2022 verschijnt bij Uitgeverij Atlas Contact.\",\"editionId\":\"cfcfa7b5-5f33-4ca3-86de-4abc87d7c8e3\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"18d14e15-4fd6-414d-a2af-8344ff7a653a\",\"slug\":\"emma-van-hooff-uit-onmacht\",\"title\":\"Uit onmacht\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"door de microfoon vertel ik over de piep in mij \\nsinds ik op de poot van een hond ben gaan staan\",\"htmlContent\":\"

door de microfoon vertel ik over de piep in mij
sinds ik op de poot van een hond ben gaan staan
een piep in mij nieuw ritme
waarop mijn voeten de vloer raken
zo vlug van onderen net een dans
ze kijkt niet raar de interviewer
vraagt of ik de piep in de microfoon wil herhalen
sommige luisteraars denken dat het scheldwoorden zijn
waar de studio piepjes overheen plakt
zo monotoon zo levensecht mijn piep
alsof iemand om de drie seconden op mijn poot staat
wat niet zo is ken niemand die nog bij mij wil
ik uit angst voor de piep zo levend geworden
onherkenbaar volgens mijn vrienden on-her-ken-baar
schuddende neuzen proberen het duidelijk uit te gummen
en ik wil niet emotioneel worden nu dus herhaal
de piep in mij de piep in mij de piep in mij de piep
sommige luisteraars denken dat het een tijdsaanduiding is
op het hele uur gaan we er tussenuit voor het nieuws
met de hand voor de microfoon vraagt de interviewer
of ik zeker weet dat het alleen de piep is in mij
of toch ook de hond
toen liet ik mijn tanden zien
een grote fout
uit onmacht denk ik
uit onmacht

wie zijn handen onder een kraan met fijngevoelige sensoren houdt en geen waterstraaltje terugkrijgt mag zichzelf placebomensje noemen de waarheid is voorspelbaar gisteren was dit placebomensje ook al hier toen het licht aangaf binnenkort echt te gaan ontspannen activeerde zich een gevoel in mijn buik dat kronkelde als een bergmeertje waar mijn darmen zichzelf in bekeken kan teken van bevestiging zijn kan deze arm lang genoeg zijn en als het meezit wat sfeer uit de lucht trekken een vliegtuig is ook gewoon maar een ding met raampjes die glanzen zodat de aarde haar koortslip in de gaten kan houden een vogel is ook gewoon maar een dier met een oog waar het licht haar ontspannen uitstraling in overweegt allemaal heel knap gedaan enzo maar als ik handen had was dit het moment waarop ik ze zou gaan wassen

je gaat een bevroren tong krijgen
zodra een gedachte in werking is
je weet niet wat je ervan moet denken
houden zo houden zo
je komt eeuwig zwijgende mensen tegen zwijgen
noem je stilstaan bij elke ader in het lichaam
een zak waar spullen in verdwijnen zijt gij
en tot een zak waar spullen in verdwijnen
zult gij wederkeren
je leest dat je nog niet dood bent
als je kramp in je kuiten kunt hebben
je vraagt je af of stoelen ook aan vroeger denken
en zo ja of ze het waaien van hun takken missen
je drinkt te veel alcohol omdat dat kuitkrampen opwekt
je denkt aan een einde dat nicole kan heten
voor de duidelijkheid
een handtas van mensenhuid dus
je stopt vingers in de monden van vrienden
op zoek naar de autosleutels
je wil je excuseren maar krijgt een tong
bevroren als je aan verstelbare hengsels denkt
niemand neemt je iets kwalijk
kijk de armen ze zwaaien
houden zo houden zo

\",\"editionId\":\"5ce2026b-5a33-4096-aaed-1b057db19a3e\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"4fc170e6-7d36-43c6-bf9e-ff0ad198ed79\",\"slug\":\"emma-van-hooff-dat-ik-buiten-zinnen-was\",\"title\":\"Dat ik buiten zinnen was\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"dat ik buiten zinnen was en de tijd uitkleedde/ze stond naakt en rillend voor me\",\"htmlContent\":\"

dat ik buiten zinnen was en de tijd uitkleedde
ze stond naakt en rillend voor me ik kon doen met haar
wat ik maar wilde besloot naar de oertijd terug te keren
met een speer door een bos te lopen dat ik altijd al
met een speer door een bos heb willen lopen altijd al
stabiliteit uit een speer heb willen zuigen en dat de oertijd
me gelijk omarmde zich bewust was van mijn verre blik
wat ook veranderd was ik hoorde de vogels loepzuiver
maakte niet uit van hoe hoog ja ze zongen een dodenlied
maar hun zwarte ogen kenden mijn kelders niet
ik hoorde de bomen zuchtend met hun vruchten
over de bodem slepen om te voorkomen dat ik mezelf
ooit nog voortplantte en ik vroeg me af
weten de bomen dat ik nu alles hoor?

dat ik buiten zinnen was en de tijd uitkleedde
niet eerder had ik zo’n macht draaide ik de tijd rond
tot ze me naar het sterfbed van voltaire bracht
niet eerder zat ik aan het sterfbed van voltaire
hield ik zijn hand vast terwijl de rede zijn hoofd verliet
ik zweer het je ik zag de rede door het raam naar buiten
vliegen over een marktplein waar een met teer
overgoten man op een wagen werd geladen de rede
bleef even zitten op zijn teen glipte toen naar een schuur
waar ik zag hoe de eerste guillotine werd ontworpen
de eerste guillotine hoor je werd ontworpen
door een klavecimbelbouwer in de dood zit muziek
en ik vroeg me af waarom zijn het altijd deze feiten
waar mijn geest zich aan verbrandt?

III

dat ik buiten zinnen was en de tijd uitkleedde
haar op handen en voeten op het kleed liet zitten
uren en uren tot ik naar een wereldoorlog terug kon keren
met een geweer door een loopgraaf lopen dat ik altijd al
met een geweer door een loopgraaf heb willen lopen altijd al
heb willen zien hoe een soldaat door een greppel vol bloed
richting zijn oude leven kruipt dit beeld van die soldaat
ik bleef het vergelijken met de geboorte van een kind
en ik pakte de haren van de tijd beet om mezelf
terug te sleuren naar het veldje dat mijn leven was
sindsdien zie ik de stukken boomschors glanzend
als granaatscherven in het gazon zie ik
mijn witte gelaat wapperend als een vredesvlag
wanneer ik ooit weer buiten kom

\",\"editionId\":\"b15ea0e6-8f58-4e16-8fca-61149bbfb58c\",\"__typename\":\"Story\"}],\"products\":[{\"id\":\"e9bd23d0-f19c-47e9-a090-630ca45510a0\",\"productId\":\"9789025470838\",\"type\":\"book\",\"provider\":\"bazarow\",\"__typename\":\"Product\"}],\"__typename\":\"Author\"}}}}",["P",46]]