papieren helden

door de microfoon vertel ik over de piep in mij
sinds ik op de poot van een hond ben gaan staan
een piep in mij nieuw ritme
waarop mijn voeten de vloer raken
zo vlug van onderen net een dans
ze kijkt niet raar de interviewer
vraagt of ik de piep in de microfoon wil herhalen
sommige luisteraars denken dat het scheldwoorden zijn
waar de studio piepjes overheen plakt
zo monotoon zo levensecht mijn piep
alsof iemand om de drie seconden op mijn poot staat
wat niet zo is ken niemand die nog bij mij wil
ik uit angst voor de piep zo levend geworden
onherkenbaar volgens mijn vrienden on-her-ken-baar
schuddende neuzen proberen het duidelijk uit te gummen
en ik wil niet emotioneel worden nu dus herhaal
de piep in mij de piep in mij de piep in mij de piep
sommige luisteraars denken dat het een tijdsaanduiding is
op het hele uur gaan we er tussenuit voor het nieuws
met de hand voor de microfoon vraagt de interviewer
of ik zeker weet dat het alleen de piep is in mij
of toch ook de hond
toen liet ik mijn tanden zien
een grote fout
uit onmacht denk ik
uit onmacht

*

wie zijn handen onder een kraan met fijngevoelige sensoren houdt en geen waterstraaltje terugkrijgt mag zichzelf placebomensje noemen de waarheid is voorspelbaar gisteren was dit placebomensje ook al hier toen het licht aangaf binnenkort echt te gaan ontspannen activeerde zich een gevoel in mijn buik dat kronkelde als een bergmeertje waar mijn darmen zichzelf in bekeken kan teken van bevestiging zijn kan deze arm lang genoeg zijn en als het meezit wat sfeer uit de lucht trekken een vliegtuig is ook gewoon maar een ding met raampjes die glanzen zodat de aarde haar koortslip in de gaten kan houden een vogel is ook gewoon maar een dier met een oog waar het licht haar ontspannen uitstraling in overweegt allemaal heel knap gedaan enzo maar als ik handen had was dit het moment waarop ik ze zou gaan wassen

*

je gaat een bevroren tong krijgen
zodra een gedachte in werking is
je weet niet wat je ervan moet denken
houden zo houden zo
je komt eeuwig zwijgende mensen tegen zwijgen
noem je stilstaan bij elke ader in het lichaam
een zak waar spullen in verdwijnen zijt gij
en tot een zak waar spullen in verdwijnen
zult gij wederkeren
je leest dat je nog niet dood bent
als je kramp in je kuiten kunt hebben
je vraagt je af of stoelen ook aan vroeger denken
en zo ja of ze het waaien van hun takken missen
je drinkt te veel alcohol omdat dat kuitkrampen opwekt
je denkt aan een einde dat nicole kan heten
voor de duidelijkheid
een handtas van mensenhuid dus
je stopt vingers in de monden van vrienden
op zoek naar de autosleutels
je wil je excuseren maar krijgt een tong
bevroren als je aan verstelbare hengsels denkt
niemand neemt je iets kwalijk
kijk de armen ze zwaaien
houden zo houden zo