P29:[{"_33":45,"_35":36,"_37":46},"{\"type\":\"next\",\"value\":{\"data\":{\"author\":{\"displayName\":\"Anke Verschueren\",\"image\":\"https://res.cloudinary.com/papieren-helden/image/upload/v1610881587/u6z3mm82hoerdwtl43i5.jpg\",\"imageAuthor\":\"Mathias Hannes\",\"id\":\"13cdad9c-6f5e-4b71-bac2-7c8b8511a07b\",\"slug\":\"anke-verschueren\",\"stories\":[{\"id\":\"db0c1a65-d46c-4cc3-a11a-149798f923f5\",\"slug\":\"anke-verschueren-zeventig\",\"title\":\"Zeventig\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Je moet het orkest niet dirigeren. Je moet de componist worden. \",\"htmlContent\":\"

Je moet het orkest niet dirigeren. Je moet de componist worden. Dat zei Leonard Bernstein ooit.

Het was het eerste en het mooiste dat Modest Lejeune leerde aan het conservatorium. Bij elke zwaai met zijn stokje wilde hij meer Beethoven, Brahms of Tsjajkovsky worden.

Voor hen was muziek een manier van leven. Geen van de drie had echt een gezin. Geen van hen kreeg ooit kinderen.

Modest heeft er drie. Drie kinderen. Drie kleinkinderen.

Hij zit aan tafel. Zijn armen gekruist.

Als kleine jongen zat hij op zijn vaders schoot, in de fauteuil naast de platenspeler. Iedere zondag luisterden ze samen naar één van Beethovens negen symfonieën. Hij mocht de platenhoes vasthouden. Met zijn grijpgrage handjes streelde hij Beethovens zilvergrijze haren.

Die jongen is nu achtenzestig en kaal. Hij staart naar de enige foto op de buffetkast. Die hing eerst in het midden van de muur. Op een dag viel hij naar beneden. Hij heeft hem laten staan. Het glas van de kader is gebarsten.

Op de foto heeft hij een prachtige haardos. Vlak voor hij genomen werd, was de hele zaal stikdonker. Het licht van de volgspot sprong aan. Het brandde op zijn rug. Zijn zon, die negenhonderd paar ogen dwong om naar hem te kijken. En hij straalde. Iedere avond.

Die avond voor de laatste keer.

Het geribbelde handvat van zijn stokje drukt in zijn handpalm. Hij knijpt erin en sluit zijn ogen. Daar is ze. De stilte waar hij zo van houdt. Die alle melodieën die zullen klinken al in zich draagt. Hij probeert te slikken.

Hij was twee dagen zestig. Bij wijze van verjaardagscadeau schoven ze zijn grijze manen aan de kant voor jonge blonde lokken. Zijn vervanger leek op een Griekse God. Je had hem eerder een drietand willen geven dan een stokje. Hij daarentegen, was een tovenaar.

Het is zover. Hij ademt in. Heft zijn kin. Eén beweging van zijn hand.

Acht jaar geleden al. Nu liggen er drie gelige enveloppen voor hem op tafel. Eén voor één likt hij ze dicht.

Morgen verstuurt hij ze. Het heeft iets onomkeerbaars, zo’n brief. Woorden die je uitspreekt, kan je ook niet ongedaan maken, maar het is de vluchtigheid van het moment die ze beschermt. Brieven zijn minstens een dag onderweg, waarna ze in stilte worden gelezen. De ontvanger krijgt enkel letters, geen klanken.

Uitnodiging.

Zullen zijn twee zoons en zijn dochter binnenkort zien staan. De ‘u’ nogal schuin. De ‘d’ met een hoge stok, alsof het woord z’n vinger opsteekt. Het puntje op de derde ‘i’ niet goed doorgedrukt.

Modest wordt zeventig.
Feest met gebak en bubbels.
Zaterdag om 15u.
In het salon.

Een blokje tekst in het midden van een blad. Met een rode alcoholstift heeft hij er overal ‘70’ bij geschreven. Cirkeltjes errond. Ballonnen. De stift is doorgedrukt op het papier, waardoor je al tien keer ‘70’ ziet staan in spiegelschrift, nog voor je de brief hebt open geplooid.

Eén keer heeft hij naar zijn dochters antwoordapparaat geluisterd. Net wanneer hij iets wilde zeggen, klonk er gepiep. Hij vraagt zich af of zij ook heeft geluisterd. Naar zijn zwijgen. Of ze misschien zijn zware ademhaling heeft herkend.

‘Nu niet, pa, ben witlof aan het stoven.’
‘Ja, vake, veel te druk en de remmen van de bakfiets zijn stuk.’
‘Pa, de kleine heeft op het tapijt overgegeven, ik bel je later terug.’

Later is gelijk aan nooit, zijn geduld is op. Zeventig. Dat kunnen ze niet zomaar laten voorbijgaan. Die twee gelogen jaren merken ze waarschijnlijk niet eens op. Soms voelt hij zich tachtig.

‘Nu niet, schat, papa moet nog even repeteren.’

Plots vallen de woorden in zijn mond. Hoe vaak heeft hij ze uitgesproken, wanneer hij de deurklink van zijn oefenkamer naar beneden hoorde klikken. Hij deed zijn best om zijn ergernis te verbergen, maar hij had geen zin om te kijken wie van de drie. Hij hield zijn ogen gesloten.

‘Stilte tijdens het concert’, schreef hij later op een deurhanger.

Bijna altijd bungelde die buiten aan de klink.

Hij legt de uitnodigingen klaar op de kluis in de hoek van het salon. De code is de datum van zijn eerst grote concert.

Arlette was zwanger. Van hun eerste of hun tweede? Hij weet het niet meer. In ieder geval was het toen dat ze de baby voelde mee stampen op de brutale klanken van Die leichte Kavallerie. Ze heeft hem altijd haar keizersnede verweten. Nu bidt hij soms om haar nog één keer iets venijnigs naar zijn hoofd te horen slingeren.

Ooit zaten ze met z’n vieren naast elkaar op de eerste rij. Arlette en de kinderen. Met grote ogen volgden de kleintjes iedere beweging van zijn armen. Dat vertelde Arlette hem op een avond toen hij thuiskwam. De oudste had tijdens het applaus gefluisterd dat hij trots was dat iedereen naar zijn papa luisterde, terwijl die niet eens iets zei.

Hij was Beethoven geworden die avond. In de foyer had hij drie flessen champagne en een doosje chocolaatjes gekregen van bewonderaars. Dat zijn gezin ook in de zaal zat, was hij vergeten.

Het slot van de kluis klikt. Hij doet het deurtje open en tast met zijn hand in het donker. Het gladde stokje. Het geribbelde handvat. Het is precies zo afgesleten dat het perfect in zijn handpalm past.

Repeteren. Hij moet repeteren voor het feest.

Hij schuift de salontafel naar het midden van de kamer en gaat erop staan. Het glas voelt koud onder zijn blote voeten. Hij kijkt achterom. Daar zullen ze zitten, kinderen en kleinkinderen op de sofa. Hij knipoogt naar hen. Dan sluit hij zijn ogen. Hij heft zijn kin. Eén beweging van zijn hand en de zaal verstomt. Hij wijst abrupt naar de hoek van de kamer. De eerste trompet schettert. Zijn hart gloeit. De strijkers vallen in. De accenten van de cymbalen. En dan –

Genoeg voor vandaag. Hij is te moe.

De volgende ochtend post hij de uitnodigingen. Hij doet het vastberaden deze keer. De enveloppen vallen met een plofje in de postbus.

Weer thuis gaat hij met een stapel oude kranten aan de slag. Hier en daar zijn er pagina’s uitgescheurd, stukken uitgeknipt. Allemaal artikels met zijn foto ernaast, zijn naam in de titel. Ze dienden als behang voor zijn oefenkamer.

Hij neemt een schaar en begint te knippen. Cirkeltjes. Zo klein mogelijk. Bij een feest hoort confetti. Hij gaat ook slingers maken. En taart.

Vannacht droomde hij dat zijn zoon het gebak aansneed, terwijl hij, het feestvarken, stiekem al met zijn vingers in de slagroom zat. Het mes was vlijmscherp en kwam in zijn wijsvinger terecht. Het bloed leek op grenadine, het kleurde de room rood.

Geef een seintje als je komt.

Verdomme. Dat had hij onderaan op de uitnodiging moeten schrijven.

Het is de dag voor het feest. De hele week lang durfde hij geen enkele plaat te draaien, uit angst dat hij het gerinkel van de telefoon zou missen. De hele week lang stond die op een klein tafeltje in de hoek van de salon te zwijgen.

Misschien zijn de brieven niet aangekomen.
Misschien zijn ze in zo’n overbevolkt appartement in de verkeerde brievenbus gevallen.
Misschien gingen ze per ongeluk de papierversnipperaar in. Vulling voor de kattenbak.

Misschien komen ze toch. Met chocolaatjes en een fles champagne alsof er niets aan de hand is.

Hij loopt de trap op. Slaat bij elke stap twee treden over. Voor zijn kleerkast blijft hij staan. Het liefst zou hij zijn rokkostuum dragen.

Wanneer hij het vest aantrekt voelt hij meteen de warmte van zijn volgspot, alsof die in zijn pak gebrand is. Hij sluit zijn ogen. Heft zijn kin.

Hij is een dirigent zonder orkest. Een man die in z’n eentje wild met z’n armen staat te zwaaien. Men zou kunnen denken dat hij een woeste verkeersagent is. Een dronken danser in een foute discotheek.

En nu is hij ook nog een vader zonder kinderen. Het moet tijdens één of ander groots applaus zijn geweest dat ze de zaal in stilte hebben verlaten.

Plots kijkt hij op, alsof hij in de verte iets hoort en hij zijn oren spitst om te luisteren. Hij zal zijn laatste show opvoeren.

Hij glijdt met zijn hand over de witte hemden in de kast. Het grauwste kiest hij eruit. Hij doet het aan, trekt de twee middelste knopen eraf en loopt naar de keuken. Hij snijdt een citroen open en knijpt hem uit in zijn hals. Het sap laat gele vlekken achter. Hij steekt zijn vingers in de pot oploskoffie en veegt ze langzaam af aan de kraag.

In de badkamer bekijkt hij zichzelf. Misschien kan hij nog wat krassen maken op zijn bril. Al zijn nagels afknabbelen.

Als ze hem zo zien, zullen ze naar hem luisteren.

Er moeten nog ergens oude sigaretten liggen van Arlette. Wat zullen ze ervan schrikken. Hij die haar op de vingers tikte bij elke inhalering, nu zelf aan het roken.

Hij vindt drie onaangeroerde pakjes in de buffetkast. Hij legt de sigaretten op borden, in cirkels op de rand met hun kopjes naar binnen. Terwijl hij ze één voor één aansteekt, verbrandt hij het topje van zijn wijsvinger. Net goed. Ze weten hoe heilig zijn vingers voor hem waren. De askegels kiepert hij uit over het glazen salontafeltje. De peuken strooit hij in het rond.

Beethoven. Nu Beethoven. Hij zoekt een live-opname van zijn vijfde symfonie in de platenkast en draait de volumeknop open.

Hij vist vuile sokken en onderbroeken op uit de wasmand en verspreidt ze over de vloer. Hij ademt kort, maar zwaar. Hij heeft nog meer dan een dag voorbereidingstijd, toch is hij gehaast.

Met een schaar maakt hij krassen op het behangpapier. De strijkers begeleiden hem. Hij prikt gaten in de sofa. Pulkt de stof open.

Dan gaat hij tegen de leuning staan. Hij buigt door zijn knieën en zet zijn onderrug ertegen. Hij begint te duwen. De poten van de sofa maken krassen op het parket. Perfect.

Wanneer ze in het midden van de kamer staat, stopt hij. Het zonlicht door het raam valt precies op het zitgedeelte.

Hij loopt naar de kluis, klikt ze open en haalt zijn stokje eruit. Hij klemt zijn vingers errond en sjokt terug naar de sofa. Beethoven komt tot zijn hoogtepunt.

Hij laat zich in de kussens vallen. Zijn stokje in zijn hand op zijn borstkas. Een tovenaar op zijn sterfbed.

Je weet pas wat missen is, als je iemand voorgoed kwijt bent. Geldt dat ook als je alleen maar, voor heel even, denkt dat je diegene bent verloren?

Morgen zal hij het snerpende geluid van de deurbel horen. Hij zal niet opendoen. Ze zullen op het raam tikken. Eerst met hun vingers, dan met het puntje van hun autosleutels. Als een indiaan die in de verte tuurt, zullen ze hun hand tegen het raam zetten. Naar binnen gluren. Het shockeffect zal volmaakt zijn. Zullen ze de deur inbeuken of het raam stukslaan?

Naast de sofa staat een emmer vol confetti. Hij graait erin met zijn vrije hand en gooit de snippers in de lucht. Ze dwarrelen op hem neer. Het applaus op de plaat barst los.

Hier blijft hij liggen. Tot morgen.

\",\"editionId\":\"0f32b641-bbdf-4dd0-b0e2-ca581290c0a8\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"d7412010-192d-46ec-a920-3f0033772886\",\"slug\":\"anke-verschueren-anke-verschueren\",\"title\":\"Anke Verschueren\",\"type\":\"bio\",\"intro\":\"Anke Verschueren is geboren op Pasen 1994 en neemt haar grote liefde, de taal, overal mee naartoe. Van papier naar podium naar podcast. Ze is afkomstig uit Morkhoven, een Kempisch gehucht zonder super\",\"htmlContent\":\"

Anke Verschueren is geboren op Pasen 1994 en neemt haar grote liefde, de taal, overal mee naartoe. Van papier naar podium naar podcast. Ze is afkomstig uit Morkhoven, een Kempisch gehucht zonder supermarkt maar met maïsvelden. Anke heeft een diploma Nederlands en studeert nu Woordkunst. Ze schrijft, maakt, speelt, leest, presenteert, monteert, modereert en zingt. En daarmee amuseert ze zich mateloos.

\",\"editionId\":null,\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"dc4c845e-7a6e-48c9-a7b3-71c3b7078714\",\"slug\":\"anke-verschueren-citroenfris\",\"title\":\"Citroenfris\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Een kat sluipt langs een gevel. Een kleine tuin baadt op slag in wit licht. Een rode schommel. Kraaknet.\",\"htmlContent\":\"

Een kat sluipt langs een gevel. Een kleine tuin baadt op slag in wit licht.
Een rode schommel. Kraaknet.
Donkergroen gazon. Kortgewiekt.

‘We begrijpen hoe kostbaar uw tijd is en wij helpen u zo snel mogelijk. De wachttijd bedraagt momenteel ongeveer 61 minuten.’

Mijn telefoon ligt in het bovenste bakje van mijn uitgeklapte gereedschapskist. Het volume van de luidspreker staat op luid. Al een kwartier bedraagt de wachttijd ongeveer 61 minuten.

Ik zit op een plastic krukje in het midden van je kamer. ‘Doe iets, meiske, houdt uzelf bezig, dan gaat de tijd sneller vooruit.’ Dat is de zin die mijn moeder de laatste jaren als een vast patroon door alle gesprekken weeft.

Ik heb vier mutsen voor je gebreid. De gele heb ik ook voor mij gemaakt. Hand in hand lopen we door de koude. We zetten onze laarzen in de sneeuw. Wij zijn de eersten die deze stukjes trottoir betreden. We wijzen naar de auto’s die een dekbed hebben gekregen. We lachen om de vuilniszakken met een toefje slagroom. Ik kan je net rechthouden als je uitschuift. Ik hurk en je kruipt op mijn rug. Je sneeuwlaarzen bonzen tegen mijn dijen.

Ik denk niet dat je weet wat dat is, sneeuw. Ik heb gelezen dat er in jouw land al tweeënzestig jaar geen meer is gevallen. Jij bent nu zes. Ik weet nog hoe de hitte voelde, toen ik bij je was. Anders dan hier. Alsof de zon hoger aan de hemel staat en meer plaats heeft voor haar stralen.

De rode muts vind ik het mooist. Prachtig bij je huid en je donkere ogen. Ik heb er een bijpassende sjaal voor gehaakt. Na twee weken handwerk dacht ik dat ik mijn vingers nooit meer zou kunnen strekken. Mijn moeder had gelijk: de tijd leek sneller te gaan. Na twee weken dacht ik dat er al vier waren gepasseerd.

‘We begrijpen hoe kostbaar uw tijd is en wij helpen u zo snel mogelijk. De wachttijd bedraagt momenteel ongeveer 60 minuten.’

Eén minuut dichterbij. Ik moet iets doen.

De handleiding ligt op de grond tussen de schroeven en de houten pluggen die ik al heb gesorteerd. ‘Gij mist toch ook een paar vijzen hoor.’ Een andere zin die mijn moeder geregeld naar mijn hoofd slingert. Nooit gedacht dat hij zo accuraat kon zijn. Twaalf heb ik er nodig. Acht heb ik er gekregen.

Op de eerste bladzijde van de handleiding staat een hoekig mannetje dat in z’n eentje een brede plank probeert te tillen. Aan zijn gekartelde mond en de zweetdruppeltjes naast zijn hoofd te zien, kost hem dat veel moeite. Er staat een groot, vetgedrukt kruis overheen. Op de afbeelding eronder, heeft het hoekige mannetje gezelschap gekregen van een iets minder hoekig mannetje. Misschien is het zelfs een vrouwtje. Ze houden allebei een uiteinde van de plank vast en glimlachen breed.

Rode schommel. Gele glijbaan. Donkergroen gazon.
Overal verspreid: kapotte houten planken.

Ik moet eerst de ramen lappen. Elke week maak ik ze klaar voor je komst. Ik had al een emmer gevuld voor ik besloot te bellen. Lauw water en een scheut Ajax. Citroenfris. Er drijft een spons en een zeemvel in. Ik zet het krukje onder het grootste raam.

Als je liefdesverdriet hebt, zit je hier. Je steunt op de vensterbank. Je staart naar buiten. Ziet je verloederde speeltuig en daarachter de stad. Je vraagt je af waar hij is, wat hij aan het doen is. Mij sluit je buiten, maar dat accepteer ik. Ik klop op je deur en zet een kopje kamillethee neer. Als ik de gang uit loop, hoor ik je de sleutel van het slot draaien. Met het warme kopje in je handen geklemd, ga je weer voor dit raam zitten. Het regent. Of het sneeuwt.

Ik veeg het raam droog en gooi de zeemvel terug in de richting van de emmer. Hij vliegt erover en landt op de rand van de doos met duploblokken, die al bijna twee jaar op jou staat te wachten. Op mijn knieën kruip ik ernaartoe. De vloer is vies. Ik voel stof en zand kraken onder mijn handpalmen.

In jouw huis bestaat de vloer alleen maar uit zand. Drie jaar was je. De bezem dubbel zo groot als jij. Het uiteinde raakte het dak van het hutje net niet. Met twee handjes hield je hem voor je uit. Je veegde het zand schoon, omdat ik op bezoek kwam.

‘We begrijpen hoe kostbaar uw tijd is en wij helpen u zo snel mogelijk. De wachttijd bedraagt momenteel ongeveer 60 minuten.’

Ik heb een volledig raam gepoetst en ik heb niet eens een minuut gewonnen.

De vloer dan. Ik dompel de spons onder en wring ze uit boven het parket. Het plasje krijgt grijze randen. De vuiligheid bevindt zich enkel aan de oppervlakte van de parketvloer. Schrobben is niet nodig. Ik doe het toch. Ik knijp de spons samen en druk ze op het hout. Ik boen het vernis. Mijn arm trilt. Ik blijf wrijven. Er brokkelen stukjes af van de spons. Ik zet nog meer kracht. Mijn hele lichaam trilt. Ik wil het vernis wegboenen. Splinters voelen.

‘We begrijpen hoe kostbaar uw tijd is en wij helpen u zo snel mogelijk. De wachttijd bedraagt momenteel ongeveer 65 minuten.’

’65?’ Ik gooi de spons door de kamer. Ik schrik van mijn eigen stem. Ze is schor. Ik heb vandaag nog geen woord gesproken. ‘65?’ Ik brul. Ik schud met mijn pols om mijn horloge te kunnen zien. Het is half twaalf. Op veertig minuten wachten, is de wachttijd met vier minuten toegenomen.

Nu pas zie ik het. Wed 10-10, staat er bovenaan op het schermpje van mijn horloge. Ik kan niet geloven dat ik nu pas opmerk dat het vandaag is. Drie jaar al. Exact drie jaar van wachten en wachten en wachten.

Eerst het constant controleren van mijn telefoon. Het beltoonvolume op maximum. Het tintelen van mijn vingertoppen bij iedere inkomende oproep. Meestal mijn moeder. Of ik de badkamer al heb herschilderd. Of ik al nieuwe gordijnen heb gehangen. Af en toe belt er iemand van het bureau. 03 286 844. Ik heb het nummer nooit opgeslagen. Ze bellen om nieuwe vertragingen te melden.

Nu staat mijn telefoon op ‘stil’. De laatste maanden heb ik zelfs de trilfunctie afgezet. Om niet de hele tijd te hoeven horen hoe ik niet word gebeld. Op drie jaar tijd worden baby’s kleuters. Ze leren kruipen, zitten, lopen, eten, praten, spelen. Op drie jaar tijd kopen mensen een bouwgrond, zetten ze er een huis op, richten het in, geven een housewarming party. Op drie jaar tijd, duurt het wachten alleen maar langer. Wed 10-10. Vandaag wacht ik tot er wordt opgenomen.

‘We begrijpen hoe kostbaar uw tijd is en wij helpen u zo snel mogelijk. De wachttijd bedraagt momenteel ongeveer 66 minuten.’

Woensdag wordt je favoriete dag. ’s Middags bak ik pannenkoeken voor je. Je beste vriendinnetje mag komen logeren. We bestrooien de pannenkoeken met een grote bus poedersuiker. Je moet ze met twee handjes vasthouden. De hele keukentafel gehuld in een witte poederwolk. Er hangen zelfs vlokjes in je haren. Je smult je buikje vol, de stroop in je mondhoeken en op je wangen. Na het eten wrijf ik ze schoon met een zacht washandje en warm water. Dan blaas ik door je haren, geef ik je een kus op je voorhoofd en mag je gaan spelen in je kamer. Je vriendinnetje wacht al op je. De hele namiddag bouwen jullie een hutje met duploblokken.

Rode schommel. Gele glijbaan. Donkergroen gazon. Kapotte planken.
In een kamer op de eerste verdieping brandt nog licht.
Muggen vliegen naar binnen door een groot gat in het raam.
Stukjes gebroken glas glinsteren op de vensterbank.

Er ligt nog één rechthoekige, kartonnen verpakking. Ik scheur ze stuk en gooi ze bij op de stapel in de hoek. De poten. Volgens de handleiding moet ik daarmee beginnen. Ik zoek de lange planken die ik eraan moet bevestigen. Ik kan ze perfect alleen dragen. Ik kantel ze in de juiste richting, steek de juiste houten pluggen in de juiste gaatjes. Ik schroef de twee lange planken en de twee poten aan elkaar. Vervolgens verbind ik de poten met een andere, korte plank. Het wordt een onaffe rechthoek, met maar één korte zijde. Alles is zo simpel mogelijk uitgekiend, zo perfect mogelijk afgemeten. Een procedure die onmogelijk kan mislukken. Tenzij er een onderdeel ontbreekt.

Exact drie jaar geleden liet je me je slaapplek zien. Een houten bak met een hard, donkergroen gestreept deken. Je toonde me trots hoe je er perfect inpaste. Eerst spande je een gelig, bevlekt muggennet over de bak. Dan ging je liggen. Op je zij, je knieën een beetje opgetrokken. Later op de dag nodigde je me uit om mee te eten. Plakkerige rijst, uit een grote aarden kom. We schepten erin met onze blote handen. Pas na een kwartier had ik door dat het tafellaken je deken was. En de tafel, je omgekeerde bed. Ik vraag me af hoe groot je nu bent.

Ik had een prachtig bed voor je gekocht. Roze en klein en schattig en met een gigantische sluier van doorzichtige voile met een strik in het midden. Toen begon het wachten. Ik heb het zorgvuldig afgebroken en de planken in de garage opgestapeld. Van de voile laat ik gordijnen maken.

‘We begrijpen hoe kostbaar uw tijd is en wij helpen u zo snel mogelijk. De wachttijd bedraagt momenteel ongeveer 36 minuten.’

Met de punt van mijn schroevendraaier druk ik een putje in mijn handpalm. Hoeveel bellers hebben het tegelijkertijd opgegeven? Ik houd vol.

De achterkant. Het is het grootste en zwaarste stuk hout. Het moet rechtop worden vastgehouden door een helper. De muur kan dat ook. Ik zet het ertegen. Zo recht mogelijk, zodat het net niet omvalt.

Het matras staat in de plastic verpakking in de hoek. Het heeft uitklapbare stukken. Als je groter wordt, schuiven we de lattenbodem uit en mag er een stukje bij. Je bed groeit met je mee. Je gaat in de keuken met je rug tegen de muur staan. Zo recht mogelijk. Ik leg een doos cornflakes op je hoofd en zet aan de onderzijde met potlood een streepje op de muur. Iedere week hoop je dat het streepje hoger staat.

‘We begrijpen hoe kostbaar uw tijd is en wij helpen u zo snel mogelijk. De wachttijd bedraagt momenteel ongeveer 48 minuten.’

Ik neem in elke hand één zijplank en ga met het halve bedframe voor de achterkant staan, die tegen de muur leunt. De zijplanken moeten eraan worden bevestigd, om de rechthoek compleet te maken. De schroeven zijn op. Je meegroeibed is een perfect incompleet bouwpakket. Voor twee personen.

‘We begrijpen hoe kostbaar uw tijd is en wij helpen u zo snel mogelijk. De wachttijd bedraagt momenteel ongeveer 54 minuten.’

Met genoeg kracht moet dit lukken. Ik zet twee passen naar achteren. Mijn armen gestrekt. Dan val ik aan. Ik beuk de planken tegen de achterkant. Ze komen meteen weer los. Opnieuw. Een grotere aanloop. Meer kracht. De poten slepen over de parket. Ze maken krassen. Dat hoor ik. Opnieuw.

‘We begrijpen hoe kostbaar uw tijd is en wij helpen u zo snel mogelijk. De wachttijd bedraagt momenteel ongeveer 61 minuten.’

De achterkant schuift van de muur. Knalt op de grond. Ik laat de zijplanken vallen. Zet de achterkant recht. Ik stamp de poten tegen de muur. Recht blijven, verdomme. Ik ga weer in het midden van je bedframe staan. Raap de planken op. Draag ze als de handvaten van een kruiwagen. Opnieuw. Ik zet drie grote passen naar achteren. Versnel. Knal. Val. Opnieuw.

Rode schommel. Gele glijbaan. Donkergroen gazon. Kapotte planken.
Licht. Muggen. Gebroken raam.
In het midden van de kamer ligt een vrouw. Ze slaapt.
Met opgetrokken knieën. De handen onder het hoofd.
De mond een stukje open.
In de hoek: een emmer met koud water. Citroenfris.
Om haar heen: schroeven, spijkers, duploblokken.
Een zeemvel, een spons, een telefoon.

‘Goedenavond, met Ingrid van Ikea, waarmee kan ik u van dienst zijn?’

\",\"editionId\":\"54b13809-85dc-49c2-9c09-4ed4c899e2b8\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"0b60f112-bea4-4214-95f5-be6c272ed83b\",\"slug\":\"anke-verschueren-tutu-tuesday\",\"title\":\"Tutu Tuesday\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Vijf kilometer alleen maar zand. Nergens een rand, waar je het strand met een borsteltje tussen je tenen uit kan wrijven.\",\"htmlContent\":\"

Ik ben 1.58 meter en ik heb me nog nooit zo klein gevoeld als hier. Je kan de woestijn pas begrijpen als je erin staat. Vijf kilometer. Zo ver ligt de horizon. Zo ver kan een mens op ooghoogte voor zich uit kijken. Vijf kilometer alleen maar zand. Nergens een rand, waar je het strand met een borsteltje tussen je tenen uit kan wrijven. De kleur verandert bij het ondergaan van de zon. Langzaam, bijna onmerkbaar. Van goudgeel naar cementachtig grijs.

Ik ril. Als de nacht valt, verandert ook het weer in de woestijn. Het wordt hier ijskoud. Ik schat zelfs zo’n dertig graden frisser dan overdag. Wanneer ik thuis onder de zomerzon het heerlijk geurende gras maai, kan ik me heel moeilijk voorstellen dat er ooit weer een sneeuwtapijt zal liggen. Hier kan alles, in minder dan vierentwintig uur. Al worden de uren hier niet geteld. De temperaturen worden niet gecheckt.

Ik heb nooit gedacht dat ik hier zou staan. Met wenkbrauwen en wimpers stijf van het stof, in de Black Rock Desert in Nevada.

‘Stel, je gaat naar Burning Man 2022, wat draag je op de derde dag?’

Die opdracht mailde mijn schrijfdocent me een half jaar geleden. Ik had nog nooit van Burning Man gehoord. Een gigantische tijdelijke nederzetting in het midden van de woestijn. Een plek waar iedereen de puurste versie van zichzelf mag zijn.

Ik ging voor mijn kleerkast zitten. Veel zwart. Maar ook rood. Okergeel, donkergroen, bordeaux. Het kleurenpalet van de herfst. Eerder gezellig dan opvallend. Ik keek filmpjes met tips. ‘Neem kleding mee in dezelfde tinten om gemakkelijk te combineren. Koop wat tweedehandsstuks voor een paar euro en maak ze meer jij.’

Op de derde dag van Burning Man draag je een tutu. Dat bleek het enige juiste antwoord. Het is dan Tutu Tuesday.

Nu sta ik hier te rillen in het donker aan de rand van de playa, in het linnen pak dat mijn moeder op mijn eigen doopfeest droeg, zesentwintig jaar geleden. Het pak heeft nepzakken, je kan er amper je vingertoppen in kwijt. Het is beige. Ik pas perfect in de woestijn.

Na het indienen van de schrijfopdracht kocht ik mijn toegangsticket. Ik opende iedere dag mijn mailbox om er even naar te kijken. Ik raakte iedere dag een tikkeltje meer gewend aan het idee dat ik echt zou gaan. Tot mijn moeder drong het pas vorige week door.

‘Linnen.’

Ze riep het woord uit alsof het haar na uren zoeken plots te binnen schoot. ‘Linnen beschermt, het is licht, het is uiterst geschikt voor de woestijn.’ Ze bouwde een constructie van stoelen, kroop naar de hoogste plank van haar ingebouwde kast en tilde daar een doos vol linnen kleren uit.

Ik heb het koud en daar ben ik trots op. Ik heb vanmorgen geen trui om mijn middel geknoopt. Niet omdat ik niet wist dat het zou afkoelen. Gewoon omdat ik het vergat. Nonchalance. Voor het eerst in jaren.

Achter me klinkt Black Rock City amper anders dan een drukbevolkte stadskermis. Voor me ligt de stilte. Uitgestrekt en onverstoorbaar. ‘Stilte.’ Ik fluister het. Nog eens. En nog eens. Steeds luider. ‘STILTE!’ Het enige woord dat ophoudt te bestaan van zodra je het uitspreekt. Ik had nooit gedacht dat ik hier zou staan en dat ik naar stilte zou verlangen. Ongeveer achtenveertig uur geleden rolde ik door het stof bij The Gate. Voor ik ging liggen pakte ik de kraag van mijn linnen kostuum vast. Ik fluisterde: ‘Zo dadelijk ga je helemaal rimpelen en dat is oké.’ Op de grond deed ik mijn best me over te geven aan het rollen. ‘Ik ben geen maagd meer!’ riep ik, samen met honderden andere newbie Burners. Het lukte me. Meteen op dag één schreeuwde ik mijn stem schor.

Het is mijn tweede nacht hier. Ik heb geen idee hoe laat het is, mijn horloge heb ik thuisgelaten. Die leugen probeer ik mezelf voor te houden. Ze zit in het kleine geheime zakje van mijn rugzak. Ik vraag me af of het stof daar ook al is ingewaaid. Ik moet onmiddellijk ophouden me dat in te beelden, voor ik naar mijn tent wil rennen om het te controleren.

Zou Tutu Tuesday al begonnen zijn? Het doet er niet toe.

Ik sta hier al lang stil. Ik moet verder. De lamp die met een dikke elastiek om mijn hoofd is gespannen verlicht een strakke strook voor me. Ik creëer mijn eigen wandelpad. Ik ben al heel lang niemand meer tegengekomen.

Misschien slaag ik er wel in te verdwalen. Mijn voetstappen waaien meteen weg, dus niemand kan achterhalen in welke richting ik ben gelopen. Ik kijk niet meer achterom naar de playa, maar wandel tegen de wind in. Ik moet mijn ogen tot spleetjes knijpen. Mijn mond is droog, mijn haar is hard. Mijn huid lijkt te klein voor mijn lichaam.

Ik stap op het ritme van het bonzen in mijn hoofd. Rechtdoor. Tot ik niet meer kan denken. Tot ik geen enkele uitweg meer zie. Ik kan alleen nog voelen. En horen. Het geluid van een helikopter. Mijn moeder, in tranen, zwaait wild vanuit de cockpit. Ze zit naast de piloot, die het toestel vakkundig aan de grond zet.

Thuis gelooft niemand dat uitgerekend ik de weg ben kwijtgeraakt. Toch is het waar. Het is me gelukt.

Ik druk op het knopje van mijn petzl. Hij werkt op zonne-energie. Het geluid klakt in mijn oren. De lamp dimt. Ik klik nog eens. Ze pulseert. Nog eens. Ze dooft.

Ik had donkerder donker verwacht. De gloed van de duizenden Black Rock City Lights flonkert op het zand om me heen. Is dit dan het tegenovergestelde van een schaduw? Het lijkt een discodansvloer.

Ik spring van een rood naar een paars flikkerend schijnsel, trippel tussen twee halve maanvormige lichtjes door, probeer op een laserlijn te balanceren.

Er vliegen groene twinkelingen door de lucht. Ik loop erachteraan om ze één voor één aan te tikken, ik voel me een kind dat zeepbellen stuk prikt. Enthousiast, maar nauwkeurig. Dit is mijn choreografie. Te nauwkeurig.

Ik wieg mijn heupen. Eerst voorzichtig. Dan wilder.

Ik denk aan de manier waarop mijn beste vriendin danst. Zo los en ongegeneerd dat ze constant lijkt te vallen, maar op het laatste nippertje overeind blijft. Ze palmt de hele dansvloer in. Ik probeer haar te imiteren. Ik huppel in het rond, zwier mijn armen door de lichtjes heen en moedig mezelf aan. Dit is losgaan. Ik gooi mijn hoofd in mijn nek en geniet van het stof dat ik doe opwaaien.

Plots merk ik dat er één schijnsel constant is. Een groot blauwig vlak. Ik blijf staan en klik mijn petzl weer aan. Nog geen twintig passen bij me vandaan staat een Porta Potty. Er moet een grote lamp in hangen, want het hokje geeft licht.

Plassen. Ik moet niet echt dringend, maar in principe kan een mens op ieder moment van de dag naar het toilet gaan. Ik versnel mijn pas in de richting van de Porta Potty. Zonder kloppen en met een zwaai waar ik zelf van schrik, trek ik de deur open. Een scherp wit licht verblindt me een seconde.

‘Welkom in de kleinste bar van de wereld. Wat kan ik voor je inschenken?’

Hij is groot en kaal en hij heeft een vrij scherpe neus met een septumpiercing. Als ik zijn outfit mag geloven, is het al na middernacht. Tutu Tuesday is begonnen.

Zijn exemplaar is felblauw, net als zijn overdadig aangebrachte oogschaduw. Het hele rokje is bezaaid met zilveren sterretjes. Het is het enige wat hij draagt. Op zijn rechterborst prijkt een tattoo van een alien. Zijn tepel doet dienst als het enige oog van het wezen.

Er is geen toilet te bespeuren. Hij staat achter een houten plank die op buikhoogte dwars door het hokje is gemonteerd. Achter hem hangen nog meer planken op, volgestouwd met sterke drank.

Ik geef hem een vriendelijk knikje. Dat is een reflex. Aangeleerd tijdens nachtelijke wandelingen op straat in de stad. Zowel op ‘Hee meisje!’, als op ‘Waar ga je naartoe?’ en ‘Iets drinken?’ is het antwoord een knikje. Negeren is om problemen vragen.

Ik heb de deur nog in mijn hand, sta op het punt ze dicht te slaan en het op een lopen te zetten. Terug naar waar de lichtjes het felst zijn, naar Center Camp, naar het legertentje dat ik van mijn neef heb geleend.

De man moet de paniek in mijn ogen zien. ‘Kom,’ zegt hij. Ik zet een stap naar achteren. Hij brengt zijn handen naar zijn gezicht en begint te beatboxen. Ik voel hoe mijn mond zich meteen naar een glimlach krult. Hij produceert alle kermisgeluiden in zijn eentje. Mijn buik schokt mee op de beat.

Ik begin luidop te lachen. Om dit tafereel en om mijn domme angst. Dit is mijn kans. Ik klem mijn vuisten om de kraag van mijn kostuum en fluister: ‘Hiervoor zijn we gekomen.’ Ik stap mijn avontuur in. De deur valt achter me dicht.

In het hokje ruikt het naar poetsmiddel. Een soort chemische citroengeur. Ik doe mijn petzl af en leg hem op de bar. Hij is nog steeds aan het beatboxen. De bassen die hij met zijn stem maakt, trillen door de Porta Potty heen tot in mijn tenen.

‘Welkom,’ zegt hij nogmaals, om zijn performance te beëindigen. Ik kijk naar de grond. Ik voel de reflex om te applaudisseren, maar mijn handen blijven zwaar naast mijn lichaam hangen. ‘Ik moet plassen,’ piep ik in de plaats.

‘Eén whisky voor mevrouw, komt eraan.’ Op de tast pakt hij een fles Chivas Regal uit het rek. Hij duikelt twee glazen op vanonder de bar en vult ze. Ik heb nog nooit whisky gedronken. Voorzichtig neem ik een slok. Mijn keel staat in brand, maar dat laat ik niet merken.

‘Hoe lang sta je hier al?,’ vraag ik.

‘Hoe lang sta jij hier al?,’ kaatst hij terug.

‘Ik kom net binnen.’ Ik zeg het per ongeluk met een zweem van irritatie.

‘Dat zag ik.’ Hij kijkt vriendelijk.

‘En ik zag jou.’

‘Dat stelt me gerust. Dan zijn we hier even lang.’ We zwijgen. Ik neem nog een slok. Het is hier net te warm en we staan net te dicht bij elkaar. Ik voel zijn adem op mijn voorhoofd. Zijn zure zweet verdrijft de citroengeur. Hij laat zijn glas onaangeroerd.

‘Maar,’ ik leun voorzichtig naar achteren en kijk hem strak aan, ‘hoe lang stond je hier te wachten tot er iemand kwam?’

‘Darling. We zijn hier samen aangekomen. We gaan hier samen weg.’ Hij buigt opnieuw naar voren.

‘Jij was hier eerst,’ zeg ik. Ik houd vol en buig nu ook naar hem toe. Hij moet hier uren hebben gestaan in dit blauwe hokje. Hopend dat er iemand de deur zou opentrekken. Waarschijnlijk is hij teleurgesteld dat ik het ben.

‘We zijn hier nu. Samen.’ Er wordt op de deur geklopt. Ik schrik en kijk achterom. Mijn hart dreunt in mijn borstkas, alsof het de aandacht wil afleiden van het geklop.

‘Verwacht je nog iemand?,’ vraag ik. Mijn stem trilt. Laat het een vrouw zijn. Smal en niet te groot, maar duidelijk sterk genoeg om hem samen met mij aan te kunnen. Hij reageert niet.

‘Laat jij je klanten altijd wachten?’ Mijn tweede, speelsere poging. Als antwoord schenkt hij mijn glas whisky bij.

Weer geklop. Hij kijkt niet op. Nog eens. Steviger nu. Ik wil de deur op een kier duwen, maar zwaai ze per ongeluk helemaal open. Niemand. Op het vage schijnsel uit de bar na is alles donker.

Ik stap naar buiten. Dit is het zwartste zwart dat ik ooit heb gezien. Ik sluit mijn ogen, maar er verandert niets. Ik wil mijn petzl aan klikken. Hij staat niet meer op mijn hoofd. Ik kan mijn lichaam voelen, maar ik zie het niet. Black Rock City. Waar is Black Rock City.

Ik draai me naar rechts. Niks. Ik draai om mijn as. Niks. Ik kijk omhoog. Geen maan, geen sterren. Het is windstil. Geen schijnsels van lichtjes, geen enkel geluid. De stilte tintelt in mijn oren.

Ik klak met mijn tong. Het geluid is kort en sterft meteen weg. Ik zet een paar stappen naar achteren. Knal nergens tegenaan. Het hokje. Waar is het hokje.

Ik draai me om. Daar. Het blauwe schijnsel. Twintig passen bij me vandaan: de Porta Potty. Ik loop erheen, trek de deur open.

‘Welkom in de kleinste bar ter wereld. Wat kan ik voor je inschenken?’

Hij staat er nog steeds. Met neusring, tattoo en felblauwe tutu. Ik zucht opgelucht, maar mijn adem gaat in schokjes. Ik stap het hokje in, neem meteen mijn petzl van de bar en span het elastiek weer om mijn hoofd. Hij schenkt twee nieuwe glazen whisky in.

‘Is het je eerste keer?’ Ik twijfel of ik daar eerlijk op wil antwoorden. Ik geef hem opnieuw een knikje. Hij glimlacht breed en bekijkt me van kop tot teen.

‘Geen tutu?,’ vraagt hij. Hij houdt zijn hoofd schuin.

‘Wat gebeurde er net?,’ vraag ik. Hij blijft me schuin aankijken.

‘Ik – Je – Alles werd zwart. Je was weg. En toen weer terug. Je bent opgeschoven. Hoe?’ Hij beweegt niet. Reageert niet. Ik besluit op zijn vraag te antwoorden. Even mee te gaan in het gesprek.

‘Mijn tutu zit nog in mijn rugzak.’

‘Welke kleur?’

‘Alle kleuren van de regenboog.’

‘Is het een statement?’

‘Een statement?’

‘Dat je hem niet draagt bedoel ik.’ Ik moet lachen. Lange tijd was ik niet van plan een tutu mee te nemen. Als verzet tegen mijn schrijfdocent, die me met zijn opdracht in een tutu wilde laten rondlopen op de derde dag van Burning Man. Maar kan je een daad van verzet écht verzet noemen als degene waartegen je je verzet nooit je daad te weten komt?

‘Nee,’ zeg ik. ‘Ik draag hem van zodra de zon opkomt. Ik wist niet dat het al na middernacht is.’

‘Het is Tutu Tuesday, darling, niet Wuwu Wednesday. De kracht van de alliteratie is niet te onderschatten.’

‘Ja, dat weet ik toch? Morgen draag ik hem. Nu ja. Straks eigenlijk, als je het zo wil stellen.’

‘Straks is het al woensdag. Dag vier. Jij hebt ergens een paar uren gemist, denk ik.’ Hij grinnikt alsof we een vies geheimpje delen.

Mijn mond is in één klap even droog als de woestijn. Ik onderdruk de reflex om mijn pols naar me toe te draaien. Om het uur te checken. Ik moet hier weg. In plaats daarvan giet ik mijn glas whisky in één keer achterover. Ik kijk de man recht in de ogen en stap achterwaarts de bar uit.

Achter de Porta Potty ligt Black Rock City. Achter Black Rock City komt de zon op.

\",\"editionId\":\"b5758f2a-5b20-4767-85a0-c88a36b1de69\",\"__typename\":\"Story\"}],\"products\":[],\"__typename\":\"Author\"}}}}",["P",46]]