P29:[{"_33":45,"_35":36,"_37":46},"{\"type\":\"next\",\"value\":{\"data\":{\"author\":{\"displayName\":\"Aafke van Pelt\",\"image\":\"https://res.cloudinary.com/papieren-helden/image/upload/v1703794808/crjhhiatncj2pn04gajp.jpg\",\"imageAuthor\":\"Aafke van Pelt\",\"id\":\"77303b6c-5276-4cdc-8a08-c0d0449fa370\",\"slug\":\"aafke-van-pelt\",\"stories\":[{\"id\":\"4c843351-fd58-4dae-ba8c-0b2febbe8054\",\"slug\":\"aafke-van-pelt-fietsen\",\"title\":\"Fietsen\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"De twee jongens voor me zijn van strak geweven wol gemaakt. \",\"htmlContent\":\"

De twee jongens voor me zijn van strak geweven wol gemaakt. Ze dragen blazers, overhemden met stijve kragen waardoor hun kinnen als vlaggenvaandels de lucht in steken, gestreepte stropdassen die hun leeftijd te boven gaan. Helaas moeten ze dezelfde kant op als ik. Hun tred is zeker genoeg dat ik weet dat ze geld hebben maar onzeker genoeg dat ik weet dat ze óók nog maar net twintig zijn – en dronken. Tussen hen in bungelt een fiets. Zo te zien gaat het slot niet meer open, of zijn ze de sleutel kwijt.

Ze dragen hem samen, de één aan de bagagedrager en de ander aan het stuur. Hun loopritmes zijn keurig op elkaar afgestemd. Een beeld schiet door mijn hoofd: een hert met doorgesneden strot, poten aan een houten tak gebonden, starend naar niets met droeve lege ogen. De stoep geen stoep meer maar een bospad. Hun bestemming geen verenigingshuis maar een dorp vol wachtende vrouwenarmen.

Afstand houden. Geen reden tot omkijken geven.

Hun voorspelbaar blonde haren zijn wit vlas in het maanlicht. Hun ogen zijn van poeder. Dure aftershave krult dwingend mijn neus in, mengt zich met de geur van bier, iets wat me aan plakkerig kroegenhout doet denken, slecht verbloemd zweet en gele vlekken in witte zijden blouses.

Ik kan niet ophouden met staren naar de achterkant van hun hoofden, hun nekwervels die ik nerveus rond kan zien rollen onder hun huid, alsof de botten proberen het lijf te ontsnappen. Droge huid, droger, een duw en een scheur.

Op je hoede blijven. Oogcontact vermijden en in nood doen alsof je je vriend belt. Goed kijken waar de drukke straten zijn.

De wielen van de kapotte fiets zweven tien centimeter boven de stoeptegels. Ze draaien soms met een tikkend geluid, alsof het stuiptrekkende hertenkarkas zijn laatste adem het luchtledige in rochelt. Desondanks heeft het iets teders, hoe ze de fiets vooruit slepen samen. Ze tillen hem met bijna geoefende coördinatie over omgevallen huurscooters en stapels kapotte flessen.

Huissleutels tussen de vingers geklemd.

Maar de jongens steken feitelijk over de afstand tussen hun zwalkende lijven heen de armen naar elkaar uit.

Minus de fiets zou het een liefdevol gebaar zijn, strekkende vingers die naar verstrengelen verlangen, naar thuiskomen. Niets zo erotisch als reiken. Ik wil de fiets wegnemen, kijken wat er gebeurt als er geen metaal meer is om hun handen van elkaar te scheiden maar enkel een in zichzelf krullende leegte.

Op je hoede blijven.

Ik loop iets sneller zodat ik de twee nachtvlinders beter volgen kan. Door mijn geluiddempende koptelefoon hoor ik niet precies waar ze het over hebben, enkel dat de klanken hard en slijpend zijn, ze malen hun woorden fijn.

Maar kijk: de één wijst naar de maan en de ander volgt gretig de richting van zijn hand. De wijzer gebaart, lijkt zijn vriend de kosmos uit te leggen, de ander knikt en glimlacht en kijkt verwonderd als een kind naar de lichtjes in de grote diepte boven ons.

Op je hoede blijven?

We stoppen alle drie bij hetzelfde kruispunt. De jongen die de bagagedrager droeg stapt naar voren om op de knop naast het stoplicht te duwen en legt daarbij zijn vingers op het stuur voor steun, vlakbij de hand van de ander. De bagagedrager ziet er een beetje verloren uit. Ik zie de deuk nu pas; er heeft vaak iemand op gezeten.

Ze lachen om iets en klinken verrassend jongensachtig. Onbewust glimlach ik mee.

Misschien, denk ik, misschien zijn mijn zenuwen onterecht. Ze moeten elkaar toch wel vertrouwen om zo laat over straat te lopen, praktisch hand in hand. Want wat is een fiets uiteindelijk? Hoeveel mensen hebben er één en vergeten dat feit, het gemak van het frame, de vanzelfsprekende cirkel van de wielen? De fietsen eindigen immers zo vaak op de bodem van het kanaal. En zie je wel, over het stuur glijden de handen dichter naar elkaar toe.

Het kan niet alleen hun dronken staat zijn waardoor ze zwaarder op de fiets leunen. Waardoor hun gewicht zich verplaatst, hun armen over de glanzende curve van het stuur naar elkaar toe kruipen terwijl ze verder praten over ik gok het sterrenstelsel, met maar een vingerlengte afstand tussen hun handen in, twee kootjes, één kootje, een nagel, een haar…

Hun hoofden schieten omhoog en voor het eerst valt hun gesprek stil. Ze kijken elkaar aan en de lucht zuigt zich vol. Dan trekken ze allebei hun handen terug en laten los.

De fiets wankelt. De één aarzelt, waarop er iets verhardt in het gezicht van de ander. Hij krult zijn bovenlip omhoog zoals grote katachtigen of apen dat doen en duwt de jongen die hij te zachtaardig moet hebben bevonden, zegt iets met uitgerekte klinkers wat niet fijn kan zijn.

De ander struikelt en valt praktisch over niets. Toch te dronken. Ik had hem willen opvangen, echt waar, ik had het gedaan maar ik heb de binnenkant van mijn broekzakken vast en ik kan alleen maar kijken hoe hij zijn handpalmen lelijk openhaalt aan de ruwe stoep. De fiets klettert mee op de grond. Eén wiel draait nog even moedeloos verder en staat dan langzaam stil.

Het stoplicht springt op groen.

De gevallen jongen krabbelt vlug overeind en moet rennen om de andere jongen in te halen. Kleine bloeddruppels vormen een spoor achter hem aan, een soort vervreemdend Hans-en-Grietje-effect. Ik loop nog niet verder; de jongen die aanviel balt en ontspant zijn vuisten constant.

Naar beneden kijken. Oogcontact vermijden. Op je hoede blijven en voor de zekerheid een vriendin bellen als dat nodig is. Sleutels als een klauw in de hand in de jaszak.

Aan de overkant van de straat stappen de jongens de stoep op en verder de nacht in. Ze praten niet meer, ze zingen. Ze zingen iets over benen.

Tussen hen in valt een gat ter grootte van precies één fiets.

\",\"editionId\":\"b03e4723-e335-4fd2-b498-3bdedb935082\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"6bff398e-5cf7-4ebe-b43d-ba77d6754ddd\",\"slug\":\"aafke-van-pelt-een-lange-koffie\",\"title\":\"Een lange koffie\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Nu komt het einde van het einde van het grote alles.\",\"htmlContent\":\"

Sebastiaan keert zich om in zijn bijrijdersstoel zodat hij mij en Lars, onze chauffeur, tegelijkertijd aan kan spreken. Hij draagt een net geschreven gedicht voor over de menukaart in het cafeetje waar wij de enige gasten waren en de eigenaar de koffiemelk bij de buurtsuper aan de overkant moest gaan kopen.

‘De België special,’ kondigt Sebastiaan aan.

De strofen tuimelen over elkaar heen en ik laat me toedekken door het gestaag bouwende laagje woorden. Ik leg mijn hoofd tegen het koude autoraam. Mijn schedel trilt, van het brullen van de auto of van de cafeïne. Buiten schiet een grensbord voorbij – we zijn bijna terug in Nederland.

Als Sebastiaan klaar is, klap ik en slaat Lars ritmisch op zijn stuur. Sebastiaan glimlacht en buigt voor zover zijn autoriem dat toelaat. Ik focus me weer op de buitenwereld, waar de verlichting langs de snelweg langzaam in een draderige sliert oranje neon verandert. Voorin de auto begint Sebastiaan een betoog over de schoonheid van de Vlaamse taal. ‘Wij Nederlanders schrijven lungo. We eten het marmer van de Italianen op en spugen het als groezelig betongruis weer uit. Maar die Belgen, die zeggen ‘lange koffie’. Een lang glas koffie. En het heeft niets met de lengte van het glas te maken, maar met het extractieproces.’

‘Dat klinkt goor, Sebas,’ zegt Lars. Hij haalt een vrachtwagen in zonder zijn knipperlicht aan te zetten; gelukkig is het niet druk op de weg.

‘Het is helemaal niet goor. ‘Een lang glas koffie’ is poëzie, ik zal nooit meer hetzelfde naar koffie kijken. Prachtig, toch? Dat is de kracht van taal, jongens. Neem nou een liefdesverklaring.’

Ik maak een vaag instemmend geluid en houd mijn ogen op de berm gericht. Er beweegt daar iets.

Vroeger, toen ik nog klein was, speelde ik het spelletje dat ik een denkbeeldig fantasiewezen langs de auto mee liet rennen. Hij kon bovenmenselijk snel sprinten en springen en soms vloog hij zelfs. Je kon zijn ogen nauwelijks zien, die gloeiden als stervende sterren en lagen diep in zijn dikke zwarte vacht. Zijn bek deed hij nooit open. Dat durfde ik niet.

‘Wat denk jij, Layla, is ‘ik hou van je’ mooier of ‘ik zie u graag’?’ Sebastiaan tikt me aan. ‘Is Belgisch of Nederlands beter?’

Het wezen barst de berm uit, onder het mos en weggegooide plastic tassen vol appelkrozen, lege blikken bier, boterhamzakjes en condooms. Zijn ogen lijken als vanouds licht te geven. Hij begint te rennen met honderdnegentien kilometer per uur.

‘Eh, Belgisch,’ mompel ik. ‘Ik vind ‘ik zie u graag’ teder.’

Zijn schouderbladen krullen als cirkelzagen boven zijn schedel uit, hij zet zich af tegen het asfalt met gekromd lijf en ledematen die met het duister lijken te vergroeien. Hij houdt zijn hoofd strak naar mij gekanteld. Zijn tempo daalt, honderd kilometer per uur, drieënnegentig, tweeëntachtig, vijfenzeventig.

‘Teder?’ vraagt Sebastiaan.

Het wezen is groter dan ik me herinner. In mijn kinderdagboeken omschreef ik hem als een soort zwarte teddybeer, maar dit wezen heeft meer iets weg van een reusachtige hondsdolle hyena. Ik kan hem steeds scherper zien.

‘Minder bezittelijk. Remmen we af?’

‘Ik moet naar de wc,’ zegt Lars. ‘Hier is een tankstation.’

We draaien iets sneller dan zou moeten een parkeerplaats op en scheren rakelings langs een stenen prullenbak. Mijn maag keert zich om als ik bedenk hoe het zou zijn om er tegenaan te botsen, hoe het blik van de auto zich om het beton zou vouwen met de tot pulp geperste lichamen van Lars en Sebastiaan erbij. Het wezen zou het wrak benaderen en zijn bek open doen, zijn tong een lange vlezige worm, zijn adem stinkt naar lijkmaden en iets wat ik vergeten was-

‘Layla, wil jij nou iets of niet?’

Blijkbaar probeert Sebastiaan al enkele minuten iets tegen me te zeggen.

‘Espresso,’ zeg ik afwezig.

‘Je hebt er net al zes gedronken.’

‘En?’

Sebastiaan haalt zijn schouders op en verdwijnt samen met Lars in de plassen duisternis tussen het schelle licht van de reclames rond de benzinepompen. Ik trek het portier dicht.

Op een of andere manier kruipt de geur van brandstof toch met spinachtige vingers de auto in, boort zich in mijn brein. De hoofdpijn die met het uitwerken van de cafeïne weg was keert in viervoud terug. Het is alsof mijn schedel krimpt, met het bonzen van mijn vacuüm trekkende hoofd klinkt ook een dof gebonk op de achterruit. Ik durf niet om te kijken.

Sebastiaan trekt het portier open en duwt een papieren bekertje dubbele espresso in mijn trillende handen.

‘Misschien moet je zo toch even proberen te slapen. Hier, zet dit eens naast je neer.’ Hij tilt een gigantische jerrycan over mijn schoot heen.

‘Wat is dat?’

‘Doe eens een gok.’ Lars start de auto en kijkt me via de achteruitkijkspiegel glunderend aan. ‘De benzine is veel goedkoper in België.’

We rijden verder. Een paar druppels geknoeide benzine parelen langs de dop naar beneden en trekken de toch al niet zo schone vloerbedekking in. Ik drink mijn espresso in twee slokken op, hopend dat de geur van koffie de chemicaliën zal verdringen die zich een weg door mijn neusbrug branden.

‘Waar hadden we het over?’ Sebastiaan rekt zich uit en vouwt zijn handen om zijn hoofdsteun heen. ‘Taal.’

Het wezen is terug. Het springt buiten met gruwelijk gemak over autobanden, vuilniszakken en achtergelaten kinderzitjes.

‘De taal maakt de werkelijkheid, dat vind ik er zo mooi aan. Wat wij schrijven is echt of kan dat worden. Slinger eens niet zo, Lars, ik word nog misselijk.’

‘Het is een provincieweg, ik kan er niets aan doen.’

Sebastiaan zucht. ‘Vooruit. Je kan je afvragen waarom we dan over afgrijselijke dingen schrijven, als we zelf mogen kiezen.’

‘Dat vinden we leuk,’ zegt Lars. ‘Een soort morbide fascinatie.’

Het wezen galoppeert nu op een halve meter afstand van de auto. Ik zie mijn reflectie in zijn ogen die zo diep zijn als de Marianentrog en ik ga vallen-vallen-vallen-

‘Waarom niet meer schoonheid de wereld in schrijven?’ vraagt Lars. ‘Omdat dat waar we van huiveren ons tot iets diepers beweegt. We registreren het meest onmenselijke van de mens.’

Een kleine Volkswagen wijkt toeterend voor hem uit en het wezen slingert even vervaarlijk in onze richting. Lars trekt nog net op tijd aan het stuur.

‘Is deze weg zo slecht?’ vraagt Sebastiaan.

‘Het wegdek in België is overal slecht.’ Lars remt een beetje af. ‘Ik denk dat het een bewustwording is. Als kind schrijf je vaak mooie dingen, over magie en heldendaden. Dan groei je op en besef je: dit is niet echt. Maar de gruwelijkheden van de mens, die zijn wél echt. Dus heb je het daar maar over. Denk je ook niet, Layla?’

‘Wat?’

Naast de auto opent het wezen voor het eerst ooit zijn bek. De ruit beslaat en ik kan het niet meer zien, dat ding, dat ding, wat het ook moge zijn. Het had te veel dimensies en tegelijkertijd te weinig.

‘Taal gebruiken is creëren,’ zegt Sebastiaan. ‘Je kan werelden maken die er niet zijn.’

Een enkele klauw slaat tegen de ruit en een sterretje springt in het glas, breidt zich uit als een spinnenweb. Gal borrelt omhoog in mijn keel. Ik buk en draai koortsachtig de dop van de jerrycan af, de benzine klotst over mijn handen en enkels als ik hem omkiep.

‘Maar taal gebruiken is ook herinneren,’ kaatst Lars terug. ‘Je kan zorgen dat bepaalde zaken niet vergeten worden, al weet je ze zelf nauwelijks meer of wil je ze niet meer weten.’

Ik hoor hun stemmen alsof ze door een kubieke meter water proberen te schreeuwen. Ze reageren niet op het oorverdovende barsten van de ruit.

‘De menselijke taal is onze beste uitvinding,’ zegt Lars. We slingeren enorm maar zijn handen lijken stabiel. ‘Het is ons begin, midden en einde.’

Een grijnzende bek duwt zich tegen het splinterende oppervlak, ik ruik brak water. Rottende vissen, schimmelende dood. Mijn vingers graaien onhandig door mijn jaszak tot ze eindelijk stuiten op wat ze zoeken.

Vroeger las ik veel avonturenverhalen waar wolven en beren in voorkwamen, hompen spier en maaiende scherpte met een onblusbare lust voor mensenvlees. Maar dat was oké, want ze hadden één ding waar ze absoluut niet tegen konden.

‘We hebben duizenden soorten begin, we catalogiseren nu ons midden,’ vertelt Sebastiaan. ‘Nu komt het einde van het einde van het grote alles. Dus blijven we vertellen.’

Mijn aansteker sputtert. Ik krijg het wieltje nauwelijks in beweging met mijn olieachtige vingers.

Lars knikt. ‘En dan de strik erom.’

Een scherp samentrekken van sissende medeklinkers. Ik zie een vonk.

\",\"editionId\":\"aee83f9c-90a4-4d2e-8bde-bd6559eb5b2f\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"faaa848c-86b6-43e6-8cd5-4e8b09ff094b\",\"slug\":\"aafke-van-pelt-aafke-van-pelt\",\"title\":\"Aafke van Pelt\",\"type\":\"bio\",\"intro\":\"Aafke van Pelt (1998) studeerde Engels en Literatuurwetenschappen en is schrijver, theatermaker, beeldend kunstenaar en creatief producent. Soms schrijft ze poëzie, maar soms ook niet. Haar werk versc\",\"htmlContent\":\"

Aafke van Pelt (1998) studeerde Engels en Literatuurwetenschappen en is schrijver, theatermaker, beeldend kunstenaar en creatief producent. Soms schrijft ze poëzie, maar soms ook niet. Haar werk verscheen eerder in de Seizoenszine, Kluger Hans en op het Shakespeare is Dead Festival. Ook is ze zakelijk leider bij de Nijmeegse theaterstichting Underground Theatre. In haar vrije tijd bezoekt ze graag oude begraafplaatsen.

\",\"editionId\":null,\"__typename\":\"Story\"}],\"products\":[],\"__typename\":\"Author\"}}}}",["P",46]]