P29:[{"_33":45,"_35":36,"_37":46},"{\"type\":\"next\",\"value\":{\"data\":{\"author\":{\"displayName\":\"Floor Gerritsma\",\"image\":\"https://res.cloudinary.com/papieren-helden/image/upload/v1718208475/du487hof5kqt9cnolciz.jpg\",\"imageAuthor\":\"Martijn van de Griendt\",\"id\":\"3fb4f823-e1bd-4caf-b848-db8d466e7040\",\"slug\":\"floor-gerritsma\",\"stories\":[{\"id\":\"d596bdeb-4543-4750-8a46-4bfb9d7e39db\",\"slug\":\"floor-gerritsma-floor-gerritsma\",\"title\":\"Floor Gerritsma\",\"type\":\"bio\",\"intro\":\"Floor Gerritsma (1973) heeft een roman over het Pieterpad in de sudderpan liggen en schrijft verhalen bij de illustraties van haar buurman. Ze is recent begonnen aan een autobiografische vertelling, w\",\"htmlContent\":\"

Floor Gerritsma (1973) schreef een roman over vriendschap, rouw en het Pieterpad die april 2025 bij Wereldbibliotheek verschijnt. Ze schrijft ook verhalen bij de illustraties van haar buurman.

\",\"editionId\":null,\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"07a0f95d-6738-46d5-a256-c5ab3c134047\",\"slug\":\"floor-gerritsma-binnenshuis\",\"title\":\"Binnenshuis\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Het is belangrijk dat niemand me hoort. \",\"htmlContent\":\"

Het is belangrijk dat niemand me hoort. Ik open mijn raam en laat mijn voeten één voor één landen tussen de lelietjes-van-dalen van mijn moeder. Ons huis is volgens haar – zonder de tuin die ze rondom heeft aangeplant – een kale kijkdoos. Ze heeft halfronde aarden wallen opgeworpen waar inmiddels een volle tuin op is gegroeid. Haar aanleg is niet echt een verdedigingswerk, het is meer een beschutting waarachter onze gelijkvloerse vertrekken verborgen gaan. Als zij met haar kruiwagen over de paadjes tussen de wallen loopt, is ook zij onzichtbaar.

De ophogingen worden naar het midden van de voortuin steeds lager en op het laagste punt, in het oog van het labyrint ligt een kleine, ronde vijver. Daar zit ik graag op mijn hurken te kijken naar de schrijvertjes die op het water wonen en naar de libelles die over het oppervlak scheren. Er is een waterlelie en ook kikkerdril. Soms denk ik dat mijn moeder het vijvertje speciaal voor mij heeft aangelegd.

Ik sluip de hoek om, naar de schaduwkant van het huis. Het raam van mijn zus kijkt uit op de blauwspar en het gras daaronder dat niet wil groeien. Haar raam staat op een kiertje, het rolgordijn hangt naar beneden. Toen we hier net waren komen wonen, mochten we stof uitkiezen voor de dekbedhoezen en de gordijnen. Mijn zus koos babyblauw met een wit zwaluwtje dat her en der door de stof heen vliegt. Zelf koos ik voor wit met rode diagonale strepen, misschien juist omdat haar stof zo dromerig was. Met mijn gordijnen dicht, is mijn slaapkamerraam één groot weggestreept vlak.

Ik weet dat er achter haar rolgordijn een pot staat met water en gebruikte verfkwasten en ook, sinds ze stiekem rookt, een enkele gedoofde peuk. Toen ik dat voor het eerst zag, noemde ik haar een viespeuk en moest er zelf heel hard om lachen. Haar mondhoeken hangen van nature ietsje naar beneden, wat niet betekent dat ze boos is. Na mijn woordgrap bewogen ze niet omhoog, maar ook niet verder naar beneden. Ze was weer op bed gaan liggen met haar koptelefoon op. Ligt ze er nu ook? De verleiding is groot om in het rolgordijn te duwen en de pot een zetje te geven. Maar dat zou mijn hele onderneming zinloos maken. Ik ontwijk de takjes van de blauwspar die als boobytraps tussen het mos op mij liggen te wachten.

De woonkamer ligt op de hoek van ons huis en heeft grote ramen aan beide kanten. Het is een plek waar mijn moeder kan verblijven. Voorzichtig gluur ik naar binnen. Niemand. Alleen de kat kijkt op. Siep, de brutaalste van de twee. Ik zwaai naar hem, maar hij blijft muisstil zitten op de leuning van de leren bank en volgt mij met zijn jagersblik, alsof ik niet degene ben die hem elke dag zijn brokjes geeft. Ik rond de hoek en de hulst, waar je gemakkelijk aan blijft haken, en kijk nog een keer naar binnen. Alleen maar om te zien dat de kat nog altijd naar mij staart.

Toen ik de vorige keer naar buiten klom, was ik zo boos dat ik alleen maar kon verdwijnen. Aan het einde van de straat lag het bos op mij te wachten. Als ik lang genoeg wegbleef en door de voordeur weer naar binnenkwam, zouden ze doorhebben dat er iets helemaal niet in de haak was. Met mij, met hen, met hoe wij waren. Want hoe verwarrend alles ook is, je kan niet door de voordeur binnenkomen als je op je kamer bent. Dat weet iedereen.

Waar ik niet over nagedacht had was het uur van de dag. De beuken staken zwart af tegen de donkerblauwe avondlucht, en de zandweg, die mij zo bekend was, zag er dreigend uit. De stilte kneep mijn keel dicht, maar ik wist dat ik een tijdje in het bos moest blijven. Ik moest ze een kans geven me te missen. Zo langzaam als ik kon, liep ik het hele stuk om het maisveld heen. Daarna rende ik terug naar huis, met de haast van iemand die dicht op de hielen werd gezeten. Ik deed de voordeur open met de draaiknop die soms zo glad was dat hij niet meebewoog, maar met mijn plakkerige handen ging het goed. Ik probeerde mijn ademhaling in de gang onder controle te krijgen, maar stond alsnog hijgend in de woonkamer. Mijn zus keek niet op, ze keek tv. Er zat niemand in de serre, mijn moeder was bezig in de keuken en ik wist dat ze zou vragen of ik de tafel wilde dekken zodra ze me zag. Mijn vader was nergens te bekennen. Hij zat waarschijnlijk ergens ‘achter’, zoals we zijn kamers waren gaan noemen. Ik was onopgemerkt gebleven.

Kan ik aanzien hoe dat eruitziet? Ik loop langs de geometrische vijverpartij in de achtertuin en verberg mij achter de takken van de Japanse wijnbes. In het hoekje van de serre vind ik mijn moeders voet. Die wipt op en neer en dat doet ze als ze leest. Ze zit dus op het kleine bankje.

Ik kan ongezien het hele terras oversteken, langs de tuinbank die onder de sering staat en langs haar beeldhouwwerken tussen de varens. Ik kijk nog even achterom en zie dat mijn moeder een detective van Rechter Tie leest, blijkbaar wil ze nu even iets ter ontspanning lezen, niet iets dat al haar aandacht vergt en wel goed genoeg is om haar te vermaken.

Alleen mijn vader blijft nog over. Ook de keuken is waarschijnlijk leeg, afgezien van Sam, de andere kat, die zich het liefst verstopt op de zitting van de keukenstoel aan de kop van de tafel, waar nooit iemand zit en alleen de gelezen kranten liggen.

Rechtdoor kijk ik in het raam van mijn moeders studeerkamer. Ze heeft de boel zo ingericht dat haar witte tafel met boeken onder het raam staat opgesteld. Blijkbaar kijkt ze graag naar buiten tijdens het studeren. Ze heeft zichzelf kobaltblauwe gordijnen gegeven met witte, dobberende eenden.

De tuin wordt smaller, het pad loopt langs de moestuin, waar rabarber uitkomt en aardbeien en altijd prei. Er zitten geen ramen aan de zijkant van het huis en ik zou hier kunnen huppelen. Aan de binnenkant van de blokkendoos ligt achter de keuken, een trapje lager, de bijkeuken, waar de raarste verzameling dingen bij elkaar gebracht zijn. De uien, de zilverpoets, de vriezer, de wasmachine, onze stripboeken, een werktafel met de naaimachine en de grote kasten waar de strandhanddoeken in liggen. Daar, onderin, staan ook de schoenendozen met stukken koraal en zee-egels van toen je dat nog op mocht duiken – of misschien mocht dat nooit – het was van toen mijn zus en ik de enige kinderen in de klas waren die vlogen. De hele kast ruikt naar de baai.

Rechtdoor is de deur naar mijn vaders kamer, waar hij zich nu ongetwijfeld ook ophoudt. Wat opvalt, is dat zijn deur tegenwoordig wat vaker op een kier staat. Hij bedoelt het denk ik uitnodigend, maar het brengt enkel verwarring. Rechts naast de deur staat een beeld dat mijn moeder ooit van zijn hoofd heeft gekleid. Het is grof geboetseerd en toch zitten al zijn strakke lijnen erin, met ergens ook, onverwacht, iets zachts. Ik duw soms mijn vingers in de afdrukken van haar duimen en kruip zo met mijn handen over zijn gezicht. Ze heeft hem een strandhoedje opgezet en zo houdt hij de wacht bij zichzelf. Eenmaal binnen kan je nog een afslag nemen naar zijn donkere kamer of helemaal aan het einde, via het timmerhok, door de achterdeur naar buiten.

Voorbij de moestuin, bij de achterdeur staat het konijnenhok. Daar woont Willemijn. Vroeger speelde ik veel met haar in huis op het kleed, nu haal ik haar niet meer zo vaak uit het hok. Willemijn, stom konijn, rijm ik zachtjes tegen haar als ik het hok verschoon, wat ik ook niet meer zo regelmatig doe. Ik pak haar op en knuffel haar, omdat ik de tijd moet doden, mijn rondgang moet vertragen. Er kleeft een keutel aan haar staartje. Ik peuter die voorzichtig los.

De grote dennen die hier groeien, maken de tuin erg donker. Achter de fietsenschuur, door mijn vader zelf gebouwd, is er een opening tussen de dennen en daar speelden we lang geleden op het tapijt van naalden. Dingen als schooltje en heksje.

Als ik mijn fiets niet in de schuur zet voor het donker wordt, doet mijn vader dat en hij zegt dan altijd heel nadrukkelijk dat hij dat voor mij heeft gedaan. Het klinkt als een verwijt en hij bedoelt dat ook zo, want ik moet zelf voor mijn spullen zorgen. De laatste tijd neem ik zijn boosheid niet meer aan, ik glimlach alleen lauw en zeg ‘dank je wel, wat aardig van je.’ Ik weet dat ik hem daarmee iets uit handen sla en wat ik daarvoor terugkrijg weet ik niet. Hij gaat het er niet bij laten zitten, dat weet ik wel. Ik heb iets in beweging gezet wat ik niet meer kan stoppen.

Zijn werkkamer is het laatste blokje aan onze doos. Ooit was het een garage. Er staan aan de zijkant struiken tegen zijn muur waarvan ik de naam niet weet. Als ik doorloop, kom ik bij de fruitbomen uit, ook in de voortuin, maar door de carport gescheiden van de weelde bij mijn raam. Ik draai naar rechts en doe een paar stappen op de oprit. Mijn fiets staat er nog. Langs de krulhazelaar zie ik hem zitten. Hij is op zijn gemak aan het bellen, met zijn voeten op zijn bureau. Het kan mijn oma zijn. Soms, als ik zijn kamer instap en zij aan de lijn is, demonstreert hij hoe hij de hoorn op zijn bureau neerlegt, zodat hij kan werken terwijl zij kletst. Hij hoeft alleen maar af en toe iets terug te hummen. Hilarisch vindt hij dat. Ik krijg er buikpijn van.

Ik zie hem lachen in de hoorn, het is zeker weten niet mijn oma. Ik blijf staan kijken. Hij neemt een slokje van zijn whisky. Ik wil dat hij voelt dat er iets niet klopt. Hij zegt altijd dat hij heel gevoelig is. Hij kijkt niet naar mij op.

Ik loop langs de voordeur, de wc en de slaapkamer van mijn ouders, totdat ik weer voor mijn eigen raam sta. Ik ga zitten bij de vijver.

Het is nog niet zo laat, ik kan nog een rondje sluipen om het huis. Kijken of mijn zus al uit haar kamer is, mijn moeder naar de keuken. Of ze al aan elkaar vragen waar ik ben gebleven, terwijl ze onrustig door de kamers gaan.

Een groot deel van ons huis is onderkelderd en via de bijkeuken kan ik naar de kruipruimte. Als ik daar ben, kan ik vanonder de houten vloeren onopgemerkt horen hoe mijn verdwijning klinkt. Dat zou kunnen, als ik ongezien in de bijkeuken kon komen en als ik niet zo bang voor spinnen was.

Ik zit hier goed. Ik breng mijn gezicht tot vlak boven het water en weet dat ik dichterbij kan komen als ik ga liggen op mijn buik. Voorzichtig strek ik mijn benen naar achter, waarbij ik ervoor zorg dat mijn voeten de bereklauw niet raken. Met mijn armen omhels ik de ronde vijver. Mijn spiegelbeeld wiebelt en laat zich van dichtbij helemaal niet beter bekijken. Heel langzaam doorbreek ik het water, dat voelt als een vlies, met mijn neus en dan ook met mijn ogen en mijn oren. Straks zal het water uit mijn wenkbrauwen druipen, het is moeilijk om dat niet te zien.

\",\"editionId\":\"3b304e23-5d2d-4f41-9fd7-066eebf2b1ca\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"08dd1b07-fd5b-40b1-8db3-b3f332dd01e8\",\"slug\":\"floor-gerritsma-de-gezinsvakantie\",\"title\":\"De gezinsvakantie\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Hoe het was geweest, vroegen haar collega’s aan de vrouw toen ze terug was, en ze zei goed.\",\"htmlContent\":\"

De vrouw merkte het wel op toen haar vriendin die middag aankwam met haar huurauto en haar kinderen. Het was tastbaar, bij het uitvouwen van de benen, de bagage en de opblaasbare sup. Het weerzien, de zin in het zien, alsof ze onrechtmatig van elkaar gescheiden waren geweest. De vrouw voelde ook gelijk dat zij de toeschouwer zou zijn. Maar ze liet het, alles, daar, in het moment en dat ging vrij gemakkelijk. Het was een lange reis geweest, niet zonder kleerscheuren, de man van haar vriendin was thuisgebleven. En iedereen is altijd opgetogen bij de aankomst, toch?

De volgende ochtend bij het uitpakken van de eerste grote boodschappen hing de sfeer ook in de keuken. Ze merkte op dat de vakantievilla groot was, en tegelijkertijd, de hele tijd, overal, veel te krap.

Ze merkte het wel, hoe het gekrioel van de kinderen er niets aan afdeed en ook de koude lucht niet, die uit de ijskast over de terracotta tegels trok. Ze deed de groente in de la, terwijl het rijpe fruit op het aanrecht steeds weigerde alleen maar dat te zijn.

Ze merkte het ergens wel, maar ze zag vooral de paprika’s en de courgettes. Ze voelde eraan en dacht aan de salades die daarmee gemaakt konden worden, aan hoe ze gegrilld konden worden op de grote barbecue in de tuin.

Op de tweede avond, toen de kinderen al sliepen, vulde de villa zich met tranen. De vriendin lag huilend op de bank, de man op een andere bank, de vrouw op haar eigen bank. Drie banken, drie mensen, een driehoek en een goedkope fles sterk, die laag over de grond werd aangereikt en aangenomen. Wijn zou niet voldoende zijn geweest. De echtgenoot van de vriendin legde met zijn afwezigheid de breuklijnen van hun huwelijk bloot en later, toen het inderdaad barstte, konden de vakantiegangers het allemaal aanwijzen, ja, die lijnen waren daar en toen al zichtbaar. Het is altijd makkelijker om andermans lijnen te zien.

De vrouw droeg troost aan, logica en een luisterend oor, maar ze werd dronken en moe en voelde dat ze niet genoeg in huis had om het verdriet van haar vriendin te stelpen. Haar man dacht er anders over en dus bleef hij wakker toen de vrouw ging slapen. Hij was nog lang niet moe en de vriendin was nog niet uitgehuild. Vriendschap moest je breed en groot delen, daar was iedereen het over eens.

Tijdens een dagje strand wilde de vrouw even alleen zijn. Ze liep over de boulevard, met twee kinderen in haar kielzog. De vrouw zocht naar ruimte, lucht, haar eigen geluid. De kinderen naar een eventueel ijsje. De jongste, haar dochter, liep zonder handje over het randje, misplaatste haar voet en viel naar beneden. Er lag geen strand onder de boulevard, maar een betonnen strip. Niets was wat het leek, ook op het strand niet. De val werd gebroken door een plastic tafel die daar stond. De vrouw moest de neiging onderdrukken om erachteraan te springen. Ze rende naar de dichtstbijzijnde trap, terwijl ze haar dochter hoorde krijsen. Dat was op zich een goed teken. Het andere kind rende terug naar de vader en de vriendin om haperend verslag te doen. Toen de ambulance al onderweg was, kwamen ze samen aangelopen. Op een rare manier niet gealarmeerd. Was dat iets dat zij samen deelden? Het primair bewaren van de rust. In de ambulance, terwijl haar dochter klappertandde van de kou vroeg de vrouw zich af of ze niet een klein beetje dedain bij haar vriendin geproefd had. Alsof ze te hysterisch was geweest over de val, waarbij er toch geen gebroken botten naar buiten hadden gestoken.

Terug uit het ziekenhuis toonde haar dochter met lichte trots haar windsels aan de thuisblijvers. Weer vond de vriendin met moeite de weg naar haar empathische geluid. Het viel allemaal reuze mee. De rest had al gegeten, er stond nog wat in de keuken. De vriendin klonk als de vader van de vrouw, die arts was en altijd oog voor anderen had, buitenshuis, het echte werk, waarmee de empathie voor binnenshuis was uitgehold. De vrouw voelde zich toeschouwer van hetzelfde toneelstuk, met steeds wisselende hoofdrolspelers. Zo is er altijd iets om je over te verwonderen.

Daags daarna kreeg de vrouw te horen dat haar oma overleden was. Haar moeder, die overzees was opgegroeid, zei dat het niet nodig was om thuis te komen. Haar moeder hield van het adagium dat geen nieuws, goed nieuws is, en dat bij slecht nieuws de zee er altijd nog als hindermacht tussen ligt. Maar de vrouw wist heel zeker dat ze wel wilde komen.

De vlucht kostte maar een paar tientjes.

Ze kon begrafeniskleding kopen in het nabijgelegen stadje.

Ze kon de auto van haar vriendin lenen, die op het vliegveld stond geparkeerd.

Ze kon na de landing in één ruk naar haar moeder rijden.

Iedereen vond het een goed idee.

Ze kon nog niet zien dat ze vooral wilde vertrekken.

Het was een vakantie waar geen einde aan kwam. Na een week werd het gezelschap gesplitst in twee aparte huizen, wel bij elkaar in de buurt, zo was het besloten, dan konden ze nog bij elkaar op bezoek.

Het huis waarin het gezin van de vrouw verbleef, was hoog op de rotsen gebouwd, deels erin, de oprit stijl omhoog, het uitzicht recht naar beneden. Er was een terras uitgehouwen met een zwembad aan de rand. De gastheer had gezegd dat er op die rand geen kinderen mochten spelen. Niets wilde hij te maken hebben met de gewisse dood die daarachter en daaronder lag. De vrouw voelde de vorige val nog in haar buik, een hol gevoel met grijpende vingers dat ze nooit meer kwijt zou raken.

De wind waaide aanhoudend rond de klif, de tuin was dichtbegroeid met stugge struiken en cactussen, het stenen pad was niet op blote voeten te begaan. De zon scheen alle dagen fel en verschroeide alles wat zich onbeschermd liet zien. De vrouw wilde graag geloven dat hun fort onneembaar was.

Maar niet lang daarna deed ze yoga op het terras in de schaduw, omdat ze de borsten van haar vriendin niet wilde zien, die bij de eerste de beste gelegenheid op een ligbed waren verschenen, fier overeind in een bikini, stevig gevoed door verse aandacht. Het waren borsten die de vrouw al jaren kende, maar er was niets zusterlijks meer aan.

Er zat iets in de premisse van deze zomervakantie waardoor de vrouw zichzelf op achterstand had gezet. Ze had zelf gevraagd om de gezinsvakantie te verdunnen met anderen, met kinderen in dezelfde leeftijd, haar trouwe vriendin. Soms vond ze het veel om haar eigen gezin in haar eentje te dragen. Had ze niet alles over zichzelf afgeroepen?

Een weldenkend mens was in verweer gekomen. Anders dan de paniekaanval in de auto onderweg naar een gezamenlijk stranduitje. Een gezond mens had een grens aangegeven. Anders dan de geformuleerde wens even alleen te willen zijn en de afslag te voet te nemen naar een baaitje eerder, met de gedachte om, later, via het strand weer aan te haken bij de rest in de volgende baai. Een normaal mens, was vanaf die baai terug omhooggelopen naar de weg, toen bleek dat de volgende baai niet over het strand bereikbaar was. Maar deze vrouw waadde door het water en ging zwemmend verder toen het te diep werd, met één hand omdat ze met de ander haar tas boven haar hoofd moest houden, waardoor ze steeds tegen de rotsen werd geduwd door de golven en als een schipbreukeling vol schrammen met een natte jurk en kapotte voeten aan land kwam, om als eerste de borsten van haar vriendin te zien, die parmantig op een strandhanddoek lagen, en de mond die daarbij hoorde en klaar was om commentaar te geven op de zonderlinge actie.

Deze vrouw wist niet beter dan zichzelf kopje onder te trekken. Een dag later zei ze vol verwondering tegen haar echtgenoot en haar vriendin tijdens de lunch dat het de laatste tijd voelde alsof ze buiten haar eigen lijf was getreden. Wat welbeschouwd een bizar ding was om te delen met haar gesprekspartners. Maar ze wist niet tegen wie ze het anders moest zeggen, echt, ze voelde zich zo vreemd. Een Alice in haar eigen wonderland. En ondertussen was het gewoon vakantie.

Hoe het was geweest, vroegen haar collega’s aan de vrouw toen ze terug was, en ze zei goed. Afgezien van het ziekenhuis en de begrafenis in Nederland.

Ha, zeiden haar collega’s vol ongeloof, en dat noem je een goede vakantie?

Ja, dacht de vrouw, dat noem ik goed. Het was nog lang voordat ze kon benoemen wat er faliekant mis was.

Vier jaar na deze vakantie was de vrouw gescheiden, een jaar later vond ze haar eigen huis. Ze vroeg aan haar vriendin of ze de eerste nacht kwam slapen en de vriendin stemde in, maar niet van harte. De vrouw zag haar vriendin denken – waarom niet in je eentje slapen? Zij had toch ook na haar scheiding de eerste nacht in haar nieuwe huis in haar eentje doorgebracht? Wat was er mis met de vrouw dat ze zo schaamteloos om vriendschap vroeg? Aan haar ook nog eens. Read the room! En hoezo bleef ze maar geschenken aandragen? Alsof zij degene was die iets goed te maken had. Niet te doen! Had ze geen eigenwaarde of zo? Geen zelfverdediging? Geen ego?

Als je je maar weerloos genoeg opstelt, wordt de ander vanzelf een beul. En dat was het, het was een stoot via band, via de lichte weerzin van haar vriendin, die de vrouw rechtop deed staan. Niet langer kon het allemaal landen op de lagen die er al waren. Er is altijd ergens een grens, al ligt die onberedeneerbaar ver weg voor anderen en eigenlijk ook voor de vrouw zelf toen hij zich eenmaal had aangediend. De vriendschap moest in de ijskast.

En zelfs toen duurde het nog meer dan een jaar voordat het weten, dat zich al die tijd had schuilgehouden in haar lijf, koud en klam naar buiten kwam op een moment in de ochtend dat de vrouw gewoonlijk sliep. Het verstijfde haar lijf en joeg haar hart op hol, net zo lang totdat het zeker wist dat er acht op werd geslagen, en niet weer ergens werd begraven, onder, achter, achteloos. En daarmee kwam na het huwelijk, uiteindelijk ook aan de vriendschap een einde. Wat bleef was de strijd om de verontwaardiging. Was het verraad van de anderen het ergst of de eigen blindheid?

\",\"editionId\":\"4d8affd4-0c9f-4e00-b24c-7738252ff7db\",\"__typename\":\"Story\"}],\"products\":[{\"id\":\"04b9d068-2132-4bea-bcdc-99b21c4cde7a\",\"productId\":\"9789028453982\",\"type\":\"book\",\"provider\":\"bazarow\",\"__typename\":\"Product\"}],\"__typename\":\"Author\"}}}}",["P",46]]