papieren helden

Kissing, embrasser, un baiser, elbous en een zoen ruisen op mijn gezicht, smaken zoet op mijn tong en glijden soepel naar mijn nek. Kissing is not for the fainthearted, un baiser c’est de la politique, wa el bous khatar heb ik vroeg in mijn leven geleerd.

In mijn moedertalen lessen we de dorst met een kus, zijn lippen van de geliefde sappige druiven, uit hun mond stroomt wijn waar we naar snakken, brengt een zoen ons terug uit de dood, snijden lippen strotten door en drijft een mond je tot waanzin. Hoe kan een eenvoudige handeling van twee mensenmonden de kracht bezitten je het leven te ontnemen, de macht je te bedwelmen, je geest te doen verliezen en zelfs transcendente eigenschappen bevatten. Bovendien bezegelt niet een ring maar een mond de liefde.

‘Your lips are like candles when they are kissed,’ schrijft de dichter Nizar Al Qabbani. In een nummer over de mond van z’n lief smeekt Sabah Fakhri haar: ‘جودي عليه بقبلة’, schenk hem een kus, bring him back to life.

Als kind zag ik nooit mensen in mijn directe omgeving zoenen, enkel op televisie en tijdens tripjes naar Parijs met mijn ouders. Maar ik hoorde de vrouwen tijdens feesten en etentjes zonder mannen lachend zinnen zeggen als: ‘ze zoent alleen haar minnaar, niet haar man’, ‘je mond schenk je aan diegene van wie je houdt, je lichaam is voor degene die jij wilt’, ‘mannen lust ze niet, vrouwen wel’, ‘weet wie je kust, je geeft je ziel weg’.

Ik kan niet anders dan toegeven dat ik de macht, de kracht en het gevaar die bij de kus horen, later in mijn leven heb ervaren. Mijn eerste kussen als jong meisje waren des baisers volés in de zomer. Alles om me heen leek weg te vallen op die afgezonderde momenten dat mijn lippen voor het eerst de lippen van een ander raakten. De zon scheen feller, de nacht duurde langer, de bulbuls floten op mijn schouders en de jasmijn geurde veel sterker. We zochten elkaar onder de sinaasappelboom bij de opkomende zon als de rest van de wereld sliep, in de schaduw van de moerbei als iedereen een siësta deed, in de warme nacht als er eindelijk een klein briesje opstak, aan de rand van de branding in het licht van de maan. Op die momenten, de tijd stond stil, de aarde hield op met draaien.

Een paar jaar later zoende ik mijn eerste vriendje, Tom, voor de achterdeur van mijn ouderlijk huis op het moment dat mijn moeder van haar werk thuiskwam, waardoor ik werd betrapt. Misschien wilde ik betrapt worden. Het gevaar keek ik recht in de ogen. Ik heb geweld ondergaan vanwege die kus en een vernedering die ik nooit van mijn leven zal vergeten. Vanaf dat moment wist ik dat een kus een gevaar, een provocatie, een statement en een wapen was dat je kon gebruiken. Kort daarna kusten mijn beste vriendin en ik als twee Brabants-Marokkaanse rebellerende, in het zwartgeklede tieners met piercings door hun neuzen elkaar op de drukste plek van de stad, we kusten elkaar lang en uitvoerig op de mond. Fatima en ik wisten wat we deden en deden dat bewust. Dezelfde dag moest ik mijn moeder uitleggen hoe het zat met mijn geaardheid, ze begreep het niet en twijfelde nog vele jaren. Eigenlijk was dat precies wat ik wilde, verwarring zaaien zodat ik met rust zou worden gelaten want de onzichtbare sociale controle bestond echt en die bemoeide zich met mijn mond en lichaam op het moment dat ik mijn vrijheid het hardst nodig had om mezelf te leren kennen.

Hierna kwamen nog vele kissing momenten die mijn leven tekenden. De eerste keer dat ik in het openbaar met een geliefde zoende was een statement voor mezelf, van het openlijk vieren van het leven en niet meer achter gesloten deuren, van het vieren van de liefde. Daarna volgende meer openbare verklaringen van liefde, zo kuste ik een andere geliefde op elke Amsterdamse brug waar we overheen liepen, steeds weer opnieuw. Ik had geleerd dat je intimiteit thuis deelt, daar waar niemand je ziet. Nog steeds voel ik een rilling als ik een lief op straat kus maar het wordt steeds minder.

Als student heb ik jarenlang een geliefde enkel gezoend omdat we beiden partners hadden die niet gecharmeerd waren van onze liefde voor elkaar, we liepen urenlang hand in hand door de stad en we zoenden waar we maar konden: in kloostertuinen, onder de Dom, in het theater en in boekhandels. Die kussen waren een metafoor voor alle conventionele beperkingen. Een middel om onze unconditional love in leven te houden.

La bouche as an entrance naar een ander rijk waar de ratio niet meer de overhand heeft, één waar de wereld om je heen oplost op het moment dat lippen, tong en tanden elkaar vinden. Dan begint de overdracht en uitwisseling. Hoe snel je je mond beweegt, je wangen de mijne raken, hoe zacht je lippen zijn, hoe diep je stem is, hoe je ademt, hoe gretig je tong is, het moment waarop je tanden tevoorschijn komen, hoe hard je bijt, hoe strak je je mond trekt, de kleur en de vorm van je lippen en natuurlijk je geur, je geur en je smaak. Je mond en kus vertellen me wie en hoe je bent. Geven me alle informatie over jou als mogelijke geliefde, minnaar of vriend. Informatie die nooit verteld kan worden, directe informatie zonder de tussenkomst van taal. Er ligt een grote belofte besloten in dat moment, achter de lippen en onder het gehemelte ligt een kleine kosmos om te ontdekken.

Ik zoende eens een grote bassist die zo zacht kuste dat ik smolt in die handen die leefden om snaren te raken.

Ik kuste eens een bloedmooie man die bitter smaakte, ik had meteen moeten vertrekken maar bleef.

Ik kuste eens een man die maar op één manier kon kussen, de rest kon hij eigenlijk ook maar op één manier.

Ik zoende eens een man die mijn mond opvrat, zo gulzig bleek hij als geliefde ook te zijn.

Ik kuste eens een jongen die geluiden maakte als hij zoende, tijdens onze gesprekken neuriede hij ook altijd.

Ik kuste eens iemand die mijn mond liever oversloeg, dat beloofde niet veel goeds.

Ik kuste eens een man die smaakte als een thuis dat ik nog niet kende, hij was een ontdekkingsreis en troost tegelijk.

Ik kuste eens een mens die mij letterlijke de adem ontnam en beademde op zijn ritme, op alle vlakken bleek hij dominantie niet te schuwen.

Ik zoende eens man met zachte roze lippen en stevige handen, hij droeg me zacht door alle dagen.

Mijn eerst echte lief had zulke zachte volle donkere lippen en zo'n enorme bos weelderige krullen, dat niemand daar ooit meer aan kan tippen. De mond van een andere geliefde hoefde maar dichtbij te komen en alles in mijn lichaam begon te stromen. Wij konden elkaar zelfs fietsend kussen, slapend, vijf minuten afspreken alleen maar om elkaar even te proeven. Zelfs onze berichten waren sweet as our heavenly kisses. Ik rook eens de adem van die geliefde terwijl hij een pepermuntje at, ik hou niet van pepermunt maar gemengd met zijn adem duizelde het mij. Ik at daarna een pepermunt, hij lachte, want wat ik eigenlijk wilde was zijn smaak. Some people feel like butterflies on your lips and others sont commes des orties. Er is een aantal wegen om het vrouwelijke wezen in dit lichaam te bereiken: mijn huid, mijn gehoor, mijn voeten, mijn handpalm, mijn rug, maar de onvermijdelijke sleutel om volledige toegang te krijgen als geliefde ligt op mijn tong. Daar, precies daar midden op mijn tong ligt de sleutel.

Misschien is kissing de poëzie van de liefde, de nectar van alles wat bloeit, de essentie van een geur. Misschien ligt het geheim van de macht, de kracht en het gevaar in dat moment besloten waarop we golven worden die niet breken, waarop we met de bergen kunnen dansen, waarop we ons lichaam letterlijk ontstijgen, waarop we door muren heen lopen, waarop we niet meer kunnen zien met onze ogen maar met ons hele wezen, waarop onze oren suizen en we het ritme van de kosmos horen, waarop we ritmisch versmelten en één worden met elkaar en het universum. Het gevaar van de kus is dat we vergeten wie we zijn en ons herinneren dat we één kunnen worden.

Kissing you is:
het geluid van zwaluwen op een vroege zomerochtend
boussetek is kardemomkoffie in de schaduw
de zachte bladeren van een magnolia op m’n hals
ton baiser is eindeloos ultramarijn
your mouth een zoete sappige Desi mango in een briesje kamperfoelie
is mijn huid die overgaat in een oneindige ruimte avec des nuages doux.