papieren helden

Zoals je de deur van een lege kamer sluit, omdat je de aanblik niet langer kan verdragen. En het vergeefs is, want het tocht toch langs alle kieren. Zoals je met je voorhoofd en wang langs de muren strijkt, afbakent waar je voortaan zult wonen, huilen, schuldig zijn. Zoals je je stem oefent in het stil zijn voor al die dagen dat er niemand zal antwoorden. Zoals je in de koelkast de kaasjes telt en deelt door vier. Alsof je door te rantsoeneren het gemis behapbaar maakt. Zoals je vlaggetjes ophangt in de ruimtes waar ze zullen spelen. Of stickers met hun naam erop. Je stempelt hun bestaan op de muren, omdat de afdruk van hun huid niet lang genoeg op je lijf blijft nagloeien. Zoals je kaarsen aansteekt en weer uitblaast, aansteekt en weer uitblaast, wacht tot het vuur uit de lont is verdwenen. Alsof je met daarnaar te kijken beter zou kunnen slapen. Maar de kamers zijn koud, je keel is koud, auto's passeren ijskoud. Je rolt jezelf in een bol onder de dons waar het klappertanden aansterkt tot je kaken ervan verstarren. Je mond is een wolvenklem. Elk geluid is je intussen vergaan. Je kermt niet meer, je krast niet meer. Je graaft jezelf een kuil waar je onbewogen wacht tot het buiten licht wordt, je weer een dag van de kalender kan wegstrepen. En je weet dat zolang je dat kan doen, je moeder zult zijn.