papieren helden

1

Als het koud wordt, komen de beren. Ze beuken je voordeur open, inspecteren de voorraadkast, steken de houtkachel aan. Tegenspraak dulden ze niet.

2

Denk maar niet dat een bedankje eraf kan. Ze doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je onophoudelijk boterhammen met honing voor ze smeert. Je haat de beren. Je wil het huis terug. Iedere ochtend sta je zuchtend voor de spiegel.

3

Je hebt een man. Je bent getrouwd met die man. Ook de man weet niet wat hij moet doen. Hij staat in de tuin en bouwt een tuinhuisje voor de beren. Vanuit het slaapkamerraam kijk je naar hem. Hij ziet er verloren uit. Je wil hem roepen. Je wil zeggen dat hij geen tuinhuisje hoeft te bouwen, dat het helemaal niet nodig is. Dan tel je de beren. Drie in totaal. Groot en sterk, vol tanden en klauwen.

4

’s Nachts houdt het gesnurk van de beren jullie wakker. De man heeft zijn ogen open. Wat ziet hij? Wat denkt hij? Het gesnurk gaat door merg en been. Praten heeft geen zin, het zou wel kunnen, maar dan moet je bijna schreeuwen, en schreeuwen, daar houd je niet van. Staren dus maar. Naar het plafond. Voeten raken elkaar aan, schrikken, trekken zich terug.

5

Op een ochtend zijn de beren verdwenen. Je kan het niet geloven. Buiten wordt het warmer en lichter. De belofte van een nieuwe tijd. Maar het licht is zo fel, de hitte zo drukkend, en bovendien: de beren wonen nu in de warmte en het licht, dat weet je, ook al zie je ze niet.

De man blijft in het tuinhuis. Hij komt er zelden uit. Vreemde geluiden, een laag soort gezoem en gebrom, drijven naar buiten door de kieren in het hout. ’s Avonds blijft het stil in bed.

En jij? Jij blijft de boterhammen met honing smeren. Alleen raak je ze nu aan de straatstenen niet kwijt. Stapels en stapels van die krengen verzamelen zich door het huis. Alles plakt en kleeft, soms krijg je je voeten amper losgetrokken van de vloer.

Het is gek, maar het wordt erger. O, ja. Geen twijfel mogelijk. Het wordt absoluut erger nadat de beren zijn vertrokken.