P29:[{"_33":45,"_35":36,"_37":46},"{\"type\":\"next\",\"value\":{\"data\":{\"author\":{\"displayName\":\"Pieter Drift\",\"image\":\"https://res.cloudinary.com/papieren-helden/image/upload/v1687798997/whwzqjzjdtn3dtwuz3rr.jpg\",\"imageAuthor\":\"Pieter Drift\",\"id\":\"634dd4cd-aa64-4859-acbd-531b873bc500\",\"slug\":\"pieter-drift\",\"stories\":[{\"id\":\"7ed827d2-598e-4970-becf-c96669f9974a\",\"slug\":\"pieter-drift-pieter-drift\",\"title\":\"Pieter Drift\",\"type\":\"bio\",\"intro\":\"Pieter Drift is afgestudeerd (etsen en tekenen) aan de kunstacademie te Rotterdam. Tegenwoordig is hij woonachtig in Arnhem.\\nZijn werk is te vinden op http://pieterdrift.nl/\\nSinds 2012 vormt hij een k\",\"htmlContent\":\"

Pieter Drift is afgestudeerd (etsen en tekenen) aan de kunstacademie te Rotterdam. Tegenwoordig is hij woonachtig in Arnhem.

Zijn werk is te vinden op http://pieterdrift.nl/

Sinds 2012 vormt hij een kunstenaarsduo met Willem Jakobs (kunstprojecten en performances)

Zie http://www.jakobsdrift.nl

Publicaties o.a. in Hard//hoofd, Elders Literair, Ballustrada, Ambrozijn en De Optimist

\",\"editionId\":null,\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"aec390e7-41e8-4f3c-907f-798f84b936b6\",\"slug\":\"pieter-drift-is-de-ambulance-gebeld\",\"title\":\"Is de ambulance gebeld?\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Haar vingers glijden over de bovenkant van zijn hand. Ze voelen ruw maar ook troostend.\",\"htmlContent\":\"

Haar vingers glijden over de bovenkant van zijn hand. Ze voelen ruw maar ook troostend. Constant lispelt de vrouw woorden die klinken als toverspreuken. Bij het einde van elke zin knijpt ze even in zijn hand. Zijn ogen krijgt hij niet open. Hij wil iets zeggen maar de verbinding lijkt doorgeknipt.

‘Leeft hij nog?’

‘Nog wel,’ antwoordt ze. ‘Is de ambulance gebeld?’

Alle voetstappen eindigen rond zijn lichaam. Niemand zegt iets, behalve de vrouw. Zij blijft maar onverstaanbare woorden in zijn oor fluisteren.

‘Reageert hij ergens op?’ De stem klinkt zwaar doorrookt. Eerst hoort hij een snik dan een ontkenning.

‘Waar blijft toch die ambulance!’ schreeuwt dezelfde doorrookte stem.

Al het geluid valt weg. Alleen het gelispel van de vrouw klinkt als een kabbelend watertje.

Ze staan op een camping bij een riviertje. Zijn ouders zwemmen nooit, maar zijn broer, zus en hij zijn altijd in het water. Meestal zit hij aan de waterkant, omdat de stroming voor hem te sterk is. Soms zwemt hij met het water mee en voelt hij zich supersterk. De stroom versnelt tussen de pijlers. Onder de brug schreeuwt hij ‘Echo Calimero’.

‘Hij probeert iets te zeggen.’

De geur van ongewassen shirts. Het liefst zou hij iedereen wegduwen om frisse lucht te krijgen.

‘We raken hem kwijt!’

‘Waar blijft die ambulance toch verdomme!’

De vrouw naast hem begint zacht te zingen. Met twee handen houdt ze zijn hand vast. Hij voelt het, maar weet niet hoe hij moet laten merken dat hij het voelt. Al zijn spieren zijn verlamd. Hij voelt een scherpe pijnscheut onder zijn voeten.

Nadat hij met de stroom is meegezwommen, kan hij pas in de bocht, zo’n dertig meter verder, uit het water komen. Koud, zonder handdoek, loopt hij over het stenen strandje terug. De euforie is verdwenen als hij zijn handdoek om zich heen slaat.

Zijn vader heeft de vakantie in Saint-Étienne vastgelegd met een super 8-camera. Elk shot is maximaal zes seconden. Een filmpje heeft een lengte van drie minuten. Elke seconde telt acht plaatjes. Nog geen vijftienhonderd voor de hele vakantie. De scherpe stenen zijn niet zichtbaar op de film. Toch voelt hij ze nog steeds als hij er aan denkt.

Portieren gaan open en dicht. Twee nieuwe stemmen, een man en een vrouw. Zij vraagt of iemand weet wat er gebeurd is. Het blijft stil. Alleen hij zou moeten weten waarom hij hier ligt, maar alleen de paniek kan hij nog oproepen. De radeloosheid bedaarde pas toen de vrouw zijn hand aanraakte en begon te fluisteren.

Met broer en zus ligt hij in de vouwwagen. Het is de laatste nacht voor ze weer naar Nederland gaan. Hun eigen tenten hebben ze al afgebroken. Zijn ouders zijn even met de auto weg om wat eten te halen voor de terugreis. Door de open rits ziet hij Kimberly naar haar keukentje lopen. Ze is achttien en staat al de hele vakantie, met haar vriend Eelco, naast hen. Vanaf het eerste moment dat hij haar zag, is hij verliefd op haar. Haar pastelgele jurk wappert om haar bruine lijf heen. Alles aan haar is mooi.

Het duurt lang voor zijn ouders terugkomen. Misschien zijn ze wel verongelukt en ligt hij met broer en zus te wachten tot iemand komt zeggen dat ze dood zijn. Na het nieuws vraagt hij aan Kimberly of zij voor hem wil zorgen. Natuurlijk zal ze dat niet weigeren. Heel even voelt hij het ultieme geluk, maar dan slaat de beklemming toe. Stel dat het nu werkelijk gebeurd is, dan heeft hij het lot over zich afgeroepen en zijn door zijn wens zijn ouders dood.

Dan hoort hij de auto weer het terrein op rijden. Zijn moeder praat even met Kimberly en loopt dan naar de vouwwagen. Als ze de tent openritst, doet hij alsof hij slaapt.

Hij voelt zich zo moe. Hij moet denken aan Bill Murray die ergens in Tokyo met de veel jongere Scarlett Johansson in een hotelkamer ligt. Ze zijn uitgeput. Liefdevol houdt hij haar voet vast. Lost in Translation. Wat zou hij graag voor altijd haar voet vasthouden.

‘Heeft iemand hem nog bij bewustzijn getroffen?’

‘Ik denk het wel.’ Met haar ruwe hand aait ze zijn arm.

‘Maar u heeft hem niet gesproken…’

‘Nee, dat niet. Sinds u hier bent, heeft hij nergens meer op gereageerd. Hij ligt hier maar en niemand durft hem te beroeren.’

Haar stem klinkt als zijn moeder. Hij wil naar haar toe zwemmen. Niet gaan staan. Niet gaan staan. Op de bodem liggen scherpe stenen. Hij begint te zinken. De bodem stopt zijn wereld. Zelfs de hand van de vrouw voelt hij niet meer, terwijl hij zeker weet dat ze hem niet heeft weggehaald.

\",\"editionId\":\"929dd56b-14a0-42d1-b8d3-2208ca46d1f6\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"0b1c3192-bfa0-41c7-92f1-256029569684\",\"slug\":\"pieter-drift-we-kunnen-het\",\"title\":\"We kunnen het\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Hijgend jogt hij door het park. Een jonge vrouw komt hem tegemoet fietsen.\",\"htmlContent\":\"

Hijgend jogt hij door het park. Een jonge vrouw komt hem tegemoet fietsen. Haar bovenlijf gaat bij elke pedaaldraaiing heen en weer alsof ze haar stuur vooruit wil duwen. De mouwen van haar jasje heeft ze bij beide armen iets omhoog geduwd. Ze doet hem denken aan de dame op het iconische affiche We can do it! dat vrouwen ten tijde van de Tweede Wereldoorlog opriep om te komen werken in de wapenfabrieken. Op de plek waar hij wil oversteken, mag hij even stilstaan omdat er twee auto's aankomen. De neiging om achterom te kijken onderdrukt hij. De vermoeidheid zakt niet. Nadat ze voorbij zijn, probeert hij weer verder te rennen maar na honderd meter moet hij stoppen. De fut is eruit. Toch zet hij weer aan. Het piept en kraakt, maar vanaf dit punt naar huis wandelen is zijn eer te na. Hij duwt zijn mouwen omhoog en probeert een knop om te zetten.

Niet aanstellen. Het valt best mee. Straks koffie.

Vroeger dacht hij dat hij soepel bewoog tot hij een filmpje van zichzelf zag. Daar ging houten klaas. Had hij het maar nooit gezien. Heel veel moet een mens niet van zichzelf zien of horen. Als hij als kind extra hard wilde rennen, veranderde hij zijn vuisten in vlakke handen die door de lucht sneden. Hij dacht dat het weerstand zou verminderen. Nu weet hij hoe stijf hij rent. De snelheidsmaniak die hij als kind dacht te zijn, is hij nooit geweest. Met zijn voet schopt hij tegen een omhooggekomen wortel. Hij struikelt en belandt via handen en knieën op zijn buik.

Vandaag, precies twee jaar geleden, lag mijn zoon dood in zijn bed. De avond daarvoor was hij met Josh naar een feestje gegaan. Ik had die bewuste nacht voor het slapengaan een slaappil genomen en oordopjes in gedaan, omdat ik de volgende dag, vroeg in de ochtend, een belangrijke afspraak had staan. Nu weet ik niet eens meer waar ik heen moest. Zeventien was hij. Doodsoorzaak: watervergiftiging.

Toen ik ‘s avonds na mijn werk weer thuiskwam, zag ik dat het ontbijtbordje dat ik die ochtend voor hem had klaargezet niet was gebruikt. Onmiddellijk ging ik naar boven en klopte op zijn slaapkamerdeur. Toen hij niet reageerde, deed ik de deur open en zag hem liggen. Direct wist ik dat hij dood was, dat voel je. Toch belde ik 112 omdat ik niets anders wist te doen. Ik opende de voordeur en ging bij Bart zitten, legde mijn hand op zijn voorhoofd. Steenkoud was zijn doodstille lichaam. Ik sloot mijn ogen en probeerde wakker te worden, maar elke keer als ik mijn ogen had geopend bleef ik naast mijn dode zoon zitten. Ik hoorde gestommel op de trap. De anderen namen het over terwijl ik in huilen uitbarstte op de schouder van een wildvreemde.

Het bankje waar ik vaak op ga zitten, staat voor de helft in de zon. Met mijn vingertoppen voel ik aan de planken. Droog. Als ik met mijn linkerhand even houvast zoek om me neer te zetten, voel ik dat het hout nog een beetje vochtig is in de schaduw. Het zal niet lang meer duren voordat het daar ook droog is.

Natuurlijk is Bart elke dag dood, maar op zijn sterfdag voelt het toch zwaarder. Net als de dag van zijn geboorte. Soms voel ik zijn hand op mijn schouder. Het is onzin, maar het troost me. Na de uitvaart heb ik Josh nog twee keer gezien. De eerste keer vertelde hij me dat hij niets gemerkt had aan Bart toen hij naar huis ging. Ik luisterde alleen maar. De tweede keer vroeg ik wat ze die avond gebruikt hadden. Josh beweerde dat ze maar één pilletje hadden genomen. Ik geloofde hem niet en hij zag dat ik hem niet geloofde. Daarna is hij niet meer langsgekomen.

Op het bospad zie ik een man van een jaar of vijftig hardlopen. Zijn stijve lichaam protesteert tegen de krachtsinspanning. Zijn voeten schuifelen bijna over het pad. Ik hoor een tik en zie hem voorover vallen. Handen vooruit, knieën gebogen. Daarna is hij uit het zicht. Ik wacht tot hij weer opstaat maar er gebeurt niets. Ik sta op van mijn bankje en loop naar hem toe. De man ligt zwaar ademend op de grond.

‘Gaat het?’

Hij beweegt niet. Geen idee wat ik moet doen. Met mijn vingers frunnik ik aan de knoopjes van mijn mouwen. Als ze los zijn duw ik ze omhoog alsof ik iets zwaars moet doen.

‘Zal ik u even overeind helpen?’

Hij kreunt. ‘Heeft u pijn?’

Ik loop om hem heen om zijn gezicht te bekijken. Als hij me aankijkt, komt er een klein lachje op zijn gezicht. Ik herhaal mijn eerste vraag en dan knikt hij. ‘Zal ik u helpen overeind te komen?’

‘Graag.’ Het eerste woord uit zijn mond. Hij gaat zitten. Met mijn handen onder zijn oksels trek ik hem overeind. Hij klopt zijn knieën af en zegt: ‘Even dacht ik dat dit het was.’

‘Hoe bedoelt u?’

‘Dat het hier stopte. Mijn leven, bedoel ik.’

‘Het kan zo voorbij zijn. Meestal op het moment dat je er geen rekening mee houdt.’

Hij glimlacht. ‘Ervaring mee?’

Ik besluit terug te lachen.

‘Toen ik mijn ogen opendeed, zag ik u. Een engel met opgestroopte mouwen. U bracht me terug naar hier.’

‘Denkt u?’ Ik steek mijn hand uit. ‘Karina.’

Eerst veegt hij zijn hand af aan zijn broek en pakt dan mijn hand. ‘Bart.’

Alsof ter plekke al het bloed uit haar gezicht verdwijnt. Hij moet haar bij de bovenarmen pakken om te voorkomen dat ze valt. ‘Sorry,’ zegt hij.

Hij begeleidt haar naar het eerste bankje dat hij ziet.

‘Waarom? Geen sorry alsjeblieft.’

Samen kijken ze naar de plek waar hij net gevallen was.

‘Kan ik iets voor je doen?’ vraagt hij.

‘Blijven en even niets zeggen.’

Bart zit naast me op de sterfdag van Bart. Na de eerste schok biedt het me troost. Zijn houding straalt rust uit alsof we elkaar al jaren kennen. Ik weet nog niet of ik meer wil vertellen, maar mijn mond is de gedachte al voorbij.

‘Hij heette ook Bart.’

‘Wie?’

‘Mijn zoon. Vandaag is hij precies twee jaar geleden gestorven.’

Bart legt zijn hand op mijn bovenbeen maar trekt hem direct weer terug.

‘Sorry,’ mompelt hij.

‘Niet elke aanraking is grensoverschrijdend,’ zeg ik.

Ik pak zijn hand en knijp er even in. We blijven elkaar vasthouden. Af en toe zetten we druk op elkaars handen alsof we een gesprek in kneepjes voeren. Met woorden was me dit niet gelukt.

‘Zullen we een stukje wandelen?’ vraagt hij.

Hij blijft mijn hand vasthouden terwijl hij opstaat. Zijn andere hand biedt hij aan. Ik pak hem en laat me omhoog trekken.

‘Wij kunnen dit,’ zegt hij.

‘Ja,’ zeg ik. ‘We kunnen het.’

\",\"editionId\":\"aee83f9c-90a4-4d2e-8bde-bd6559eb5b2f\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"b6a25f6c-53e3-4274-9117-7c30e01a39a6\",\"slug\":\"pieter-drift-all-you-people-are-vampires\",\"title\":\"All you people are vampires\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Met zijn vingertoppen ging hij over zijn ongeschoren wangen. \",\"htmlContent\":\"

Met zijn vingertoppen ging hij over zijn ongeschoren wangen. Hij legde ze ter hoogte van het kaakgewricht en trok de lijn door naar zijn lippen. Het geluid was alleen van hem. Misschien hoorden de anderen wel zijn vingers over zijn gezicht gaan, maar ervoeren ze niet de sensatie van het harde geluid dat steeds zachter werd naarmate de vingers dichter bij de mond kwamen. Steeds weer herhaalde hij het gebaar.

‘Wat ben je aan het doen?’ vroeg Bea.

Zijn vingers gleden van zijn gezicht. Ze keek hem vrolijk aan.

‘Het mag wel hoor. Pure nieuwsgierigheid’

Nog één keer wreef hij over zijn wangen. ‘Dit deed ik.’

‘Ja, dat zag ik, maar waarom.’

‘Het geluid.’

Ze liep naar hem toe en aaide zijn wangen. Haar adem rook vaag naar knoflook.

‘Ik hoor niets bijzonders.’

‘Ik wel. Ook als jij het doet.’

Hij zat op zijn handen en keek naar buiten. Alles waar de bus aan voorbij was gegaan, zag hij. Bij de halte stond Ingrid. Als ze elkaar zagen, kwam ze altijd naar hem toe. Op het moment dat ze tegenover hem wilde gaan zitten, trok de bus bruusk op. Ze verloor haar evenwicht maar kon zich, met haar handen leunend op zijn bovenbenen, nog net staande houden. Ze begon te lachen.

‘Kon je me niet opvangen?’

‘Ik zat op mijn handen en kon ze daardoor niet gebruiken.’

‘Dus ik had met mijn handen zo vol in je kruis kunnen vallen zonder dat je me had tegengehouden.’

Zijn vingers onder zijn benen begonnen te tintelen. Hij trok ze terug en legde zijn handen in zijn schoot.

Hij wist niet meer of zijn wereld dezelfde was als de dagelijkse werkelijkheid. De tinteling in zijn vingers en het raspen over zijn wangen waren zo veel echter. Nadat Ingrid tegenover hem was gaan zitten had hij zijn oortjes uitgedaan. Hij wilde niet praten maar wist ook dat een poging tot luisteren de weg van de minste weerstand was. Ze lachte en liet een waterval woorden haar mond uitstromen. Toen ze opstond, tikte ze met haar wijs- en middelvinger op zijn linkerbovenbeen, vlakbij zijn kruis. Opnieuw bewoog hij zijn handen niet.

‘Tot de volgende keer.’

Bijna niets van haar woorden was blijven hangen toen ze eenmaal de bus verlaten had. Alleen haar opmerking over haar handen in zijn kruis. Stel dat haar vingers wel zijn kruis hadden geraakt, wat dan? Hij kon zich niet voorstellen dat het een ander gevoel had opgeroepen.

Dan was het gebeurd en hadden ze het geen van twee onthouden. Hij was een keer frontaal tegen een dame opgerend. Nooit dacht hij aan het feit dat hij toen dus ook tegen haar borsten was gebotst. Hij had zich alleen maar geschaamd om zijn woeste actie, niet speciaal dat hij ook nog tegen haar borsten was aangerend. Nu, met terugwerkende kracht, probeerde hij zich voor te stellen hoe ze eruit zag. Haar verschrikte gezicht kon hij zich nog herinneren, maar de rest van haar lichaam was uit zijn hoofd verdwenen.

Met zijn wijsvingers volgde hij synchroon de ribbels in beide oorschelpen eindigend op de tragus. Twee keer achter elkaar duwde hij zijn oren dicht. Daarna sloot hij zich af met de Arctic Monkeys.

'Cause all you people are vampires

And all your stories are stale

And though you pretend to stand by us

I know you're certain we'll fail

Met gesloten ogen bleef hij in de bus zitten tot de buschauffeur hem aantikte.

‘Ik hoop dat je hier moet zijn, want verder ga ik niet.’

Vriendelijk bleef ze wachten tot hij opstond en de bus verliet. Eenmaal buiten keek hij om zich heen.

‘Hier moet jij niet zijn hè?’ vroeg ze.

Hij haalde zijn schouders op en verliet de eindhalte.

\",\"editionId\":\"49105d23-7a83-45eb-a984-74e7654c4a8d\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"bf209b5c-4090-40c2-9bfc-816b14de27f9\",\"slug\":\"pieter-drift-vuil-rapen\",\"title\":\"Vuil rapen\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Mijn broer werkte op de boomkwekerij van Dirk. \",\"htmlContent\":\"

Mijn broer werkte op de boomkwekerij van Dirk. Ik had geld nodig voor mijn vakantie, dus vroeg ik mijn broer of hij misschien een baantje voor me kon regelen bij Dirk.

De volgende dag zei hij dat ik de week daarop kon beginnen. Bijna al mijn klasgenoten werkten op de tuin. Het hoorde een beetje bij Boskoop. Nooit de behoefte gehad om er te gaan werken, maar nu had ik geld nodig.

In het kielzog van mijn broer fietste ik naar de boomkwekerij. Hij stelde me aan iedereen voor die in de keet zat. Ze maakten goedbedoelde grapjes, maar ze hielpen niet om me op mijn gemak te laten voelen. Mijn broer bewoog zich tussen die mensen alsof hij nooit anders had gedaan. Na de eerste koffie werd ik door mijn broer tussen de plantjes gezet en vertelde hij me wat ik moest doen: vuil rapen. Daarna verdween hij naar achteren. Ik trok beginnend onkruid uit de grond en raapte dorre bladeren. Achteraf gezien weet ik niet eens meer precies wat ik geraapt heb. De zon scheen op mijn rug en kop. Om me heen hoorde ik andere jongens praten terwijl ik mijn blik op de grond gericht hield. De tijd kroop voorbij en ik wist dat ik na deze dag nog minimaal de rest van de week moest volhouden om genoeg geld te hebben om op vakantie te kunnen gaan. De zon brandde op mijn hoofd. Twee dagen eerder had ik mijn haren door mijn zus laten millimeteren. Nu had de zon vrij spel. In vergelijking met de andere jongens ging ik een stuk langzamer, maar ik hield mezelf voor dat ik het zorgvuldiger deed. Eindelijk kwam mijn broer weer in zicht. Het was pauze. Opgelucht stond ik op en liep met hem mee, maar toen ik eenmaal in de keet was, hoopte ik dat ik dat de pauze weer snel voorbij zou zijn.

De volgende dag jeukte mijn hoofdhuid pijnlijk. Toen ik weer gehurkt vuil raapte, brandde de zon op mijn kop. Het liefst had ik de hele dag mijn hoofd met mijn handen tegen de zon beschermd. Om me heen hoorde ik veel gelach terwijl ik elke minuut vooruit probeerde te duwen. Denken lukte niet meer. Het enige waar ik aan dacht was het tijdstip dat de werkdag afgelopen zou zijn. Ik had gehoopt dat ik op de derde dag genoeg afgestompt zou zijn om zonder weerzin te werken, maar het werd alleen maar erger. Samen met mijn broer kwam ik ‘s ochtends de loods binnen, nam een kop koffie en dronk het zwijgend op. De gesprekken volgde ik niet meer. Tot we gingen werken keek ik in mijn kopje of naar de grond. Vanaf de derde dag werd ik genegeerd. Ook door mijn broer. Hij begreep dat ik niet aangesproken wilde worden. De rest was me waarschijnlijk vergeten. Als we moesten gaan werken, riep mijn broer mijn naam en stond ik op om hem te volgen. Mijn tempo bleef laag. Niet zo zeer omdat ik expres langzaam werkte, maar het lukte me niet om in een ritme te komen. Ik zag niet in waarom ik het zogenaamde vuil raapte. Soms deed ik het heel nauwkeurig en andere stukken sloeg ik in zijn geheel over. Veel verschil zag ik niet en aan het einde van de dag kwam niemand kijken hoe ik het gedaan had. Op donderdag wist ik al zeker dat ik dit niet nog een week zou volhouden. Toch zei ik dat nog niet tegen mijn broer. Hij had deze baan voor me geregeld en ik schaamde me om tegen hem te zeggen dat ik het niet aan kon. Hoe hij op elk niveau kon meegaan, verbaasde me telkens weer. Het leek hem geen moeite te kosten. Overal voelde hij zich op zijn gemak. Toen we de laatste dag naar de tuin fietsten zei ik dat ik genoeg geld had verdiend en de volgende week niet meer zou komen. Mijn broer keek me even aan.

‘Ze hadden erop gerekend dat je wel een paar weken zou blijven.’

Liever leefde ik wat zuiniger dan dat ik nog één dag extra op de kwekerij zou blijven. Ik keek mijn broer niet aan tijdens het fietsen.

‘Ik zal het wel tegen hem zeggen,’ zei mijn broer. ‘Leuk zal Dirk het niet vinden.’

Er klonk geen verwijt in zijn stem. De schuld tegenover mijn broer viel in het niet bij de opluchting die ik voelde. Misschien wist hij al vanaf het begin dat ik het niet zou redden. Thuis zetten we onze fietsen in de schuur. De handelingen leken niet veranderd, maar niets was meer hetzelfde.

\",\"editionId\":\"3b304e23-5d2d-4f41-9fd7-066eebf2b1ca\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"f233125e-aed3-4631-84d1-fb1c67e39c08\",\"slug\":\"pieter-drift-gat\",\"title\":\"Gat\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"\\nAls ik erin ga liggen, zie je me niet, maar als ik ga zitten, blijf ik zichtbaar.\",\"htmlContent\":\"

Twee appels liggen in onze fruitschaal met hun beurse plekken tegen elkaar aan. De schaal kregen we van jouw ouders. Geen idee wie de ander heeft besmet. Ergens moet het begonnen zijn. Ik ga er niet vanuit dat de appels tegelijk hun eerste bruine plekje hebben gekregen.

Waar jij nu bent, weet ik niet. Sinds drie dagen ben je verdwenen. Sindsdien heb ik niets meer van je gehoord. Overal is oorlog, maar ik ben bezig met jou. Zo zit de wereld in elkaar. Alles kan naast elkaar bestaan. Met de mond bezig ik empathie, maar ik slaap er geen minuut minder om. Alleen van jouw afwezigheid lig ik wakker. We maakten zelden hardop ruzie, maar dat zegt niet dat we het bloed niet onder elkaars nagels vandaan konden treiteren.

De buurman belde gisteren aan. Hij vroeg of ik een paar aardappelen te leen had. ‘Ik hoef niet dezelfde terug,’ zei ik toen ik een tweetal aardappelen in zijn handen legde. Met de vingers probeerde hij de aardappelen bij elkaar te houden. Het enige wat hij terug zei, was dat hij ze binnenkort terug zou brengen.

Nu zie ik hem steeds in de toiletpot twee balletjes draaien van zijn uitwerpselen. Het leven is goorder dan je denkt. Ik loop naar de koelkast, open hem en zie dat er bijna niets in zit. Dit wist ik al, maar steeds weer hoop ik dat ik het verkeerd onthouden heb. Elke keer als ik de slaapkamer binnenloop, verwacht ik je weer in bed. Niet de Sonja die me verlaten heeft, maar de vrouw die gebleven zou zijn. Je kon ratelen en je siste ook wel eens maar nooit had ik verwacht dat je me werkelijk zou bijten.

Als een ratelslang al haar gif in één keer opmaakt, is zij kwetsbaar. Hier ben ik. Met je tong heb je me gedetecteerd. Ik vrees dat je me al gebeten hebt, maar misschien was ik voor jou de slang. Langzaam bloeden we samen dood.

De bel gaat. Ik doe open en zie de buurman staan met twee aardappelen in zijn handen. ‘Dat zijn hele andere aardappelen,’ zeg ik. De buurman steekt zijn handen naar voren. ‘Nee, ik meen het. Hou ze maar. Ik wilde dezelfde terug.’ Met de hand duw ik de deur langzaam dicht en laat de buurman verbouwereerd staan.

In de tuin graaf ik een gat. Het gebruik van spieren haalt het bloed uit mijn hersenen. Nooit meer wil ik aan jou denken. Ik denk niet aan jou. Nooit meer denk ik aan jou. Direct zie ik resultaat van het graven, maar na een half uurtje wordt het verschil steeds minder zichtbaar. Af en toe storten de wanden in, dan haal ik eerst die aarde uit de kuil. Het gat wordt eerder breder dan dieper. Toch ga ik door. Eens zal het genoeg zijn om alles te begraven.

Je vroeg me een keer welke extra kracht ik zou willen bezitten als ik mocht kiezen tussen onzichtbaarheid en vliegen. Ik wist dat de keuze voor onzichtbaarheid me meer zichtbaar zou maken dan ik zou willen. Het liefst kijk ik naar mensen als ze op hun kwetsbaarst zijn. Hoe gaan mensen zonder toeschouwers met elkaar om, hoe hebben ze seks, masturberen ze buiten elkaar om of doen ze het samen, lezen ze stiekem elkaars berichten. Alles wil ik weten. Bij sommige vrouwen zou ik ook willen weten welk geluid ze maken als ze klaarkomen. Jij wilde kunnen vliegen. Mijn antwoord was dat ik dan voor de onzichtbaarheid zou gaan om het perfecte team te kunnen vormen. Ik weet nog dat je daar om lachte.

Het gat is nog steeds niet diep genoeg. Als ik erin ga liggen, zie je me niet, maar als ik ga zitten, blijf ik zichtbaar. Graag zou ik kunnen vliegen. Ontsnappen en alles vergeten. Jij bent onzichtbaar geworden. Toen jij nog hier was, dacht ik er zelden over na. Je was hier en ik was hier. Dat was genoeg. Zelfs het wegscheppen van de aarde helpt niet meer. Ik blijf aan je denken. Door het regelmatige ritme komen alle gedachten weer terug, keert de pijn weer.

Mijn besluit staat vast. Nergens wil ik je meer tegenkomen. Je hoort het goed: nooit meer wil ik je zien, nooit meer aan je denken. Met grote stappen ren ik naar boven, steeds een tree overslaand. Op onze slaapkamer haal ik het fotoalbum en het gastenboek van ons huwelijk uit de kast en gooi het de trap af. Van tevoren wist ik niet dat ik daarvoor aan het graven was geweest, maar nu weet ik dat de kuil voor jou is bedoeld.

Ik haal al onze fotoboeken uit de boekenkast en gooi ze in de kuil. Het gastenboek valt open. Niet de juiste vinden, maar de juiste zijn. Dat is jullie geheim. Mijn god, het rijmt niet eens. Het kinderslot op de spiritusfles heeft bij ons nooit een functie gehad. Ik schud de fles leeg en strijk een lucifer af. Ik zie de vlammen naar de hemel reiken maar ook direct weer verdwijnen als ze de vuurbron hebben verlaten. Het vuur zuigt alle zuurstof uit ons verleden.

\",\"editionId\":\"392b8950-853c-4e46-b74f-85b404ce18c7\",\"__typename\":\"Story\"}],\"products\":[],\"__typename\":\"Author\"}}}}",["P",46]]