papieren helden

Warm douchewater loopt in vele straaltjes over Walters buik. Zijn piemel wast hij op gevoel. Alleen in de spiegel kan Walter hem nog bekijken. Het lidmaatschap voor de jongetjesclub is al een tijdje verlopen. Zijn gezette lijf heeft als voordeel dat hij niet meer bovenop hoeft, omdat Monique anders gilt dat ze geplet wordt.

De handdoeken zijn harder dan thuis. Hij hoopt dat Monique zin heeft.

Het was Walters verrassing voor haar; een arrangement inclusief twee hotelovernachtingen met een musicalvoorstelling op zaterdag.

‘Waarom in Amsterdam?’ had Monique gevraagd. ‘Daar komen we al zo vaak.’

Walter houdt niet van musical, zij ook niet zo.

Eerder deze avond zat ze klaar met haar weekendtas en raakte ze geïrriteerd toen Walter langer op de zaak bleef dan afgesproken. Thuis haastte hij zich om zijn spullen te pakken. Onderweg in de auto hadden ze iets vets moeten eten.

De linkerkant van het hotelbed slaapt beter. Monique draait zich van het midden, knipt het licht uit en doet haar ogen dicht. Aan de rechterkant steekt een binnenveer bijna door het matras. Dat Walter daar vannacht op ligt, maakt veel goed. De badkamerdeur piept. Ze kan Walter ruiken. De kruidige en tegelijk overfrisse geur komt dichterbij. Hij hangt over haar en dringt dieper in haar neus.

‘Moonie, ben je nog wakker?,’ fluistert de drager.

‘Nee. Slaap lekker,’ fluistert Monique terug.

Walters rug raakt de hare. De druppels op zijn huid worden uiteengedrukt. Het is alsof zij en Walter door het water aan elkaar zijn vastgeplakt. Monique maakt zich los en schuift dichter naar de bedrand. Ze is niet iemand die zich laat lijmen.

De volgende ochtend staat ze vroeg op om aan de grijpende handen van de passieve massa te ontsnappen.

Een warme croissant heeft maar een heel dun laagje roomboter nodig, denkt Walter. Hij had alles wat ze thuis niet hebben van het buffet willen pakken, maar hij wil Monique niet boos maken. Kwiek schuift hij bij haar aan, ook al voelt hij zich moe. Er staat iets vervelends te gebeuren, alleen weet Monique het nog niet. Het vertellen ervan heeft hij vannacht in meerdere versies door zijn hoofd laten spelen.

‘Zo wordt het niks met lijnen, Wally,’ zucht Monique bij het zien van Walters ontbijt. Het is waar. Afvallen is zijn onmogelijke opgave. Het is zwaarder dan het vertellen van zijn slechte nieuws aan Monique, moeilijker dan het verlaten van José, zijn eerste vrouw.

Na het opbiechten van zijn verhouding met Monique, verwachtte hij dat José hem tientallen vragen zou stellen waarop hij zo min mogelijk kwetsende antwoorden wilde geven, vervolgens dat zij honderden verwijten naar zijn hoofd zou slingeren waarop hij niet zou reageren, met aan het eind een lange smeekbede waarvoor hij niet zou bezwijken. Hij zou het allemaal ondergaan. José had daar recht op.

Het werd alles behalve een lang gesprek.

‘Nou dan ga je toch. Pak dit keer zelf je spullen maar,’ was haar reactie.

Haar korte mededeling raakte hem. Alsof niet zij het was die werd afgewezen. Langzaam was hij de trappen opgelopen, had een koffer van de vliering gehaald en deze mee de slaapkamer ingenomen. Uit de kledingkast trok hij een aantal overhemden en pantalons, graaide sokken en onderbroeken bij elkaar en gooide die op een hoop in de koffer. Hij scheurde het groene label met hun vluchtnummer uit Spanje van het hendel.

José had de voordeur geopend en achter hem dichtgeslagen. Bij het verlaten van het huis naar de auto, zag hij alleen de tegels van het tuinpad.

Veel vroeger stond hij bij Monique op de stoep. Bijna juichend sprong ze om zijn nek. Hij verroerde zich niet.

Voordat ze naar bed gingen, kwam hij erachter dat hij zijn toiletartikelen en scheerapparaat was vergeten. Hij moest terug, iets waar hij als een berg tegen opzag.

De volgende dag stonden al zijn spullen in zakken klaar in de garage. José had niet van ieder overhemd een mouw afgeknipt, zijn broekspijpen dichtgenaaid of de kinderen tegen hem opgestookt.

Iedere keer als ze elkaar spraken om de scheiding te regelen, was ze rustig en duidelijk geweest. Dat was prettig, maar hij kreeg last van schuldgevoel toen zijn kinderen vertelden dat er momenten waren dat José zich van de buitenwereld afsloot, en zette het huis op haar naam.

Op Moniques vraag hoe het kan dat ze in deze vervallen glorie terecht zijn gekomen, draait Walter eromheen. In hun kamer heeft een vorige gast stukjes behang losgepeuterd en er zitten gaatjes in het gordijn. Er is bijna geen ruimte om je tegelijk te verkleden.

Terwijl Walter in onderbroek zijn nette uitgaansgoed bij elkaar zoekt, ziet ze de blauwe plek halverwege zijn rug. Zelfs over het matras heeft hij niets gezegd. Monique weet niet wie deze apathische man is die al de hele dag leuk probeert te doen. Het is in ieder geval niet dezelfde die ze een paar jaar geleden in de zaak heeft ontmoet.

‘Laat mij maar even,’ hoorde ze hem in de showroom tegen één van de verkopers zeggen.

Onmiddellijk stapte Walter op Monique en haar vriendin af en vroeg: ‘Wat kan ik voor jullie doen?’

‘Ik hoop dat je een mooie aanbieding voor me hebt. Het mag eventueel ook tweedehands zijn,’ antwoordde Monique. Ze gaf hem een elegant handje, hij haar een fikse korting op een occasion van nog geen twee jaar oud. Ze hielden stil bij het pronkstuk; een glimmende Jaguar Cabriolet XK 4.2.

‘Jullie mogen er best even in zitten,’ zei Walter.

Giechelend draaide Monique aan het stuur en drukte op de claxon. Het getoeter klonk door de hele zaak. Een ouder echtpaar dat net stond te overleggen bij een vierdeurs, keek verschrikt op en schudde het hoofd. Het lukte Walter niet de lach achter zijn hand te verbergen.

‘Ik heb nog nooit in zo’n auto gereden. Kan hij hard?’ vroeg Monique nadat ze waren uitgestapt. Ze hield haar hoofd scheef.

‘Weten jullie wat? Het is mooi weer. Laten we eens gek doen.’ Walter was enthousiast naar het kantoor achterin de showroom gelopen. Een moment later kwam hij terug met een setje sleutels en sloeg het portier open. De vriendin nam achterin plaats, Monique naast Walter die de motor startte. Behalve naar de weg, keek hij naar haar lange gebruinde benen die onder de minirok uit staken. Tijdens het schakelen raakte hij haar knie, waarop ze zag dat zijn gezicht rood werd. Na het proefritje grapte Monique ‘ik neem hem’ naar haar vriendin.

Toen het bekend was dat Walter ging scheiden, had Monique hem in de cabrio bij de showroom opgehaald. Achtervolgd door een koufront, reden ze naar hun nieuwe huis.

Monique kreeg haar witte duiven uit een mand en champagne geschonken op een toren. De treurige gezichten van Walters kinderen negeerde ze op de grote dag. Het was tenslotte haar feest.

De musical was slecht te verstaan, vindt Monique. Terug in de hotelkamer vraagt ze of Walter haar het verhaal kan uitleggen. Hij heeft van de voorstelling nauwelijks iets meegekregen. Pas toen het donderde en knalde, zag hij een groep schietende mannen op een stapel hout, en waren zijn gedachten aan de administratie die hij gister op de zaak voor de laatste keer op orde had gebracht, even verdreven door de rook van vuurkanonnen. Op een wonder rekende hij een maand geleden niet meer, totdat de oplossing in zijn oude keuken gewoonweg voor zijn neus stond.

Monique had thuis de kook- en koekenpan ergens ver weg in de kast gestopt. Walter mocht alleen nog maar sla. Ze had nog iets voor hem; een abonnement op de sportschool. Lang hield hij het niet vol op de loopband. Trillend reed hij naar het dichtstbijzijnde tankstation en at daar een broodje bal. En een saucijzenbroodje. En twee frikandel mayo. Monique stuurde hem twee dagen later opnieuw naar de sportschool, maar in plaats daarvan reed hij langs zijn oude huis. Er brandde licht. Hij stapte uit de auto, twijfelde, maar was toch over het tuinpad gelopen en belde aan.

‘Wat een leuke verrassing. Kom binnen.’ José ging hem voor in de hal.

In het huis hing een geur van vroeger.

‘Wat ruikt er zo lekker?’

‘Vlees. Ik heb het laten sudderen.’

‘Draadjesvlees?’

José knikte.

‘Het water loopt me in de mond.’

‘Er is genoeg, Walter. Je mag best een bordje mee-eten.’

Tijdens het eten praatten ze over de studies van de kinderen, nieuwe automodellen en alsof José zijn beste vriend was, uitte hij zich over de wortelsalade die Monique hem had voorgezet. José had even haar wenkbrauw opgetrokken. Ze kon goed luisteren.

‘Zeg, waarom kom je niet vaker langs,’ stelde ze voor.

Sindsdien at Walter in trainingspak om de dag bij José.

Ze bereidde rollade in dikke jus met Yorkshire pudding, spaghettischotel met kaas-roomsaus, pannenkoeken met krokante hamreepjes en appel, gefrituurde vis in bierbeslag en karbonades met gegratineerde aardappelknolpuree. Na het eerste bord, kreeg Walter een tweede, en als hij nog trek had een derde. José, die altijd bij het aanrecht bleef staan, keek dankbaar toe en wachtte tot hij was uitgegeten. Dan maakte ze koffie en schepte ze flink wat lepels van het nagerecht voor hem op. ‘Wil je nog zelfgemaakte aardbeientaart?’

‘Graag. Ik ben trouwens op zoek naar een koper voor de zaak.’

José verwijderde haar schort. De getailleerde jurk en schoenen met hoge hak in dezelfde kleur vielen hem op.

‘Waarom wil je nu de zaak van de hand doen?,’ vroeg ze. ‘Het is een moeilijke tijd.’

‘Ik wil weg uit Nederland. Wat zou je ervan vinden met mij naar Spanje te vertrekken, naar Alicante?’

José begon te glimlachen.

‘Ja, laten we gek doen en alles verkopen,’ ratelde Walter. ‘We gaan wonen in een klein huisje vlakbij de boulevard. Met mooi weer liggen we op het strand en ‘s avonds drinken we sangria bij Bar El Tonto.’

‘Het klinkt echt geweldig Walter, maar daarvoor is het te laat.’

‘Ik begrijp het niet’ reageerde hij verbaasd. ‘Van zo’n leven droomde je toch altijd?’

‘Ik heb officieel een vriend. Hij heet André. Ik wilde het je net gaan vertellen, maar je bent me voor.’

‘Bedoel je het serieus?’

‘Ja, al hebben de kinderen hem nog niet ontmoet. Gezien de hele situatie, lijkt het me beter als je hier niet meer langskomt.’

José en André. Walter en Monique. Zo lagen de kaarten. Het huis dat hij trachtte te bouwen was ingestort.

Als iemand vraagt even te wachten omdat hij jou iets moet vertellen, betekent dat meestal niet iets goeds. Monique heeft haar jas en bagage terug op het bed gelegd. Walter begint met ‘het spijt me’ en heeft vervolgens weinig woorden nodig. Het dringt direct tot haar door.

‘Dus de zaak is failliet. Jij wist dit?’ roept ze.

‘Ik wilde nog één keer gek doen, Moonie,’

‘Gek?’

‘Ja, voordat het niet meer kan. Omdat ze beslag leggen op onze bezittingen.’ Walter blijft kalm in tegenstelling tot Monique.

‘Onze bezittingen? Waar heb je het over?’

‘Alles zit in de zaak. De bank gaat het huis verkopen.’

Diep en snel ademend slaat Monique haar handen voor haar ogen.

‘In het begin gaat het krap worden, maar ik ga ons zo snel mogelijk uit die situatie halen. Ik heb jarenlange ervaring. Ik vind wel wat.’

‘Op jouw leeftijd?’ hoont Monique.

‘Desnoods ga jij ook op zoek naar werk,’ zegt Walter. Er zit een bibber in zijn stem.

Een koude golf trekt van Moniques schouders naar haar tenen. Ze pakt haar spullen en laat Walter achter in de kamer. Bijna een uur is ze buiten en belt met haar vriendin ergens op een bankje in de buurt. Bij terugkomst in het hotel wacht Walter in de lobby. Hij lijkt opgelucht en gespannen tegelijk.

‘Je moet me geloven als ik zeg dat het goed komt.’

‘Ik geloof je, Wally. Met mij komt alles goed.’ Ze trekt haar mondhoeken een beetje omhoog.

‘Wat ben ik blij dat je dat zegt, Moonie.’ Walters vinger strijkt over haar wang. ‘Ik ga de sleutel inleveren en de auto ophalen.’

Monique activeert haar slapende account op Lexa en vinkt – man - tussen de 45 en 50 jaar – sportief - aan in het zoekmenu, vervolgens scrolt ze door de matches en leest van sommigen het profiel. Haar oog valt op de foto van een gebruinde man. Hij staat in het zonlicht lachend voor een berg op ski’s. Heel even kijkt ze op van haar telefoon en zwaait naar een knipogende Walter die nog steeds in de rij voor de receptie wacht en typt dan: Lieve Opnieuw Beginnen, Ik begrijp wat je bedoelt. Ik ben ook teleurgesteld in de liefde. Ik zoek daarom een betrouwbare man die alles met mij wil delen.