papieren helden

1

Op een kaart zoekt de man alle omwegen
om tot bij zichzelf te komen
maar de plaats van vertrek is onleesbaar geworden
in de legenda staan symbolen die hij niet begrijpt.

Iets houdt op met bestaan tot je er weer aan denkt en dan
kan je het in geen enkele jaszak nog vinden
maar omdat iemand zei dat lijstjes altijd helpen
maakt de man lijstjes in zijn hoofd.
Ik zie ik zie wat jij niet ziet en ik ga op reis
en hij vergeet de pedagogisch verantwoorde tik
nooit meer mee te nemen
hij legt het smurfendorp bovenop zijn boterhammendoos
weer bloot
en op zijn knalrode rollerskates
zoekt de man koortsig naar wat nog van
zijn bloempotkapsel overblijft.
Alle melktanden die in zijn mond verwelkten
zijn net als wie hij dacht te worden verdwenen:
astronaut en ambulancier en leider van het brandweerkorps,
iets waar je mensen bij kon redden,
want wie maar genoeg mensen redt in het leven
werd vroeg of laat een held.

Op een dag verlies je nog een keer je hoofd,
zei zijn vader aan de keukentafel met zijn mond vol brood
maar het was niet zijn hoofd
dat het ’s nachts op een lopen zette maar
zijn hamster
aan één poortje had zo’n beest genoeg,
en nog steeds hoopt de man dat hij op een ochtend wakker wordt
in de hand van de kleine jongen
we hebben allemaal recht op ons verdriet,
alleen de woorden van zijn moeder
raakt de man nooit meer kwijt.

2

Nooit gedacht dat het ook jou kon overkomen,
dat je in de badkamerspiegel keek en niet meer wist
wie of wat je zag, of misschien heb je het wel nooit geweten
want een mens, ja en wie weet ook
een man of een jongen,
met haar en lippen en ogen en een stoppelbaard
en alles wat van een mens een mens maakt en geen dier
of een boom of een SUV met geblindeerde ramen.
Alleen het kuiltje in de kin van je vader is misschien ook van jou en
je kijkt ernaar en je twijfelt even maar je twijfelt niet lang
want ook een kuiltje is en blijft een zwart gat dat gaapt
en je duikt
en valt door de nacht die nog moet beginnen
die het lichaam van je vader is
en langs de lichtgevende sterren aan het plafond
scheer je langs planeten en sterrenstof en ruimtepuin
maar dan is je moeder geheel ongemerkt
en met de snelheid van het licht
op de rand van het bed komen zitten.
Ze vraagt waar je al die tijd verbleef
en of het mooi was ginder
en of er dingen zijn die je misschien wil vertellen.
Mijn mannetje op de maan, glimlacht ze
is eindelijk terug van weg geweest.