papieren helden

WAITING FOR SNOW staat er op het kartonnen bordje van de man in het bushokje. Ik weet niet hoelang hij er al zit. Boven zijn hoofd bewegen kerstlampjes heen en weer en uit zijn mond komen witte wolkjes. Aan zijn rode neus hangt een druppel die ik van aan de overkant van de straat kan zien. De man laat elke bus die voorbijkomt passeren. Er passeert ook een vrouw met rode wangen op de fiets. Ze trapt hard op de pedalen, alsof ze weet waar ze heen wil. Ze kijkt voor zich uit. Ze ziet de man niet. Hoe hij het bordje nu met beide handen in de lucht steekt, alsof het een Oscar is. Ik kijk toe, houd de man vanachter het gordijn nauwlettend in de gaten. Ik vraag me af hoelang hij daar kan blijven. Ik denk aan die keer dat ik zelf in een bushalte bleef zitten. Dat er geen bus kwam. Ik weet niet wat ik zou hebben gedaan mocht er wel een bus zijn komen aanrijden. Misschien zou ik mijn hand hebben opgestoken en zijn opgestapt om me te laten vervoeren tot in het eerstvolgende dorp, de stad uit, verder weg van huis. Ik pak mijn verrekijker en zoom in op het gezicht van de man, het gleufje in zijn kin en zijn mond die eerst opengaat en dan weer dicht, daarna zijn ogen. Ze zijn donkergrijs, als de decemberlucht, alsof er een laagje roet overheen zit, alle glans eruit verdwenen. Ik denk aan de installatie die ik jaren geleden zag in Istanbul Modern: een videomontage van stadsbewoners op het moment dat ze voor het eerst, en vaak pas na een heel leven, de Zwarte Zee voor zich zagen. Ik probeerde me in te beelden hoe het was om voor het eerst de zee te zien. Ik kon het me niet herinneren. Het maakte me triest. Ik weet niet of de man in het bushokje ooit sneeuw heeft gezien. Hoelang hij al wacht. Ik denk aan de laatste keer dat het echt sneeuwde, aan wat de weerman elk uur op de radio herhaalde. Wie niet per se naar buiten moest, bleef maar beter binnen, zei hij. Ik denk: misschien bestaat er een kans. Gebeurt het straks alsnog. Vlokken die ineens door de lucht dwarrelen, steeds meer en steeds harder en dan de ogen van de man waarin alles verandert. Niets nog zoals het was.