papieren helden

Je had ook kunnen zeggen dat je alleen maar even een boodschappenlijstje aan het maken was in je hoofd toen ik die middag naast je kwam staan voor het raam en vroeg waar je aan dacht. Alles wat je niet mocht vergeten en dan toch weer telkens vergat, toiletpapier en vuilniszakken en dat soort dingen. Dat je voor het avondeten geen inspiratie had. Je had kunnen mompelen dat je alleen maar even had staan dromen, waarop je met je hoofd zou schudden, traag en nadrukkelijk, zoals alleen jij dat kon.

Je zei dat je het niet langer zag en voelde. Ons, zei je, en of ik me het begin nog kon herinneren. Wat ik had gevoeld en gedacht en alles wat er in me omging toen ik je voor de eerste keer zag, vroeg je, en óf het me nog iets deed en óf ik al die dingen nog wel voelde.

Je probeerde je te herinneren hoe het was geweest toen we net gingen samenwonen. Die allereerste dag, zei je, toen het allemaal begon.

Ik keek door het raam, ik zag de tuin, de vijgenboom in het midden. Ik zei niets. Door niets te zeggen zou je je vanzelf wel iets herinneren, dacht ik. Je zou je weer herinneren wat we hadden gedaan en gezegd en gevoeld op die eerste dag in ons huis en je zou het me vertellen. Eerst iets kleins, en dan geleidelijk aan alles. Hoe het voor jou was geweest: wij met zijn twee, wij samen en ik zou naar je luisteren en je hand pakken en mijn hoofd op je schouder leggen, we zouden samen de roestplekken tellen in het gras.

Ik zei: Denk nog een keer goed na.

Je draaide je hoofd mijn kant op. Je glimlachte, en heel even dacht ik dat die glimlach iets goeds betekende. Dat de lach bij iets hoorde wat je zonet teruggevonden had, iets wat je je weer herinnerde en me nu zou vertellen.

Het maakte me in de war toen de glimlach meteen weer van je gezicht verdween. Je zei dat er niets meer was. Wat voorbij is, is voorbij, zei je, en misschien moest je ook helemaal niet meer naar het begin terug willen keren. Je kon beter vooruit kijken, naar de toekomst. De toekomst was wat telde, zei je, en ik knikte alsof ik me voor kon stellen hoe die toekomst zou zijn en voelen en al die dingen. Alles wat je voor je zag bij dat woord.