papieren helden

Je draait de kraan open. Je plenst water in je gezicht. Je gaat door tot je wangen rood zien. Tot het pijn doet. Je wil hem pijn doen. Je herinnert je alles wat hij heeft gezegd. Hoe hij met grote passen wegliep en in de auto stapte. De gierende banden. Hoe hij je achterliet op dat strand. Je ziet hem in de spiegel. Hij staat achter je. Hij roept niet langer. Hij fluistert iets. Hij weet dat je daarvan houdt. Van zijn lage stem, zijn hand op je schouder, zijn neus zachtjes heen en weer langs je oor. Hij ziet je graag. Het had niet mogen gebeuren. Je bent nog steeds de mooiste. Je ruikt zo lekker. Naar zon en zee en zomer. Hij geeft je een kusje op je oor. Een kusje in je nek. Of hij met kusjes mag bewijzen hoe graag hij je ziet? Hij wil geen ruzie meer. Je antwoordt niet. Nog even niet. Je wil nog even kwaad kunnen zijn. Nog even en daarna wil ook jij nooit meer ruzie maken. Daarna wordt alles weer gewoon als vroeger. Jullie zullen herbeginnen. Je wacht tot hij het belooft. Tot hij het fluistert in je oor. Alles komt goed. Van alle dingen die hij nu kan zeggen hoor je dat het liefst. Je ziet het kuiltje in zijn linkerwang. Je moeder werd verliefd toen ze de kuiltjes in de wangen van je vader ontdekte. Dat verhaal ken je. Je denkt er vaak aan terug. Wanneer je door het raam kijkt op de bus op weg naar huis. Wanneer je wakker wordt in het midden van de nacht. Dan denk je: ooit was mijn vader iemand die de hele tijd alleen maar lachte. Je weet niet waarom jullie altijd plekken kiezen waar de zon zo hard schijnt. De zon doet jullie geen goed. Je kijkt in de spiegel, je ziet de velletjes op zijn neus. Zijn haar dat grijs geworden is, dunner. Zijn hand die over je lichaam beweegt. Grote handen heeft hij. Mannenhanden. De handen van je vader, maar je wil niet aan je vader denken nu. Je denkt aan wat er komt. De vingers in steeds grotere cirkels rond je navel. Misschien had je nooit aan de gedachte moeten wennen. Dat hij zich daar bevindt, denk je, op die plek. Altijd weer die hand.