papieren helden

Ik ben een monster onder mijn vel mijn lief heeft een bril maar ziet het niet daar heb ik hem op uitgezocht ik sluip langs de muren van de stad de baby’s huilen in hun bakjes ik maak een klauw in mijn want mijn lief roemt mijn huid zo zacht in het donker ingetrokken tanden als ik sabbel ben ik een monster ik verberg mijn gezicht want niemand kijkt naast me in de bus een wezen van licht met rode haren pasgewassen rode haren dat wil ik ook de douche ontwijkt mij druppels vallen naast me neer ik ben een monster verberg mijn ogen het knerpen van de kale vogels kale vogels te groot voor mijn hoofd snavels door mijn ogen naar buiten je kunt me niet kussen je tong is een worm in de tram met een arm zo dicht dat ik ruik een ander monster kleiner lelijk met een buik maar dat maakt mij niet meer of minder monster gewoon een ander monster ik krab mijn schubben open eronder harde huid ik groei elk jaar groter nooit beter nooit meer of minder monster als je eenmaal monster bent maakt meer of minder monster niet meer uit.

‘…esthetisch ongewenst’ zegt de plastisch chirurg.

Anti, waar ben je? In een spreekkamer zonder ramen. De zilvergrijsharige dokter heeft ooit een reality-programma gewonnen, zowel de publieksprijs als de juryprijs voor de beste reconstructieve ingrepen. Hij legt me uit welke implantaten ik kan krijgen als ik mijn eigen borsten laat verwijderen. Sinds de diagnose worden mijn borsten jaarlijks gescreend. Vreemde handen trekken ze haast los van mijn lichaam en duwen ze zo plat mogelijk tussen twee röntgenplaten. Een maand later volgt de uitslag, nog steeds schoon, nog niets te zien. Maar de dag na de uitslag kan de kwade groei alweer beginnen, pas een jaar later zichtbaar op de volgende foto. Ik heb net tegen de dokter gezegd dat ik liever een platte borst wil.

‘…voor een jonge vrouw als jij zou de buikvetoptie een groot litteken opleveren en je wilt er toch mooi uitzien in bikini.’

Heb ik het wel gezegd dat ik geen implantaten wil? Het gesprek wordt opgenomen op mijn mobiele telefoon. Als ik het terugluister om het beter te begrijpen schets ik de tijdlijn op een envelop. Na vier minuten noemt de chirurg met zijn prettige, lage stem een borst zonder borstreconstructie ‘esthetisch ongewenst’. Na twintig minuten zit ik zonder shirt op zijn onderzoeksbank en hij tilt met één hand mijn borst op en laat hem weer vallen, zegt dat ik mooie borsten heb en geen maat kleiner moet willen.

Als kind kende ik alleen de trans vrouwen in de talkshow van Jerry Springer. Ze zaten daar omdat hun verloofden niet wisten dat ze trans waren, dat kwamen ze opbiechten. Walging bij de verloofden en het publiek. Mijn sympathie lag altijd bij de vrouw tegen wie geschreeuwd werd. Het was toch nog steeds dezelfde persoon, waren die mannen blind? In mijn kinderbrein hadden alle trans personen een sterke wens om zich te laten opereren. Ik dacht dat als je bang voor dokters was je niet trans kon zijn.

‘Mijn schoonvader is cardioloog,’ zeg ik, ‘en die heeft zelf ook een hart, maar u heeft geen borsten.’

Dat vindt de dokter grappig. ‘Dat denken vrouwen altijd, maar zij kennen alleen hun eigen borsten. Ik heb er in de loop der jaren veel meer gezien.’

Toch zul je nooit weten hoe het voelt dat je er altijd iets mee moet. Bedekken, beschermen of juist meer ontbloten. Toen ik ze kreeg vergat ik het eerste jaar steeds dat ik ze had, tot een jongen uit mijn klas ingreep en zei dat ik niet langer Toos Tietloos was en echt een bh moest gaan dragen.

‘Ze voelen niet echt van mij…’ Op de opname hoor je mijn stem omhooggaan, ik begrijp bijna wat ik bedoel en hoop op een handreiking. De stilte van de arts, die tot dan toe vlot zijn antwoorden gaf. Hij zegt uiteindelijk dat het zijn ervaring is dat vrouwen die geen implantaten laten plaatsen het psychisch zwaarder krijgen na de operatie. Al mijn vragen over risico’s, over lekken, over ’s nachts wakker worden en even niet meer weten welk koud gewicht er aan je borst hangt veegt hij met een handbeweging weg, verwaarloosbare risico’s die bijna nooit voorkomen.

Niet achteruit vallen, Antiboy, je moet hier blijven en heldere vragen stellen. Maar dit gesprek zit vol onzichtbare jonge vrouwen die in hun bikini’s tussen ons door dartelen. Inmiddels hebben we het over borsten als kapsels, dat niet elk kapsel iedereen staat. Daarom vraag ik om foto’s van operaties die hij heeft uitgevoerd. Hij klikt een slideshow open die een borst zonder huid toont, het vel hangt als een rode flap over haar ribben en het vetweefsel is zichtbaar. Snel legt hij een hand over de helft van het scherm en klikt door, langs bloeduitstortingen en blauwe plekken. Pas na zoveel plaatjes kan hij me een paar borsten laten zien die eruitzien als tennisballen onder een laken. Ik kijk ernaar en probeer het te willen, het net als die andere vrouwen te willen. Ik kom hier met een kankerrisico en de dokter troost me door te herhalen dat ik echt niet lelijk ga worden.