papieren helden

Een arend kwam nogal dichtbij. Eerst was ik daar opgetogen over. Hoe dichterbij hij kwam, hoe beter ik hem kon bekijken. Tot ik begreep dat ik wel eens de reden kon zijn van dat dichterbij komen en dat het misschien toch niet zo'n goed idee was nog verder de berg op te lopen, onbeschut. Wat jammer was. Ik was al bijna op de top en ik wilde weten wat het uitzicht zou zijn aan de andere kant. Ik aarzelde nog over doorlopen, verder omhoog (arenden vallen toch geen mensen aan?) of weer naar beneden. Ik bleef nog even staan kijken. De vogel hypnotiseerde me. Wat een manier van naderen... Onnadrukkelijk. Niet in een rechte lijn. Niet al te herkenbaar als naderen. Ik was nog volop bezig met een poging zijn vliegpatroon te analyseren toen ineens dan toch de schrik in mijn lijf schoot. Zeker, het zou een prachtige dood zijn, en het zou de verkoopcijfers van mijn nieuwe bundel ten goede komen maar ik heb mijn nalatenschap nog niet geregeld en alle royalty's zouden naar mijn familie gaan. En ik rende zo hard ik kon terug naar waar bomen waren. Die waren gelukkig niet al te ver weg. De angst die ik voelde was van een soort die ik niet eerder had gevoeld. Dan kun je een paspoort hebben, zorgverzekerd zijn, een voorschot krijgen van je uitgever, er zit een porseleinen kroon op een van je kiezen, je drinkt koffie uit een porseleinen kopje, maar zo'n beest wil je gewoon weg hebben en dat is dat. Op een ogenblik dat mijn nieuwsgierigheid nog groter dan mijn angst was - als iets me ooit nog eens het leven gaat kosten is het waarschijnlijk dát - keek ik over mijn linkerschouder en zag dat zijn manier van naderen te rechtlijnig was geworden om er nog langer bij stil te staan. Ik ben zelden zo blij geweest met de aanwezigheid van bomen. Toen ik die eenmaal had bereikt, verloor de grote vogel zijn belangstelling voor mij en vloog terug en verder terug en verder terug. Naar de plek waar arenden hun jongen leren vliegen.