papieren helden

Eindedertijdenvoorspellingen
Stel dat ik het einde der tijden zou kunnen voorspellen. Sommige mensen schijnen die gave te hebben, dus waarom ik niet? Zou ik dan, als blijkt dat ik het einde der tijden precies goed voorspeld heb, op dat moment blij en trots het glas heffen? Of zou ik zeggen: Shit! Ik had nog zo gehoopt dat ik het grootste ongelijk van de wereld zou krijgen – als ik tenminste tijdens het einde der tijden tijd zou hebben voor dat soort bespiegelingen, omringd en overrompeld als ik zou zijn door de gebeurtenissen die bij einden der tijden horen. Het zou eindedertijdenvoorspellers sieren als ze bij hun voorspellingen netjes zouden toevoegen dat ze hopen het te zijner tijd helemaal mis blijken te hebben gehad. De toehoorders van eindedertijdenvoorspellingen, op hun beurt, zouden hun schouders hóóg moeten ophalen om het zichzelfvervullende effect van zulke tijdingen te minimaliseren.

Onder de maan een volle boom
Ik zet onder de volle maan een boom.
Onder de boom leg ik een kind.
Onder het kind schuif ik een wieg.
Onder de wieg zet ik wielen.
Onder de wielen leg ik grond.
Onder de grond lig ik me af te vragen wanneer ik eindelijk eens een kind zal krijgen.
Nou goed, dan krijg ik een kind en zit ik me alleen maar af te vragen waarom dat kind er altijd is.
Terwijl ik er zelf niet altijd ben.
Ik zou geen kind van mij willen zijn.
Mijn kind zou met terugwerkende kracht ook geen kind van mij willen zijn.
En als het op mij lijkt zou het ook geen kind van zichzelf willen zijn.
Iemand anders zou onze kinderen moeten krijgen.
Als het een kwestie was van krijgen en niet van nemen zouden er zeker kinderen zijn geweest.
Straks lig ik onder de grond en loopt er niks boven de grond van mij.
Het hadden er twintig kunnen zijn.
Allemaal voortplantingswaardig leven.
En de volle maan maar roepen: Doe het voor mij! Doe het voor mij!

Naar mijn bestemming
Ik haast me naar mijn bestemming – ik heb geen bestemming – ik haast me naar de bestemming die zich haastig van mij verwijdert – ik haast me hou daar nou eens mee op! naar iets dat zich steeds sneller van mij verwijdert – waardoor ik me nog meer moet haasten en de te bereiken bestemming zich nog sneller van mij verwijdert. Als ik gas terugneem – ja kom zeg, gas terugnemen – dan is het net of ik mijn bestemming helemaal niet wil bereiken. Alsof ik op mijn janboerenfluitjes naar niets op weg ben en dat dat niets gewoon blijft liggen waar het ligt, voor het oprapen als het ware en dan – dat weet ik nu al – dan sta ik daar te kijken en oprapen ho maar.