papieren helden

Dit lijkt wel een isoleercel. Waar is deze knop voor?

U neemt beslissingen over het vervolg van uw verblijf, te weten: wel of niet herenigd worden met personen (inclusief dieren); het wel of niet verbannen van personen (inclusief dieren); wel of geen herinneringen behouden aan personen of situaties; wel of geen lichaam behouden; wel of geen maaltijden.

Ik wist niet dat er na de dood nog zoveel te doen zou zijn. Zou ik nu eindelijk wat vragen kunnen stellen over mijn situatie?

U kunt op dit moment geen vragen stellen.

Betekent mijn aanwezigheid hier dat ik een goed mens ben geweest? Zijn mijn ouders hier ook? Zie ik mijn ex-vrouw weer terug? En Hélène? Ik ruil graag al mijn vragen in voor meer informatie over Hélène.

Herhaling: u kunt op dit moment geen vragen stellen. Wij registreren uw beslissingen, die u tot op het laatste moment kunt herroepen.

Hélène wil ik verbannen. Had ze me maar niet zomaar moeten verlaten.

Toch wil ik mijn herinnering aan haar behouden: haar steile haar met die korte pony, haar groene ogen met van die lichte vlekjes, haar billen die… nee, geen tijd verspillen aan gemijmer over billen. Daar is later vast nog genoeg tijd voor.

Stel dat Hélène met haar hand over haar hart strijkt en mij na haar dood terug wil zien, zou ik haar dan toch terugnemen? En zou ze er dan nog hetzelfde uitzien?

Er schijnen mensen te zijn die na hun dood niemand willen terugzien en alle herinneringen willen laten wissen. Die alleen een bewustzijn behouden. Niet eens hun eigen bewustzijn – want hun herinneringen zijn weg – maar een soort oceaan van bewustzijn, zonder inhoud. Het moet geweldig zijn, alhoewel ik me er niets bij kan voorstellen. Noteert u maar dat ik dat in ieder geval niet wil.

Ik wil alles onthouden. Niet alleen persoonlijke herinneringen, ook alles wat ik heb geleerd, wat ik heb gelezen en gezien. Wat ik allemaal weet: over tektoniek en vulkanisme, over marxisme-leninisme en neoliberalisme, over middeleeuwse iconen en hoofse gedichten. Over voetbal! En zo kan ik me hier ook nuttig maken en dingen uitleggen aan mensen die, misschien per ongeluk, te veel hebben laten wissen.

U kiest voor behoud van herinneringen. Losse herinneringen die u bij wijze van uitzondering wilt wissen, dient u apart door te geven.

Er is een herinnering aan een vakantie in Noorwegen. Hélène noemde het geweld, dat was het niet, het was een grap. Geeft u t.z.t. maar aan haar door: Hélène, ik kan me voorstellen dat het even schrikken is als je met je hoofd onder water wordt gehouden in een koud meer, al was het nauwelijks een seconde, en al had je kunnen weten dat ik je nooit zou laten verdrinken; maar als je grote slokken ijskoud water naar binnen slokt, is dat toch een beetje je eigen schuld.

Zelf wil ik die herinnering sowieso kwijt, want het schreeuwende geproest toen ze bovenkwam was geen pretje. Als zij die herinnering aan dat incident ook laat wissen, dan kunnen we het achter ons laten. Geeft u dat maar door. En dat het me spijt.

Als u dit allemaal registreert, geef ik graag nog iets aan haar door: ik ben destijds tekeergegaan over dat liedje, dat was belachelijk. En ik geloof je nu wel, Hélène, dat je die zangers niet kent, en dat dat liedje niet over jou gaat, al is het een griezelig toeval dat er ook een Hélène in voorkomt. Enfin.

Er zijn herinneringen waarvan ik zeker weet dat zij die ook zal behouden. Hoe we samen door Nice wandelden, hoe we naast elkaar liepen (zij wilde loslopen), hoe onze pinken elkaar steeds even per ongeluk raakten en hoe we elkaar dan aankeken. Hoe ik haar over het strand naar zee tilde zodat ze geen pijn aan haar voeten kreeg van die scherpe kiezels.

Het zijn uiteindelijk details waardoor je van iemand blijft houden. Ik wil nooit meer iemand zonder van die groene ogen met lichtvlekjes. Al heb ik niet meer zoveel te willen.

Er zijn dus ook mensen, weet ik, die überhaupt niet meer door willen na hun dood. Mij is het in de schoot geworpen, terwijl ik er niet in geloofde en er ook niet om vroeg, maar ik zeg er geen nee tegen. Mijn peetvader vertelde me eens dat hij het voor geen goud wilde: ‘wéér al dat gedoe,’ en hij maakte een gebaar alsof hij de eeuwigheid met een zwieper uit het raam gooide. Hij is misschien in zo’n oceaan van bewustzijn terechtgekomen.

Uw besliskamer gaat over enkele minuten sluiten. Let op: behoud is de standaardinstelling. Als u verzuimt een beslissing te nemen over iemand (bijvoorbeeld ouders), dan kunt u die weer tegenkomen. U heeft nog enkele minuten om uw voorkeuren aan te passen.

Eerst mijn ex-vrouw. Haar hoef ik niet te verbannen, zij zal dat wel bij mij doen, vermoed ik. En anders kom ik haar een keer tegen. Dat vind ik verder geen probleem.

Dan mijn ouders. Ik vergeef ze alles, want ik ben toch goed terechtgekomen. Een paar herinneringen wil ik graag laten verwijderen: van mijn ouderlijk huis de bijkeuken met de hangende fazanten; van mijn moeder de oorvijgen en het groezelige keukenschort; van mijn vader het plankje waarmee ik slaag kreeg.

Van Hélène kan ik geen afstand doen, laat haar maar verschijnen. Of niet, natuurlijk.

Mijn lichaam wil ik behouden. En ik wil graag maaltijden. Zijn die standaard of à la carte?