papieren helden

Alles in mijn zakken was voor jou: een inktzwam, een bolletje aarde, een blad dat alleen nog nerven is, een handgemaakte kom, een glazen kas, een citroenboom. Ik gooi het op de grond en als ik dat heb gedaan, kruimel ik mezelf af. Brokjes van mij vallen op het tapijt voor jou om tussen de vezels uit te snuffelen.

Je neus drukt weer tegen me aan, op mijn lies deze keer. De plek blijft koel ondanks mijn lichaamswarmte. Ik kijk in je ogen, in de glimmer van oogwit onder opgedraaide wenkbrauwen en je vraagt telkens hetzelfde. Je vraagt om meer. Ik val op mijn knieën. Ik schraap herinneringen en genegenheid bijeen om mezelf weer op te bouwen, maar je tong is gulzig.

Je lebbert alles op alsof ik het kwijt kan. Een nieuwe waterige afdruk op mijn been gebiedt me niet te vergeten; ben je geen hond, dan ben je een haas in een val wiens bezeerde poot ik moet verzorgen. Als je geen haas bent, ben je een roltrap die omhoog naar het niets leidt. Als je geen roltrap bent, ben je een vervormd gezicht dat me doet denken aan alle mensen die ik ooit lief heb gehad. In al die verschijningen heb je dezelfde vraag. Ik antwoord door de kleding van mijn lichaam te trekken, door mijn tanden uit mijn gebit te spugen.