papieren helden

De boekhandelaar was weinig onder de indruk van mijn visite. Ik dwaalde zomaar wat door de straten van Amsterdam Zuid met zijn mooie brede lanen, statige huizen en concertgebouw en dacht bij het passeren van een charmante boekhandel, kom, ik wip eens aan.

‘Dag, hallo,’ zei ik tegen de boekverkoper, ‘ik kom hier even kijken, in het wild, of mijn boek hier ligt.’

‘Ja, dat weet ik ook niet,’ zei de boekhandelaar gelaten.

‘Ja, nou, ik bedoel, ik heb een boek geschreven,’ probeerde ik me wat beter te duiden, ‘dus ik kom even kijken of het hier ligt.’

‘Ja dat begrijp ik,’ zei hij, 'maar dat weet ik ook niet.’

Och, wat nu, dacht ik, we zijn in een impasse beland, misschien moet ik nog iets zeggen. Dus daar ging ik: ‘Zal ik anders even vertellen wie ik ben? Wie weet helpt dat?’

‘Ja dat zou kunnen werken,’ zei de boekverkoper.

‘Nou, ik ben Michèlle Schimscheimer… Heeft u de nieuwe Michèlle Schimscheimer?’ voegde ik er gekscherend aan toe.

‘Welke uitgever?’ sprak hij eentonig.

‘Alfabet Uitgevers,’ zei ik.

De boekverkoper begon in zijn computer te tikken.

Ja, hier werd samengewerkt, dacht ik, wij komen er wel.

‘Nou, ik denk gewoon dat hij er nog niet is,’ zei de boekhandelaar, zijn ogen gespannen samenknijpend naar het beeldscherm.

‘Oh da’s toch gek. Hij zou er wel moeten zijn. Het is al uit sinds 1 februari. Het gedoe dat liefde heet? Ziet u die niet?’ dwong ik de verkoper zachtjes richting een positief resultaat.

‘Oja nu zie ik het, we hebben er drie verkocht. Dat is aanzienlijk.’
En daar, met dat cijfer drie, dat prachtige verkoopresultaat, kwam zowaar beweging in de boekverkoper. Hij hupste vanachter zijn toonbank vandaan en liep zijn winkel in. ‘Even kijken,’ hij ging langs zijn kasten. ‘Wat is het, psychologie, een zelfhulpboek?’

‘Nee, niks serieus, het is humor, humoristisch.’

‘Oja humor. Nee, nee, daar kunnen wij niks mee.’

‘Nee, nou ja, niet humor, maar literatuur, het is literatuur,’ herstelde ik me moeizaam de neiging mezelf altijd kleiner te maken dan ik ben. ‘Het is literaire fictie, of autofictie, autofictie…’ murmelde ik nog wat na, terwijl de boekhandelaar achteloos de literatuursectie voorbij liep, de krochten van zijn zaak in.

‘Ik denk dat hij toch bij psychologie staat,’ zei hij. Ja, hij had gelijk, daar zag ik mijn snoeproze werkje tegen een plank aangeleund tussen titels als Help mijn man is te dik en Narcisme wat nu? Of werkje? Werkje? Mijn twee-en-een-halfjaar-durende-bloed-zweet-en-tranen-tyfus-harde-werkje is misschien een accuratere benaming. Enfin. De boekverkoper pakte het boek uit de kast, keek naar mijn auteursportret op de achterflap, ‘Oh, je zit op de wc?’

‘Ja dat klopt,’ zei ik, ‘met een glas wijn. Ik hou van wijn. U ook?’ Ik wees naar het glaasje wijn naast de plee op de foto. ’Leuk hè?’ lachte ik naar de man. Geen reactie. Hij sloeg het boek open en las de eerste zin hardop voor. “Ik wil dood.” ‘Nou begint meteen al gezellig.’

‘Waarom staat mijn boek nou bij de zelfhulpboeken?’ probeerde ik dan toch maar voor mezelf op te komen.

‘Ja, dat komt door dit misplaatste omslag. Het ziet eruit als een zelfhulpboek, zo zien zelfhulpboeken eruit. Zeg maar tegen je uitgever dat die vervelende boekverkoper van de boekhandel in Zuid vindt dat hij betere omslagen moet maken.’

‘Och, je kent mijn uitgever en je ontbeert ook geen zelfreflectie begrijp ik, maar mag hij dan nu wél op de juiste plek? Vooraan misschien? In het raam?’ kwam ik nog wat meer voor mezelf op.

Zonder wat te zeggen liep de boekhandelaar in een rechte streep naar zijn etalage.

‘Wat zijn er toch veel boeken hè,’ zei ik.

‘Ja dat is het probleem,’ lachte de boekverkoper aarzelend, hij haalde een ander boek weg (sorry ander boek) en schoof het mijne er voor in de plaats.

Ik was dan wel niet bijzonder voor de vervelende boekverkoper, we hadden zo samen toch iets bereikt. Wie weet verkoopt hij hem aan een leuke kakker uit Zuid. Je weet het niet. Heb ik toch weer mooi twee piek verdiend.