papieren helden

De avond begon als een gezellige surprise-avond met een groep vrienden. Voor het eerst niet met míjn groep vrienden, degenen rondom Leonie en Sander. Mensen die ik al behoorlijk lang kende en waarmee ik al ruim tien jaar Sinterklaas vierde. Sander die me vorig jaar nog sms’te na de onverwachte breuk met Amanda waardoor ik twijfelde aan mijn deelname. ‘Amanda komt niet meer terug. Dit is iets dat je moet oppakken zonder haar. Laat je door haar geen gezellige avond ontnemen.’

Ik deed dat jaar mee. En het was goed. Ik moest op schoot van de ingehuurde Sinterklaas komen zitten en plechtig beloven niets meer te beginnen met meisjes die tien of meer jaar jonger waren.

Dit jaar ging het feest niet door. Er waren mensen op vakantie en Sander en Leonie hadden het te druk met hun baby.

Ik hield me niet aan de afspraak met de Sint, maar had daardoor wel een feestje met een groep vrienden van Jessie. Dertien jaar jonger. In Hilversum. Met haar vrienden, die zij al jaren kende. Een steegje door, een café op een hoek. En daarboven de etage van Kees, een slome dertiger met een baardje. Het was een typisch vrijgezellenappartement met een zwarte bank inclusief shaggruis in de hoeken, een volle asbak, een toilet-badkamer combinatie met lege toiletrolletjes en halflege doucheflacons. Een aangekoekt fornuis in de keuken en vale filmposters op de gang. Toch had Kees bij binnenkomst geroepen voorzichtig met z’n huis om te gaan. Hij kende dit zootje ongeregeld blijkbaar goed.

Het waren twaalf vrienden. Vier stelletjes, inclusief wij, al waren we vers, een jongen waarvan z’n vriendin thuis zat met hun kind en drie verstokte vrijgezellen, waaronder Kees.

De surprises en gedichten waren net zoals bij mijn vrienden van een hoog niveau, een enkele uitzondering daargelaten. Er was altijd wel iemand die probeerde weg te komen met een kartonnen auto en een vijfregelig Sint-zat-te-denken-gedicht.

Bij de auto op dit feestje zat echter een kartonnen kind op de bumper geplakt en in het gedicht werd de ontvanger ervan aangespoord punten te scoren met het omverrijden van zoveel mogelijk koters. Niet virtueel. De toon was gezet.

Er werd flink gerookt en geblowd en dat was ik niet meer gewend. De kamer stond blauw en de drank vloeide rijkelijk. Ik hield op na één wijntje en twee hijsjes van een sigaret want ik was de Bob. Jessie ging na rode wijn en bier over op de fles whisky die Maarten, een van haar beste vrienden, van de Sint cadeau kreeg. Maarten had me aan het begin van de avond op de gang al wat mdma aangeboden. Ik zag hem samen met zijn vriendin en Jessie weer in de gang smoezelen. Jessie lachte naar me en wenkte me. Ik liep erheen en zag het zakje in Maartens hand.

‘Nee,’ zei Jessie, ‘laat maar. Dat doen we thuis wel een keer.’ Ik was opgelucht, want had dat spul nog nooit gebruikt.

Er was ook nog een fles Tequila die van mond tot mond ging en die ik aan het eind van de avond leeg onder de stereo vond. Ik was uit armoede plaatjes gaan draaien vanaf mijn IPhone die we met een gammel snoer in de stereo hadden geplugt. Om de paar minuten viel het geluid krakend weg en moest ik de kabel weer in positie leggen. Inmiddels stond iedereen te dansen rond de tafel in de kleine woonkamer. Later zelfs óp de tafel.

Sommigen tolden op hun benen.

Jessie leek over de vloer te zweven met haar dansmoves. Haar schouders, heupen, haar benen, haar kont. Alles bewoog zo soepel als een lenige slang. Ik kende haar nog niet zo lang, had de afgelopen weken vooral in bed met haar doorgebracht, nog niet op een dansvloer.

Weer een uur later, ik kwam terug van het toilet, zag ik Jessie met haar kont tegen Maarten rijden. Ze draaide zich om en sloeg haar armen stevig om hem heen. Ze danste het gros van de tijd met haar ogen dicht. Maarten pakte Jessie stevig bij de heupen en drukte zijn mond op de hare. Ik zag ze zeker tien seconden kussen. Jessie hield haar ogen dicht. Ik zat op de grond tegen de stereo-installatie en wilde daar het liefst inkruipen; het mannetje van de radio. Ik voelde een steen in mijn maag. Een maag die zich omdraaide. De steen die ik nog kende van het bedrog van Amanda.

Had Jessie drugs gebruikt? schoot het door mijn hoofd. What de fuck gebeurde daar voor m’n ogen. Niemand leek er acht op te slaan. De vriendin van Maarten hing half over een grote leren stoel in de hoek van de kamer, haar gezicht plakte tegen het leer. Een andere vriendin danste inmiddels in haar bh rond. Een paar mensen stonden bij elkaar rondom het zakje M van Maarten. Toen ik weer opkeek stond Jessie op haar hoofd, ze had haar zwarte jurk uitgetrokken en hing ondersteboven in haar zwarte panty en de oh zo mooie kanten bh zonder beugels. Haar kleine borsten hingen erin omlaag. Maarten hield haar enkels vast.

Ik plofte op de leren stoel die inmiddels vrij was gekomen. De vriendin van Maarten lag ernaast. Dit is niet Amanda. Dit is niet Amanda. Dit is niet Amanda. Ik probeerde mezelf rustig te krijgen.

Jessie kwam voor me dansen. Ze draaide haar kont naar me toe, draaide weer terug en duwde haar decolleté, hoe klein ook, in mijn gezicht. Ze graaide even naar mijn kruis, zoende me en fluisterde in mijn oor dat ik er sexy uitzag. Ik voelde de afstand groeien. Ik vond haar leuk. En lief. En lekker. Ik wilde niet denken aan wat ik gezien had. Wilde dit niet.

Maarten kwam op me af en trok me uit de stoel. ‘Dansen,’ gebood hij, en voegde de daad bij het woord. Ik deed een halve poging en keek hem aan. ‘Nieuw nummer,’ zei ik en liep naar mijn IPhone.

Ik had met Jessie een teken afgesproken als ik naar huis zou willen. Van tevoren was ik namelijk best nerveus. Een hele groep nieuwe mensen. Dan kwam die onzekere figuur om het hoekje gluren. Ik zou de oudste van het gezelschap zijn.

De gastheer kwam naar me toe en fluisterde in mijn oor: ‘Ik weet dat het je vriendin is, maar JEZUS. Kill me. Zo sexy.’

Ik liep naar Jessie die al dansend haar panty omhoog bleef hijsen. Bijna over haar bh heen. ‘Ik wil zo naar huis,’ zei ik.

‘Nog één nummertje?’ vroeg Jessie.

Ik draaide er twee. En trok daarna de kabel resoluut uit mijn telefoon. Het viel stil in de kamer. Er zakten twee mensen op de bank. Ik zag Jessie haar vrienden omhelzen en ik pakte de surprise die we kregen, een pick-up van hout en karton en een stapel tweedehands vinyl op, en liep de gang in. Jessie stommelde achter me aan de gammele trap af, de voordeur door en het koude steegje in.

Van de actieve Jessie op de dansvloer was plots weinig over. In de auto zette ze de verwarming aan en weer uit, het raam ging open ‘wat is het warm hier’ en weer dicht ‘ik heb het koud.’ Ik zag haar hoofd langzamer bewegen. Ze zakte weg tegen het portier.

Thuis kroop ze meteen in bed, terwijl ik onder de douche ging staan. Ik waste de rook uit mijn haren. En probeerde meteen de rotgevoelens mee af te spoelen. Maar dat lukte me niet.

Ik kroop het bed in en voelde dat het leeg was. Hoorde haar kotsen op het toilet en ging kijken. ‘Kan ik iets voor je doen, een koud washandje ofzo?’ vroeg ik. Jessie keek op met een bleek gezicht en schudde traag haar hoofd.

In bed vroeg ik me af wat ze voelde, of ze drugs had gebruikt. Ik wilde weten of wij. Ik wilde weten of wij bij elkaar. Ik voelde me een onzekere sukkel.

Ik heb haar niet meer in bed voelen komen.

’s Morgens voelde ik haar lichaam tegen me aan.

‘Heb je een leuke avond gehad?’

Ik reageerde niet en Jessie krabde zachtjes aan mijn arm. Pulkend naar een antwoord.

Ik voelde me een zeikerd om als de Morning After Bob stampij te maken over de avond ervoor. Ik kreeg het beeld niet van m’n netvlies. Wapperde met mijn hand voor mijn gezicht alsof ik een vervelende vlieg wegsloeg.

Na wat meer gekrab kwam bij mij het hoge woord eruit: ‘Je stond halfnaakt te dansen. Iedereen kon je reet zien. En dat zoenen. Wat was dat voor belachelijks?’

Jessie zei: ‘Dit zijn mijn allerbeste vrienden. Ik kus met ze, ik zoen niet met ze. Ze zitten niet aan mijn tieten en ze zitten niet aan mijn kruis. En ik zit ook niet aan hun kruis. Maar je moet het me zeggen als je hier niet tegen kan.’ Ze was even stil en zei toen: ‘Natuurlijk kan het een tandje minder. Ik heb ook rekening met jou te houden.’

Die middag wilde Jessie naar het tuincentrum. Planten kopen voor bij mij in huis en op het balkon. In het tuincentrum bleek driekwart totaal ingericht met kerstbomen, kerststukjes en andere kerstmeuk. Jessie had een hekel aan kerstbomen. En ik dacht aan Amanda die het liefst de grootste kerstboom in huis had, het hele jaar door.

In het tuincentrum liepen Frank en Wilma. Ze reisden de hele wereld rond en maakten de mooiste fotoboeken. Ik wist dat ze ouder waren dan mijn ouders. Maar ze oogden als hippe begin-zestigers met de moed om het leven aan te gaan.

Ik wilde Jessie voorstellen, maar die liep naar de zakjes zaad die aan de wand hingen.

Ik liep op ze af. ‘Hoe doen jullie dat? Zo lang bij elkaar zijn. Wat is jullie geheim?’

Frank keek me met jeugdige ogen aan: ‘elkaar loslaten, elkaar vasthouden. Je blijven verwonderen, je blijven verbazen. Elkaar zien als een dik boek dat je maar niet uitkrijgt. Waar je in wilt blijven lezen. Maar dat je wel weg kunt leggen als dat nodig is. Leef jongen! Leef alsof elke dag je laatste is. De mijne komt eraan. Ik ben ongeneeslijk ziek.’

Die had ik niet aan zien komen. Wilma keek me even verdrietig aan en zei toen: ‘Als vandaag die dag is, dan heb ik vijfenveertig jaar met Frank genoten.’

Jessie wenkte me uit de verte. Ze stond bij de kerstbomen en had een hele grote in haar hand.