papieren helden

Gezocht tot het me te kwaad werd: de moederschoot een autowrak,
al vroeg werd je in de steek gelaten. Tot aan de velgen naar de
verdoemenis zei een autohandelaar die moeder op waarde schatte,
nog geen liefhebber wil haar verzamelen. Niet dat ik opgaf,

de dolksteek voor kreeften in gedachten. Iemand beweerde dat
je ze bij verdoving in ijskoud water moest leggen, het zenuwstelsel
uitschakelen, dan doden. Die driejarige staat nog steeds over het
bad gebogen als over het graf, dit is wat er volgde: de harde hand,

inktzwarte nachten, het zwijgen over alles en niets, kopje onder in
de wasbak. Tussen autowrakken groeide een monster dat niet wist
hoe een binnenwereld te besturen, van stopborden en dodemanshoeken.
Wat je verliest ga je later zoeken, en ik zocht me hondsziek, tot in den

treuren zo diep. Wist geen kleur meer te bekennen, hoorde nergens bij.
Ik dwaalde rond op de schroothoop en viste er alles tussenuit wat iets
van warmte begreep, wat niet mager maar gezond, wat loze wereldkennis
en ingeprente zelfhaat tegensprak. Niets zo wreed als doorgesneden

startkabels. Zo verlangde ik naar iets dat bleef, naar wat ik kon monteren
tot het de vorm van een moeder kreeg. Lag daar maar over te piekeren,
hitsig tot in den boze, kreeg het angstgruis niet uit mijn lijf en ogen.
Niet vergeten dat autowrakken problemen met zich meebrengen,

zei de autohandelaar: ruimtebeslag, bodemverontreiniging, horizon-
vervuiling. Ik knikte maar wat, dacht ja ja en streelde ondertussen het
monster. Het zat daar maar tussen de velgen, tussen de wrakken, te
wachten op het donker, te wachten op een schoot om in te grommen.