papieren helden

‘Voor mij?’ Als vanzelf gaat Carolines hand naar het in twee tinten paars papier ingepakte cadeau op Jeroens bureau. Ze wil voelen hoe hard of zacht het is en hoe zwaar (zwaar als twee dikke romans waar ze nog nooit van gehoord heeft, maar die na het lezen van de flapteksten zowel vermakelijk blijken te zijn als ook antwoord blijken te geven op de grote levensvragen, of licht als een in een doos verpakte zomerjurk met bijpassende sjaal, die ze op het balkon kan dragen, eentje die net zo lekker zit als haar joggingbroek en lievelings-t-shirt, maar die de blikken van de mensen vangt die aan de overkant op de stoep in de rij staan voor de Albert Heijn, zo eentje dat haar vriendinnen op Skype meteen zouden vragen of ze even kan gaan staan zodat ze de hele jurk kunnen zien). Ze wil het pakje voorzichtig schudden naast haar oor, want misschien rammelt het ook, een dof rammelen, zoals een doos met in individuele plastic zakjes verpakte onderdelen van de Philips staafmixer in vintage kleuren, die al een tijdje op haar verlanglijst staat en die juist nu goed van pas zou komen, nu ze eindelijk tijd heeft voor geavanceerde bakprojecten.

Jeroen kijkt op van zijn laptop. ‘Nee, voor Vera. Ze is morgen jarig.’

Dat met de open relatie was Carolines idee geweest. Ze hadden er uitgebreid over gepraat, eerst met z’n tweeën (vooral zij had gepraat en Jeroen had af en toe geknikt) en toen op de gespreksavond begin maart bij het stel aan de Borneokade, waar anderen met stralende ogen vertelden hoe het ‘opengooien’ van hun relatie meer geluk, spanning en liefde bracht. V, die samen met haar man aan de andere kant van Jeroen zat, had ze nauwelijks opgemerkt. Ze had vooral aan Ronald van Inkoop gedacht, met wie ze de laatste tijd steeds langer oogcontact had als hij een nieuw orderformulier op haar bureau legde, en die haar af en toe een compliment gaf over een nieuwe blouse. Als ze eerlijk was flitste er ook een beeld van Bruno van bodybalance voorbij, over wie ze in de kleedkamer gehoord had dat hij eigenlijk gepromoveerd was in de filosofie – ze stelde zich voor hoe hij in zijn korte broek en zijn strakke mouwloze shirt een filosofieboek zat te lezen. En ze had aan Jeroen gedacht, die naast haar zat, aan hoe hij weer zou transformeren tot de Jeroen van negentien jaar geleden, die toen op zijn eigenaardige, terughoudende manier mysterieus en bijzonder was.

‘O.’ Caroline trekt haar hand weer terug. Ze blijft naar het cadeau kijken, twijfelt of ze het alsnog wil oppakken. ‘Wat zit erin?’

De week na de praatavond wilde ze Ronald bij het volgende orderformulier vragen of hij toevallig na het werk nog iets wilde gaan drinken, maar toen was de intelligente lockdown begonnen en in plaats van de orderformulieren op haar bureau te leggen, zodat zij die aan het eind van de dag voor kon leggen ter ondertekening, stuurde Ronald die nu zelf direct per email door.

‘Een doos.’

‘En in de doos?’ Zoals wel vaker is ze zich ervan bewust dat ze moeite doet om op haar intonatie te letten en haar mondhoeken licht omhoog te trekken, terwijl ze weet dat Jeroen immuun is voor dit soort subtiliteiten.

In de facebookgroep van de gespreksavond waren ontelbare discussies ontstaan over hoe non-monogamie het best verenigbaar was met de richtlijnen van het rivm. Geef je partner voldoende ruimte voor online-activiteiten met anderen, zeiden ze, gevolgd door een rij suggesties zoals via Facetime paaseieren zoeken in elkaars huis, waarbij je na elk door de ander gevonden ei een kledingstuk moest uitdoen. Daarna kwamen er voorzichtige ideeën over buitenactiviteiten op anderhalve meter afstand – stand-up-paddlen was erg populair, vooral bij de jongere generatie. De laatste weken ging de discussie bijna uitsluitend over de vraag onder welke omstandigheden je je níét aan de anderhalve meter hoefde te houden, met als consensus dat dat echt pas mocht als je bij elkaars huishouden hoorde.

‘Styroporkorrels.’

Caroline heeft een hekel aan die witte korrels waarmee Jeroen de dozen vult met de modelschiponderdelen die hij via zijn onlinewinkel verkoopt. Ze komt ze overal in het huis bij het stofzuigen tegen.

‘Je geeft haar een doos met piepschuimkorrels?’ Ze moet glimlachen en stelt zich voor hoe V’s huis dan ook onder de korrels zit.

Ze zag Ronald nog wel op Zoom in het koffierondje van Inkoop, maar daar keek hij altijd net langs haar heen. Ook vond ze het tegenvallen dat hij ineens een petje droeg, ze vond juist zijn met gel gestyled haar zo intrigerend en kon niet wachten om het aan te kunnen raken. Ze had nog een halfslachtige poging gedaan en hem via de chat gevraagd of hij zin had in een online wijntje. Ze hadden allebei op hun balkons kunnen gaan zitten, terwijl Jeroen binnen met V aan het videobellen was en zoals elke avond gedetailleerd verslag uitbracht van zijn bezigheden die dag.

‘Gezellig!’ had Ronald geantwoord en daarna meteen de hele afdeling uitgenodigd.

Naar bodybalance is ze natuurlijk ook niet meer geweest, ook al hoorde ze dat Bruno’s les via de livestream doorging, maar ze wilde niet op haar yogamat voor de iPad buikspieroefeningen doen terwijl Jeroen met V op de bank lag te appen, of erger nog, haar via Facetime een rondleiding door de woonkamer gaf.

‘Er zit nog iets in.’ Een vluchtige glimlach verschijnt op Jeroens gezicht.

‘Wat dan?’ Haar hand gaat weer naar het pakje.

Het ging zo snel dat ze het niet eens doorhad dat Jeroen V meteen in de eerste pauze van de gespreksavond om haar telefoonnummer had gevraagd, ze wist niet dat hij zoiets kon, proactief een vraag stellen die niet over modelbouwschepen ging.

Jeroen glimlacht naar haar zoals ze hem alleen ziet glimlachen als hij net een moeilijke schroefas heeft uitgelijnd. ‘Onze huissleutel.’

Carolines vingernagels boren zich in het paarse cadeaupapier, uit haar ooghoek ziet ze dat er twee piepschuimkorrels aan Jeroens mouw plakken.