papieren helden

om van mezelf te vervreemden boek ik een chique hotelkamer
ik betreed de kamer als extra zelf
zie mezelf het licht aandoen
de kraan opendraaien
in bad stappen

op bed de laptop openvouwen
om oogcontact te vinden
in een videogesprek
moet je elkaar juist niet in de ogen kijken
ik prop mijn blik in de speldenknop

op de vluchtplattegrond wijst een pijl
waar ik ben
waar mijn vluchtroute begint

ik duw mijn vinger in mijn navel
de hometoets van mijn lichaam
een doorgang waardoor ik binnenstebuiten zal keren

een zeurend gevoel groeit in mijn vinger mijn hele hand
het stroomt door mijn lichaam zelfs de kamer voel ik zeuren
ook de lege straten, het station aan de overkant, de perrons zonder treinen
als een fantoompijn nu de stad uitgestorven is

door het open raam hoor ik de omroepstem
ze kondigt nog minder treinen meer stilte aan

ik kijk in de verte waar elke tien minuten
een trein verdween

de verte is al dagen buiten gebruik

ik bijt een velletje van mijn vinger
slik het door


Uit: eindig de dag nooit met een vraag