papieren helden

Er staan veel dooien in de krant maar toen ik vanmorgen de overlijdens-advertentie van Linda las moest ik even slikken. Toegegeven, ik dacht ook: ze heeft het nog lang uitgezongen die Linda. En: zou het Dikke Kind nog in leven zijn?

Het is niet eerlijk van dat zingen. Ik ontmoette Linda toen ik zestien jaar oud was. Zij moet toen rond de veertig zijn geweest. Dat betekent dat ze een jaar of zestig is geworden. Zestig is niet oud, veertig al helemaal niet, maar voor een jongen van zestien wel. Net als de meeste jongens van die leeftijd was ik in die tijd maar met een ding bezig: neuken. Samen met mijn vrienden Luka, Joost, Jasper en Ilja onderhielden we een obsessie voor oudere vrouwen, het liefst waren ze al moeder. Omdat die obsessie niet bepaald gevoed werd door succes waren we in de praktijk vooral bezig met de meisjes uit onze klas, wat ook niet echt wilde lukken, behalve bij Luka dan, bij wie alles zo’n beetje lukte. Achteraf gezien was dat wel het glijmiddel in onze vriendschap, het niet-neuken zeg maar. De vriendschappen zijn later behoorlijk verwaterd.

De eerste keer dat ik een balletje opgooide bij een oudere vrouw, of eigenlijk bij een groep oudere meisjes, was samen met Ilja geweest. We zaten in groep acht van de basisschool en hadden op een vrije woensdagmiddag coke gesnoven. Dat klinkt vroeg voor onze leeftijd en dat was het ook, meer kan ik daar niet van maken. Ilja had het pakketje gevonden in een van de broekzakken van zijn broers – die hij stelselmatig controleerde op sigaretten, wiet of condooms die hij toch niet ging gebruiken.

‘Met dit spul op ga je alle meisjes versieren,’ zei hij waarna hij met een aardappelmesje een flinke punt uit het pakje schepte. ‘En nu moet je snuiven,’ moedigde hij me aan. Nadat ik het poeder had opgesnoven hield hij een tweede mespunt onder mijn andere neusgat. Op één been kon ik immers niet lopen.

In alle eerlijkheid was ik toen helemaal nog niet bezig met meisjes, laat staan ze te versieren. Maar het klonk allemaal erg logisch, als iets dat vroeg of laat toch wel moest gebeuren. Terwijl Ilja ook allebei zijn neusgaten vol snoof voelde ik mijn gezicht langzaam gevoelloos worden.

‘Lekker,’ zei ik.

Ilja knikte verheugd.

We kozen drie meisjes die bij de picknicktafels achter de halfpipe hingen. Ilja had ze aangewezen en verteld dat ze bij zijn broer in de klas zaten.

‘In de derde?’ vroeg ik vol ontzag.

Ilja knikte gulzig. ‘Maar vandaag hebben we een geheim wapen,’ zei hij en hij drukte zijn wijsvinger tegen de vleugel van mijn neus.

‘Goed dan.’

We liepen zij aan zij in een rechte lijn op de meisjes af.

‘Wat moeten jullie?’ vroeg het meisje dat duidelijk de aanvoerder was van het groepje.

Ik had geen idee hoe we het nu verder gingen aanpakken maar Ilja haalde een keer diep adem en stapte naar voren.

‘Wij willen pijpen,’ zei hij met een zwaardere stem dan normaal.

Het meisje gaf haar vriendinnen een knipoog. Ilja gaf mij een elleboog in mijn ribben en toen deed ik ook een stap naar voren. ‘Ja,’ zei ik met onvaste stem. ‘Wij willen pijpen. En snel een beetje.’

De meisjes begonnen alle drie onbedaarlijk te lachen. ‘Wie willen jullie pijpen dan?’ vroeg het meisje met het zwarte haar.

‘Jullie,’ schreeuwde Ilja met een rood gezicht. ‘Wij willen júllie pijpen.’

‘En snel een beetje,’ zei ik er nogmaals achteraan. Achterin mijn mond lag een bitter laagje dat niet verdween wanneer ik slikte. Het meisje dat ons had aangesproken liet zich nu theatraal van haar bankje vallen en rolde hikkend van de lach door het zand. De andere twee volgden, niet heel erg spontaan, haar voorbeeld. Ilja en ik draaiden ons om en renden terug naar onze fietsen. ‘We hadden meer moeten snuiven,’ gromde Ilja terwijl hij zijn fiets van het slot haalde.

Volgens Aristoteles heeft een huwelijk de meeste kans op slagen wanneer het voltrokken wordt tussen een vrouw van 18 en een man van 37. Hij bedacht dit toen hij zelf 37 was en een meisje van 18 huwde. Toen ik dat vroeger een keer aan Joost en Jasper vertelde zei Jasper dat juist het tegenovergestelde waar was. We verscholen ons bij hem thuis in de garage omdat het de week van de schoolonderzoeken was en we eigenlijk moesten studeren. Jasper zei dat hij eens had gehoord dat vrouwen pas hun seksuele hoogtepunt bereikten wanneer ze de 30 passeerden. En bij jongens zou dit punt al in de tweede helft van de tienerjaren liggen.

‘Bij ons dus,’ concludeerde Joost gretig. ‘En het is niet alleen om het seksuele hoogtepunt. Ik lees soms wel eens in die tijdschriften van mijn moeder, noem het dossierkennis die ik opbouw, en daarin zeuren vrouwen altijd over hetzelfde. Mannen willen enkel en alleen maar penetreren. Ze hebben geen interesse in voorspel, niet in het stimuleren van de tepels, ook niet van de clitoris. Mannen willen gewoon neuken en in de rest hebben ze geen ervaring. Nou, als dat al waar is dan komt het natuurlijk gewoon door die vrouwen zelf. Neem Vera, die vorige week bij mij een film kwam kijken. Ja, zoenen,’ hij haalde theatraal zijn neus op. ‘God, wat hebben we lekker gezoend. De hele avond lang hebben we gezoend. Ik heb er nog droge lippen van. Maar wat denk je? Iedere keer als ik mijn hand voorzichtig onder haar truitje schoof werd-ie bruut weer weggeslagen. En in haar broek hoefde ik het al helemaal niet te proberen. ‘Verboten,’ zei ze met die verschrikkelijke glimlach van haar. Echt, ik zweer het je, ze zei het op zijn Duits. En met Nadine, twee weken ervoor, was het precies hetzelfde verhaal. Niet op z’n Duits, maar wel net zo’n kouwe kermis. En zo zijn ze allemaal van onze leeftijd, het lijkt wel of ze een of ander pact hebben gesloten. Natuurlijk, er zijn er een paar die er niet aan meedoen. Maar dat is meer het type meisje dat bij iemand als Luka terecht komt. De rest, allemaal zo frigide als mijn tante in Siberië. En wat gebeurt er vervolgens? Twintig jaar later gaan ze lopen mekkeren dat we geen ervaring hebben. Vind je het verdomme gek? En dat is dus nog een reden om jongens van zestien te koppelen aan vrouwen van boven de dertig. Het zou het hele leven een stuk aangenamer maken. Voor iedereen, snap je. Misschien moet de overheid zich daar eens mee gaan bemoeien.’

‘Met subsidies en zo?’

‘Tuurlijk!’

We zaten alle drie vurig te knikken.

‘Stel je voor,’ zei Jasper. ‘Een vrouw van 34. Misschien is ze al moeder.’ Hij staarde dof voor zich uit. ‘Met een jongen van 18.’

‘In ons geval met een jongen van 16,’ concludeerde Joost. ‘En al helemaal met een jongen van 16 midden in zijn examens. Dan weet je zeker dat je vuurwerk krijgt,’ waarna hij ons vol trots de vlekken in zijn wiskundeboek liet zien.

Iets meer dan een jaar daarvoor hadden Joost en ik besloten dat het genoeg was. Het leek wel alsof wij de enigen op de wereld waren die nog niet met een meisje waren geweest. Goeie jongens, jongens met wie we al jaren omgingen, vielen bij bosjes en stonden weer op als mannen. Iedereen, behalve wij. Zelfs Ilja leek ons voor te gaan, hij zou die avond een film kijken bij een meisje dat vlak achter Joost woonde. Over haar werd verteld dat ze nogal makkelijk was.

‘Dat wordt honderd procent neuken,’ mokte Joost. ‘Als ik mijn raam openzet kan ik het waarschijnlijk horen.’

Die gedachte maakte ons allebei buitengewoon ellendig. Joost overtuigde mij die avond mijn spaarpot kapot te slaan en hem te vergezellen naar de Wallen. We gingen het heft in eigen handen nemen. Het werd een behoorlijk teleurstellende ervaring.

We hadden een paar deuren van elkaar allebei een meisje uitgekozen. Ik een Slavische die tijdens het voorspel zo hard in haar eigen taal praatte dat ik dacht dat ze me wilde vermoorden. Toen ik vroegtijdig haar peeskamertje ontvluchtte zag ik dat Joost aan de overkant van het steegje met zijn rug tegen de muur al op mij zat te wachten. Aan zijn gezicht zag ik dat hij ook geen succes had gehad. Die van hem was nadat ze zijn geld had aangepakt heel hard van 1000 naar beneden gaan tellen. Joost had zich vreselijk opgejaagd gevoeld. Toen het meisje bij 800 was had hij het opgegeven en zijn kleren weer aangetrokken.

We waren allebei opgelucht dat het de ander ook niet was gelukt. Toen Ilja de volgende dag vertelde dat hij niets had mogen doen omdat het meisje bij wie hij een film was gaan kijken ongesteld was, zei Joost tegen mij: ‘Het is maar goed dat we het gister niet hebben overhaast.’

Niet veel later werd ik dan toch ontmaagd, al was dat wel door een meisje uit twee klassen lager. Na een schoolfeest was ik zo dronken dat ik op de weg terug bewusteloos achterover sloeg voor de McDonald’s. Suus, een klasgenoot van mijn jongere zusje, zette me achter op haar fiets en bracht me naar huis. Zo goed en zo kwaad als het ging slopen we langs de kamer van mijn ouders naar zolder.

Toen ik de volgende dag de weinige herinneringen van die avond overlegde aan mijn vrienden zat Joost voorovergebogen met zijn gezicht in zijn handen.

‘Nu ben ik de laatste,’ jammerde hij. ‘Straks ben ik nog de laatste van de wereld die een kutje heeft gezien. Nou ja, behalve Ilja dan natuurlijk.’

Ilja haalde zijn schouders op.

‘Maak je niet zo druk,’ zei Jasper. ‘Zelfs jij zult ooit de ware tegenkomen.’

‘De ware. Hoe groot is de kans nu helemaal dat je die gaat vinden,’ zei Joost. En tegen mij: ‘Hoeveel mensen leven er nu op deze wereld?’

‘Zo’n zes miljard,’ zei ik en ik nam een hap van mijn hotdog. In die tijd verslond ik encyclopedieën, hoogstwaarschijnlijk uit seksuele frustratie.

‘Precies,’ zei Joost. ‘Dat betekent dat je tussen bijna drie miljard vrouwen je ware moet vinden. Dat is zoeken naar een speld in een hooiberg. De kans dat je op dezelfde dag én vrij hebt van school omdat alle leraren ziek zijn én de loterij wint, is groter.’

‘De helft van de wereldbevolking leeft in Azië,’ probeerde ik hem met mijn mond vol op te beuren. ‘Dus als je niet op Aziaten valt scheelt het alweer een hoop.’

‘Klopt,’ zei Joost nadat hij even had nagedacht. ‘Maar hoe kan je nou met zekerheid zeggen dat je niet op Aziaten valt? Ik kan dat niet. Nog niet in ieder geval.’

Luka keek hem hoofdschuddend aan. ‘Wat zit je nou te zeuren man,’ zei hij. ‘We hebben het hier over neuken en jij hebt het alleen maar over de ware. Fuck de ware. Of juist niet natuurlijk. Fuck iedereen, behalve de ware. Je moet juist zoveel mogelijk neuken vóór je de ware tegenkomt. Want als je die eenmaal bent tegengekomen is het juist afgelopen.’

‘Maar wie dan?’ zei Joost met overslaande stem. ‘Met wie moet ik dan in godsnaam neuken?’

Luka wees ons een meisje aan dat met lange bruine benen voorbij fietste. ‘Dat is toch niet normaal man,’ zei hij. ‘Dat fietst hier gewoon door de stad. Ik snap niet dat jij dat niet ziet, Joost. En het gaat de hele dag door hè. Er is geen stad op aarde waar zoveel lekkere wijven gewoon in het wild loslopen. Amsterdam is Pussy Capital van de wereld.’

‘Van de wereld?’ vroeg Joost ongelovig.

‘Het is allemaal doorgestoken kaart,’ beweerde Jasper.

‘Wat?’

‘Die lekkere wijven,’ zei Jasper terwijl hij zijn mondhoeken schoon veegde. ‘Alle lekkere wijven in Amsterdam zijn in dienst van de gemeente. Die worden betaald om lekker te zijn.’

‘Wat een ongelofelijke onzin,’ zei Ilja.

‘Het is echt waar,’ ging Jasper verder. ‘Het is onderdeel van Amsterdam City Marketing. Mijn broer heeft het me allemaal verteld.’

‘Jouw broer ligt alleen maar stoned op de bank met drie schermen voor zich,’ zei Joost. ‘Die denkt dat WOII een computerspel is.’

‘Toch is het zo,’ hield Jasper vol. ‘Die meisjes zijn ondergebracht in een loods in Noord. Het staat daar helemaal vol met stapelbedden. En ’s ochtends krijgen ze allemaal een fiets en een route die ze die dag door de stad moeten afleggen. Ik zweer het je, het is allemaal marketing voor de stad. Waarom denk je dat je die meisjes nooit tegenkomt in de supermarkt? Denk je echt dat dat soort meisjes zelf hun boodschappen doet? Tuurlijk niet. Waarom zie je hen alleen overdag en nooit ’s avonds in de cafés? Dan liggen ze allang weer in hun stapelbed.’

‘Het klopt,’ zei Ilja treurig, die zo’n beetje in ieder café in de stad wel naar ze had gezocht.

‘In een loods in Noord,’ vulde Luka hem lachend aan.

‘Zo is het,’ zei Jasper.

Toen moest ik de rest op ijsjes trakteren.

Ook na die eerste keer neuken bleef de obsessie voor oudere vrouwen bestaan. Linda en het Dikke Kind woonden op een woonboot aan de Amstel en toen we er bijna waren bedacht Joost dat we niet met lege handen konden aankomen, wat onzin was, omdat we van zijn kamer een enorme top wiet hadden meegenomen die hij zelf had gekweekt. Moonwalker Crash light, noemde hij zijn eigen creatie, wat ik een idiote naam vond. ‘Maar Linda wordt er blij van,’ verzekerde Joost, ‘en een blije Linda is dol op jonge jongens.’ Ik wist niet hoe hij aan die wijsheid kwam. Ik wist alleen dat hij haar in het Oosterpark had leren kennen toen ze hem betrapte op gluren terwijl ze haar yoga-oefeningen deed bij de grote vijver. Ondanks de top wiet moesten we op het laatste moment ook opeens bloemen hebben en daarom slopen we die avond in het donker tussen de graven van Zorgvlied door.

‘En nu gaan we stoom afblazen,’ zei hij toen we de begraafplaats met een grote bos tulpen verlieten.

De woonboot van Linda leek helemaal niet op een boot maar meer op een huis dat toevallig op het water dreef. Er was zelfs een trap die naar een verdieping boven leidde en aan de kant was er een behoorlijke tuin. Om de tuin binnen te komen moesten we een groot zwart hek door met twee reusachtige gouden teckels erop. Toen ik het hek achter me dicht deed kwamen er twee levende exemplaren luid blaffend op ons af rennen.

‘Koest, koest nou,’ schreeuwde een vrouw met een Duits accent die achter de teckels aan kwam rennen. Toen de hondjes bedaarden kreeg Joost een zoen op zijn mond en ik een te lange omhelzing wat volgens Joost niet raar was omdat Linda oorspronkelijk uit Oostenrijk kwam. ‘Waarschijnlijk omdat het er vaak zo koud is,’ zei hij toen we achter Linda aan naar binnen liepen.

‘Ja, logisch,’ zei ik. En ik liet me aan het einde van de loopplank nogmaals stevig beetpakken. De namen van de teckels waren Mayday en de Kolonel. ‘Mijn ex-vriend was dol op oorlogsfilms,’ zei Linda met haar zangerige stem.

Naast de twee teckels had Linda nog een kater met de naam Amigo en een goudvis die alleen halve rondjes zwom en Walvis heette. Linda was erg slank maar bij de omhelzing had ze haar armen als staalkabels om mijn schouders gehangen. Op haar rug hing een enorme staart van dreadlocks die een beetje zurig rook toen ik dicht tegen haar aanstond. Ze droeg Thai fisherman pants, waar ik een enorme hekel aan had, maar het matchte goed met de Boeddhabeelden die in verschillende maten opgesteld stonden in haar tuin. Toen Joost haar de bos bloemen wilde overhandigen betrok haar gezicht.

‘Dat had ik van jou niet verwacht,’ zei ze teleurgesteld. ‘Zo sadistisch.’

‘Wat bedoel je?’

‘Die bloemen,’ zei Linda. ‘Die zijn nu dus dood aan het gaan. Door jouw schuld.’

‘Maar bloemen houden van mensen,’ probeerde Joost de situatie te redden. Linda keek hem woedend aan.

‘Greenpeace heeft eens onderzoek gedaan naar bossen snijbloemen en toen troffen ze 43 soorten gif aan, waaronder verboden bestrijdingsmiddelen,’ zei ik om de spanning een beetje uit de lucht te halen.

‘Mensen zijn ziek,’ zei Linda. ‘En bloemen blijkbaar ook.’

We knikten alle drie alsof we een bepaalde consensus hadden bereikt, maar Linda was nog niet klaar. ‘Het is toch niet normaal dat je iets op tafel zet wat aan het doodgaan is, alleen omdat het leuk is om naar te kijken? Je koopt toch ook geen hamster om die vervolgens open te snijden en in een kooitje te leggen om te kijken hoe hij langzaam crepeert? Wat heeft-ie een mooie kleur! En wat ruikt hij lekker! Oh, wacht eens, nu begint hij wel een beetje te stinken en zijn pootjes hangen ook al zo. Weet je wat, ik wikkel hem in een krant en gooi hem in de afvalbak en vanmiddag op de markt haal ik gewoon een nieuwe. Bah. Als we bloemen konden verstaan, klonk er uit elke vaas gekerm.’

‘Wat een onzin,’ zei Joost, maar hij hield de bos bloemen nu achter zijn rug.

‘Misschien klopt het wel,’ zei ik om de sfeer er een beetje in te houden. ‘Ik heb wel eens gelezen dat de geur van vers gemaaid gras hevige stress bij planten en bloemen kan veroorzaken.’

Binnen was de woonboot zo yin-yang ingericht dat ik er onrustig van werd. Toen Joost de top wiet aan Linda overhandigde begon haar gezicht weer te stralen. Ze rolde er direct een jointje van.

‘Strikt genomen is dat ook een bloem,’ zei ik voorzichtig.

‘Pff,’ zei Linda. ‘Zeikerd.’ En ze stak de joint op.

Bij het raam aan het water stond een bank. Er stonden vijf computerschermen voor de bank en daarachter zat een buitengewoon dik jongetje van een jaar of tien met een zwarte cowboyhoed op die het grootste gedeelte van zijn gezicht bedekte. Verder droeg hij niets anders dan een luier die strak om zijn middel zat gebonden. Hij had enorme tepels die als stickers op zijn borstkas geplakt leken.

‘Dit is het Dikke Kind,’ zei Linda. ‘Het Dikke Kind komt uit Amerika. Jackson, Mississippi. Hij is hoogbegaafd en ik heb hem voor een prikkie op de kop getikt.’

‘Op de kop getikt?’ vroeg ik.

‘Ja,’ zei Linda trots. ‘Op het internet. En via datzelfde internet heeft hij binnen twee weken vloeiend Nederlands geleerd. Hij heeft zelfs minder accent dan ik. En ik woon hier al twintig jaar. Daarna heb ik hem leren pokeren, ook op internet natuurlijk. Het Dikke Kind is een natuurtalent. En nu gaat hij mij stinkend rijk maken.’

Op de weg hier naartoe had Joost mij verteld dat Linda altijd in geldproblemen zat. Tien jaar geleden werkte ze als een van de meisjes bij het bordeel Club Bianca in Zuid, maar op een dag kreeg ze ruim een half miljoen euro terug van de belastingdienst. Het was een vergissing, maar toen de belastingdienst de gemaakte fout opmerkte en het geld terugvorderde had Linda het meeste al uitgegeven. Sindsdien liep ze altijd achter de feiten aan. Om haar te helpen betaalde Joost nu af en toe voor haar gezelschap.

‘Niet dat het echt helpt,’ legde hij uit. ‘Ze geeft alles uit voordat ze het überhaupt in haar zak heeft. Meestal heeft ze op haar telefoon alweer iets op internet besteld terwijl ik nog in haar zit. Het is dweilen met de kraan open. Maar dat is wel geil natuurlijk.’

‘Hij is echt briljant,’ zei Linda terwijl ze ons meetrok naar het jongetje op de bank.

‘Maar nog niet zindelijk?’ informeerde ik en ik wees op de luier.

‘Natuurlijk wel,’ zei Linda. ‘Maar hij zit aan twintig tafels tegelijk dus voor naar de wc gaan heeft hij simpelweg geen tijd. Het Dikke Kind laat alles lekker lopen terwijl de fiches binnenstromen.’

Linda gaf de joint door aan mij. ‘Niets aan het Dikke Kind geven hoor,’ zei ze. ‘Als die knetter is gaat-ie met z’n hart spelen in plaats van met zijn hoofd.’ Daarna liep ze naar de stereotoren om een CD op te zetten. ‘Ken je dit?’ vroeg ze aan mij terwijl ze aan de volumeknop draaide. ‘Dit is Robert Kelly, echt m’n lievelings.’

Ik herkende het nummer: I believe I can fly. Ik zong het refrein mee om het te bewijzen. ‘Ik heb nooit nagedacht waar die R voor stond,’ zei ik eerlijk.

‘Robert dus,’ zei Linda. ‘Robert Sylvester Kelly.’

Ik zag hoe het Dikke Kind op een van zijn tafels direct na de flop met een paartje tienen all-in ging. Zijn buurman op links, That$what$he$aid99, ging met hem mee met aas-heer en de rest van de spelers – JimmytheGreek, AmarilloSlim, MisterCool54 en RobinHoodofPoker21 – drukten op fold. De nickname van het Dikke Kind was Fatkidsneverwin maar toen er ook op de turn en de river geen aas of een heer viel was hij de grootste aan tafel. Ik liet mijn ogen langs de andere schermen gaan en zag dat hij er op achttien van de twintig tafels erg goed voor stond.

‘Zie je nou,’ zei Linda terwijl ze in haar handen klapte. ‘Het is gewoon een genie.’

Het Dikke Kind keek nu voor het eerst op van zijn schermen en lachte verlegen. Daarna leunde hij achterover in de bank, sloot zijn ogen en er trok een ontspannen waas over zijn gezicht.

‘Zeikt hij nou op dit moment zijn luier vol?’ vroeg Joost verschrikt.

Linda knikte trots van ja.

‘Wist je dat op je buik slapen de houding is waarbij de kans op een erotische droom het grootst is,’ zei het Dikke Kind toen hij zijn ogen weer opendeed.

‘Krijg nou wat,’ zei Joost. En tegen mij: ‘wist jij dat?’

Ik haalde mijn schouders op.

‘En Alexander de Grote ging dood nadat hij een avond zwaar had gedronken,’ zei het Dikke Kind terwijl hij met zijn muis op acht verschillende tafels de inzet verhoogde. Joost duwde me naar voren. ‘Nu jij,’ siste hij.

Ik dacht even na. ‘De inwoners van Luxemburg drinken het meeste ter wereld,’ zei ik zo laconiek mogelijk.

Het Dikke Kind knikte. ‘Wist ik,’ zei hij. ‘En een ringworm kan huidcellen omzetten in hersencellen.’

‘Dat zou jou zo’n beetje het intelligentste wezen op aarde maken,’ zei ik vinnig.

Het Dikke Kind keek op van zijn schermen, trok de rand van zijn hoed iets omhoog en keek me boos aan. ‘Dat ben ik al,’ zei hij toen, maar hij klonk niet erg zeker van zijn zaak.

‘Er waren niet één maar twee Brutussen betrokken bij de moord op Julius Caesar,’ ging ik verder. ‘En er zijn over de hele wereld 48 koningen geweest die Karel heetten.’

‘Weet je dat zeker?’ vroeg het Dikke Kind. ‘Van die twee Brutussen.’

‘Heel zeker.’

Hij bleef me een tijdje strak aankijken en toen begonnen er vanaf zijn schermen verschillende alarmbelletjes te rinkelen. ‘Shit,’ zei het Dikke Kind en hij begon verwoed met zijn muis te schuiven en op zijn toetsenbord te drukken. ‘Shit,’ zei hij nog een keer. ‘Nu heb ik op vijf tafels te laat ingezet en moet ik de ronde uitzitten zonder te spelen.’

‘Zonde,’ zei Joost. Ik zag hoe hij zijn hand over Linda’s rug gleed tot hij uiteindelijk in haar broek verdween. ‘Maakt niet uit,’ zei Linda tegen het Dikke Kind. ‘Zolang we maar een beetje plezier hebben.’ Meteen daarna leek ze zich te bedenken. ‘Maar nu wel graag een beetje opletten,’ zei ze streng. En tegen ons: ‘Als hij zich focust, verdient hij soms wel duizend dollar per uur.’

Joost floot tussen zijn tanden en Linda zette de muziek van R. Kelly iets harder. ‘Ik vind dit altijd zo lekker met de kerst,’ zei ze terwijl ze meezong met Ignition. Het was eind maart, dus ik begreep niet exact wat ze daarmee bedoelde. Toen het nummer was afgelopen zette Linda de muziek uit en haalde de cd uit de toren. ‘Deze gaan we boven even afluisteren,’ zei ze en ze trok Joost mee naar de trap. ‘Ik ga alles met jou doen waar R. Kelly over zingt,’ zei ze en ze zoende hem in zijn nek. ‘Lief zijn tegen elkaar hè,’ zei ze tegen ons.

‘Je kan wel naast mij komen zitten,’ zei het dikke Kind toen we alleen waren achtergebleven in de kamer. Ik ging naast hem zitten op de bank. ‘Zijn ze weg?’ vroeg hij knikkend naar de trap zonder zijn blik van de schermen af te wenden.

‘Ik geloof van wel,’ zei ik. Boven hoorde ik hoe de cd opnieuw werd opgezet. ‘Mooi,’ zei het Dikke Kind en hij trok een fles Campari uit de bank. ‘Pak jij even de jus d’orange uit de ijskast?’ vroeg hij terwijl hij op tafel 4 een paartje zevens weggooide. ‘En uit de kast twee glazen alsjeblieft.’

Ik schonk de glazen halfvol Campari en vulde ze verder met de jus d’orange. ‘Dat is wel wat sterk,’ zei het Dikke Kind. ‘Wist je dat ze deze mix vroeger een Campari Garibaldi noemden?’

Ik schudde mijn hoofd.

‘De Campari komt uit Milaan, uit het noorden van Italië. De sinaasappels komen uit het zuiden. Daarom staat dit drankje voor de eenwording van Italië, want oost en west heb je daar natuurlijk niet echt. Vandaar dus die naam. Maar niemand weet tegenwoordig nog wie Garibaldi was. In ieder geval niet in de horeca. Daarom moet je nu een Campari Orange bestellen als je dit wil. Een wel heel ordinaire naam voor zo’n mooi drankje.’

‘Je Nederlands is inderdaad erg goed.’

Om zijn woorden kracht bij te zetten nam hij een grote slok. Onmiddellijk daarna trok hij een zuur gezicht. ‘Wel erg sterk,’ zei hij. ‘Maar dat geeft niet.’

Het Dikke Kind ademde zwaar, alsof iemand een stoeptegel op zijn borst had gelegd. Mayday en de Kolonel kwamen naast ons op de bank liggen. De kater Amigo hield ons vanaf de tafel in de gaten. Hoewel de Campari Garibaldi inderdaad te sterk was dronken we onze glazen met grote teugen leeg. Ik schonk de glazen opnieuw vol. Nadat het Dikke Kind het toernooi op tafel elf had gewonnen vroeg hij of ik wat dichter bij hem kwam zitten.

‘Liever niet man,’ zei ik eerlijk. ‘Je stinkt een beetje naar urine.’

‘Hou jij altijd de hand van je vrienden vast als ze gaan neuken?’ informeerde hij.

‘Bevalt het leven als poker-slaaf van een manische met de naam Linda?’ kaatste ik.

Op tafel zeventien verloor hij met een paartje azen. ‘Godverdomme,’ zei hij en hij balde zijn mollig vuistje naar het scherm.

We zwegen, we dronken. Het Dikke Kind verloor onnodig nog drie handen achter elkaar, alsof hij wilde bewijzen dat hij geen slaaf was. Dat hij zelf bepaalde wanneer hij won of verloor.

Plotseling begon hij zonder aanleiding te vertellen over zijn vader. Hij vertelde dat zijn vader in Amerika een kippenvanger was geweest op een enorme boerderij en dat hij dat nu misschien nog steeds was. Ruw werk, vertelde hij, met ruwe mensen. Je kreeg maar een dubbeltje per kip die je ving en de nek omdraaide. Dus je moest zorgen dat je er genoeg ving om wat te verdienen. Om die reden ging het weinig fraai, het omdraaien van die nekken. Vaak waren die beesten de eerste uren nadat ze gevangen waren slechts halfdood. Aan het einde van een werkdag werd er zelfgestookte rum gedronken. ‘En wanneer hij eindelijk thuis kwam, sloeg hij mijn moeder net zo lang tot ze ophield met huilen.’

Ik schonk onze glazen nog eens bij.

‘Mijn vader was een slecht mens,’ fluisterde hij.

‘Hij klinkt anders erg sympathiek.’

Het Dikke Kind haalde zijn schouders op, sloot zijn ogen en leunde tevreden achterover. Ik kon horen hoe de luier zich langzaam vol zoog met zijn vocht. ‘Je hebt gelijk,’ zei hij zonder mijn sarcasme op te merken. ‘Slechte mensen bestaan helemaal niet. Er bestaan alleen mensen.’ Hij opende zijn ogen, schoof van de bank af en landde met zijn vlezige voetjes in het dikke kleed. Dit was de eerste keer die avond dat ik hem echt zag bewegen. Sit out, stelde hij op iedere tafel in en hij legde de muis en het toetsenbord weg. Hij kwam weer naast me zitten, dicht naast me zitten. Een penetrante pisgeur drong mijn neus binnen. Het Dikke Kind moest mijn afschuw gelezen hebben want hij keek nu beschaamd naar zijn luier. Hij nam de cowboyhoed van zijn hoofd en bedekte zijn schoot. ‘Weet je,’ zei hij. ‘Iets of iemand kan goed zijn of beter of minder goed of zelfs helemaal niet goed, maar nooit slecht. Slecht bestaat niet. Het is net als met licht en donker. Licht bestaat, donker niet. Dat is maar een woord dat mensen hebben bedacht. Als er licht is dan is er licht. En als er geen licht is, niet. Licht is een verschijnsel, het is er of het is er niet. Donker is geen verschijnsel, het is alleen het ontbreken van het verschijnsel licht. Met goed en slecht is het precies zo.’ Hij nam een slok van zijn Campari. ‘Kan jij joints rollen?’ vroeg hij toen. Hij knikte naar de top wiet op tafel.

We speelden het dierenspel. Om beurten namen we twee hijsen van de joint, die je binnen moest houden totdat je opnieuw aan de beurt was. Je mocht pas uitblazen wanneer je een dier noemde dat begon met de letter waarmee het dier van de ander was geëindigd.

‘Krekel,’ zei ik en ik blies uit.

‘Leeuwerik,’ zei het Dikke Kind onmiddellijk. ‘Je moet het wel een beetje moeilijk maken.’

Toen de joint en de dieren op waren legde hij zijn hand op mijn bovenbeen.

‘Ik ben homo,’ zei het Dikke Kind.

‘Oh,’ zei ik. ‘Ik niet.’

‘Geeft niet,’ zei hij goeiig. Even later zakten zijn ogen dicht en veranderde zijn zware ademhaling in een licht snurken. Ik sliep niet. Ik bleef de rest van de nacht zo zitten. De teckels, Mayday en de Kolonel, aan de ene kant, het Dikke Kind aan de andere kant. Zijn hoofd leunde zwaar tegen mijn schouder, een spoortje speeksel liep via zijn kin over mijn trui, maar dat gaf niet. Boven klonk het ritmische gebonk van Joost die zijn stoom afblies en op de achtergrond zong R. Kelly zachtjes dat het feest was.