papieren helden

Ze heeft niemand gebeld. De telefoon bewust buiten handbereik. Ze weet: als ze eenmaal ligt, komt ze niet meer overeind. In de hoek van het plafond zit een vochtplek. De onvoltooide klusjes van dit huis.

Als ze haar hoofd draait, kan ze door de kier onder het keukenkastje zien wat erin staat. Deels. De rest weet ze. Spuitbus waterdicht jassen- en schoenenspul, gootsteenontstopper, ledlampjes, geplastificeerd touw. Het touw waarmee ze de twee bedhelften aan elkaar bond, zodat haar man niet van haar wegdreef. Ze slaapt tegenwoordig aan zijn kant.

De luxaflex zijn te ver naar beneden. Met dit weer zou ze die verder open hebben gedraaid. Had ze eerder moeten bedenken. Het is een wonder eigenlijk dat de buurvrouw nog niet op het raam getikt heeft met haar trouwring.

Ze hoort de kippen, de vogels in de tuin. Anderen moeten maar gaan staan. Ze droomde laatst dat er een onuitspreekbaar woord was met heel veel medeklinkers achter elkaar. Het hing als een onoplosbaar raadsel boven de wereld. Bghftschpqx of zoiets.

De telefoon gaat. Het is niet per se gek dat ze niet opneemt. Als er geen nummerherkenning is, laat ze hem altijd overgaan. Dat kan ze nu niet zien.

Ze denkt aan takken van bomen; dat die eruit zien als bloedvaten in longen. Vertakkingen in hersenen. Ze houdt van bomen.

Ze denkt aan het gedicht over een kastanje die graag opgeraapt had willen zijn. Hij was nu een boom maar was liefst in een jaszak meegenomen uit het bos en op een vensterbank gelegd.

Als ze komen zal ze zeggen: leg mij maar in bed. Ze weet dat in het dorp verderop ook iemand is gaan liggen. Misschien dat die liever op de bank wil. Zet mij maar op de bank.

Ze denkt aan het touw dat straks als oranje zeegras op de bodem van de oceaan zwiert, de buiken van vissen vult.

Nu is de mensheid er nog niet van doordrongen. Maar ze zijn met meer en gaandeweg zal het gaan opvallen. Ze zullen terugdenken aan die dag dat een hele generatie was gaan liggen.