papieren helden

1

Wat de cheeta’s in het donker doen, is nooit eerder vastgelegd. Biologe Sara Sulfeter is de eerste die het nachtelijk gedrag van de dieren vastlegt met hypersensitieve camera’s. Dichtbij komen lukt niet, de beelden blijven vaag en moeilijk interpreteerbaar. Toch kan ze na een urenlange studie maar tot één conclusie komen. De cheeta’s ontwerpen met pen en papier een nieuwe interieurstijl voor de Houses of Parliament in Londen.

2

De bioloog schrijft alle vakbladen aan, maar iedereen verklaart haar voor gek. Experts kijken mee naar de beelden. ‘Maar Sara,’ zeggen ze, ‘het is toch veel te donker om zulke radicale conclusies te trekken?’ De biologe wijst en schreeuwt: ‘Kijk! Daar is het papier. En kijk! Dat streepje bij die klauw, dat is een pen. En nu goed opletten! Ja, dat is het nieuwe behangmotief voor de noordwestelijke vleugel.’ Hoofdschuddend laten de experts de bioloog achter. ‘Het spijt ons Sara,’ zeggen ze, ‘maar we kunnen niks voor je betekenen.’

3

Op een ochtend wandelt de conciërge door de Houses of Parliament en valt bijna flauw. De vloer, het behang, de meubels: alle vertrekken zijn anders ingericht. Een kleurrijk en licht hypnotiserend luipaardmotief siert de muren, stoelen hebben houten krulpoten gekregen. En weer verderop is de kroonluchter vervangen door een lamp die uitloopt in glazen bladeren. Het nieuws trekt de hele wereld over. Hoe heeft zo’n enorme operatie in één nacht plaats kunnen vinden, zonder dat ook maar iemand iets heeft gemerkt? Ergens in een gekkenhuis klinkt een kreet, een dierlijke kreet uit een vrouwenmond, alsof de jungle een trechter van mensenvlees aan de lippen heeft gezet.

4

Na de interieurverandering van de Houses of Parliament vraagt Sara Sulfeter aan haar verzorgers om een pak papier en zwarte stiften. Eén zin blijft ze herhalen: ‘Het zijn de cheeta’s.’ Het enige wat ze verder doet is tekenen. Nou ja, tekenen: papier na papier krast ze vol met zwarte stift. Vel na vel hangt ze op, net zolang totdat alle wanden van haar verblijf zwart zien. Diep in de duisternis trekken de cheeta’s over de velden. Met hun hypersensitieve ogen zien ze een mensenvrouw bewegen. Waar de vrouw mee bezig is, dat wordt ze niet helemaal duidelijk. Het beeld blijft vaag en moeilijk interpreteerbaar. Het lijkt wel, daar zijn de cheeta’s het na lang vergaderen over eens, alsof de mens de nacht najaagt. De cheeta’s kijken hoe de kleine figuur in de verte loopt en valt, loopt en valt – totdat de nacht zich tegen haar keert, en zij niet langer degene is die jaagt.