papieren helden

ik zit in de nachttrein en ben chronisch teleurgesteld
de weg naar isolement is lekker begaanbaar
en ik oefen de karakteriseringen van een eenzaam persoon
doe niets anders dan ik eerst al deed, alleen met meer toewijding
dit is labiele grond, ik kan niet vertrouwen op iemand
met een draaiboek voor oriëntatiepunten
ik kijk naar buiten en voel niks, ik zie gewoon een uitzicht

ik begrijp wat persoonlijkheid is en dat heeft geen zin meer

mijn huid staat me redelijk vandaag maar ik vergeet te zwaaien
en te lachen
het avondland is in een loopmars richting slordigheid
en zelfs daarvoor wordt geploeterd, voorwaarts aai ik een hond
en voel me afgewezen
ik wil gezond zijn en naar de sportschool gaan maar vraag me af
of ik naar kots ruik
in mijn onderbroek zit ik koortsig op de gang van mijn studentenhuis
ik ben ziek en houd mijn armen omhoog
mijn geest is knokig, schone was hangt over de balustrade
als een rij futloze lichamen, ik wil verliefd op een schip staan, meer niet

maar in de ochtend ben ik bang voor de dood
ik zoek naar een kiel die me recht kan trekken

heen en weer schud ik mijn hoofd
ik ben niet radicaal
ik ben joods
dit is een centrum van verharding
en ik wil kunnen zeggen: ‘geef me gewoon een cola-light,
ik ben Carice van Houten, ja’
het boeit me wel wat je denkt
mijn angstzweet doordrenkt de dagen

ik ben schuldig en was ik toch maar gelukkig

een man in uniform loopt rondjes
ik spring uit de nachttrein om over te geven
mijn moeder schreeuwt dat ik weer in moet stappen, ze is moe
en wil naar huis, dat doet ook pijn
een man staat naast het stoplicht en eet een puntzak friet in de regen
hij is moe en wil naar huis, dat is somber
waar blijft de verlossing dan
mijn plan is om onder de dekens te liggen naast iemand
die een liedje kan zingen over iets dat vreedzaam is
en zich niet gelijk uitkleedt

ik laat mijn meningen in een boorgat zakken
met behulp van een katrolsysteem
vervuiling doet er allang niet meer toe
er wordt gecommandeerd dat ik moet dansen
krampachtig houd ik mijn armen boven mijn hoofd
een afstompende dans
nog maar een keer, zeggen mijn ouders

ik doe wat gezegd wordt
en vraag of iemand kan aangeven wanneer ik moe mag worden