Trump denkt dat Biden een robot is. Of dat denkt hij niet, maar hij zegt het tien keer en dan is het zo. Hij staat voor het beeld te zwaaien. Je kijkt ernaar en dus niet naar iets anders. Polen krijgt een veto-president en ook Wilders stapt weer eens op, hijackt het achtuurjournaal. Afleiders, dwarsliggers. Palestina, Oekraïne? Komen we niet aan toe. Laat staan het klimaat.
Daar sta je dan met je verhalen, als altijd overstemd door dat ene verhaal. En doe je wel genoeg? Er gebeurt teveel. Moet het niet meer, moet het niet meer - echt ergens over gaan?
En toch, samen, zijn die verhalen een tegengeluid. De verscheidenheid is het voorbeeld.
In deze editie:
Dave Boomkens reist naar een stad die op het punt staat te veranderen in een herinnering.
Hannah Suurmond betreedt de antikapitalistische ruimte en ervaart de zin van het niet-productief hier zijn.
Ferdy Karto beschrijft de halfzus die soms zo moe is, dat ze verandert in iemand anders.
Jos den Bekker bestudeert de wreedheid van doorgewinterde pestkoppen. Tweedehandse, verwaterde, nagezonden pesterijen.
Jeroen Blokhuis houdt zich bezig met wij en zij, toeristen en outcasts in de grote, zinderende stad.
Lennart Vanstaen leeft zich in in een man met lanyard, zo'n naambadge aan een koordje, en de belangrijkheid van dat alles.
Hanna De Grave Loyson bekijkt bolle synthetische lippen die zich traag om een paarse eikel sluiten.
Jochem Klinkhamer heeft zin om een scène te schoppen, weet gelijk dat hij het nooit zal doen.
Esther Leenders duikt in elkaar terwijl hompen rood vlees door de lucht vliegen.
En Lenie van Schie zet vallen voor de hand in de nacht.
Dat geeft dan toch weer een aardig beeld van wat er speelt. Ook is er stroperige hitte, zijn er wapperende jaspanden, en dan weer jassen die mensen vergeten aan te trekken. Je zag een busje met daarop 'Totaalrenovaties' en dacht, daar kan deze wereld er wel een paar van gebruiken. Maar je woont in een huis waar onbekenden al ergens beneden aan de verbouwing zijn begonnen.